Hallo allemaal, Afgelopen donderdag heb ik de uitslag gekregen van een vlokkentest.. Zowel mijn vriend als ik zijn drager van de erfelijke ziekte Cystic Fybrosis (taaislijmziekte). Dit was al een schok, dat mijn vriend drager was natuurlijk. Ik wist dat ik drager was, mijn zus is hieraan overleden toen ze 12 jaar was.. Ik was wel drager, maar zolang ik geen partner tref die ook drager is, is er niets aan de hand. Nou, vorig jaar werd bekend dat mijn vriend ook drager is. Totaal onverwachts, CF was bij hem in de familie totaal onbekend, dit kwam echt als een schok. Toch hadden wij 75 procent kans dat het kindje gezond ter wereld zou komen, 25 procent dat het CF heeft.. Vantevoren gesproken in het ziekenhuis, willen wij het dan beeindigen indien blijkt dat het CF heeft? ja, dat hebben wij besloten. In januari ontdekte ik dat ik zwanger was, fantastisch natuurlijk. Ik kon er niet helemaal van genieten, want ik wist dat die kans er in zat.. Het zijn vreemde maanden geweest. Ik voelde mij zwanger, maar mocht niet genieten, je werd door jezelf steeds teruggeroepen. Ik had wel goede hoop, zeker wel.. mensen om mij heen ook.. ik had postieve gedachten, gevoelens en dromen. En ik voelde dat het een jongen was. Het hele circuit van echo´s, hartje horen zijn we ingegaan, steeds meer werd de zwangerschap een feit, een leuk feit, je kreeg hoop.. logisch.. Na vlokkentest 2,5 week geleden was het wachten op de uitslag. En wat blijkt, het kindje heeft CF. Ik ben niet meer het zusje van iemand van CF, ik ben nu een moeder die moet beslissen over de toekomst van een kindje met CF. We beeindigen de zwangerschap. In het ziekenhuis kan je alleen nog terecht om het kindje te baren, omdat ik meer dan 13 weken ben.. ze spreken dan ook echt over je kindje, je kan het aanraken, zien etc etc. Wil je niet het hele bevallingsproces in, dan word er en afspraak gemaakt in een abortuskliniek.. Wij moeten morgen bedenken wat wij willen.. eerst dachten wij heel sterk aan bevallen, nu aan de kliniek. Ik heb mijzelf al die tijd zo tegengehouden om mij te hechten, om het echt als een kindje te zien... dat is niet helemaal gelukt, maar mijn ervaring met een bevalling, dat zou ik eigenlijk alleen willen hebben wanneer het kindje volgroeid en gezond ter wereld komt. Dan is dat de eerste, positieve ervaring.. er worden anders zoveel andere emotis en knoppen ingedrukt, waar ik al die tijd niet aan dacht of kon onderdrukken.. Ik denk dat wij nu al afscheid van de kleine aan het nemen zijn, ik zal altijd aan het kindje blijven denken.. Ik denk vandaag nog na en dan komen we tot een beslissing.. het bljift moeilijk, beide opties... .... oja, het is een jongen.. dus dat gevoel was terecht.. .. naja, ik klink een beetje warrig denk ik, maar dat zijn de emoties.. ... x takkiewakkie
Jeetje,wat een inmens moeilijke beslissing. Ik wil jou en je partner heel veel sterkte wensen in deze periode. Monique
hoi takkiewakkie, wat heftig zeg dat lijkt me erg moeilijk om een beslissing te nemen na deze schok natuurlijk, ondanks dat je er rekening mee hebt gehouden is het niet niks. ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik moet zeggen behalve dat ik het heel erg vind voor jullie omdat ik niet weet wat het is om dit mee te maken. Ik wens jullie in ieder geval heel veel sterkte bij welke beslissing jullie ook nemen. gr sarai
Oh meisje toch... Mijn vriend en ik hebben ook voor die afschuwelijke keuze gestaan. Ons dochtetrje had dan wel een andere aandoening, maar het verdriet blijft hetzelfde. Ik heb met 13 weken een curretage gehad (gewoon in het ziekenhuis) en daar heb ik vandaag de dag nog spijt van! Bevallen is het laatste wat je nog voor je kindje kan doen en hoe je het ook wendt of keert, hechten doe je je toch wel. Ik mis het heel erg dat ik haar niet heb kunnen zien, aanraken, vasthouden. Het lijkt nu heel eng om een onvoldragen kindje te baren en te zien, maar elke moeder en vader vindt hun eigen kind prachtig! ik wens jullie heel veel sterkte met het maken van een beslissing die voor jullie goed voelt. Liefs en een dikke knuffel!
Wat erg, wat onmenselijk om dit te moeten beslissen Ik wens jullie veel sterkte toe in deze moeilijke periode.
Heel veel sterkte met het maken van deze moeilijke keuze. Het is niet eerlijk dat het zo moet gaan in het leven................. Liefs Miranda
Ik ben nu 20 weken zwanger en ik moet ook helaas de zwangerschap af laten breken omdat ons kindje ook een afwijking heeft alleen wat weten we nog niet... IK word deze week opgenomen en ga het bevalling's traject in... Ik wens jullie heel veel sterkte met dit onmenselijk verdraagbare verdriet en volg je hart in de keuze die je maakt... Laat je niet teveel leiden door wat andere mensen zeggen en hebben meegemaakt maar laat jullie hart spreken en maak een keuze die bij jullie prettig voelt. Heel veel sterkte! Groetjes Mariska
Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing! Ik hoop dat jullie de keuze maken waar jullie voor de volle100% achter kunnen staan! Dat is het allerbelangrijkste! Ik wens jullie heel veel sterkte toe! Liefs Marjolein, mama van Luna*
Oww meid, wat afschuwelijk! Lijkt me zo pijnlijk om afscheid te moeten nemen van een kindje, maar het is de enige juiste oplossing, dat ben ik met jullie eens. Niemand gunt zijn kind een kort leven vol pijn en ellende... Misschien kun je er nu nog niet aan denken, maar ooit word je weer zwanger, en de kans dat het kindje weer de ziekte heeft zal heel erg klein zijn! Dus ik hoop het allerbeste voor jullie! Veel sterkte met de verwerking van dit verdriet! Knuffels, Cossy
De tranen staan in mn ogen. Ik wens jullie alle kracht en sterkte die jullie nodig hebben. Liefs en een dikke knuffel voor jullie
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de reacties. Ik vind er wel steun in, dus daar ben ik blij mee. Het zijn zulke moeilijke dagen, het is nu een week bekend dat het kindje CF heeft en qua lijf is er niets veranderd, want het kindje zit er nog. Ik kan namelijk pas zaterdag terecht in de kliniek.. Maandag hoorde ik dus dat ik nog lang moest wachten, ik was helemaal van slag... Maar nu heb ik toch het idee dat ik nog meer kan verwerken dan eerst. Mijn lijf ziet er trouwens meer zwanger uit, alle symptomen heb ik ook.. Nog grotere borsten en tepels, een klein buikje, pijn in rug en buik.. die bandenpijn.. dát doet nog het meeste pijn, dat je zo geconfronteert wordt.. Ik ben bezig met afscheid nemen, ik ben heel bang hoe ik emotioneel en lichamelijk ben na de ingreep.. geen idee.. ik denk dat er dan weer een nieuwe fase komt.. nu ben ik nog thuis van werk.. Maar ik weet niet hoelang mensen dat nog begrijpen.. ik heb een vakantie gepland staan as. woensdag, een weekje.. dit zouden wij goed kunnen gebruiken, mits ik lichamelijk wel een beetje fit ben natuurlijk.. Na de vakantie behoor je natuurlijk weer aan het werk te gaan.. maar ik weet niet of dat lukt. ik zal het zien en de tijd heelt alle wonden?.. -x-
Het enige dat ik kan zeggen is neem je tijd. Neem de tijd die jij nodig hebt! En zodra je het gevoel hebt weer een stapje te kunnen zetten door te gaan werken, doe het dan pas! Luister naar jezelf en je lichaam en laat je niet onder druk zetten! Ik hoop dat het weekje weg jullie goed zal doen, maar voel je je daarna niet goed, blijf dan gewoon nog een paar dagen thuis! Denk aan jezelf! En wat betreft het wachten...De meeste mama's hebben moeten wachten op de bevallin (ik begrijp dat jij het laat weghalen?)... Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar de week die ik heb moeten wachten is me heel dierbaar, ik ben blij dat ik deze tijd "gekregen" heb. Deze tijd heb ik gebruikt om inderdaad nog te "genieten" van mijn zwangerschap, de laatste momenten met Luna* en het voorbereiden op het anderende afscheid. Ik hoop dat je deze tijd ook zo kan gebruiken... Ik wens je nu alvast heel veel sterkte, voor nu, voor maandag en ook voor de dagen erna... Liefs Marjolein
Ik ben anderhalver week na de curretage (met 13 weken, mijn dochtertje had een open schedeltje en dus niet levensvatbaar) weer naar college gegaan. En 4 maanden lang heb ik daar wezenloos voor me uit gestaard, snapte nergens meer iets van! Maar dat snapte mijn omgeving niet, want het was immers 'slechts' een miskraam... Dat zul jij ook van mensen gaan horen ben ik bang ;( Maar onze kindjes waren absoluut geen miskraam! En het is net zo pijnlijk als je kind op latere leeftijd verliezen, dat heb ik inmiddels wel ondervonden. Ik heb 5 dagen moeten wachten van diagnose tot curretage en ik heb die 5 dagen ook als heel kostbaar gezien. Ik wou niet dat er een einde aan kwam! Ik heb heel bewust met mijn meissie gepraat, haar verteld hoeveel ik van haar hield en waarom we ervoor kiezen om haar een lijdensweg te besparen. Omdat we zoveel van haar houden! Ik heb haar verteld over mijzelf en haar papa, over het huis waar we woonden, over de dieren die we hadden, over opa en oma, over haar ooms en tantes. Maar het allerbelangrijkst: hoeveel we van haar houden, hoe gewenst ze was en hoe erg we het vonden dat we haar zouden gaan verliezen. Ik wilde dat ze het allemaal wist voor ze zou sterven. Die tijd is me heel dierbaar, maar mijn god wat was ik bang! Ik heb in die dagen nog nooit zoveel gehuild en nu, 7 maanden later, huil ik nog steeds om mijn dochter. Wat ik probeer te zeggen is: neem jezelf en je gevoelens in acht. Je gaat je kind verliezen en dat is het ergste dat een mens kan overkomen. Tel daar de keuze die je hebt moeten maken bij op en het is niet meer dan logisch dat je een hele tijd nodig zal hebben om weer te landen op aarde. Bij mij heeft dit 4 maanden geduurd voor ik wakker werd uit die trance, die automatische piloot. Ik zeg niet dat dit bij jou ook zal gebeuren, maar doe niets omdat je denkt dat het zo hoort en luister al helemaal niet naar anderen! Want iedereen denkt te weten wat het beste is voor jou, maar dat kan alleen jij bepalen. Dus eigenlijk moet je ook helemaal niet naar mij luisteren... Luister naar jezelf, naar je hart niet naar je verstand! En de tijd heelt alle wonden? Als iemand dat tegen mij zegt, dan antwoord ik daarop dat de tijd vele wonden heelt, maar niets kan het verlies van mijn dochter helen. Zelfs mijn tweede kind niet... Meis, sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden. Weet dat er mensen zijn die precies weten wat je doormaakt en als je hulp nodig hebt, dan weet je ons te vinden. Ik wens jou en je partner heel veel licht en liefde, voor nu en voor de toekomst.