Ik vind het zo grappig dat ouders die een ander antwoord geven dan ik zichzelf ontaarde en slechte moeders noemen. Heb ik een waarde oordeel uitgesproken? Volgens mij zeg ik heel duidelijk dat ik vind dat dit voor ons de manier is. En nogmaals, nee ik geloof niet dat dit effect heeft vior kinderen. Daarom doe ik hettoch ook niet bij die van mij.
Nee, op de gang zetten zou ik op die leeftijd nog niet doen. Ik herken het wel, onze jongste van 14 maanden is nogal lastig met eten en wilde zondag perse alleen brood en geen vis en en geen groenten. Nou, dan maar niet, maar toen werd ze echt vreselijk driftig dus heb ik haar uit de kinderstoel gehaald, op de grond gezet en even laten uitrazen, na een minuutje of 2 op schoot genomen, getroost en toen wilde mevrouw opeens best wel vis en groenten.
Een kind is op die leeftijd niet in staat om de link tussen de actie en het wegzetten op de gang voor straf te leggen. Dat heeft niets te maken met opvoeding, zo ver zijn ze gewoon nog niet in de ontwikkeling. Een discussie over dat punt is dus nutteloos. Hoe je omgaat met een kind in een driftbui mag jij bepalen als ouder. Daarover kun je van mening verschillen.
Kinderen zoeken al op jonge leeftijd grenzen. De ene ouder geeft ze aan door te straffen en een ander laat het kind uitrazen of reageert niet op het 'slechte' gedrag. Ik merk zelf dat het niet ingaan op dit gedrag het beste werkt. Mijn dochter daagt me vaak uit door niet te eten, spullen aan te raken die niet mogen. Ik kan boos worden en straf geven maar dan bereik ik juist wat ik niet wilde, een boos, oververhit kind. Als ik geen aandacht geef aan het gedrag, is het ook niet zo interessant meer en stopt ze ermee. Ze eet als een tierelier, juist als ik haar compleet haar gang laat gaan. Laten we eerlijk zijn: als wij als volwassen iets proberen te doen en het mislukt of het mag niet, raken we ook gefrustreerd. Heel normaal en een kind mag dit ook voelen. Hoeft niet allemaal bestraft te worden lijkt me. Het gaat om kinderen rond 14/15 maanden, heel jong en ze ontdekken emoties en grenzen. Ondersteun ze daarbij.
Maar bedoel je nu mijn toon? Want ik lees mijn eigen tekst net terug en serieus ik zie er geen nare toon in. Leg me dan uit daar die hem in zit.
Geen nare toon. Maar een beetje een stellige aanname, en je hebt zelf ook een heel kleintje, zit ook nog niet achter de fase van opvoeden, zo van: zo deed ik het. Je zit er nog midden in, oftewel staat er nog voor. ikbedoel dit niet stom hoor. Maar de meeste moeders zijn (en blijven) op zoektocht in de opvoeding en dan komt zoiets misschien wat betweterig over.
Maar daarom zeg ik er ook bij dat het mijn mening en manier is. En ik heb er wel genoeg over geleerd binnen opleidingen en werk, pluk het niet uit de lucht zeg maar. Maar goed, ik reageerde niet met de intentie iemand te veroordelen, zeer zeker niet. En ik vind nog steeds de toon ook niet zo, maar goed onder andere jij wel, excuses dus!
Dat zeg ik ook niet, maar wat je leert is in de praktijk bij je eigen kids soms zo heel anders.. Daar ergeren mensen zich soms aan denk ik. Geeft verder niet, ik zit momenteel niet in deze fase Je veroordeelt ook niet. Maar ook zeggen 'dit is mijn mening' en 'ik doe het zo' kunne zo overkomen, hoe goed bedoeld ook. Maar ongetwijfeld doe ik ook zoiets weleens Gaan nu niet verder topic vervuilen
Ik heb wel vaker horen zeggen hier op zp dat kindjes van die leeftijd de link niet zouden kunnen leggen tussen hun gedrag en straf. Waar baseren jullie dat op? Leest iedereen dat hier op zp en praat iedereen dat na? Of heb je dat ergens geleerd? CB? In een opleiding? (Is een serieuze vraag! Ik wil mijn dochter helemaal niet straffen als dat niet goed voor haar zou zijn.) Ik heb namelijk het idee dat mijn dochter die link wel degelijk legt. Zo kwam ze bijvoorbeeld voortdurend aan de koffie- en theekopjes op tafel, wat gewoon gevaarlijk kan zijn. We konden ze wel steeds weg zetten, maar we vonden ook dat ze moest leren er vanaf te blijven. Op een gegeven moment hebben we besloten haar daarvoor een minuutje op de gang te zetten in haar stoel. Dat ging als volgt: ze zat aan een kopje. Wij zeiden "nee, dat mag niet" en haalden haar handje weg. Ze zat nog een keer aan het kopje. Wij zeiden weer "nee dat mag niet", haalden haar weg bij de tafel en zetten haar bij haar speeltjes. Ze kroop terug en deed het nog een keer. Toen hebben we haar op de gang in haar stoel gezet. Ik ben met mijn hoofd op de hoogte van haar hoofd gaan zitten en heb gezegd: "R. je moet nu op de gang omdat je toch aan de kopjes zat, terwijl dat niet mag." (Ik zei dat niet omdat ik denk dat ze dat helemaal begrijpt, maar meer omdat ze dan zou zien dat er nog steeds vriendelijk en rustig, maar wel beslist tegen haar gesproken werd.) Daarna ging ik weg. Na een minuut heb ik haar weer gehaald, waarbij ik nogmaals herhaalde waarom ik haar op de gang had gezet en er aan toevoegde: "maar nu is alles weer goed en mag je weer in de kamer komen". Sindsdien kunnen we er van uit gaan dat ze niet aan de kopjes zit. Ze doet het simpelweg niet meer. Een enkele keer gaat ze met haar handje in de richting van kopjes, maar meestal kijkt ze dan naar een van ons en schud ze al nee met haar hoofdje, alsof ze wil vragen om de bevestiging dat ze er nog steeds niet aan mag komen. En als ze er niet nee bij schud hoeven wij alleen maar te zeggen "nee, dat mag niet" en dan trekt ze haar handje weg. Dan heeft ze toch die link gelegd? Of zie ik dat nou verkeerd?
Ik zet mijn zoontje ook niet op de gang als hij bijvoorbeeld niet eet maar wel als ik het idee heb dat hij echt even moet uitrazen. Hij mag bijvoorbeeld niet aan de radio zitten dat willen we gewoon niet, ik zeg een aantal keer nee en haal hem weg en geef hem vervolgens iets anders om mee te spelen. Maarrr meneertje loopt nog geen 5 minuten later naar de radio kijkt naar mij en slaat er tegen. Toen heb ik hem een tikje op z'n hand gegeven hij was duidelijk verontwaardigd maar heeft er niet meer aangezeten. Iedereen doet het op z'n eigen manier, een vriendin van mij praat alleen met haar kinderen want zij is van mening alles op te lossen is met alleen praten. Ze heeft alleen wel 2 stront vervelende kinderen die absoluut niet naar haar luisteren en die het bloed onder je nagels vandaan halen. Daarmee wil ik niet zeggen dat het een foute manier is maar wat voor het ene kind werkt hoeft voor het andere kind niet te werken. Het ene kind heeft voldoende aan negeren of nee zeggen en het andere kind heeft het bijv wel nodig om op de gang gezet te worden of iets dergelijks. Ik denk dat iedere moeder het beste met haar kind voor heeft. En opvoeden is gewoon hartstikke moeilijk en lastig af en toe. Soms vraag ik me ook weleens af of ik het allemaal wel goed doe en soms denk ik dat had ik anders moeten doen. Tja je krijgt er nou eenmaal geen gebruiksaanwijzing bij
Sorry maar wie zegt/ bepaald dt? Nou mijn kind zegt l van te voren neeneeneee en kijkt eerst naar mij als ze iets gaat doen wat niet mag. Ze begrijpt het dus erg goed. Maar goed ook geen discussie erover....ik heb gewoon een andere mening. Misschien verschilt het per kindje...
Jeetje best veel reacties gekregen! Fijn om te lezen dat het herkenbaar is en ook wel dat er zoveel meningen zijn. Je moet het blijkbaar op gevoel doen en uitvogelen wat bij je kindje past. Maar dit was voor mij de eerst keer dus deed maar wat er in me opkwam. Als hij gewoon aan het drammen is negeer ik dat ook altijd maar nu was hij naar mijn mening echt onredelijk driftig en mepte de lepel uit m'n hand, dus daarom toch wat rigoureuzer geprobeerd aan te pakken maar misschien iets te ( hoewel het wel gestopt is) Of hij daadwerkelijk 5 hele minuten op de gang heeft gezeten denk ik niet want dat heb ik niet scherp bijgehouden en in zo'n situatie lijkt het al gauw een eeuwigheid. Ach ja, opvoeden is gewoon lastig en laten we ervanuit gan dat iedereen het beste met z'n kindjes voor heeft! Groetjes Lovie.
Oh ik vergat erbij te zeggen: hij was dus niet zomaar ineens driftig maar was helemaal over de rooie dat hij niet meer vlees kreeg. Verder nog nooit problemen met eten gehad want hij is overal dol op!
Echt driftig is hij (nog) niet. Maar als er tijdens het eten "opzettelijk" wordt geknoeid dan waarschuwen we één of twee keer. Dus uitleggen dat we normaal eten en niet op de grond oid. Helpt dit niet? Bordje weg en dan heeft hij pech. En laten het even. Daarna proberen we 't nog eens. Vaak wil hij dat we even helpen. Prima dan helpen we hem en is t goed. Als hij boos wordt omdat iets niet lukt, dan zeggen we vaak, dat hij rustig moet zijn. En nog eens proberen. Boos worden lost niets op. Ze begrijpen best veel op deze leeftijd. Op de gang zetten vind ik ze nog te jong voor.