Lieve dames Vandaag hebben wij in het ziekenhuis te horen gekregen dat wij hoogstwaarschijnlijk beiden drager zijn van een onbekende genetische afwijking die bij onze dochter tot een stofwisselingsziekte heeft geleid. (Geen officiële diagnose nog) ondanks dat we geen diagnose hebben moeten wij hier dus sterk rekening mee houden. Omdat het niet zeker is of die diagnose er ooit gaat komen hebben wij vooralsnog 25% kans op een kindje met dezelfde ernstige beperkingen als onze dochter heeft. Indien ik deze ronde niet zwanger blijk, zijn we nu dus van plan om te oriënteren op andere mogelijkheden. PGD valt af zo lang we geen diagnose hebben en om het risico compleet uit te schakelen zijn wij afhankelijk van KID Of eiceldonatie. Nou is in mijn omgeving niemand die voor eiceldonatie in aanmerking komt en gezien het zware traject gaat onze voorkeur in eerste instantie uit naar KID. Ik ben heel benieuwd naar de ervaringen van anderen en dan met name het traject en ook hoe dat voor de partner is (gezien het biologisch gezien dus niet zijn kindje is dan) Alvast bedankt voor jullie reacties, Liefs Shart86
Hier maakt het geen enkel verschil.. Echt niet. Natuurlijk is het moeilijk geweest, want een kindje wat biologisch gezien van ons beide was, was onze grootste droom. Maar tja.. Dat zat er niet in.. Nu was de stap voor ons misschien wat makkelijker, omdat ik een zoon uit een eerdere relatie heb en zij elkaar ook echt als vader en zoon zien. Wij wisten dus al dat dat beetje DNA echt niets uitmaakt. Weet je waar ik aan moest denken toen wij voor een donor gingen? Als er een groot gebouw is gebouwd, staat er altijd op wie de eerste steen heeft gelegd. Wie interesseert dat nou? Het zijn de bouwvakkers die de rest van dat gebouw hebben gemaakt. Met alleen dat eerste steentje, was er nog niks. Wie dat eerste bouwsteentje levert, doet er dus helemaal niet toe.. Toen ik net zwanger was, dachten we er wel eens aan dat dat 'van een andere man was'. Een beetje vreemd was dat toen, maar inmiddels staan we daar nooit meer bij stil. Mijn man maakt nu af en toe wel eens grappen; 'Als ze een slechte eigenschap blijkt te hebben, kan in ieder geval niemand zeggen dat ze het van mij heeft ', dat soort dingen.. Dat we deze zwangerschap samen meemaken, straks samen een kindje krijgen en haar samen opvoeden, is zoveel meer waard en belangrijker dan van wie dat ene zaadcelletje afkomstig is.. Zo, dat was het emotionele stuk Wat dat betreft zou ik dus zeggen dat je je geen zorgen hoeft te maken, maar er wel de tijd voor moet nemen. Ik heb m'n man aan laten geven wanneer hij er klaar voor was, toen zijn we verdergegaan. Wat wil je precies weten over het traject?
Dankjewel shaddixx en wat heb je het mooi verwoord! Ondanks dat we ergens wisten dat we een herhalings risico zouden kunnen hebben is pas sinds vandaag echt helder tegen ons gezegd dat wij uit moeten gaan van die 25%. We hebben het hier vorig jaar al eens over gehad en toen was mijn man redelijk stellig dat hij geen kind wilde van een donor. Inmiddels is hij wel over die stelligheid heen maar hij (en ook ik) is erg nieuwsgierig hoe dat voor andere vaders is geweest (ook na de geboorte) dus vandaar mijn vraag. Daarnaast ben ik zelf gewoon heel benieuwd naar hoe lang zo'n traject duurt vanaf het eerste gesprek tot daadwerkelijke behandeling. Is het zwaar? Krijg je ook nog gesprekken met een psycholoog enzo? Waar kun je dit het beste laten doen? Ik hoorde al over verschillende klinieken waar de wachttijd korter zou zijn zoals geertgen? Owww en gefeliciteerd natuurlijk
Bij mij is het helaas niet positief geweest al kan dat ook met de cultuur van mijn exman te maken hebben. Maar er zijn heeeeeeeeeeeeeel veel koppels waar de man gewoon van het kindje houdt zoals hij van zijn eigen kinderen zou houden, of houd.
Dankje oneofkind voor je reactie, wat bijzonder dat je nu zwanger bent van dezelfde donor! Wat moeilijk moet het zijn geweest met je ex man ja ik lees idd veel positieve reacties van papa's van kid kindjes. Ik zie het zelf ook zo, zou ook zo voor ECD gaan alleen is dat allemaal een stuk lastiger en ingrijpender naar wat ik begrijp.
Hoewel de situatie bij ons anders is (twee vrouwen), merk ik aan mijn partner dat ze nu al zielsveel houdt van ons kindje en er amper bij stil staat dat het biologisch gezien niet van haar is. Natuurlijk is het anders, want een vrouw kan sowieso geen kind verwekken bij een andere vrouw, maar de liefde voor dit kindje is supergroot! En voor mij voelt het ook als ONS kind.
Dankjewel! Ik zal m'n mond houden over het Geertgen, mijn mening daarover is extreem negatief en dat wordt hier meestal niet zo gewaardeerd (hoewel, eerlijk is eerlijk, ik kan er niet over oordelen nu ze een nieuwe eigenaar hebben, misschien (hopelijk!) is alles nu een stuk beter geregeld) Als je daarheen wilt, zijn er overigens wel gesprekken met een psycholoog nodig (maar dat stelt niks voor, is echt puur een formaliteit). Oh en, daar moet je ook eicellen doneren, als je gebruik wilt maken van de zaadbank (tenzij dat ook veranderd is, sinds de nieuwe eigenaar, dat weet ik niet). Wij zijn uiteindelijk in Düsseldorf voor een donor gegaan. In Duitsland moet je een verklaring door een notaris laten opstellen, waarin je verklaart dat je man de vader zal zijn van de baby en ook alle rechten en plichten zal krijgen en dragen. In Düsseldorf hebben we daarna een gesprek gehad met onze arts, die alle uiterlijke kenmerken heeft opgeschreven van mijn man en daarna een gesprek met iemand van de zaadbank, waar we de hele (nouja, 'hele', ook dat stelt eigenlijk niets voor) selectieprocedure mee door hebben gesproken. We hebben haar daarna een aantal foto's van mijn man door moeten mailen en een paar van zijn eigenschappen die we belangrijk vinden. Daar proberen ze dan zoveel mogelijk rekening mee te houden bij het vinden van een donor. Wij hadden op 30 oktober het eerste gesprek en ik ben half november (als ik het me goed herinner) begonnen met spuiten. Dat ging dus echt ontzettend snel! Bij andere klinieken zal dat afhangen van de wachtlijst, inderdaad..
Wow, prachtig verwoord! In onze vriendenkring zijn er 2 stellen met KID bezig (geweest). Omdat wij als MMM er iets dichter tegenaan zitten als mensen die 'natuurlijk' een kind krijgen praten we er erg open over. Bij hen is alleen iets anders als bij jullie, zij kunnen geenszins zwanger raken waar dat bij jou wel lukt. Zij zijn unaniem: de wens om ouders te worden is groter dan welke tegenslag of pijn ook. Misschien vind het een te grote stap maar in het buitenland kun je ook voor embryodonatie gaan. Eicel en spermacel van een onbekende. Mochten jullie beiden de afwijking zo ernstig doorgeven is dit wellicht een optie. Is er met het Geertgen ook niet te praten over embryodonatie in dit geval?
ik ben geen andere vader die er antwoord op kan geven, maar wel een moeder waarbij het eigenlijk omgekeerd is. wij hebben een dochter d.m.v. een draagmoeder en nee het voelt niet anders dan dat ze van mij was geweest, ze is biologisch dochter van de draagmoeder en van mijn man maar zo voelt het niet.. ik ben haar moeder en het is mijn dochter. we zijn de draagmoeder erg dankbaar hiervoor en gunnen een ander ook het geluk van een kindje. want het is geweldig mooi. mijn man biedt zich daarom aan las donor voor Zi en we zijn aan het kijken of we een geschikte wensmoeder, moeders of wensouders kunnen vinden om te helpen om hun wens uit te laten komen.
Graag gedaan hoor! Ja is erg pijnlijk als je ziet dat je na 4,5 jaar eindelijk een kindje hebt mogen krijgen. En hij het niet als zijn kind ziet en eigenlijk alles te duur , te onzin vond en er eigenlijk niet naar omkeek. Nu kijkt zoonlief er zo naar uit dat hij een zusje krijgt. En we zagen bij 3D al dat ze precies op hem lijkt dus wel erg leuk. Ik had zelf eiceldonor willen zijn maar mocht helaas niet aangezien ik drager ben van taaislijmziekte.