hallo allemaal, wil even mijn verhaal doen, ben 4 jaar geleden bevallen van me 1ste dochter, bevalling ging goed, maar erna veel bloed verloren 3dgn op de IC, 7dgn in het ziekenhuis gelegen, toen ik bijkwam werd me recht in me gezicht gezegd dat ik net aan de dood was ontkomen, raar maar kwam er snel weer bovenop en ging na mn verlof werken en deed me goed. na 4 jaar ben ik 2weken terug bevallen van mijn 2de wondertje, bevalling ging snel, en ja wat denk je was weer raak!!! weer bloed verlies, en werd me verteld dat ik de derde keer niet meer zal halen? NU heb ik het heel erg zwaar ben nou 2x aan de dood ontkomen om het maar even bot te zeggen, ben helemaal niet meer mezelf en kan het deze keer gewoon niet verwerken, en lijkt met de dag achteruit te gaan?? dus ik denk maar dat ik nog even aan ziet en dan tog maar langs de huisarts gaat. Nou was dus eigenlijk me vraag, hebben meiden hier ervaring mee? want ik zie me echt niet werken over paar weken alhoewel kan elke moment een wonder gebeuren?? Heb ik de recht op om ziek te melden met depressie door mijn bevalling?? wil het nu al weten zodat ik niet nu al daarover wil piekeren!! Ben wel bang dat ze lacherig zullen doen , of dt ik me aanstel?? Sorry voor het lange verhaal, hoop dat het niet verwarrend is... xx
Wat vervelend dat je je zo voelt! Dat is ook niet waar je op zit te wacten als je net een kindje hebt gekregen. *knuffel* Wat ik in jouw geval zou doen, is het niet nog even aanzien, maar nu naar de dokter gaan en daar je verhaal neerleggen. Je hebt zeker wel recht om je ziek te melden als gevolg van de bevalling, maar hoe sneller je daar mee aan de slag gaat, hoe beter het voor je is. Daarmee wil ik trouwens niet zeggen dat het dan over is als je verlof voorbij is, hoor! Maar als je er nu al mee bij de dokter bent geweest, sta je later sterker in je schoenen als je je ziek moet melden. Ik zou in elk geval niet wachten tot de laatste week, het is niet niks en hoe eerder je het goed kunt verwerken, hoe beter het is voor jullie allemaal. Waarschijnlijk zul je dan tegen de tijd dat je weer moet beginnen een keer naar de bdrijfsarts moeten, maar die zijn over het algemeen wel schappelijk als het om zwangerschapsgerelateerde dingen gaat. En dat bang zijn dat ze lacherig gaan doen enzo, heb je het dan over je collega's en je baas? Dan zou ik me daar vooral niet druk over maken. Dat zegt meer over hun, dan over jou! Succes ermee!
O ja, nog een toevoeging: Als je verlof ten einde is en je voelt je nog niet goed genoeg om te gaan werken, doe dat dan ook vooral niet! Als je ziekte verlof aansluitend aan je zwangerschapsverlof zit, krijg je ook gewoon nog die 100% betaald en je baas krijgt dat ook vergoed. Zelfs al zou je tussen je verlof en een ziekmelding maar een halve dag werken, ben je dat recht kwijt en krijg je nog maar 70% van je laatstverdiende loon! Want dan is het ineens een "gewone ziekte". Misschien niet iets waar je nu aan denkt of bij stilstaat, maar ik wilde het toch even zeggen.
Als ik jouw verhaal lees is het mijnsziens sowieso goed om met iemand te gaan praten om dit te verwerken, want het idee dat je twee keer aan de dood bent ontsnapt kan een groot impact hebben!
Je bent nog maar net bevallen. Dat is fysiek gezien een topprestatie, vergelijkbaar met het beklimmen van de Mount Everest. Je lichaam wordt overspoeld door hormonen. Waarschijnlijk heb je bloedarmoede, en geef je nachtvoedingen waardoor je ook niet erg de kans krijgt om op krachten te komen. Je hebt 2 traumatische ervaringen achter de rug waarvan je door de komst van je baby's telkens niet de tijd voor hebt gekregen om het te verwerken. En je hebt een baan en staat dus onder druk om straks weer te gaan werken. Plus dat je de zorg en verantwoordelijkheid hebt voor 2 kleine kinderen, waarvan de jongste 100% van jou afhankelijk is. Als je dit zo op een rijtje ziet staan, lijkt jou dat dan ook niet genoeg verklaring voor het feit dat je het nu even niet meer zo ziet zitten? Je mag best even uithuilen, hoor!!! Laat iemand eens met je kinderen gaan wandelen zodat jij je even ongegeneerd kunt laten gaan. Gooi het er uit. En praat er over, vooral over wat je hebt meegemaakt en welk effect dat op je heeft. Als je er in blijft hangen is het goed om naar de huisarts te gaan. Tekenen van depressie zijn: nergens zin in hebben, niet kunnen genieten of blij kunnen zijn, sombere gedachtes, slapeloosheid of juist heel veel slapen, niet goed kunnen concentreren, geen eetlust of juist extreem troost-eten, geen zin om onder de mensen te komen en dingen te ondernemen. Vaak plus lichamelijke klachten. Dit niet af en toe even zoals iedereen wel eens even heeft, maar continu en in die mate dat je niet meer in staat bent om te functioneren (voor jezelf of voor je kinderen te zorgen). Lastig bij jou is dat veel hiervan ook toe te schrijven is aan oververmoeidheid wat jij nu ook zult hebben na de bevalling (alleen al lichamelijk). En als je man/vriend/omgeving dingen niet waarneemt die jij wel ziet/hoort/ruikt moet je zeker onmiddelijk naar de huisarts rennen!
Oh, en je kunt sowiezo even bij de huisarts langs gaan. Daar is hij voor. Hij zal je echt niet uitlachen. Psychische klachten zijn net zo erg als lichamelijke. En verder sluit ik me wat je werk betreft aan bij Bluesky.
he meiden, bedankt voor de snelle reacties, wou mjn verhaal niet te lang maken wij hebben een grote familie dus elke dg krijg ik wel iemand over de vloer, maar als ze weg zijn is het net of dat er niemand is geweest zit ik weer in een mega dip, me schoonma komt iedere dag om met me dochter even buiten te komen en manlief is savnds bezig met me dochters. kan nergens van genieten zoals Agatha beschrijft klopt allemaal bij mij!!!!!!
Ik denk dat het sowieso verstandig is om naar je huisarts te gaan en eventueel met een doorverwijzing naar een psycholoog. Het kan een depressie zijn, maar bijv. ook post-traumatische stress of symptomen daarvan. Wat precies het juiste labeltje is, maakt niet eens zoveel uit, maar het feit dat jij je met de dag slechter gaat voelen lijkt me reden genoeg om actie te ondernemen. Je hebt tot tweemaal toe iets ontzettend heftigs meegemaakt, waardoor je plotseling geconfronteerd wordt met de eindigheid van je leven. Dat doet wat met je. Heel begrijpelijk! Wie weet heb je aan één keer praten genoeg, misschien heb je meer nodig. Het is in ieder geval belangrijk om deze neerwaartse spiraal te doorbreken. Werk? Als je je nog steeds zo voelt als je moet werken, lijkt me dat absoluut niet verstandig en genoeg reden om dit uit te stellen. Heel veel sterkte ermee!
Goed van je dat je hulp vraagt (van je omgeving en hier). Zoals je het nu verder beschrijft denk ik dat het inderdaad verstandig is om naar de huisarts te stappen en daar te bespreken hoe het verder moet. Dit klink niet meer als gewoon een sombere bui. Het voelt vaak wel als een hele stap om hulp te vragen voor psychische klachten, dus veel sterkte daarmee. Fijn dat je zo veel steun krijgt van iedereen.
Herken je gevoel helemaal, zelf ben ik nu op het eind van mijn 2 e zwangerschap en ik zit er helemaal doorheen. Gelukkig zag ik het zelf en kon ik dingen nog relativeren. Wel moeilijk maar toch hulp gevraagd bij de huisarts en vk. Deze hebben me doorverwezen naar een psycholoog en homeopaat. Het gaat nu elke dag steeds iets beter, maar ben er nog lang niet. Heb ook een klap gemaakt bij mijn eerste bevalling, deze ging goed tot de navelstreng afscheurde toen mijn zoontje nog half in me zat. Mocht dankbaar zijn dat hij nog leefde. Hierdoor heb ik echt weken na mijn bevalling het zwaar gehad en nu aan het einde van deze zwangerschap komt het in alle hevigheid terug. Bang voor de bevalling, nee dat niet, maar dat ik straks weer niet de moeder kan zijn voor de baby als het geboren is. Komt natuurlijk veel meer bij kijken het is een opstappeling van alles. Als ik me angstig voel of paniekerig, ik laat het nu gaan, kan huilen,schreeuwen, me terugtrekken alles. Ben nu zover dat ik weer positief ervoor sta dat het allemaal goed gaat komen en dat ik daarbij hulp nodig heb. Wordt aan alle kanten opgevangen en ben daar blij mee en na de bevalling gaan we de diepere begraven dingen opgraven zodat ik het alles een plekje kan gaan geven. je komt er, maar pak wel hulp aan alleen redt je het niet. Of wel en dan komt het later je weer achterna. Gr Samantha