14 maanden, s nachts staan in bed en huilen. Ik ben moe...

Dit keer (nog) geen herkenning gelukkig, maar wel erg vervelend voor jullie en begrijpelijk dat het jullie gaat opbreken. Hier is hij 3 weken geleden 1 á 2 keer per nacht huilend wakker geworden. Dat duurde paar dagen en toen was het over. Ook geen idee wat het geweest is vermoedt 2 voortanden die doorkwamen.

Het blijft lastig om te weten wat het nu echt is. Kan tandjes, een nare droom of weer een fase. Wat jullie doen is denk ik het beste troosten en weer terug leggen en lief zeggen ga maar slapen en dat steeds blijven volhouden. Zelf laten wij max 5 minuten huilen en dan weer terug om te troosten. Het is zwaar, maar onthoudt maar dat het meestal na paar dagen weer over is. Hoe lang duurt het al?

 

Mijn zoontje had het ook, maar vanaf ca 11 maanden tot 13 maanden. Het werd van kwaad tot erger.
Wat begon met vroeger wakker worden mondde uit in een nachtvoeding om 22 uur en 3/4/5 uur.... te gek voor woorden, maar dat was het enige waardoor hij weer direct ging slapen. En wij dus ook, dus geef je er maar weer aan toe.
Ons zoontje was altijd erg hongerig dus was het aannemelijk dat hij honger had, zeker nu hij net begon met lopen etc.
Totdat ik door had dat het gewoon niet kon: EN prima eten EN om 22 uur alweer krijsen van de honger?! Vervolgens een dikke papfles erin en om 3 uur weer keihard krijsen?! Nee.....
Het was puur een gewoonte geworden om aandacht te vragen op deze manier.
We zijn er acuut mee gestopt en dit wil ik je ook adviseren voordat je echt aan de gebroken nachten zit!
Als je hebt uitgesloten dat het niet met tandjes, pijn, koorts, honger, vieze luier of andere dingen te maken heeft dan zou ik haar echt laten huilen.
Ik wil niet meteen het hele forum over me heen krijgen maar hier heeft het heel goed geholpen.
Je moet wel sterk in je schoenen staan en desnoods oordoppen in doen de eerste nacht, want ik had echt het zweet op mn rug staan, zo moeilijk vond ik het. Mijn zoontje krijste echt alles bij elkaar en het heeft zo'n 45 minuten geduurd de eerste nacht. Hierna sliep hij. en werd hij om 3 uur nog eens wakker waarna hij 20 minuten hard huilde. Weer laten huilen en de nacht erop heeft hij slechts ca 15 minuten gehuild (wat overigens echt heeeeeel lang aanvoelt!) en vanaf toen hadden we onze nachten weer terug!
je kan ook die 10 minuten regel toepassen, van steeds na 10 minuten even kijken, geruststellen en weer weg. Hier werkte dat juist averechts omdat ie dacht dat hij weer een fles kreeg en pissig werd als dat niet het geval was. Maar bij verlatingsangst ed zou het wel weer goed helpen denk ik.
Heel veel sterkte!

 

Ik herken het helemaal, inclusief het afvragen wat het is, aandacht, uitproberen, fase, tandjes, enz. Wij hebben haar steeds getroost en bij ons genomen in die tijd, dat hielp het snelste en het beste. Lekker tussen ons in geslapen en na een week of 3 ging het steeds beter. Toen sliep ze weer hele nachten in haar eigen bed, voor 4 dagen geloof ik . Daarna was het duidelijk even uitproberen, hoorde het aan het huilen, was meer mekkeren en begon al als ze naar bed moest. Toen steeds 5 minuutjes gewacht, naar boven, troosten, niet meer van de kamer af en weer naar bed. Na 2 avonden was het voorbij en nu slaapt ze alweer een week of 3 volledig door, de nachten en ook de avonden.
Het is dus inderdaad weer 'een fase' ..... succes, aan alles komt een eind dacht ik steeds maar weer

 

Als je het mij vraagt (maar ik betrek het ook op mijn eigen ervaring) is het gewoon aandacht vragen. Natuurlijk kan ze wel terug, ik denk dat ze het dondersgoed doorheeft dat het een manier is om jullie aandacht te krijgen. Krijgt ze die: dan is het goed en kan ze weer verder slapen.
Ik heb destijds contact gehad met het CB omdat ik echt niet meer wit wat ik moest doen. Zij adviseerden mij ook om consequent te blijven. Ze hebben echt de leeftijd dat ze je gaan manipuleren.
En ze moeten leren dat aandacht krijgen iets voor de dag is en dat er snachts geslapen moet worden.

 

Misschien een hele rare suggestie, maar zou ze geen last kunnen hebben van enge dromen ofzo? Omdat je zegt dat als ze gerustgesteld is, ze meteen weer gaat slapen? Misschien is ze wakker geschrokken. Alhoewel je dat dan meer incidenteel zou verwachten

 

Mijn zoontje doet precies hetzelfde, hij doet het al een tijdje, hij is nu 19 maanden.
Hij doet het sinds zijn kiezen en hoektanden door komen.
Ik zou daar eens naar kijken, misschien is dat bij jullie ook wel het geval..

Ik weet bijna wel zeker dat het hier geen aandachtvragen is, want mijn zoontje is geen aandachtvrager, hij huilt alleen als hij ergens last van heeft..
Soms is het ook goed en slaapt hij een ancht door..

 

mijn dochter had het ook toen ze net kon staan dat ze ook in bed ging staan maar dan wist ze niet meer hoe ze terug moest. na een week ging het wel goed, nu huilt ze even rond 22;00 uur dan leg ik haar recht en doe haar speen weer in en dan slaapt ze meestal door tot de volgende morgen. en heel af en toe wordt ze midden in de nacht nog wel eens wakker en als we lang wachten dan is ze ontroostbaar en als we snel zijn is ze nog half in slaap en dan hoeven we alleen maar een speen in haar mond te doen.

 

Herkenbaar. Hier wordt het inmiddels minder. Wij laten haar niet huilen, omdat wij denken dat dat voor haar vertrouwen in ons niet goed is. Ze heeft verdriet en wij willen er voor haar zijn. Meestal is ze, net als bij jullie, ook heel snel weer rustig en gaat ze lekker weer slapen. Ik heb vaak het gevoel dat het een combinatie is van het verwerken van de dag ( ze kan nog niet zo heel lang lopen en zelf gaan staan in dr bedje, slaapt nl met twee slaapzakjes, dus is daar kennelijk zelfs 's nachts mee bezig) en verlatingsangst. Maar misschien is het bij jullie meisje heel iets anders. Hier lijkt het iig een fase die langzaam weer over gaat. Sterkte!

 

Wij hebben het ook gehad bij zoonlief, ongeveer van 13 tot 15 maand( zijn er nu net 2 weken vanaf)

wij denken zelf dat het een beetje met verlatingsangst te maken had, hij word snachts wakker, wil weten of zijn papa en/of mama er nog zijn/is en dat kan alleen maar door even te huilen,

speentje geven, even knuffelen, en dan is het voor hem ook weer goed, hij heeft even papa of mama gezien,

maarja dat weten we nooit met zekerheid natuurlijk, maar we dennken dat als hij last had van tandjes of kiezen hij wel langer zou huilen,

 

Als ik het zo hoor met de poepluiers heeft ze misschien toch last van tandjes of kiezen? Dat laten huilen moet je echt alleen doen als al het andere is uitgesloten inderdaad. En hoe je het uitsluit? Misschien kun je haar dentinox/ chamodent of desnoods een paracetamol geven voor de nacht, kijken of ze het dan nog steeds doet?

 

Je kind alleen laten omdat het doodsbang is alleen gelaten te worden? Klinkt mij niet heel erg logisch in de oren.

Probeer je eens voor te stellen dat je op vakantie bent, dat je 's nachts alleen wakker wordt in een vreemde kamer (bijvoorbeeld na een nachtmerrie), dat je om je man roept en dat hij niet komt. Dan zou je bang zijn, nietwaar? Je zou je bed uit gaan en je man gaan zoeken. Maar een kind van veertien maanden kan zijn bed nog niet uit om te zoeken naar mama en papa. Ze kan alleen huilen. En hoe langer je haar laat huilen (bang laat zijn), hoe langer het duurt voordat ze er weer vertrouwen in heeft dat jij er ook bent als ze je niet kan zien. Vergeet niet, je kind is in alles van jou afhankelijk, zij heeft jou veel harder nodig dan dat jij je man nodig hebt. Dus dat jij er niet bent wanneer ze wakker schrikt is voor haar veel beangstigender dan wanneer jij wakker schrikt en je man is er niet.

Stel je kind gerust, blijf desnoods bij haar tot ze weer in slaap valt en herhaal dit zo lang als nodig. Het zijn allemaal fases die weer over gaan, en vaak sneller dan je denkt. En als je heel erg moe bent dan helpt het soms om je te bedenken dat ze dit niet expres doet om jou het leven zuur te maken. Het is voor haar ook vervelend om zo wakker te schrikken. Maar wat zal ze blij zijn als haar lieve mama of papa haar helpt om weer rustig en veilig in slaap te vallen.

 

@Belle...dat lijkt me ook niet helemaal werken hoor! Dan went je kind er heeeeeeeeeel snel aan dat pappie en mammie elke nacht lekker bij hem/haar komen zitten.
Ik doe dat echt niet! Maar ik laat Finn ook echt niet huilen. Als hij begint wacht ik even af en ik hoor snel genoeg of het "echt" is of dat hij ligt te dromen ofzo.
Dat heeft hij vaak! Dan ligt ie in zn slaap te huilen/mopperen...maar als ik dan ga kijken wordt het alleeeeeeeeeeen maar erger!

Finn zit nog wel niet rond de leeftijd van je dochtertje TS...maar als hij 's nachts zo doet zijn het toch echt zn tanden!
Ook echt het neerleggen en hij is weer rustig! Ik zou even voelen of er echt geen bulten zitten!

 

Ik schreef er ook bij dat je een kind alleen zou moeten laten huilen als al het andere is uitgesloten (tandjes, pijn, poepluier, honger etc) Echt puur bij aandacht trekkerij dus. Want je kind went er in no time aan, zeker op deze leeftijd weten ze donsdersgoed wat ze moeten doen om dingen voor elkaar te krijgen!
En wat betreft de verlatingsangst: daarvoor kan juist de 10 minuten regel goed werken, doordat je om de zoveel tijd terug komt. Hierdoor houdt je kind het vertrouwen dat het niet alleen is!

@ Belle: ik zie dat jouw zoontje nog niet zo oud is als kindje van TS. In dat geval begrijp ik je reactie. Echter zo na 1 jaar zijn ze echt een kei in het manipuleren en is mijn mening dat als je er in mee gaat dat het van kwaad tot erger wordt.

 

Ik ben het meer dan 100% met Belle eens... Wij hebben het hier ook altijd zo gedaan en zoals ik al schreef, niks verwennerij, niet laten huilen, gewoon troosten en doorbijten en na een aantal weken sliep ze gewoon weer door.

 

Vind het altijd wel heftig als ouders over hun eigen kroost praten als manipulatieve wezentjes. Dat is zo waarschijnlijk niet bedoeld, maar ik vind het wel een heel negatief woord voor zo'n klein hummeltje.

Wij gebruiken bij onze dochter ook de methode die Belle omschrijft en het werkt als een tierelier. Ff twee daagjes investeren en ze slaapt weer door. Laten schreeuwen en krijsen wordt vaak na een paar dagen ook wel minder als je er niet op reageert, maar ik zou daar zelf veeeel langer een hele nare smaak in mijn mond aan over houden. Maar ik denk dat iedereen de manier moet toepassen die het beste past bij de opvoedhouding die je in het algemeen gebruikt en wat goed voelt. Ook om de 10 minuten naar binnen lopen, ik weet niet hoor, volgens mij is tijdsbesef voor zulke kkleine kinderen nog niet zo goed ontwikkeld dus vraag mij af of het helpt tegen verlatingsangst, maar ook daarbij geldt denk ik opnieuw dat bijna ieder kind uiteindelijk wel opgeeft om te huilen dus als dat bij je past...

Blijft toch altijd moeilijk hè... Is het nou verlatingsangst, zijn het tandjes of andere ongemakken. En zoveel kindjes en ouders, zoveel manieren om ermee om te gaan. Wel laten huilen, niet laten huilen. En gelukkig komt het uiteindelijk bij bijna iedereen allemaal goed!

 

Wij hebben het sinds vandaag overdag. Meneertje is al vanaf 6 uur vanochtend wakker en wilt echt niet slapen. Voor hem vinden wij het het zieligst want hij is wel doodmoe. Hebben alles geprobeerd zoals bij hem blijven totdat hij slaapt, troosten etc. maar het wilt nog niet helpen. Ik denk dat dit ook een fase is en gelukkig zijn alle fases nog vanzelf voorbij gegaan

 

Dat! Alsof kleine kinderen met opzet bepaald gedrag vertonen om hun ouders dwars te zitten. Het zijn je kinderen, niet je vijanden.

Opvoeden gaat er naar mijn mening niet om wie er 'wint', het gaat erom dat je kind (dat nergens om gevraagd heeft, dat er alleen is omdat jij zo graag wilde dat hij er zou zijn) alle liefde en aandacht krijgt die hij nodig heeft. En dat is veel.

Als jij een rotdag hebt gehad op je werk en je komt thuis met een rotgevoel en je vraagt of je man je even tien minuten wil vasthouden, zegt hij dan ook: "Dat vraag je alleen omdat je aandacht van me wilt"? En als je verdrietig bent, laat hij je dan ook tien minuten huilen om vervolgens even te komen kijken of je alweer normaal kunt doen?

Jij vindt tandjes misschien wel een goede reden om overstuur te zijn, maar een nachtmerrie of verlatingsangst niet. Maar je kind heeft daar geen boodschap aan, die kan dat onderscheid niet maken. Voor een dreumesje is de angst om mama niet meer te kunnen zien net zo vreselijk als de pijn van tandjes, en hij heeft bij allebei de verdrietjes evenveel recht op troost. Ook als jij moe bent, als je humeurig bent, als je eigenlijk liever CSI zou kijken.

Een kind huilt niet om haar ouders dwars te zitten, een kind huilt omdat er iets is. En soms kom je er wel achter wat er is, maar soms ook niet. Geef je kind het voordeel van de twijfel joh. Liever een keer vaker knuffelen dan je kind laten huilen terwijl het pijn heeft, bang is of jou gewoon vreselijk mist. Beter verwend dan verwaarloosd, toch?