Ik zal het gelijk maar even zeggen: ik weet dat ik niets te klagen heb! Ik heb een dochter, gekregen na 4 jaar mmm en we zijn dolgelukkig met haar. Binnenkort gaan we echter weer naar het UMC om te kijken of we nog een tweede kindje kunnen krijgen. En de valkuil is zo groot om te denken: dit lukt ons nog wel een keer! Elke keer als iets te klein is geworden voor Anne-Lynn dan stop ik het in een groot krat. Kolf-apparaat, zwangerschapskleding etc. Maar elke keer als ik iets in dat krat stop (ik ben overigens al aan de 3e bezig!) en aan een tweede kind denk, dan denk ik ook: wat nu als het niet lukt? Nooit meer nog een keer die kleertjes, nooit meer nog een keer... En dat is zo'n naar gevoel! Misschien nog wel verdrietiger dan toen we voor de eerste gingen. Dit gevoel wordt mede versterkt doordat ik erg veel stress heb gehad tijdens mijn zwangerschap en doordat we een erg slechte start hebben gehad met onze dochter en ik zo graag een normale kraamtijd zou willen meemaken... Herkent iemand dit gevoel? Hoe ging je daar mee om? Ik wil zo graag een positief gevoel houden (dat lukt ons nog wel een keer!), maar wil mezelf ook behoeden voor teleurstelling. Nogmaals, ik wil niemand voor het hoofd stoten die heel hard aan het knokken zijn voor een eerste kindje, dus graag geen vervelende reacties op dit bericht! Ik hoop enkel op wat herkenning van vrouwen die ook voor een tweede gaan/gingen.
Merah, Ik kan me het heel goed voorstellen dat je het zo kunt voelen. En volgens mij maakt het niet uit of je me je eerste, tweede, derde of.... Bezig bent. Het blijft een emotionele tijd voor jou en je partner. Ik wens je heel veel succes en dat je maar snel zwanger mag zijn van een tweede. Liefs Simoon
O ja, heel erg herkenbaar. Na 5 miskramen, daaruit voortkomende overige medische ellende en een rotzwangerschap hebben wij een (veel te vroeg geboren) dochter gekregen. Het eerste jaar was loeizwaar, en dan druk ik me nog zwak uit. Ze is een schat en zo mooi en een wonder en ik mag m'n handen dichtknijpen, wat ik ook doe! Maar ook ik denk steeds maar, nog los van dat ik het voor haar zo leuk zou vinden, een broer of zus: mag ik het alsjeblieft nog eens doen, maar dan leuk? Dat is natuurlijk een illusie, ik weet het, en dan nog, als het ons niet gegeven of niet op te brengen is, dan ben ik eeuwig dankbaar (nu ook al!!!) maar het gevoel herken ik heeeeel erg! Het is een soort rouwverwerking, je wil er niet aan dat het gelopen is zoals het gegaan is, zoiets is het bij mij óók. En dat voelt zo raar, omdat het toch eindelijk GOED is gegaan, en je nu een kleine hebt en en en je mag niet klagen, want je weet als geen ander hoe veel geluk je hebt. Toch?
We zijn nu ongeveer 2 jaar bezig voor een tweede. In het ziekenhuis kregen we te horen dat we in aanmerking kwamen voor ICSI. En opeens, 2 weken later, bleek ik zwanger. Ik had de heilige overtuiging, kindjes dragen kan ik. Het maken is bij ons het probleem, niet het dragen! Gisteren was er opeens bloed en bij een echo bleek het vruchtzakje veel te klein. Ik ben nu aan het wachten tot het helemaal wordt afgestoten. En dus is opeens alles weer anders. Ik kan geen vertrouwen meer hebben dat het nog lukt. Het kan echt misgaan. Ik snap je angst heel erg goed. Je hoopt zo op nog een kindje. Je hebt bewezen dat je het kan, dus het moet wel nog een keer lukken, toch? Die angst is denk ik doodnormaal. Sterker nog, ik denk dat iedereen waar een zwangerschap geen vanzelfsprekendheid is deze angst kent. Het is absoluut niet vreemd op hier moeite mee te hebben. En het lijkt me heel goed om dit ook uit te spreken.
Zeer herkenbaar! Zie onderschrift... Wij hebben voor onze allereerste IUI-poging (waaruit zoonlief is geboren) een hele weg achter de rug. Toen we bij de eerste IUI direct zwanger waren was dit dan ook erg onwerkelijk! Ik herken vooral je gevoel van een "gewone" kraamtijd mee willen maken. Zoonlief was 6 weken te vroeg en bleek tijdens de geboorte een bloedvergiftiging opgelopen te hebben, uiteindelijk waren we binnen een week na de bevalling in het 3de ziekenhuis en is hij met spoed geopereerd, daarna nog een maand infusen en boedtransfusies... Zo ontzettend raar! Een kind dat knokt voor zijn leventje, een lijf dat uitgeput is na een HELLP, 5 weken ziekenhuis in en uit, zelf moeten herstellen, bij je kind willen zijn........ Sinds begin van het jaar zijn we bezig voor nummer 2... Inmiddels zijn we 4x IUI verder, die allen niet zijn gelukt... De teleurstellingen van nu zijn anders, misschien groter maar op een andere manier. Het is moelijk te omschrijven, natuurlijk zijn we apentrots en dolgelukkig met onze mooie jongen... Maar de wens is zo groot... Het is lastig, zeker omdat je enerzijds geniet van je kindje en anderzijds enorm baalt van alle follikelmetingen, behandelingen, hormomen, ziekenhuisbezoeken en andere ellende die de MMM met zich meebrengt! Heel veel succes met (eventuele) behandelingen!
Ook hier een hele grote doos waar de kleren van onze kleine man ingaan als ze te klein zijn... En ook de vraag zal ooit nog een klein mensje deze kleren weer dragen... Natuurlijk zijn wij dolgelukkig met ons kindje, maar ook de wens voor een tweede is erg groot. We zijn inmiddels alweer een jaar bezig en drie cryo tp en een miskraam verder. We hebben destijds gezegd dat we onze cryos nog zouden opgebruiken en dat het daarna klaar zou zijn.. Maar nu het bijna zover is kan ik me daar niet bij neerleggen. Inmiddels hebben we besloten om toch nog een verse ICSI poging weer te gaan doen en 10 aug hebben we onze intakes. Ben toch weer een beetje zenuwachtig, heb nog maar 1 eierstok en daar zit een dermoidcyste in. Bij de vorige poging had ik een overstimulatie en waren ze bang dat mn eierstok zou gaan buigen/neerklappen... Hoop dus dat het ziekenhuis ons groen licht geeft want anders... Ik wens jullie heel veel succes met jullie weg naar een tweede en hoop dat jullie snel zwanger mogen zijn. Niet alleen jullie natuurlijk maar dat hoop ik voor een ieder, het is jammer dat het soms zo moeilijk moet gaan en dat het het bij sommigen niet wil lukken. Oneerlijk Dan besef ik weer hoeveel geluk wij al gehad hebben. Liefs Joontje
Wij hebben bij de eerste heel veel geluk gehad. Die was er binnen een paar maanden spontaan. En nu zijn we al twee jaar bezig voor een tweede en dat lukt maar niet. Ik heb de eerste zwangerschap altijd het besef gehad dat ik er van moest genieten, want wie weet zou het bij die ene keer blijven. Toen wist ik niet dat er ook echt een reëele kans was dat het zo zou zijn. Ook ik heb laatst weer wat spullen opgeruimd die te klein zijn voor ons manneke en heb dit gedaan met de tranen in m'n ogen. Zal ik die spullen ooit nog nodig hebben? Ik prijs mezelf erg gelukkig met het feit dat ik al een gezond kind heb en dat ik destijds een goede zwangerschap heb mogen beleven, maar het maakt het verdriet dat het nu niet lukt helaas niet minder. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn of nooit meer een baby in mijn armen zal hebben (van onszelf en niet van een ander), maar ik weet inmiddels dat die kans er toch echt wel in zit. Ik geef de hoop nog niet op, maar het is soms wel erg moeilijk om te blijven geloven dat het ooit nog gaat lukken. Dus ik duim, voor mezelf en voor alle andere meiden die zo hard hopen op een wonder!!
Ik begrijp je zeer goed. Na een overleden kindje (24 wkn, trisomie 18) en een mk (5 wkn), hebben we IUIs gehad en ben ik zwanger geworden van de 1e IVF, van de eerste (cryo-)TP. De zwangerschap verliep voorspoedig en ik heb er zo bewust mogelijk met volle teugen van genoten, maar er was toch steeds een soort angst. Toen kreeg mijn zus ook nog eens HELPP-syndroom, net toen wij de 20 wkn echo gehad hadden en alles goed (b)leek te zijn... nog meer angst! Nu is onze prachtige dochter, van wie ik heel erg geniet, 16 maanden en ook wij gaan cryo's terug laten plaatsen. Ik denk ook steeds: stel dat het niet meer lukt... ik ben 37, word dit jaar 38... wat als het bij deze ene blijft? Ook ik heb alle kleertjes etc. in kunststof boxen gestopt. En we gaan de zolder verbouwen met boven 2 even grote kinderkamers.... wat als er geen 2e komt? Hadden we dan niet 1 grote kamer voor onze dochter gedaan en evt. een kleine kamer daarnaast? We nemen ook op zolder een 2e (kleine) badkamer.... beetje overdreven als we met zijn 3tjes blijven. Maar ja, mijn man wil persé nu verbouwen om allerlei redenen. Ik zou liever wachten totdat ik zwanger ben en de 20 weken echo gehad heb. Maar dan zegt hij: ben je zwanger, met een kleine die rondloopt en dan een verbouwing... We hebben 14 (!!) cryo's, maar toch blijft deze angst knagen. Ik zou voor een volgend kindje ook nog wel een stimulatiecyclus of 2 willen doorlopen, maar ja... mijn leeftijd... Toch probeer ik er positief in te gaan. En is er de stiekeme hoop dat het snel weer lukt.
Wat fijn om wat verhalen van herkenning te horen! Inmiddels ben ik ongesteld geworden en heb ik volgende week donderdag mn eerste FM. Veel te vroeg, want ik heb mijn eisprong meestal pas rond dag 20, maar ja, protocol is protocol... Vind het wel weer spannend! Ook omdat mijn man een stuk ouder is dan ik en hij altijd heeft gezegd dat hij het met 50 wel genoeg vindt. Dat is over 9 maanden... Heb wel tegen hem gezegd dat hij daar niet steeds over mag beginnen, want dan zou ik (als er weer een ronde is mislukt) de druk toch wel gaan voelen. Ik kijk het liever in andere fases: eerst de cryo's en dan per poging bekijken. Ondertussen genieten we van onze meid!
Wij hebben niet in de medische molen gezeten, maar hebben wel wat langer dan gemiddeld gedaan over onze eerste zoon. (1,5 jaar) Ik heb het gevoel dat wij gewoon niet zo heel vruchtbaar zijn samen. En naarmate je ouder wordt, nemen je kansen natuurlijk steeds iets verder af. Ik merk dat mijn menstruatie ook anders wordt. Soms maak ik me zorgen of ik misschien endometriose heb ofzo. Dan kan ik me best zorgen maken of een tweede kindje wel gaat lukken. We hebben met hem best een pittige tijd gehad met doorslapen. Ook al hebben we altijd geweten graag een broertje of zusje voor onze zoon te mogen krijgen, waren we er tot voor kort nog niet echt klaar voor. Op dit moment vindt mijn man de timing niet helemaal handig i.v.m. werk. Maar ik maak me wel zorgen of we straks niet te laat zijn. Het zou me wel verdriet doen als het niet zo lukken. Maar ik zou er wel vrede mee kunnen hebben. Ik geniet enorm van onze zoon en bedenk me vaak hoeveel geluk we met hem hebben. Dus ik hoop dat het wachten op een zwangerschap (als het weer langer gaat duren) me toch minder zwaar zal vallen.
Ook ik lees hier veel herkenning!Zoon van 6 (spontaan), al 4 jaar aan het proberen voor een tweede.In 2009 zwanger geweest (spontaan) Missed abortion bij 11 weken.Daarna vrij snel in de mmm beland.8x IUI gehad zonder resultaat.Nu al een aantal maanden een pauze en afgelopen maart zwanger geweest.Miskraam bij 7 weken.We hebben ons door laten verwijzen naar het UMC en wachten op een telefoontje...Ik ben 37 en mijn vriend is 32.
Ik ben hier ook erg mee bezig.. En je omschrijft het zo goed, je wil zo graag nog een leuke kraamtijd hebben. Mijn zoontje kwam namelijk ook te vroeg, 5 weken om precies te zijn, en heeft nog een paar weken in de couveuse gelegen omdat ie zo licht was, 1875 gram. Verder was mijn zwangerschap ook problematisch op het einde, dus ook ik zou zo graag een zorgeloze zwangerschap door willen maken! (Ook al weet je dat dat nooit meer gaat gebeuren.. maar toch.) Los hiervan, gun ik mijn kleine ook zo graag een broertje of zusje! En wij zelf uiteraard, onze wens voor een tweede is gewoon zó groot..!
Ja inderdaad heel herkenbaar! En ik vind het ook fijn om bovenstaande verhalen van andere vrouwen te lezen. We zitten letterlijk in hetzelfde schuitje met z'n allen. Wat ook (tenminste bij mij) meetelt is het leeftijdsverschil wat er is naarmate de tijd verstrijkt als een 2e kindje niet lukken wil. Tuurlijk moet ik dat loslaten, maar toch... Mijn zoontje is nu 5 en we zijn al bijna 2 jaar bezig straks voor de 2e... Ik heb inderdaad ook een complete babykamer staan met wagen en alles. Dat doet soms zeer inderdaad. Wachten wachten wachten...
Ik krijg soms de kriebels van mijn man. Die is zo vreselijk positief over een 2e! Afgelopen weekend werden we uitgenodigd om volgend voorjaar een weekje naar Corsica te komen. Zegt mijn man: 'Lijkt me niet verstandig om dat toe te zeggen. Tegen die tijd ben je of hoogzwanger, of je bent net bevallen!' ??? Even voor de duidelijkheid: we zijn nog niet eens zwanger en beginnen deze maand pas met de terugplaatsing van onze cryo('s)!!!
Hoi dames Ook voor mij heel herkenbaar. Nu net zondag weer vmk achter de rug (heel erg net beetje zwanger en dan gaat het weer mis). Hoewel ik nu al verder gekomen ben dan afgelopen maanden. Ook dat gevoel met het bedje en alle spullen etc. en de zolder raakt erg vol. Mijn eerste is nu 4,5 jr en we zijn al 2 jr bezig voor een 2e. Inmmiddels is overigens wel duidelijk dat er veel "mis" is met mij. Dus dat helpt dan wel weer om te denken dat het ms toch nog eens mag lukken (als ik maar de juiste samenstelling van medicatie weet te vinden).
Gisteren weer 2 tassen met kleertjes gekregen. 'Voor jullie 2e'. Zucht. Zie me soms al zitten op de koninginnenmarkt, om al dat spul weer te verkopen... Mamavanh, dat is idd alweer een hele tijd, 2 jaar. Denk dat het idd scheelt nu duidelijk is wat er scheelt. Dat gvoel heb ik bij mij ook wel een beetje. Bij ons bleek er ook van alles mis. Hierna was de eerste IVF raak. Soms denk ik dan optimistisch: ze hebben de gebruiksaanwijzing gevonden, dus met dat protocol lukt het vast nog wel eens!
Hoi Merah & andere dames, Ik zat even te twijfelen of ik wel wilde reageren, want ik heb zp en dan vooral dit gedeelte van het forum een tijd links laten liggen. Ik heb stiekem wel gekeken hoe het met iedereen ging, maar ik heb hier al lang niks meer geschreven. Met opzet. Het is zo fijn om niet bezig te hoeven zijn met die ellendige mmm. Maar ja, ik zou mijn dochter ook heel graag een brusje schenken. Ik zie alleen zo op tegen weer opnieuw die mmm ingaan . We willen dat sowieso ook nog wel een tijdje uitstellen - ook omdat we nu gewoon heel druk zijn - en ik wil gewoon graag een vrolijke energieke mama zijn en ben bang dat ik dat niet kan als we eenmaal weer echt gaan beginnen. Maar eigenlijk zou ik nu al wel weer zwanger willen zijn . Dat van die dozen met kleertjes herken ik ook heel erg. Ze staan nu in de garage, drie dozen. Maar ik pak ze ook een beetje met het idee dat ik ze aan mn beste vriendinnetje die nu bezig is met proberen kan geven - dan voelt het toch alsof er minder druk op me staat op de één of andere manier. Pffff, ik heb echt respect voor vrouwen die snel na hun eerste (succesvolle) zwangerschap weer de mmm induiken!! Ik vind het idee om weer terug te moeten naar dat wat me de vorige keer zo intens verdrietig heeft gemaakt gewoon heel eng. En natuurlijk helpt het dat ik mn lieve dochtertje nu heb, maar ik weet zeker dat een tweede keer de mmm induiken weer net zoveel pijn zou doen
Ik herken je gevoel Nana. Tuurlijk ben je blij met het kindje dat je hebt en als een tweede niet zou lukken denk ik dat het UITEINDELIJK beter een plekje te geven is. Maar als je gaat voor een 2e (mmm of niet), dan is het verlangen weer net zo intens als bij de eerste. Ook snap ik dat je zegt het uit te willen stellen omdat je de vrolijke energieke moeder wilt zijn voor je dochter. Zelf hoop ikdat , juist omdat ik mn dochtertje heb,ik me beter door de moeilijke tijden heen kan slaan dan de eerste keer. Als ik mijn dochter zie is het moeilijk om niet te lachen namelijk. Het is zo'n geweldig kind!!! (maar dat zegt elke mama natuurlijk). Zij maakt mijn dag altijd goed. We lopen trouwens mooi gelijk met de leeftijd van onze dochters!!!
Lieve meiden, herkenbaar wat hier allemaal geschreven wordt... Na ruim 2,5 jaar proberen voor een levend brusje voor ons meisje, hebben wij er meer rust in gevonden. Mijn ervaring is dat ik juist het eerste jaar weer heel neurotisch was, niet kon wachten en zoooooo ontzettend graag weer zwanger wilde worden dat ik mezelf er echt in kon verliezen. Als ik nu terugkijk op die periode had ik gewenst er minder mee bezig te zijn geweest en meer in het nu (toen) te leven en te genieten van wat ik wel had. Begrijp me niet verkeerd, dat heb ik zeker ook wel gedaan, maar door alle ziekenhuisbezoeken, telkens weer de teleurstellingen etc etc zijn de eerste jaren van het leven van mijn dochtertje er wel door gekleurd. Ik heb er bewust voor gekozen dit niet meer te laten gebeuren. Onze kleine (inmiddels grote) meid is een wereldwonder en als wij ooit nog eens zo'n fantastich wonder mogen ontvangen, dat zal mijn allergrootste verlangen vervuld worden. Maar in de tussentijd heb ik er wel voor gekozen meer te leven in het nu en zijn we zelfs met pleegzorg een andere weg ingeslagen. Eindelijk weer positiviteit in plaats van alle frustraties uit de mmm. Het voelt goed zoals het is. Ik wens jullie allen veel wijsheid en vruchtbaarheid toe