Ook hier met Dani en Yvon in het hoofd. En vaak gedacht aan de vraag waarom er niet werd ingegrepen om hun zoontjes te redden... Ik snap dat niet.
Livelife, moeilijk he..de artsen trekken een grens ergens waar het ook,wenselijk is kindjes een kans te geven. En,ook ik kan het eigenlijk niet zo verstandelijk beredeneren, maar dit denk ik als ik er van een afstandje naar kijk...maar ja als het om zulke kleine leventjes gaat lukt dat verstand niet zo he?? Als je bedenkt dat het jouw kindje had kunnen zijn. Ik ook niet hoor, maar kan totaal niet voorspellen hoe ik gereageerd had.
Ja, heel moeilijk. En die grens is er, en om een reden, maar als het inderdaad om het leven van baby's/kinderen gaat, zou alles verbroken moeten worden.
Jaa idd... ik ben er ook met mijn hoofd niet bij vandaag... en ook ik vraag me af waarom ze niets gedaan hebben... en dat heeft geen zin en ik weet van die grens... maar toch.... de gedachte aan het zien vechten van zo'n klein wondertje... en dat er dan niets gedaan wordt... dat moet afschuwelijk zijn!
Wat een lieve reacties weer dat doet ons goed. Hopelijk hebben dani en haar man veel steun aan elkaar. Waarom ze Déon uiteindelijk niet hebben geholpen is omdat als ze hem wel zouden kunnen helpen ( wat niet ging omdat ik die longrijpingsspuiten niet heb kunnen krijgen) maar dan zou hij er niet goed uit komen. Zwaar gehandicapt door zuurstofgebrek, dat is wat de arts vandaag zei wat hun voornaamste reden was om hun protocol niet te overschrijden....
Yvon, pfoe....heel heftig als ze dat zo zeggen. Dat is dan puur aan de termijn te wijten?? Hebben ze dan,nog verder onderzoek bij deon* moeten,doen?? Sorry als ik te veel vraag
Ja echt het termijn en omdat de longetjes het hoe dan ook niet aan kunnen. Verder hebben ze bij mij een kweek genomen van mijn baarmoedermond, een kweekje van de placenta, en een kweekje van een stukje van zijn navelstreng, hier krijgen we over 6 weken de uitslagen van. Je mag gerust vragen...
Wat ik dan denk... Hij heeft toch een half uur geleefd en kunnen adem halen? Dat betekend toch dat de longetjes wel werkte. Als jij longrijping spuiten had gehad, als ze de bevalling hadden zien aankomen, hadden ze wel wat gedaan? Wil het eigenlijk niet eens vragen, jullie hebben al zo verdriet en moeten bij jullie ventje zijn en niet nog meer over dit nadenken. Yvon je komt zo sterk over, dikke knuffel voor jou dat je er zo mee kan omgaan.
Poeh, toch spannend of daar wat wat uitkomt, ergens hoop je misschien van niet. Maar dat je wel eens hoort dat het domme pech,is lijkt mij enorm moeilijk...
Lieve Dani, Woorden schieten tekort. Snap niet dat het leven zo oneerlijk kan zijn. Ik wil jullie heel sterkte wensen. Gecondoleeerd. Hele dikke knuffel Ben voor de rest gelijk even niet meer in de stemming om te reageren, misschien vanavond weer
@ saga, nee hij heeft gegaspt niet echt adem gehaald, dat kon hij niet. @ tulip, ik hoop idd dat er wel wat uitkomt, ik geef mezelf toch de schuld ervan dat Déon niet meer leeft omdat hij gezond was. Maar omdat ik een infectie heb gehad. Ik hoop als ik weet waardoor, dat ik een stukje rust kan vinden...
Tja, ik denk dat het voor ons allen niet te bevatten is....het blijft ook heel dubbel dat er niet wordt ingegrepen, maar het is wel zo dat bij 24 weken al het gros het ten eerste niet direct overleefd en evengoed nog overlijd ondanks ingrijpen en mochten ze het wel overleven, dat ze vaak zodanige longproblemen hebben, hersenboedingen, infecties etc dat ze daar of aan overlijden of ernstig gehandicapt blijven. Er is slechts een enkeling die er nog redelijk uitkomt. En dat is dus met 24 weken, laat staan met 23 weken.....Geloof me, ik zie die kinderen die met 24 of 25 weken gered zijn, en het zijn vaak helaas heel erg trieste verhalen met niet echt een leuk verder leven en die veelvuldig nog in het ziekenhuis zouden komen te liggen. Ik weet niet als ouder wat ik natuurlijk zou doen als het mij overkwam, tuurlijk wil je je kindje redden, maar het moet wel realistisch blijven om het kindje en het gezin daarbij een goede toekomst te kunnen bieden..... Het blijft natuurijk in en in triest, naar, verdrietig noem maar op....Dit wens je niemand toe.....verschrikkelijk.....
Och ik hoop toch dat je die gedachte van je af kunt zetten, die infectie is jou overkomen, daar kun je niks aan doen he??
@Yvon, dat lijkt me inderdaad nog het moeilijkst. Zien dat ze niks doen. Heel sterkte! Probeer jezelf niks te verwijten. Menselijk lichaam is soms zo onbegrijpelijk. Jij kan er niks aan doen. Dikke knuffel. @Kaatje, hier ook soms rennies. Heb nu Gaviscon en dat werkt bij mij veeel beter. @Danielle, net alsof het liedje echt geschreven is voor deze situaties. Kippenvel. Heb gelijk de petitie ondertekend. Ik vind het inderdaad ook wel eng, ookal ben ik de 24 weken voorbij. Moet zeggen dat ik er niet zo bij stil heb gestaan daarvoor. Je gaat er altijd zo vanuit dat alles goed is en gaat. Het zet je toch weer met beide benen op de grond en haalt je even van je wolk af. Dagen en uren gaan maar voorbij en soms vergeet je gewoon te genieten van de kleine dingen.
Wen, idd ik ben,eigenlijk al zo dankbaar dat ik 1 zwangerschap goed heb mogen doorlopen. Als dat ook nog een tweede keer lukt, das toch idd een wonder. Zeker na de mk ben ik zo gaan denken, maar helemaal als je dit hoort.
Lieve Yvon, iedereen zegt het al.. Maar jij kan er niets aan doen! Ik vind het echt enorm knap hoe je er over praat.. Weet je misschien wat voor infectie het is geweest..? Als je niet wil antwoorden snap ik dat hoor.. Maar zit zelf al vanaf t begin vd zwangerschap met een bacteriële infectie die vroeggeboorte kan veroorzaken en maar niet overgaat. Toevallig vandaag weer een kweek gehad om opnieuw te checken en eventueel de zoveelste ab kuur, die dus niet langer dan 2 weken effect heeft.. Vandaar mijn vraag.. Vind het lastig om m te stellen, maar omdat je er zo open over praat.. Heel veel sterkte morgen, ik hoop dat jullie het afscheid een beetje kunnen dragen en dat het iig enorm mooi wordt zodat jullie er, zo ver dat kan, wel met een goed gevoel op kunnen terugkijken. Geniet nog heel erg vanavond van jullie mooie mannetje.
Sja, ik weet dat ik er niets aan kan doen, maar het is voor mijn gevoel wel mijn lijf die me in de steek laat... @ demi, ik weet niet wat voor infectie het is geweest, we krijgen over 6 weken de uitslagen. Vragen mag altijd.... Dankjewel voor je lieve woorden.
Ook al is het niet jouw schuld, ik snap je gevoel wel heel erg goed.. En daar kan iedereen iets over zeggen, je weet het zelf ook wel.. Maar het blijft gewoon enorm zuur.. begrijp echt dat het anders voelt. Nogmaals sterkte meis.. dikke knuffel!
Hallo dames Hier even een berichtje. Heb alles bijgelezen en tranen springen in mijn ogen van ale lieve woorden, steun enz van dit onderwerp en mensen die even snel inbreken. Gisteravond nog afdrukjes van voeten en handjes gemaakt, een puntmutsje opgezet, dekentje uitgezocht (quilt), vlindertjes opgehangen en fotos gemaakt van de trotse pap met zoon en van ons 3en. waarom ze hem niet hebben geholpen is ivm de longrijpingspuiten die ik niet heb gehad. Voor de rest is hij zo mooi en perfect! Een klein wipneusje, dunne lipjes, lange benen/armen hele kleine handjes/voetjes met teennageltjes. Gister pakte hij mijn pink vast en kneep er even in Hij heeft laten merken dat hij wist dat wij er waren! Ook Casper heeft een paar keer gegaspt (schrok er wel van) maar ben dankbaar dat hij nog 1 uur heeft mogen leven en in onze armen in slaap is gevallen. Vannacht maar 2,5 uur geslapen, hele bevalling nog eens opnieuw beleefd in mijn droom. Had vanmorgen 39,3 koorts dus meteen antibiotica gekregen. Vanmiddag om 13uur mochten we dan met zijn 3en naar huis. Marc is een prachtig mandje gaan halen waar hij inligt. we hebben hem nu in zijn bedje gelegd met een knuffeltje erbij en gaan tussendoor kijken, knuffelen, kussen enz. Toen hij geboren werd was Casper plekkerig (voelde als een kipfilet) en nu is hij mooi glad en echt een huid gevoel. Morgenochtend wil ik hem wassen, inoliën en gaan we alles regelen voor de crematie. De naweeën zijn erg en voel me dan ook erg leeg. Beide het idee dat we niet compleet thuis zijn en het is dan ook een komen en gaan van tranen en emoties. blij dat mijn vk en moeder bij de bevalling was heb daar nu veel steun aan. Mams belt regelmatig. Ik heb antibiotica gekregen voor evt infectie tegen te gaan, veel bloed verloren (zeker 1 liter) dus ijzer was erg laag. Na de crematie moeten we goed gaan bedenken wat we met alle spullen gaan doen aangezien we niet alles kunnen houden en niet weten of we een 2e willen (dit was ongepland, heftige zwangerschap, kans op 2e keer groot, kunnen we het aan enz) Ook wij vragen ons af waarom. We zijn van ver gekomen, vele keuzes gemaakt, veel gepraat en moeten doorstaan. Er voor 1000% voor gegaan en dan word hij je toch nog ontnomen. Hebben we de verkeerde keuze gemaakt? allemaal dingen die door de gedachte gaan. Wel zijn we het erover eens dat we toch wel blij zijn dat het nu gebeurd is. Als hij over 2/3 weken was gekomen hadden we een hele moeilijk keuze moeten maken, was hij wel gezond geweest, had hij wel overleefd enz. Wij zijn trotse ouders van Casper En een ouder ben je niet voor even maar voor de rest van je leven. in ons hart zullen we hem altijd bij ons dragen. We komen nog in moeilijke situaties aangezien schoonzusje 31 weken zwanger is en we dus toch een babytje in ons midden krijgen. Bang dat we het nbiet aankunnen, jaloers worden, het kindje haten enz dingen die we niet van te voren kunnen plannen! Ik wil Yvon en haar man voor morgen HEEL VEEL kracht, liefde en sterkte wensen! Geniet van de laatste uren, praat met elkaar en je bent een sterke vrouw zoals ik lees. Wij houden jullie op de hoogte. als dit allemaal achter de rug is neem ik even afstand van het forum. Pben mag altijd! Groetjes Dani, Marc en Casper