ik ben 17, en zwanger eigelijk dacht ik er wel een stiekem over na hoe het zou zijn als ik een kindje zou hebben, ik pas regelmatig op me nichtje die nu 2 jaar is, en ik vind het zo geweldig he kinderen, ik ben nu 5 maanden samen emt mijn vriend, onlangs we elkaar al 4 jaar kennen. ik ben zwanger voor de 2e keer omdat de eerste keer op een miskraam uitgelopen is, en mijn ouders hebben er geen weet van. maar nu ben ik ongveer 8 weken en ik ben echt als de doods hoe ik dit moet gaan vertellen. ik doe in mei examen voor mijn diploma. en mijn ouders en vriend dat klikte in het begin totaal niet, nu gaat het steeds beter alleen ik ben heel bang voor hun reactie, mijns choonmoeder is een schat van een mensen totaal niet bang voor, zijn ouders zijn gescheiden dus financieel staan ze er niet goed voor. mijn vriend is nog 16 en dit jaar aan zijn opleiding begonnen. ikw eet alleen totaal niet wat ik nou moet. ik wil het kindje dolgraag en mijn vriend ook. hij zit al zelfs namen te verzinnen haha, alleen ben ik als de doods voor mijn eigen ouders, ik woon nog thuis en hij ook, ik werk wel 2 avonden in de week en op zaterdag. maar mijn vriend werkt alleen in vakanties. ik zou graga willen weten of jullie ook zo bang waren voor je oduers en hoe hun gereageerd hebben? en misschien hebben jullie wat tips voor mij, en dan heb ik nog 1 ding, jaja ikw eet dat ik een beetje veel vraagjes heb , maar ik vind het echt geweldig om zwanger te zijn het liefste zou k wilen dat je het al echt zag een buikje enzo, maar ik kijk echt onwijs op tegen de uiteindelijke bevalling. hoe hebben jullie dit ervaren? ik hoop op leuke reacties, liefs stephanie
Leuke reacties? Beide thuiswonend, beide naar school...heel eerlijk gezegd kan ik het me voorstellen als je ouders niet juichend door de kamer gaan! Vertellen zal je wel moeten..ik hoop dat ze het goed oppakken en jullie zullen helpen. Besef wel dat je je ouders op gaat zadelen met jullie "probleem". Een kind is nooit een probleem natuurlijk maar financieel zullen jullie het samen sowieso niet gaan redden. Huisvesten: moeten je ouders voor gaan zorgen..etc. etc. Succes meid!
28 augustus schreef je onderstaand bericht. De vriend hieronder heb je twee jaar, de vriend hierboven 5 maanden?
ik zit op de profile vaan een virnedin van mij. mijn computer is namelijk gemold, en zei heet toevallig ook stephanie,
ja, omda tik dus voorlopig thuis niet bereikbaar ben via internet vond ik het zo makkelijk maar dat zla ik doen ja. groetjess
Daar waar je kan forummen kan je ook een profiel aanmaken. Dat heeft niks met de pc te maken. Je had dus nu net al een aan kunnen maken. Als je eenmaal een profiel hebt, kan je op elke pc inloggen met je eigen inloggevens. Elmo
idd daar ben ik het met elmo mee eens! het is idd ook echt super een kleintje maar je had denk ik beter even kunnen w8ten ook al is dta echt moeilijk! ik zou het tog maar gaan vertellen tegen je ouders! hoe zie je het zelf? als de kleine er dadelijk is? blijf je bij je ouders wonen en stop je met sgool en hoe gaat je vriend het doen? wat hebben jullie je kindje te bieden want das ook heel erg belangrijk! en de bevalling ziet iedereen tegen op ! ik was ook heel erg bang! al vanaf het negin maar het moet er tog echt uit en er is er nog nooit 1tje blijven zitten dat gaat allemaal van zelf en komt eht goed! grtjes
jaa, ik heb nu een profiel aangemaakt met mijn eigen email, alleen hij moet nog geactiveerd worden dus vandaar dat ik ngo hier ben, nouja ik wil graag op emzelf gaan wonen al. mijn douers hebben ene leeg huis staan alleen werken dat word ene probleem ikz al toch een opleiding moeten doen, mijn ouders zoudne financiele hulp geen probleem vinden alleen opver mezelf twijfel ik, of ik het wle geenog te bieden heb verantworodelijkheid en dergeljke, ik denk zelf dat ik genoeg te biedenheb maar ikw eet natuurlijk niethoe het echt allemaal is als het er is. dachetn jullie er ook zo over?
OK lastig verhaal....leuke reactie? Ook moelijk, je situatie is verre van leuk, vind leuk reageren dan ook niet erg gepast je bent blijkbaar toch wel opzettelijk zwanger geraakt kan ik eruit opmerken, kan ik je niet kwalijk nemen, ik was zelf ook 17 en wist dat het kon, schrok me alleen een hoedje toen het zover was, maar wilde net als jij al heel vroeg kinderen. Nu ik bijna 30 ben begrijp ik dat ik dat wilde om alle verkeerde redenen....maar dat terzijde..... Hoe dan ook moet je het je ouders vertellen, je bent zelf zwanger geworden, je vind jezelf oud genoeg voor sex en voor een kind, dan niet haperen als je ook echt verantwoordelijkheid moet nemen en het moet zeggen Lijkt mij dat je allang besloten hebt dat je het wilt houden, laat je goed voorlichten door Bv het JIP en het (chips, ben de naam kwijt VMBOK?) anyway, er zijn zat instanties die kunnen helpen, heel veel sterkte. maaike
Hey Hey, Jeetje... ik was ook 17 jaar toen ik zwanger raakte van de eerste, maar bij mij was en is het een heel ander verhaal. Ik woonde al samen met mijn vriend (nu man) Mijn man is wel een stuk ouder dan jou vriend, hij is 25 en ik ben nu 19. Toen ik het mijn ouders moest vertellen was ik ook bang, maar ik moest het hoe dan ook vertellen. Meis, ik zou gewoon met je ouders gaan praten, hoe moeilijk het ook is, en wat vooral belangrijk is: is EERLIJK zijn! Succes! Liefs
Gefeliciteerd met je zwamgerschap! Ik ben het met Bianca eens dat je vooral eerlijk moet zijn tegen je ouders. Je geeft aan dat je ouders je financieel wel kunnen steunen, dat is heel fijn! Je hebt het ook over een leegstaand huis van je ouders om in te wonen (als ik het goed begrijp), maar bedenk je dat een huis en een gezin onderhouden geld kost en dat dat bekostigen dus een mega zware last zal zijn voor je oudersveel. Misschien kunnen jullie een tijdje bij je ouders of schoonouders inwonen tot jullie zelf genoeg inkomen hebben?
hallo dus een huis zou je in kunnen? met je vriend? en een opleiding.... dat is je eigen keuze ik ben ook na men school gestopt toen ik 17 was en gaan werken..... maar ik neem aan dat toen je aan kinderen wilde beginnen je ook wist dat je bezig bent met een opleiding.... waarom heb je dna niet gewacht tot je daar mee klaar was want het lijkt net of het ene beedje dubbel is wat je zegt je wilt je opleiding afmaken en n kind..... en dat gaat niet samen iig niet als je alles alleen doet.... ik denk dat je dan heel veel steun van je ouders moet gaan krijgen..... en je vriend? wil die ook door gaan em school? grtjes
VBOK Ze doet toch over 6 maanden examen zegt ze, dan zit de baby er nog in. Tja lastige situatie, denk dat je niet veel meer opties hebt dan bij je ouders (of schoonouders) wonen totdat een van jullie fulltime kan gaan werken. Je vriend zit nog op school en jij moet natuurlijk de eerste tijd bij je kindje zijn. Qua verzorging van het kindje... ik denk dat als je je er goed in verdiept, dat wel goed komt. Maar het is wel belangrijk om van tevoren te beseffen waar je aan begonnen bent. En voor de bevalling hoef je je (nog) niet bang te maken hoor. Het overkomt je op dat moment gewoon, en eigenlijk voelt het ook heel natuurlijk als het begint (althans dat vond ik). Natuurlijk, het is alles behalve prettig, maar je weet waar je het voor doet. En als het kindje eenmaal geboren is overheerst de blijdschap toch! Groetjes, Cossy
hoi meid Ik zou het dus gewoon eerlijk zeggen tegen je ouders,dat is even vervelend en op dat moment zal er niet echt vele leuke reacties komen maar na een paar maanden betert dit wel hoor.mijn vriendin was ook 17 en vertelde het ook en de ouders waren ook niet echt in de wolken maar wisten dat dit wel kan gebeuren en dat er voor gezorgd moest worden.toen de baby geboren werd waren ze echt een droom opa en oma.ze waren er direct verliefd op nu van je situatie financieel zou ik eens gaan polsen bij kind en gezin(of zo een organisatie voor mama' en papa die hulp nodig hebben)je kan daar je verhaal doen en ze geven je verschillende opties oke als je een huis van je ouders krijgt moet je ook weten dat er water en electr. betaalt zal moeten worden en dat kan nogal ôplopen dus er moet een loon binnenkomen.je gaat je diploma halen dus dat is al zeer positief vindt ik,omdat je zwanger bent is het nogal dom om te gaan werken want niemand zal je gaan aannemen dus de enige die kan gaan verdienen is ....je vriend,hij zal een knoop moeten doorhakken,per chance vinden manne veel sneller goed werk met een goed loon(denk fabriek enzo,mijn vriend is magazijnier en heeft nogtans aso gedaan maar vondt voor zijn richting moeilijk werk en toch verdient em goed nu) of je kan gaan doppen maar dan moet je eerst negen maand werkloos zijn denk ik dus das wat laat,en uiteindelijk krijg je wel wat centjes voor je kindje(kindergeld) gebruik dit ook echt voor je kleine want die zal het nodig hebben(pampers ect)als ik jou was zou ik ook borstvoeding doen(is goedkoper en soms beter qua voeding)voor de rest zal je je moeten gaan bevragen bij zo een organisatie. je ouders zullen miss nega zijn omdat ze denken dat alle 17 jarige hun kindje 'droppen' bij hun ouders om dan gewoon hun normale leven te leiden en uit te gaan maar mijn gevoel zegt dat als je bewust voor een kindje koos nu dat je zo niet zal zijn en dat zou ik ook zeggen dan dat dat niet gaat gebeuren maak hun duidelijk dat je zelf je verantwoordelijkheid gaat opnemen(en je vriend)oke ze zullen nog wel nega blijve na je toespraak maar negeer dat gewoon en gedraag je als een verantwoordelijke mama en papa voor je kindje. nog veel geluk meid!je zal in de wolken zijn van je babytje en je zal een onvoorwaardelijke liefde voelen als je ze voor de eerste keer vasthoudt :d mvg amy
nee, ik bne niet opzettelijk zwanger geraakt hoor absoluut niet slik trouw de pil, alleen dacht ik er af en toe een soverna dat als het per ongelijk zou gebeuren dat ik het wel leuk zou vinden eigelijk, maar nu het zo is ga je toch even iets meer nadenken. ik vind het moeilijk allemaal maar bedankt voor de goeie tips, ik ga het vanavond aan mijn moeder vertellen en ik lat dan wel weten of ik het overleefd heb, in ieder geval heel erg ebdankt voor de reacties.
heel veel succes vanavond, en je overleeft het vast wel al zal het zeker zwaar zijn Mijn moeder wilde me 3 maanden niet zien,w as heel erg zwaar, maar daarna is ze meegegaan naar de echo en was ze helemaal om! Ik hoop van harte dat het voor jou ook zo is! liefs maaike
Persoonlijk vind ik deze opmerking nogal 'dom'. Het zal niet makkelijk worden om een baan te vinden, maar er zijn zeker werkgevers die bereid zijn om iemand aan te nemen die zwanger is. Je eigen instelling daarbij is belangrijk. Ik ben gaan solliciteren toen ik 5 maanden zwanger was omdat ik weg wilde bij mn oude werkgever in verband met mijn afstuderen. Ik ben met 6 maanden zwanger gewoon aangenomen. TS: succes vanavond!