Goed, ik zal bij het begin beginnen. 10 weken terug kwam ik er achter dat ik zwanger ben van een zeer goede vriend van mij. Hij en ik hebben dit samen goed doorgesproken en hebben besloten om er samen vol voor te gaan. Ook om te kijken of er relationeel wat zou zitten tussen ons. Dit ging naar mijn idee erg goed, al ging het uiteraard vaak en veel over praktische zaken en hebben we misschien te weinig ruimte gemaakt voor ons gevoel. In ieder geval hadden we het voor onszelf duidelijk wat we met het woonscenario zouden doen. Hij woont een stuk mooier dan ik en de bedoeling was om bij hem samen te gaan wonen en daar het kindje op te voeden. Helaas heeft hij afgelopen vrijdag gemeld dat het gevoelstechnisch er voor hem toch niet is, dat hij het kindje opvoeden nog steeds samen wil doen, maar dan als de goede vrienden die we waren. Ik ben er van overtuigd dat hij en ik dit kunnen en dat hij ook echt de verantwoordelijkheid voor zijn kindje neemt, echter staan we lijnrecht tegenover elkaar wat huisvesting betreft. Zijn eerste ingeving is beide ons eigen huis aanhouden, in beide huizen een volledige kinderkamer inrichten en dan met zijn 3en heen en weer trekken tussen de huizen (nog niets hiervan in concreet, maar denk aan om de week). Onze eigen financien blijven dan strikt gescheiden, maar maken een gezamelijke rekening voor het kindje waar we evenveel op zullen storten. Ik zie dit absoluut niet zitten om meerdere redenen; Het lijkt mij voor een kindje niet goed om steeds tussen 2 huizen heen en weer te moeten, iig niet als het nog zo klein is. Je hebt elke keer te maken met een totale volksverhuizing, ook al richt je 2 complete kamers in, je zal toch heel veel spullen en kleding (ook voor onszelf) heen en weer moeten slepen. En wat voor mij nog een reden is is dat we beide huisdieren hebben, ik heb 2 katten en hij een hond. Ik wil niet mijn katten telkens een tijd alleen moeten laten en alleen even thuis te komen om te voeren, meenemen voor telkens een korte tijd kan imo met katten niet. Die moeten ergens kunnen aarden. En in de tijd dat we in mijn huis zitten zal zijn hond mee moeten en dan ook zijn mijn katten van slag. Punt van het kindje heen en weer halen weegt voor mij natuurlijk absoluut het zwaarst, de rest valt nog wel uit te komen, maar ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat een kind daar niets aan over houdt. Nu gaf ik aan als optie om bijvoorbeeld mijn huis als vaste basis te gebruiken en zijn huis ook aan te houden voor hem als kantoor (hij is ZZPer) en als eventuele uitvalsbasis voor als één van ons even rust, ruimte en tijd nodig heeft. Hoe hiervan de kosten te regelen heb ik nog niet echt een idee van. Zit zelf het meest te neigen naar dat de hypotheek en kosten voor het huis zelf dan gewoon voor mij blijven, evenals de kosten voor zijn huis voor hem. En de gezamelijke kosten als boodschappen, gas/water/licht en baby ook echt samen te betalen. Hij staat hier heel erg afwijzend tegenover, omdat dit voor hem teveel voelt als samenwonen, wat het natuurlijk in zekere zin ook is. Gisteren heb ik lang met mijn ouders gepraat en mijn moeder bedacht zomaar een eventuele 3e optie. Met nadruk op eventueel en optie omdat niets hier aan zeker is en gegarandeerd kan worden. De vader woont in een ruim appartement in het koetshuis van een landhuis hier in de stad. Aangrenzend aan zijn slaapkamer bevind zich de oude hooizolder en nog een kleinere ruimte van ongeveer 3x4. De eigenaar van het pand had in gedachten om hier tzt (meerjaren plan) een éénpersoons woning in te gaan maken. Niet groot, maar ruim genoeg om fatsoenlijk te kunnen wonen. De vader heeft nu nog 1 slaapkamer, de eigenaar van het pand heeft al aangegeven bereid te zijn om een kleine ruimte van de hooizolder bij zijn appartement aan te trekken als zijnde babykamer. Nu was dus het idee dat ik de éénpersoonswoning zou kunnen betrekken en de babykamer in het midden zit zodat we daar beide in kunnen komen. In mijn ogen is dit een zo goed als ideale situatie voor de baby (dit zeg ik specifiek omdat ik dan wel mijn ruime ééngezins hoekwoning zou moeten verkopen) omdat er dan één vaste en veilige plek is, de baby hoeft niet heen en weer gezeuld te worden. Ik zal een eigen woning hebben, met eigen opgang en onze eigen financien zullen gescheiden blijven. Dit idee heb ik gister in ieder geval aan hem geopperd om over na te gaan denken, maar hij fakkelde het in zijn bericht terug direct af. Dat we dan alsnog praktisch samenwonen en we niet kunnen verwachten van de eigenaar dat hij daar nu al een woning gaat realiseren. Heb maar teruggestuurd dat ik het oprecht jammer vind dat hij het direct zo afwijst en mijn redenen erbij gezet waarom het mij wél een hele goede optie lijkt en of hij er in ieder geval over na zou willen denken. Zo, pffff, dit is een veel langer verhaal geworden dan ik in eerste instantie had verwacht. Hamvraag voor mij is eigenlijk voornamelijk of de situatie zoals hij die schetste zou kunnen werken en of dat geen nadelige gevolgen heeft voor de baby. We staan nu iig nog lijnrecht tegenover elkaar wat deze kwestie betreft en we zullen toch dichter bij elkaar moeten komen om tot een oplossing te komen. Ik ben dan ook echt wel bereid om water bij de wijn te doen, maar dan wil ik wel weten of het werkbaar is en dat het niet slecht is voor mijn kind. Bedankt voor het lezen!
Pfoe jeetje... Allereerst grote complimenten dat jullie dit samen willen doen! Ik heb nu even geen kant en klare oplossing... Maar ik ga erover nadenken! Willen jullie echt per se co-ouderschap?? Is het niet een optie de kleine bij jou te laten dat hij meebetaalt en zo vaak langs mag komen als hij wil? Ik begrijp dat jullie een hechte band hebben. Dan kan jullie kindje als het wat groter is alsnog een aantal dagen bij papa en een aantal dagen bij mama zijn en kunnen jullie wel ook samen leuke dingen ondernemen? Elke keer zelf ook met je hebben en houden verhuizen zou ik niet zien zitten. En ik vraag me af... Is het juist niet verwarrend voor jullie kindje op de lange termijn dat jullie dan wel bij elkaar zouden slapen, maar vrienden zijn en geen liefdespartners? En hoe gaat dat dan als 1 van jullie 2 straks ineens de ware tegen het lijf loopt? Zomaar even de dingen die bij me opkomen.
Het idee van co-ouderschap is dat alleen de baby elke keer 'verhuisd' niet jullie als ouders.. Als er dus in beide huizen een babykamer en toebehoren zijn is er weinig sprake van gesleep... Maar goed, met een jonge baby zou ik geen co ouderschap doen... Ik ben van mening dat een baby gewoon een stabiele basis nodig heeft.... Ik heb zelf co ouderschap, maar mijn zoontje is 3,5 en sinds zijn 2,5 ongeveer co ouderschap Zijn idee over dat het teveel op samenwonen lijkt snap ik wel... Als je links een huis hebt en rechts een huis een babykamer in het midden... Wie gaat naar de baby wanneer de baby huilt? Wie doet de baby in bad... Allemaal kleine dingen... Maar wel dingen die gaan gebeuren, en je zal elkaar dan alsnog ontzettend veel zien
De situatie zoals we hem nu schetsen zal voornamelijk voor het eerste jaar zo zijn. Dit omdat hij een hele betrokken vader wil zijn die mij ook kan ondersteunen in de zware eerste maanden, dus ook snachts. Ook wil ik borstvoeding geven en vinden we dit beide een erg belangrijk punt.
Wel fijn dat jullie wat dat betreft op 1 lijn zitten en hij je daarbij wil ondersteunen! Daar kunnen sommige partners nog een voorbeeld aan nemen Maar ik zie niet helemaal voor me hoe je de nacht samen kunt zijn zonder dat het lijkt op samenwonen...
Pffff, wat ingewikkeld allemaal. Ik zou gewoon "simpel" in de eerste maanden tot een jaar helemaal niet aan co-ouderschap denken. Een heel jong kindje moet gewoon stabiliteit hebben en ik zou voor de eerste tijd gewoon het kind bij jou thuis houden en dan komt hij maar naar jullie toe. Later als het kindje groter is kan je over een dergelijke regeling denken. Ik zou nu al helemaal niet zo moeilijk gaan doen.
Als hij dat zo wil, dan zal hij dus moeten accepteren dat zo'n opzet neigt naar samenwonen. Ik zie niet hoe dat anders moet zijn. Maar ik blijf het een vermoeide en ingewikkelde constructie vinden.
Ik ben een grote fan van (en ervaringsdeskundige met) Co-ouderschap. Maar dan wel met oudere kinderen. Met een baby weet ik het niet zo goed. Ik denk dat ik zodra het kindje niet meer afhankelijk is van moeder voor BV kiezen voor het echte co-ouderen en tot die tijd kiezen voor een tussenoplossing. Maar ik denk niet dat je kindje iets overhoudt aan heen en weer verhuizen. Echt niet.
Dan zou ik lekker in je eigen huis blijven, met de baby... En hem zeggen dat hij altijd welkom is Ik denk dat je eerdere plannen niet geschikt zijn voor zo'n jonge baby
alles heen en weer verhuizen lijkt me voor jezelf ook niet goed. eerlijk gezegd denk ik dat het je op ten duur gaat opbreken, vooral in het begin. wat als je niet binnen een week lekker op de been bent (vriendin van mij is na 6 weken nog steeds zo ongeveer kreupel van de keizersnede en bi) dan moet je met je hele hebben en houden daar naartoe. Ik zou het zo een kleintje ook eerlijk gezegd niet aan doen zo in het begin. als ik jou was zou ik gewoon lekker in je eigen huis blijven en als hij je wil ondersteunen dan komt hij in het begin maar elke dag langs ofzo, of blijft hij de eerste maand maar mooi bij jou in buis en slaapt op een andere kamer of van mij part op de bank. ik snap wel dat hij dat teveel op samenwonen vind lijken maar voor jou en je kindje lijkt me dat in het begin wel de beste optie. Daarna kan je co ouderschap gaat uitvoeren zoals het hoort denk ik dan. Hij in zijn huis en jij in jouw huis. misschien kan je dan iets doen met kolven voor daar en fles en borstvoeding combineren? De opties die je geopperd hebt met zijn huis lijken allemaal wel heel erg op samenwonen dus kan me voorstellen dat hij daar echt geen zin in heeft als hij gevoelsmatig geen relatie ziet zitten. lastige situatie, ik hoop dat jullie er samen uitkomen.
Als ik de eerste maand of 2 maanden nog niet mobiel genoeg zal zijn dan gaat dat geen problemen opleveren hoor. Hij snapt heus wel dat het in het meest prille begin niet handig is om heen en weer te gaan. Geen van de plannen zijn nog concreet, we moeten nog ontzettend veel overleggen en uitzoeken. hilly: Die tussenoplossing zoeken we nu dus ook. Het echte co-ouderen (dus bijvoorbeeld week bij vader en week bij moeder) willen we na de BV periode pas gaan oppakken.
Dit dus, ik zou het eerste jaar de baby bij jou houden ivm bv en stabiliteit. Hem de mogelijkheid geven om zo vaak te komen als hij wilt. Na een jaar zou je dan evt. het co ouder schap toe kunnen passen. b.v. 4 dagen bij jou, 3 bij hem of andersom. Of 1 week bij jou en dan een week bij hem, wat het beste te realiseren is ivm. werk ed. Voor de eerste maanden dat hij dus erbij wil zijn om jou te helpen en hechting met de baby, zal hij dan maar water bij de wijn moeten doen en bij jou "intrekken". Knap dat jullie er samen zo instaan.
Ik zou het vooral simpel houden. ik neem even aan dat het voor beide jullie eerste kind is dus dat is al verandering zat. als je dan, vooral in het begin, steeds heen en weer gaat lijkt me dit vooral voor jezelf niet fijn. ik zou er ook voor kiezen om lekker jouw huis als basisplek te houden en als het kindje wat ouder is kun je tegen die tijd altijd kijken wat het beste uitkomt voor alle partijen gefeliciteerdet je zwangerschap!
Wat een lastige situatie zo, wel heel fijn dat hij meedenkt en ideeën heeft voor een oplossing. Wat ik me afvraag is: als hij niet wil samenwonen, waarom zou hij dan blijven slapen? Kan me voorstellen dat het fijn is als jullie er alletwee 's nachts zijn voor de baby maar daarvoor zullen jullie toch echt in hetzelfde huis moeten overnachten, en dat is toch praktisch hetzelfde als samenwonen?
Het eerste half jaar van je kind zou ik toch echt niet aan co-ouder of heen en weer reizen denken. Eerder gewoon dat hij kan langskomen zoveel als hij wil. En dat hij mee betaalt in de kosten van jullie kind. Wil hij dan niet elke keer blijven slapen ... so be it (zeker in begin zal je het toch écht wel druk genoeg hebben met je kind, de borstvoeding, ...). Daarna kun je nog zien hoe het gaat. Met jullie kind en met jullie relatie (voor zover er van relatie gesproken mag worden). Ik denk / vermoed dat het op de duur toch gaat uitdraaien op dat jullie ofwel in één van de 2 huizen gaan samenwonen. Ofwel dat het niet werkt tussen jullie en dat het alsnog echt co-ouder wordt. Maar dat zal je dus moeten ondervinden. Je zou natuurlijk ook allebei kunnen achterlaten wat jullie hebben en voor een huis / appartement gaan met 3 slaapkamers (1 voor elk). Maar als het dan niet zou werken tussen jullie wordt dat wel lastig naar eventuele latere partners.
Kan het kloppen dat jullie doel anders is. Ik heb het idee dat hij een oplossing zoekt op korte termijn (eerste jaar) en jij op lange termijn (huizen delen, buren etc). Ik denk dat heen en weer van jou en de vader erg lastig is en jullie beiden enorm gaat opbreken. Ik denk dat net als wat de rest zegt, zolang je borstvoeding geeft is het kindje bij jou en kan hij op bezoek komen wanneer hij wil en zodra je stopt met de borstvoeding gaat het co ouderschapsplan in en dan alleen voor jullie kindje en niet voor jullie.
Voor de baby is heen en weer reizen niks, maar ik denk dat je er zelf als je eenmaal bevallen bent ook niet aan moet denken. Ik zou je eigen huis aanhouden en het eerste jaar daar met kind blijven, richt een slaapkamer in voor de vader zodat hij de eerste weken snachts kan overnachten. Pas na dat jaar zou ik kijken naar andere opties, kans is dat je niet eens met zijn 3en in 1 huis wil zonder relatie en dan kan je maar beter je eigen huis nog hebben.
Begrijp ik het goed als je zegt dat jullie de ene keer in zijn huis en de andere keer in jouw huis willen zitten? Is dat dan ook niet een soort van samenwonen? Verder sluit ik mij aan bij de rest, ik zou niet gaan "slepen" met zo'n kleine frummel. De baby heeft de geestelijke rust ook nodig om goed te kunnen slapen. Voor later zou co ouderschap geen probleem zijn lijkt mij. Desnoods twee huizen in dezelfde straat.
Ik denk dat jullie het erg lastig maken voor de kleine. Lijkt mij erg verwarrend als je de ene week in het ene huis woont met zn 3en en de week erop met zn 3 en weer in het andere huis. wat heeft het kind daaraan? Een kind heeft juist stabiliteit nodig, een vaste plek om te wonen en een vast persoon in zijn leven. Het lijkt mij dan ook het meest logische dat de kleine gewoon bij jou thuis woont, en vader op visite komt als hij de kleine wilt zien. Zo ben jij de vaste persoon, heeft hij/zij stabiliteit en regelmaat. enige is dan dat vader op bezoek komt.