Hoi allemaal. Ik ben 31 weken zwanger van onze eerste kindje. Totaal nergens last van alleen dat ik dan dikker wordt en je wat voelt bewegen in je buik. Nou is het zo dat ik zo begin te twijfelen Kan ik dit wel en wil ik dit wel? Me gevoelens gaan van de ene naar de andere kant. Hoe dichter ik bij de bevalling kom hoe banger ik ben. Ookal heb ik dagen weer vlagen dat ik denk kom maar op. Ik wil je zien. Ik kan me er gewoon niks bij voorstellen dat ik straks een kindje in me armen heb en dat het de mijne is. Is dit raar?? Of zijn het de hormonen
Allereerst gefeliciteerd Volgens mij is dot volkomen normaal hoor, om richting het einde vd zwangerschap af en toe in de stress te schieten! Er verandert zoveel in je leven, logisch dat het je soms ineens aanvliegt! Probeer het maar eens bespreekbaar te maken met een vertrouwd iemand in je omgeving. Misschien helpt dat. Ik dacht altijd maar zo: al die mensen die je overal ziet met kinderen, kunnen het ook allemaal, dus waarom ik niet?!
Heel herkenbaar hoor meis. Je weet gewoon niet wat je te wachten staat, je hele vertrouwde leven staat op z'n kop. Het is echt heel normaal dat je ineens zo heen en weer schiet qua emoties. Lief voor jezelf zijn en probeer het van je af te schrijven. Het komt echt goed!
Ja hoor dat is heel herkenbaar. Bij de eerste vond ik het geweldig om zwanger te zijn. Maar moeder worden, nee daar moest ik echt niet aan denken. Ik denk omdat ik totaal niet wist wat me te wachten stond. Vanaf het moment dat ze op mijn buik gelegd werd maakte alle onzekerheid plaats voor onvoorwaardelijke liefde. Ze is het mooiste wat ons ooit is overkomen nu zwanger van de tweede en ik verheug me er nu juist enorm op. Ik voel me niet meer onzeker en ik weet dat ik het kan. Maar dat was bij de eerste wel anders. .
Oh jeetje alsof ik mezelf hoor denken. Ik weet ook niet wat ik met deze gevoelens aanmoet. Ik hoor toch ontzettend blij en dankbaar te zijn??? Een vriendin van mij hoorde ik er ook al over. Ik denk dat deze gedachtenerbij horen.
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties! Gelukkig is het dus heel normaal. Ik probeer het dan maar op me af telaten komen en vertrouwen dat het allemaal van zelf gaat en goed komt.
Erg he! Zo denk ik nou ook. Ik hoor te blij te zijn waarom zit ik zo te twijfelen. Om gek van te worden.
Heel herkenbaar. En ik vind helemaal niet dat ik deze gedachten mag hebben want ik ben zwanger geworden via ICSI. Niet dat je dan deze gedachten niet mag hebben. Maar dat is meer omdat ik het zo graag wil. En dan toch soms deze gedachten. Ik ben reuze reuze dankbaar! Maar wat je zegt is zo herkenbaar nu de datum nadert. Wat staat je te wachten? De bevalling etc. Het is allemaal zo onbekend. Ik heb het vooral 's nachts weleens dat het me weleens aanvliegt. Niet erg hoor maar dan denk ik oooh jeee spannend. Maar ik wil mijn dochter ook zo graag zien
Ik had dit in het begin van de zwangerschap. Wij zijn ook door ivf zwanger geworden, dus volledig bewust. Overigens van de derde. De gedachte was vooral kan ik dit wel. Ik heb de rust opvonden, vraag me niet waardoor, en het komt allemaal wel goed! Heel veel succes! Praat erover als je dat fijn vindt!
Heb er ook last van. Soms dat ik echt in huilen uit kan barsten omdat ik bang ben dat ik wat fout doe of ga doen als ze er eenmaal is. Maar ik heb gelukkig m'n vriend die me enorm steunt en eigenlijk al m'n zorgen wegneemt. Ik praat er wel over en voel je vooral niet bezwaard om dingen te vragen! Het komt allemaal goed!
Jups hormonen (deels) en het zijn allemaal grote veranderingen. Heel normaal dat je dat soort twijfels hebt. Maar het komt allemaal best goed Succes met de laatste loodjes!