Hoi allemaal Heb net een miskraam achter de rug. Vruchtje was 9 weken. We willen meteen weer proberen. Maar ervaringen met mensen die ook een miskraam hebben gehad en weer zwanger werdeb/zijn. Hoe gaan jullie om met de 1e 12 weken?
Hoe bedoel je? Hoe ga je daarmee om? De eerste weken zijn natuurlijk dan extra moeilijk. Ik heb in 2014 een MA gehad met 10.2 weken en daarna toen ik weer zwanger was (na 3 maanden), heb ik het mensen juist eerder verteld zodat ik mijn angsten kon delen.
Nee, klopt. Helaas is het onbezorgde zwanger zijn er dan af. Nu trouwens heb ik het weer hoor, dat ik er niet echt van kan genieten. Ondanks dat ik daarna ook een gezond kindje heb gekregen. Maar ik probeer nu wel vertrouwen te hebben in mijn lijf en als het niet goed is hoop ik dat ik dan kan denken van: dat de natuur het zo heeft bepaald.
Ik kan je alleen vertellen hoe ik het ervaarde. Ik was elke dag bang, en kon heel verdrietig zijn. Na 12 weken kreeg ik een hapje lucht. Na 24 weken twee hapjes erbij. Pas na 32 weken kon ik echt oprecht geloven dat we een kindje zouden krijgen. Ik hoop echt als we ooit nog eens een kindje willen en mogen krijgen, ik niet meer zo bang ben. Sterkte meis!
Ik heb dan zelf geen miskraam gehad! Maar in mijn omgeving veel overleden kinderen of overleden vlak na de geboorte. Voor mij zijn de 40 weken gewoon enorm stressvol. Proberen te genieten van de kleine momenten ook al is dat moeilijk.
Bij mij hielp: Je kunt doortesten, vroege echo's vragen, erover piekeren, broekloeren alles. Maar wat je ook doet, het helpt helemaal níets. Toen ik me dat realiseerde werd het makkelijker. Je hebt er 0,0 controle over.
Ik heb ook vroege echo gehad met 6 weken en daarna nog 2 extra. Genieten kon ik niet echt. Eigenlijk pas een klein beetje na een goede nipt uitslag en na de 20 weken echo. Je leeft die eerste weken echt van echo naar echo. Maar probeer toch vertouwen te hebben in je lichaam!! Ookal is dat heel moeilijk
Ja dat is waar. Dat je er gewoonweg niks aan kunt doen. Ik Let wel op mijn voeding. En ga als ik straks weer zwanger ben. Ook echt tijd voor mezelf nemen en genoeg ontspannen. Verder kun je idd niks doen.
Ik keek het dag voor dag aan.. na het overlijden van mijn dochter was ik heel bang.. Toen ik opeens toch al snel zwanger bleek te zijn heb ik weken amper geleefd.. pas na 13 weken werd het iets beter.. maar het bleef heel verschillend per dag.. angst en verdriet mag er zijn zo lang het je maar niet overheerst!
Nadat onze dochter vorig jaar januari stil werd geboren ben ik dit jaar opnieuw zwanger geworden. Ik had mezelf heel erg voorgehouden dat de eerste 12 weken niets voorstellen en dat ik daarna opgelucht mocht adem halen. Opgelucht adem halen doe ik nog steeds niet, maar het heeft me op één of andere manier wel overeind gehouden door dat te denken. Hiermee wil ik absoluut niet zeggen dat het niet erg is dat het in een vroeg stadium mis gaat. Voor mij was deze gedachte alleen maar zelfbescherming...
Dit. Ik heb belachelijk veel stress gehad over elk dingetje en overal op gelet qua voeding en toen kreeg ik een miskraam... huilen, huilen, huilen want ik had zo goed opgelet en onbewust vast toch iets fout gedaan. de zwangerschap daarna juist veel meer los gelaten en zoals IkbenTess zegt gerealiseerd dat je hoog of laag kan springen maar het gaat zoals het gaat. Toen kreeg ik pas wat rust.
Ik heb zelf een miskraam gehad waarbij ik in 8 weken tijd iedere week een echo kreeg. Werd steeds naar huis gestuurd met misschien ben je minder ver, waardoor je weer een week verder was. Uiteindelijk na 8 weken bleek het gestopt te zijn met 6 weken. Ik moet zeggen ze hebben mij in zoverre dat kon goed gerustgesteld, en ze begrepen mijn zorgen ook. Zelfs wanneer ik niet meer positief was erover, spraken ze me nog moed in. Toen ik de laatste keer kwam voor de definitieve echo om een miskraam officieel te bevestigen. Werd er ook veel met mij gepraat,en dat ik zelf mocht bepalen hoelang ik er over wilde rouwen. Gek genoeg heb ik al die weken er geen last van gehad, kon het heel erg goed los laten. Want ik kon namelijk al die tijd er niet eens van genieten.. Alleen met bepaalde datums dat ik er even bij stil stond. Nu weer pril zwanger.. Maar heb nu wel zoiets van ik wacht wel met bellen om een afspraak vast te leggen voor de eerste echo over aantal weken. Omdat ik anders mezelf weer gek ga malen, en allerlei scenario's voor de geest haal. Dus nee ben nu wel voorzichtiger met het blij zijn van een positieve test. De verloskundige zei mij toen ook dat vele vrouwen bevestiging willen door middel van een echo, maar je helaas zo vroeg gewoon niets ziet. En dat er dan daadwerkelijk vrouwen boos worden op hun omdat het toch hun beroep is om een echo uit te voeren. Niet wetende dat een vroege echo ook zoveel meer onzekerheid geeft. Vrouwen hebben gewoon graag de controle over iets, en wanneer dat niet kan raken we nou eenmaal sneller in paniek.