Ik was altijd een BAM- moeder tot ik n tijd geleden me vriend leerde kennen. Me vriend en me dochtertje kunnen het uitstekend vinden. Ik ben nu nog niet zo lang zwanger, me vriend was ook positief over kinderen en wou zelf graag vader worden. Ondanks dat hij een Genetische ziekte mee draagt wensde ik hem die kans in de toekomst. Ik slikte al die tijd geen pil, dat wist hij. We zouden ook zelf wel een beetje zien wanneer het zou gebeuren maar niet rond de ovulatie periode sex hebben. maargoed in Maart was ik meer dan een week overtijd en had meer dan n week al buikpijn. Uiteindelijk kwam het los, heviger dan normaal. Heb meer dan een week gebloed, en de week erna ook nog veel pijn gehad. Me cyclus was waarschijnlijk ook gelijk in de war. Want Volgens mijn normale cyclus had ik voor de laatste week van april mijn eisprong moeten hebben. Mijn vriend en ik hadden al 5 weken niets samen meer gedaan, behalve na die 5 weken 1 keer en toen niet meer. Die ene keer was meer dan genoeg schijnbaar, want hup ik was hardstikke zwanger, ik heb 5 testen van 4 verschillende merken gedaan voor ik het uiteindelijk echt nu geloofde. Maar nu? Me vriend en ik lijken wel 2 gewone vrienden. En we beginnen zelfs ruzie te krijgen Ineens had hij het liever volgend jaar. En t kwam erop neer dat we t altijd weer opnieuw kunnen doen. (kindje maken) Met andere woorden dat ik t best weg kon halen. Hij beschreef t als: " Iets wat nog niet levensvatbaar is kan je nog niet je kind noemen" " Het steld nu nog helemaal niets voor" Is hij ineens bang? Hij zei zelfs dat ik beter op me cyclus dagen moest letten. En toen ik m een egoist noemde zei hij dat ik dat zelf was, want of ik wel wist wat hem aandeed? Dat hij strax geconfronteerd word met de Genetische ziekte uit zijn familielijn door mij. Aangezien we de vlokkentest binnen kort moeten doen. Is dit zijn angst dat hij zo doet? Vanacht hadden we weer tot 3 uur snachts ruzie Ik weet echt niet wat ik nog moet. En door bepaalde dingen die hij tegen me deed ben k gewoon afgeknapt. Liefst kap ik alles af hem, alles.. Maar kan niet zomaar een zwangerschap beeindigen. Dat zit niet in mijn aard. (zou de rest van me leven rot voelen) Er is maar 10% kans dat t de genetische ziekte erft en dat t dan beeindigd moet worden. Maar ik ga voor die 90% dat t gezond kan zijn. Ik durf niet eens gevoel te tonen voor me zwangerschap omdat t hem nog overvalt Ik weet hierdoor niet of ik met hem verder wil als bij hem alles alleen maar negatief is.
Tja, dat is wel een hele lastige situatie zeg. Je wist natuurlijk van te voren al dat hij die ziekte bij zich draagt dus dat risico heb je bewust genomen. Wat betreft je relatie: luister naar je gevoel en je verstand. Maar laat je nooit ergens toe zetten (abortus) waar je zelf niet achter staat! Heel veel succes!
Pff heel lastig... ik vind het niet fair van hem dat hij de 'schuld' op je wilt schuiven. Als jullie vrijen zonder bescherming is het niet alleen jouw schuld dat je zwanger raakt! Je bent met z'n 2en. Mag ik vragen om wat voor ziekte het gaat? Bij ons komt het ook voor, dus kan me enigzins voorstellen dat hij bang is. Maar, dan hoeft hij niet zo te reageren.. Moeilijk. Praat met hem over je frustratie. En denk goed na. Wil je dit kindje eventueel zonder hem laten komen?
Het gaat om huntington je hersens vreten langzaam weg en je word psychisch niet goed lichamelijk niet goed.. vergelijk t met : kanker, spierziekte en alzheimer ongeveer bij elkaar... Daar lijkt t op. Ik heb dus al geprobeerd weer met hem te praten.. ik bleef vrij rustig eronder tegen hem maar schijnbaar bij alles wat ik zeg voelt hij zich aangevallen, dit keer zo erg dat ie riep dat ik maar es me bek moest houden en duwde me hoofd naar achter met zn hand. Zo is hij normaal nooit tegen me maar sinds anderhalve week is hij net een ander persoon helaas. Ik wil dit kindje laten komen ik baal enorm alleen dat t idd eruit ziet dat t misschien zonder hem gaat worden...
Sjee, als hij lichamelijk jou lastig gaat vallen, moet je wel een beetje oppassen. Kan van kwaad tot erger gaan.. sterkte met je keuze!
Jeetje wat een lastige situatie. Ik mag hopen dat het gewoon angst is, want hij weet dat de kans er in zit als je met elkaar naar bed gaat en niets gebruikt, je zwanger kan worden. je kan dan achteraf niet zeggen "ow laat maar weg halen we kunnen het altijd nog een keertje over doen" Luister iig goed naar je eigen gevoel, en laat je dan ook niet dwingen om het weg te laten halen. Hoop dat je een goede vlokkentest heb en dan de angst bij je vriend zakt waardoor jullie toch samen van de zwangerschap kunnen genieten.
oei, dit vind ik toch wel heel erg... heeft hij helemaal geen respect in zijn donder? zo behandel je je hond nog niet! het zal een hoop verdriet kosten, maar ik denk dat je op de lange baan gelukkiger word mét kind en zonder vriend dan met een vriend die je zo behandelt en een abortus. Als je kindje gezond blijkt, ben ik bng dat je je hele leven spijt krijgt van een abortus. je kindje is namelijk al zo groot: http://www.ehd.org/movies.php?mov_id=44 Hoera, de ellebogen zijn klaar! En je kleintje begint nu ook flink te bewegen al zul je daar de komende tijd nog niet veel van kunnen voelen. Je kindje is nu ongeveer 2-3 cm en weegt 1-2 gram!! De teenkootjes zijn aanwezig, de geslachtsdelen zijn ook af. Nu begint het harden van de beenderen.
Hey dankje ja ik hoop dat t angst is. we hebben even nu een beetje afstand genomen nouja ik maakte de keuze zodat hij eens goed kan nadenken wat het leven zonder mij betekend. Ik zou het niet weghalen omdat hij dat wilt. Ik hoop ook dat de test goed is strax want ik ga het absoluut het moeilijk hebben ermee als t wel weg gehaald zou worden. Hij wist al idd waar hij aan begon en in het begin was hij juist leuk erover. Voor ik zwanger was. Was hij vrij positief als ik zwanger *zou* worden. Maar dat is helemaal verdwenen hoe hij eerst was.
Hi Lucifertje, Poeh, wordt een beetje stil van dit verhaal. Vanuit mijn vroegere werk weet ik wat de ziekte van Huntington in een laat stadium met zich meebrengt en ik vermoed dat je vriend omdat hij drager is, erg bang is voor de toekomst. Die angst vind ik meer dan terecht overigens. Hoewel hij aan de ene kant vast een gezond kind wil, zal hij zeker zeer angstig zijn dat hij de ziekte overbrengt. Daar is ook nog 50% kans op als ik me goed herinner, maar dat weet ik niet helemaal zeker meer. Om kort te gaan kan ik me wel goed voorstellen dat hij heel emotioneel reageert, maar niet dat hij fysiek geweld tegen jou gaat gebruiken. Wat ik iets minder goed begrijp is dat jullie beiden dan toch wat minder bewust zijn omgegaan met onveilig vrijen, wetende dat hij drager is. Iedereen weet toch dat je zwanger kan worden als je het zonder voorbehoedsmiddel doet. Waarschijnlijk (een vlaag van) ontkenning van jullie beiden? Pas goed op jezelf! Goed dat je die vlokkentest gaat doen en ik hoop dat de uitslag okay zal zijn en dat je genoeg de tijd hebt/neemt om belangrijke beslissingen te nemen. Sterkte hoor. liefs noppie
ik ben ook zwaar tegen abortus en dat heb ik m al duidelijk gemaakt nu en hij heeft t maar te accepteren hij is wel al gekalmeerd al weet ik niet helemaal of we dr samen uit zullen komen ik pik natuurlijk niet om zo behandeld te worden. Ik zie wel wat de toekomst nu brengt en ik ga nu proberen wat meer 'durven' zwanger te zijn want ik durf t soms nog steeds niet te denken dat ik blij mag zijn
Ik wist wat er kon gebeuren ook hij alleen nu deed hij of ik de schuldige was Ik heb m altijd gewaarschuwd ervoor En ik hield zelf rekening met wat er kon gebeuren Alleen hij had het niet zo snel verwacht denk ik dan
Nou ja, het is natuurlijk sowieso niet jou schuld. Jullie hebben hier allebei een verantwoordelijkheid in en hij schuift zijn deel nu van zich af. Niet echt fraai te noemen. Ik hoop dat ie zich in de toekomst wel in de hand kan gaan houden, want hij moet geen fysiek geweld tegen jou gebruiken. Dat lost al helemaal niks op! Nogmaals sterkte en pas goed op jezelf! liefs noppie