Als mijn vriend ons moppie naar bed brengt is er niks aan de hand, maar als ik hem naar bed breng gaat hij altijd snikken.. Niet huilen, maar de traantje komen wel tevoorschijn in zijn oogjes en dan gaat hij snikken. Hij wil dan de knuffels in zijn bedje aan mij geven, met andere woorden.. ik wil weer met je mee. Ik vind dat zo zielig, krijg het soms niet over mijn hart om hem zo achter te laten. Hij gaat dan wel slapen, maar dat gezichtje.. dat blijft gewoon de hele avond in je hoofd zitten. Is dat een periode?
Mijn zoontje ook. Papa brengt hem altijd naar bed, ik geef hem beneden een kus en knuffel. Zojuist voor de allereerste x gingen papa en mama samen mee naar boven. Ik heb hem een boekje voorgelezen in bed, toen het klaar was ging hij huilen, omdat ik wegging, ik stond nog geen minuut op de gang en hij sliep. Wellicht een fase, misschien toch proberen..
Ik merk het sinds deze week, mijn vriend heeft de ene week avonddiensten dus breng ik hem altijd naar bed. Maar hij doet altijd zo zielig als ik hem er in leg en als ik mijn vriend dan vraag doet hij dit ook bij jou of hoe doet hij als jij hem in bed legt, niks aan de hand. ' Voel me altijd een beetje schuldig als ik weg loop..
Ow ja dan moet je wel he. Ik herken je gevoel wel, vind het ook altijd sneu om hem zo 'achter te laten' de enige dag dat ik hem naar bed moet brengen is op donderdag, ik blijf dan nog wel achter de deur luisteren hoe hij huilt. Als het vragend is ga ik niet naar binnen (mits het te lang duurt) Als hij echt verdrietig huilt ga ik wel. Voel me soms ook wel rot, maar het hoort er wel bij denk ik