Hallo, Nou... heel de zwangerschap tot nu geen kwaaltjes... maar ja hoor, ik heb er een. Vooral fijn voor mijn naasten... Ik ben me een partij opvliegerig en sjagerijnig. Kan m'n draai niet vinden met mijn lichamelijke veranderingen denk ik, wil nog niet te ver vooruit denken en heb ook nog es een blaasontsteking er bij gekregen.. Maar toch.. wil wel beetje lief voor mijn mannetje bijven en t lukt me gewoon steeds niet! Tegen mijn mams ook niet even netjes en op t werk wat sneller op mijn tenen getrapt. Mijn god, vind dit echt niet leuk. Doe zelf erg mijn best om steeds weer op te laden, maar het is snel en overwachts weer terug dat humeur.. Wie o wie heeft er tips? ! Ik neem namelijk aan dat dit de hormonen zijn!
hai... wat vervelend dat je je zo voelt, en dat je er wel wat aan wil doen, maar t niet kan. Ik heb dit ook. Maar eigenlijk alleen tegen de vader van de kleine. En mijn geduld is wat sneller op dan normaal, een heel stuk sneller kan je wel zeggen. Ik barst daarbij steeds in huilen uit. ik huil om alles.. En het verdriet komt van het feit dat ik ongelukkig ben, en bang ben voor de toekomst. Maar pfff die hormonen maken het er niet makkelijker op. Voor mij niet, voor niemand niet. Ik wens je sterkte, en ik gok er inderdaad op dat het hormonen zijn..
Hier nog 1 Me vriend en me moeder zijn de pineut. (en ze doen zo hun best) Elke ochtend zeg ik weer tegen mezelf: Vandaag ben ik lief voor me manneke! Het lukt me gewoon niet!
ik heb het rond de 20 weken erg gehad, is na de 25 weken minder geworden, ik ben nu een stuk rustiger en heb mijn zelfbeheersing weer terug zoals ie voor de zwangerschap was ben alleen nu wel emotioneler maar liever een traantje dan je zo chaga voelen want dat vond ik maar niks dus ik begrijp goed dat het je dwars zit, sterkte!
Helaas geen tips of oplossingen. had hier ook erg veel last van slechte hormonen. Mannetje moest het dan ook vaak ontgelden. Kon totaal geen mensen om me heen verdragen en als er onverwachts visite kwam stond ik in de keuken te huilen. kan er achteraf wel om lachen maar op dat moment is het echt niet leuk. Succes !
Ik heb het bijna mijn hele zwangerschap gehad! Ik was echt een verschrikkelijke kenau... bekte iedereen af en had niet eens een lontje Later (jaja altijd handig) hoorde ik dat dat komt doordat je een bepaald vitamine tekort komt, ik weet alleen niet meer zeker welke maar ik geloof vitamine D. Je zou het even na kunnen vragen bij vk of ha, wellicht ben je er vanaf met een ander vitamine-supplement.
Hee meiden, Ze zeggen dat je met zo'n humeur een meid krijgt toch? Bij ons blijkt dit te kloppen bij jullie ook?
Ik herken mijzelf ook niet terug soms. Gister begon in in de Karwei te huilen omdat ik niet wist welke gordijnrails er moesten komen.. Echt ook iets om in huilen uit te barsten dus. Ik probeer me ook wel in te houden, maar de laatste paar weekjes lukt het niet zo goed meer...
Hier ook een, hij vind mij direct, onaardig en zooo bitcherig...en ik ben de onschuld zelve natuurlijk Nee zonder gein...soms weet ik zelf nie eens wat ik er mee aan moet...dus tips nee..sorry..maar als iemand anders tips heeft, ze zijn welkom! x
ik kan me ook aansluiten bij de groep maar dat ze zeggen dat je met zo een humeur een meisje krijgt is toch echt onzin... wij krijgen trouwens een jongetje
haha zo herkenbaar dit allemaal k stond vrijdag op mn werk kei hard te huilen omdat ik voor de derde keer in een week een beetje last had van mijn rug.....gelukkig konden mijn collega's er wel om lachen en die snappen die hormoontjes wel maar pfff ik ben voor mijn omgeving ook niet altijd leuk op dit moment terwijl ik normaal altijd vrolijk en opgewekt ben gisteraaf was ik uit naaahhh kheb me echt in moeten houden.....dus voorlopig ff geen feestjes voor mij haha! gelukkig kan manlief me wel begrijpen! succes allemaal
Hier ook! Ik weet het heel goed als ik zo onaardig doe, maar kan me er niet toe zetten om dan nog sorry te zeggen ofzo Het zegt niets over het geslacht; het is een jongen dit keer. Mijn vorige zw.schap was ik supergezellig; toen werd het een meisje
Ik ben echt verschrikkelijk . 2 weken terug waren we nog bezig met oververhuizen, en ik liep met een kinderwagen naar het oude huisje om daar spullen om te halen (ideaal om zo je spullen te vervoeren). Maar het regende en mijn schoenen lekten, en was het gewoon zó zat. Niks ging zoals ik het wilde, en heb de hele weg zitten mokken tegen mijn vriend. Daar aangekomen draaide ik het bochtje om en bleef met het wiel haken tegen een hekje. Toen was ik het ZO zat dat ik de kinderwagen zo de bosjes in heb geflikkerd . Je had de mensen moeten zien kijken, die dachten dat er een kind in zat. Mijn vriend moest er om lachen en toen heb ik hem een flinke sneer gegeven. Pfff wat die hormonen allemaal met je doen he.... Nu gaat het gelukkig al weer een stuk beter en ben ik weer lief tegen vriendlief . Sterkte ermee, het komt goed!
heel herkenbaar... kan ook niks hebben..,. heb soms niet eens zin om antwoord te geven als mijn man wat vraagt.. vind hem dan zo zeuren pffffffffffff lekker die hormomen!
haha ik heb er ook echt veel last van, het ene moment ben ik super vrolijk en kan ik de hele wereld aan en van het een op het andere moment heb ik nergens meer zin in en ben ik niet te genieten! pfff... Ik heb er ook dagen bij zitten dat ik het liefst de hele dag in met bedje lig..slapen en tv kijken en op niemand hoeven te mopperen..heerlijk... Succes meiden.!