Lieve iedereen, Sorry alvast voor het lange verhaal Maar ik moet echt even mijn hart luchten.. Ik ben zwanger van mijn tweede kindje Mijn eerste is nu 2 jaar Ik ben woensdag 18 week zwanger. Ik wou heel graag zwanger worden, We hadden helaas een miskraam gehad met 5 week 3 dagen. Toen ik na ongeveer een half jaar weer zwanger was, was ik heel blij maar tegelijk heel bang dat het weer mis zou gaan.. tot aan de 16 week ben ik heel bang geweest en ik durfde niet kleertjes te bekijken omdat ik bang was weer teleurgesteld te worden.. nu weten we dat we een meisje krijgen en dat alles echt goed is Pretecho gehad met 16 week 5 dagen. Mijn vorige zwangerschap was ik bijna 18, Toen was het ook gewenst maar ik was ook zo bang dat ik het niet kon En des te meer bang voor het niet weten wat komen gaat Vooral de bevalling zag ik echt heel erg tegen op.. Ik kamde al met een angststoornis, (Vermeed treinen druktes, ging niet veel alleen weg) Dus dat triggerde de angst voor de zwangerschap des te meer ik wou thuis bevallen maar ik kreeg een te hoge bloeddruk waardoor ik direct ingeleid moest worden ik was zo bang heb de hele tijd gehuild ik wou niet in het ziekenhuis ik verloor helemaal de controle ik ben altijd al een controle freak en ivm mijn angst wou ik nergens anders zijn laat staan een ziekenhuis en daar overnachten of daar mijn angst aan gaan (de bevalling) De bevalling duurde 7,5 uur ik heb vanaf 7 cm mijn persweeen moeten weg puffen.. ( ik leek wel een zeehond.. ) had met 4 cm een weeen storm En kreeg een ruggeprik Toen hij op mijn buik werd gelegt wou ik amper wat van hem weten.. ik was zo blij dat het over was.. Maar ik leek wel in een soort roes te zitten ik durfde niks, was bang hem Te verliezen.. ik liet het flesje over aan mijn moeder die bij me sliep, (Ja ik woonde nog thuis en doordat ik mijn moeder vertrouw moest ze overal met mij heen) dus ook slapen in het ziekenhuis.. Ik ben snachts bevallen en overdag werd hij. Helemaal blauw En bleek hij amper nog te ademen toen is mijn moeder met hem de gang Opgerent en moest hij naar de reanimatie kamer (na de bevalling zei ik direct al hij is zo benauwd! ) Hij is daar leeg gezogen had enorm veel last van slijm.. Ik verstijfde helemaal en ik keek er niet eens naar om.. Ik voel me zo schuldig waarom? Waarom wou ik niks van hem weten? (Tijdens mijn zwangerschap wist ik niet of hij van mijn toenmalige vriend was of mijn ex.. het was vlak daarna uit gegaan met mijn toenmalige vriend omdat ik gevoelens had voor mijn ex.. mijn toenmalige vriend zei wel dat hij er alles aan ging doen hem bij me weg te halen,, En ik werd door anderen bang gemaakt omdat het consultatie bureau mijn kindje wel eens kon afnemen als ik het niet goed deed) ik denk mede hierdoor dat ik te bang was om me aan hem te hechten.. Net als nu na de miskraam ... Ik heb daarna toen ik thuis kwam nog meer last van mijn angst gekregen Durfde niet meer van de bank af na heel wat therapie anti depressiefa Zijn we nu 2 jaar verder en gaat het voor hoe het toen was heel goed met me.. ik kan genieten van mijn zoontje ik kan weer dingen doen. Durf uit huis en ga angsten aan.. Nu ben ik bang dat ik dit weer krijg.. dat het weer zo gaat.. door de hormonen nu ben ik snel Van slag (geirriteerd / bang / boos / huilen /malen /ongerust) Dit werkt me behoorlijk tegen.. Wie herkent dit? En hoe kan ik voorkomen dat dit weer gebeurd? Nu heb ik de situatie niet met 2 mannen.. en weet ik dat het consultatiebureau me niks kan maken. Maar bah wat ben ik weer bang voor de bevalling Maar ben ik bang voor de pijn? Of voor wat daarna misschien wel Weer eens weer zou kunnen komen.. Help? Stel gerust vragen.
Hee meid! Wat vervelend dat je niet zo hebt kunnen genieten zeg Misschien kun je nu van tevoren het proberen te ondervangen, dus van tevoren al hulp zoeken? Misschien helpt het je om samen met iemand die er verstand van heeft naar de bevalling toe te werken en zo met je angsten aan de slag te kunnen? Heeft dezelfde therapeut misschien nog een plekje hiervoor? Hij of zij kent jou en je geschiedenis en kan jouw wellicht hierin begeleiden? Veel succes en uiteraard gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik loop nog steeds bij haar ik ga het zeker melden, Ik was benieuwd of er mensen waren die hetzelfde mee hebben gemaakt.. Bedankt voor je lieve berichtje hier heb ik zeker wat aan. !
Is het pop team niet wat voor jou? Je hebt veel angsten. Een pop team is er voor dit soort situaties. Ze geven je veel ondersteuning voor, tijdens en na de bevalling. Je kan daar vanuit ook hulp krijgen door er met mensen over te praten. Je krijgt meer controles. Mocht je er meer over willen weten mag je mij ook persoonlijk een bericht doen.
je gaat je angsten aan wat alleen goed is. En je bevalling... ik ben zwanger van mijn 3e en zie er ook enorm tegen op, de "pijn" van de bevalling van me laatste (3 jaar oud) ben ik nog niet vergeten. je omschreef dat je een goede band hebt met je moeder, praat je goed met haar hierover? En vrienden.. En uiteraard je eigen vriend!
Poeh, een deel van je verhaal is pijnlijk herkenbaar. Ik zit nog midden in het herstel van ptss na de bevalling. Zo bang, zo onzeker of je het wel goed doet; je kindje de schuld geven omdat je nu zo voelt en je daar tegelijkertijd heel schuldig over voelen, omdat je baby er ook niets aan kan doen etc etc... Ik ben tijdens mijn zwangerschap begeleidt door de pop-poli. Zoek er maar eens info over. Is teveel om hier te beschrijven. Ecbt, wat ben ik blij dat ik hulp heb gehad en nu nog steeds nazorg heb. Als je vragen hebt, mag je een pb sturen 😊 Heel veel sterkte en een knuffel voor jou!