woow wat een heftig verhaal, ik heb drie maanden geleden hetzelfde meegemaakt, ook trisomie 18, maar bij ons was er qua uiterlijk nog niet veel te zien als alleen de oren die te laag stonden. ik ben bevallen alleen met mijn man erbij. ik kon bezoek ontvangen wanneer ik wilde. we hebben hem vastgehouden en meegenomen naar huis voor de crematie. wat een verschil is dat! wat dat betreft is nederland dan toch moderner. ik vind het echt heel erg voor je, maar voel je vooral geen moordenaar van je eigen kindje, het is natuurlijk vreselijk en ook wij hebben het nog erg zwaar. maar wij hebben uit liefde deze keuze gemaakt en daarmee besloten dat het beter is voor ons zoontje. nu is ons zoontje nooit bang geweest, nooit geen draden en gedoe, dat is voor ons echt heel veel waard. ik wens je enorm veel succes met het verwerken van deze manier van het verliezen van jullie zoontje.