Hallo, Graag zou ik mijn ervaring kwijt willen. We zijn al een behoorlijke poos bezig om zwanger te kunnne worden, maar dat gaat niet zo soepeltjes. Tot vorig jaar april. WAt waren we blij met dit wondertje. 3 hele maanden hebben we er van mogen genieten. Alhoewel ik toch een vaag gevoel had dat er iets niet klopte, zei iedereen tegen me dat het kwam omdat het de eerste zou worden. Bij de echo in de derde maand maakte de gyn er nog een grapje over. Tot hij het echo-apparaat op m'n buik zette. Hij zei direct dat het toch niet goed was. Ons kindje bleek al drie weken levenloos in m'n buik te zitten. Twee dagen later lag ik al op de operatietafel. Dagen was ik hysterisch, maar na een lange vakantie op een waddeneiland, ging het een stuk beter. Tot de laatste tijd aan toe. Rond de uitgerekende datum was ik uiteraard ook behoorlijk van slag, maar de laatste tijd heb ik het er ineens zo moeilijk mee. Misschien ook wel omdat het nu helemaal niet meer lijkt te lukken. Heeft iemand er ervaring mee dat het verdriet toch nog erg lang blijft hangen? Groetjes Hermy
Wat afschuwelijk weer. Er zit overigens geen tijdslimiet aan verdriet. En zeker omdat zwanger worden niet vanzelfsprekend is, maakt het extra moeilijk. Ik wens je heel veel sterkte toe en hoop dat jullie wens toch vervuld mag worden.
Bedankt voor de lieve berichtjes! In je omgeving krijg je toch wel te horen, 't is toch al wel weer een tijdje geleden zou je je er niet eens over heen zetten...... liefs hermy
die reactie is helaas heel herkenbaar meid maar trek je er maar niks van aan! heel veel sterkte en neem je tijd
heel herkenbaar...de omgeving heeft er geen idee van hoeveel verdriet het verlies van een kindje, hoe klein ook met zich mee brengt. Neem de tijd, heel veel sterkte! Dikke knuf Naatje
Yup, mensen willen geen last hebben van jouw verdriet. Is erg toch?! Er zit geen tijdslimiet aan rouwen, dwing jezelf tot niets en neem de tijd. Je bent iets heel waardevols verloren en daar heb je verdriet om. Logisch!
Ik sluit me helemaal aan bij de rest! Er zit inderdaad geen tijdslimiet aan het verwerken van zo'n verlies... Het zal ook wel een enorm klap geweest zijn te horen dat je kindje al 3 weken levenloos in je buik zit... Sterkte!
Klopt wat de anderen zeggen. Aan een rouwperiode zit geen tijdslimiet. Neem alle tijd die je nodig hebt. Veel sterkte meis.
Absoluut met alle reacties eens! Ik heb bijna drie jaar geleden miskraam gehad ik was toen 10w en 5d zwanger. Maar dat gemis blijft! Vooral in bepaalde periodes, zoals de verwekdatum, wanneer het geboren zou zijn..... maar bij mij vooral in de periode wanneer ik de miskraam had! Dus op je vraag of het verdriet nog lang blijft hangen verschilt denk ik ook van mens tot mens. Maar als ik op mezelf afga: slijt het wel maar weggaan doet het niet! Was toch jouw kleintje hoe dan ook! Heel veel sterkte meid! Liefs Iris
heel veel sterkte meid. Ik herken je verhaal 100 %. Ons verdriet is nog heel recent, maar kan niet indenken dat het snel over is. Ons kindje is in januari geboren op 16 weken. Gisteren had een goede vriendin, die gelijk met mij was uitgerekend bloedverlies. Ben met haar naar de gyn gegaan omdat ik ze niet alleen wou laten. Maar had het enorm moeilijk, zeker toen ik dat babytje zag en de hartslag hoorde. Heb toen ik thuis kwam tranen met tuiten gehuild.
Hoi, Ik heb reeds 2 miskramen achter de rug. Tussen de eerste en de tweede duurde het heel lang voor ik zwanger was. Elke maand die teleurstelling was enorm, hoe langer het duurde hoe vervelender ik werd voor mijn omgeving. Toen ik terug zwanger was was ik euforisch en blij, ik was een ander mens. Jammer genoeg ging het ook dit keer mis. Nu kon ik de verwerking niet meer alleen aan en ben naar psy gestapt. Heb daar niets gedaan dan gehuild. Ze zei me dat ik nog vol met verdriet zit, ook van de eerste miskraam, heb het rouwproces nog niet achter mij. Ze raadde me aan om het van me af te schrijven, of een brief te schrijven aan de baby'tjes om het een plaats te kunnen geven. Het rouwproces duurt lang. Ze zei me ook om bv een dagboek bij te houden of dingetjes die je hebt zoals echo,... ergens een plaatsje te geven. Ik heb haar gezegd dat ik dit op het moment nog niet echt kan. Voel me er niet klaar voor. Ook praten met mensen uit mijn omgeving weiger ik omdat ze me alleen maar foute dingen antwoorden die ik niet wil. Ook dit maakt de verwerking misschien moeilijk ik weet het niet. Ik weet dus heel goed net als jij dat het heel erg lang kan duren voor je het te boven komt, ook een volgende zwangerschap die erg lang op zich laat wachten maakt het nog moeilijker vind ik Veel sterkte met de verwerking meid liefs miesje
veel sterkte met de verwerking. ik heb in augustus 06 een curetage gehad na een zwangerschap van 11 wk. het hartje was kort daarvoor gestopt. Ik moest een curetage omdat ik erg ziek was (koorts 41 gedan en veel overgeven en dus uitgedroogt) hierdoor heb ik me kleintje nooit gezien en was gewoon plots niet meer zwanger. dit maakte het nog veel moeilijker en nu 1,5 jaar later ben ik het nog niet vergeten maar de pijn is wle wat minder met sommige dagen uitgesloten. soms raak ik plots emotioneel en huil dan nu nog steeds heel de dag. ik had zo graag waardig afscheid willen nemen en hem willen zien, ruiken etc. helaas is dit nooit gebeurd en op een echo en wat buikfotos na is hij voor de buitenwerled vergeten. voor mijn blijft hij altijd in me hard en misschien kotm de afscheid nog wel. 6 maanden na me mk raakte ik weer zwanger en in september ben ik bevallen van een gezonde dochter. Ze heeft mijn verdriet verzacht en ben dol gelukkig met haar maar hij blijft altijd in me gedachte en ik denk dat dat altijd zo zal blijven. het zou alleen fijn zijn als je er aan terug kon denken zonder te huilen pas dan heb je je kleintje een plekje gegeven en dat is hier nu wel gebeurd nogmaals veel sterkte