Hallo, Vorige week dinsdag ((28 juli) zijn we na een echo erachter gekomen dat mijn beebje niet meer leefde. Ik zou als het goed was toen al bijna 14 weken zwanger zijn, maar was na de 1ste echo al terug gezet. Afgelopen vrijdag zou de curretage zijn, maar afgelopen donderdag is alles vanzelf gegaan, maar ben ik daarna 's nachts alsnog met spoed gecurreteerd omdat ik erg veel bloed verloor. Dit zou mijn 2e zwangerschap zijn, en gigantisch gewenst! Maar helaas het is niet anders. Ik zou weer tegelijk zwanger zijn met de buurvrouw, en we verheugden ons er alweer op alles samen te kunnen doen (Was bij de 1ste oook zo). Maar sinds dat ze hoorde dat het een miskraam was, durft ze me niet meer onder ogen te komen. Ik vind het verschrikkelijk dat ze me uit de weg gaat, en nu lijkt het ook nog wel eens dat echt iedereen in mijn omgeving zwanger is. Ik voel me zo verschrikkelijk, maar wil dat niet laten merken. Ik ben altijd de vrolijke tinus. En probeer dat nu ook maar weer!! Maar wat is dat moeilijk!!! Sorry voor het hele verhaal, ik wist ook niet waar ik het neer moest zetten, maar zo kan ik even mijn gevoel kwijt. Maaike
Hoi Maaike, Ik wil je heel veel sterkte wensen. Het is niet niks zeg. Ik heb ook heel veel moeite gehad met mensen die mij ontweken. Het ging bij mij om twee personen en het zat mij zo dwars dat ik deze twee mensen er op aangesproken heb. Ik vond dat heel erg moeilijk, maar ben wel blij dat ik het gezegd heb. Ze durfden gewoon niet aan mij te vragen hoe het ging en wisten niet wat ze moesten zeggen. Hoelanger er over heen ging hoe moeilijker het werd. Doordat ik naar ze toe ging, viel er een last van hun schouders denk ik. Mijn zus was tegelijk met mij zwanger en die had het er ook heel erg moeilijk mee. Wel zei ze gelijk: ik hoop niet dat je het nu moeilijk gaat vinden om mij te zien, omdat ik nog wel zwanger ben. Maar dat heb ik nooit moeilijk gevonden. Ik was juist blij dat het bij haar wel goed ging. Maar soms denk ik wel eens dat het voor haar verschrikkelijker was dan voor mij. Misschien zou je zelf op je buurvrouw kunnen afstappen, wanneer je daar aan toe bent. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen, dat je dat nu absoluut niet wilt. Bij mij heeft het 3 maanden geduurd voordat ik dat had gedaan en daarvoor was ik eigenlijk alleen maar boos dat ze mij ontweken. Verder vind ik dat als jij je klote voelt, je dat ook mag uiten. Je hoeft voor de buitenwereld jezelf niet vrolijker voor te doen dan je bent. Je hebt tenslotte iets verschrikkelijks meegemaakt en dat moet je ook verwerken. Heel veel sterkte meid!
wat verschrikkelijk zeg, en als ik jou was zou ik me niet groot houden hoor, je mag best verdrietig zijn en wat mensen betreft die je ontlopen gewoon erop aanspreken en zeggen dat dat je een naar gevoel geeft. veel sterkte