Mijn zwangerschap is niet helemaal makkelijk gegaan. Ik was 19 toen ik erachter kwam dat ik zwanger was en toen was het al een maand uit met de vader, toen ik het hem vertelde is het niet echt goed gelopen allemaal. Heb het heel moeilijk gevonden om het te accepteren maar kon geen abortus doen. het is eigenlijk een heel lang verhaal en de hele zwangerschap door denk ik aan de ene kant, ik ga er het beste van maken en de beste mamma van de hele wereld worden, en aan de andere kant denk ik, ik kan nog helemaal niet voor zo'n kleintje zorgen. Waarom moet mij dit overkomen. Misschien kan ik dr beter voor adoptie opgeven, maar ik weet dat ik dat nooit zou kunnen als ze er eenmaal is... En het ene moment overheerst het ene gevoel en het andere moment ben ik down en overheerst het andere gevoel... Wie heeft dit gevoel nog meer gehad en heeft nu al een kindje? Kan iemand zn ervaring delen als ze dit herkent? Ik moet erbij zeggen dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen, ik kan verder gaan met mijn studie en dingen die ik leuk vind blijven doen, woon het dorpje naast mn ouders en ze willen oppassen wanneer ik weg wil. Mn moeder heeft een bedrijf aan huis dus is praktisch altijd thuis en kan altijd oppassen... Toch vind ik het zo moeilijk... de gedachte dat er zo'n mini mens helemaal afhankelijk is van mij! Ik heb allemaal spullen gekocht die ik nodig heb volgens mn moeder en de helft van alle spullen weet ik niet eens wat het is of waar ik het voor moet gebruiken... Liefs Marscha
Ik kan me niet inleven in jou situatie maar als zwangere hebben we allemaal onze down momenten. Vind het wel heel knap dat je dit hummeltje dadelijk alleen gaat opvoeden en geloof me moederinstinct overwint alles. Als je je hummeltje dadelijk in je armen hebt wil je echt niet meer zonder. En ja ik heb ook wel wat spullen waarvan ik denk..ehhh dat is voor ? Dan vraag ik het even aan me moeder en dan weet ik het weer. Geloof me daarin ben je echt niet de enigste
Je bent zeker niet de enige, ik twijfel en pieker ook aan 1 stuk door of ik het allemaal wel kan, of ik het allemaal wel moet doen, het ene moment ben ik ongelofelijk happy, maar het volgende moment voel ik me ZO ellendig.. tsja hormonen.. maar als het kindje er eenmaal is weet ik waarschijnlijk wel waar ik het allemaal voor gedaan heb
ik ben bij beide zwangerschappen erg down geweest... bij de eerst vanwege de hele toestanden met mijn ex en de 2e vanwege me schoonmoeder. ik ben soms nog wel erg down om wat dingen... mjah het is soms ook een kwestie van naar de leuke dingen te kijken etc...
Marscha , ook jij zal een goede moeder zijn. denk dat een hoop wel hebben van zou ik het aan kunnen en red ik het wel. maar als je eenmaal je meisje in je armen hebt dan heb je vast wel van wij gaan het samen doen. en er zullen vast wel mensen in je omgeving zijn die je steunen en helpen, voor al omdat je alleen bent.
ja dat down gevoel kennen we inderdaad allemaal.. ik heb het bij me vorige zwangerschap ook heel erg gehad.. onzeker zijn enzo van zal ik wel een goeie mama zijn... en kan ik het wel aan.. maar dat zijn ook de hormonen he die dat doen.. maar toen ze er was was ik zo trots! en ik was helemaal gek op dr.. ik weet zeker dat jij dat ook bent straks! veel sterkte nog.. liefs suus