Allereerst wil ik even duidelijk en eerlijk zeggen dat ik ab-so-luut niet mag klagen en dat dat dus ook totaal mijn bedoeling niet is.. We zijn heel makkelijk en vanzelf zwanger geraakt, en nu ik 18 weken zwanger ben mag ik nog steeds niet klagen want ik heb totaal geen klachten. Ben niet misselijk geweest, nog steeds topfit en alles gaat verder prima! Sinds een ruime week voel ik ons kindje regelmatig bewegen en wauw wat is dat magisch. Word er gewoon helemaal blij van en ben nu al stapelgek op dat kleine Frummeltje in mijn buik. Maar... Ik kan niet voorkomen dat er af en toe enorme donderwolken binnendrijven die mijn roze wolk verdringen. En het lijkt sinds een week meer te worden, vaker te gebeuren. Kon ik eerder de angst voor de bevalling en het einde van de zwangerschap nog makkelijk van me af zetten en naast me neer leggen met de gedachte 'niet teveel over nadenken', nu schiet ik af en toe bijna in een paniek aanval... Krijg het warm en koud tegelijk, misselijk en weeïg in m'n maag, keel zit dicht en een waas in m'n hoofd. Het zakt uiteindelijk vanzelf wel (heb nog nooit echt een paniekaanval gehad maar wel vaker dit soort gevoelens) maar het is wel erg vervelend. Ik ben een denker, erg gevoelig, doodsbang voor pijn en heb een lichte vorm van hypochondrie. Dus... Ik ben doodsbang voor de bevalling... Bang voor alle veranderingen, zowel aan en in mijn lichaam de komende tijd als na de bevalling, bang voor wat me/ons te wachten staat (ik heb geen idee!) en zie ineens overal beren op de weg... Dit is niet continu hoor gelukkig. Meestal zit ik gewoon op een roze wolk, show ik trots mijn beginnende buikje en neem nog trotser de felicitaties in ontvangst die we krijgen... Maar zo nu en dan sluipt het erin en dat lijkt vaker te gebeuren.. Zijn dit de hormonen? We hebben heel bewust 'gekozen' voor dit kindje, het is ontzettend welkom enzo... En voor ik zwanger raakte (en aan het begin) zag ik echt alleen goede dingen en vond het allemaal super geweldig. Is dit normaal met het vorderen van de zwangerschap?
ja hoor sterker nog, dat hoort er naar mijn idee allemaal bij. er gaat ook een hoop veranderen en je weet niet zo goed wat je te wachten staat. zeker de bevalling is een ding waar je vaak vooral enge dingen over hoort en dat maakt snel onzeker. Was de eerste keer ook totaal anders dan deze zwangerschap. vond het best eng/spannend/vreemd wat er gebeurde en de bevalling brr.... maar ik kan je echt alleen maar zeggen, achteraf valt het allemaal echt reuze mee tuurlijk ik kan je bevalling enz niet voorspellen, maar ik denk dat het echt over je heen laten komen het enigste is wat je kunt doen. vaak zijn dan dingen die nu nog heftig lijken helemaal niet zo erg. probeer anders op te schrijven waar je je zorgen over maakt/bang voor bent en ga dan na of de kans reeël is dat dat gebeurd. dat hielp mij om van mijn paniekstoornis af te komen. eventueel kun je ook hulp hiervoor zoeken, kan soms al bij de huisarts bij de POH als je merkt dat je echt teveel last hebt hiervan. zou zonde zijn natuurlijk als je in een angststoornis zakt, dat is lastig om eruit te komen. en ja, beetje zorgen maken doet denk ik iedereen, zeker met de eerste. als het maar niet té veel is dat het je echt negatief beïnvloed
Ik kan me helemaal voorstellen dat je dit vreselijk vind.. Helaas zijn het ect heel erg de hormonen wat je eerst ook al had versterken die hormonen nog erger helaas is dot dus absoluut niet leuk wamt dat wil je niet maar zo werkt het wel. Zoek een praatpaal of ga eens langs de huisarts.. Voor wat hulp het kan echt heel vervelend worden ik heb er ook last van gehad en het is geen pretje juist omdat je zo graag alleen maar wilt genieten. Heel veel sterkte en succes. En heel belangrijk lekker genieten van je zwangerschap. Maar dat deed je al gewoon lekker blijven doen. Veel liefs.
Dank jullie wel voor de reacties! Ik las idd al dat twijfels en onzekerheden erbij horen en door de hormonen veroorzaakt worden. En had van tevoren ook al een beetje bedacht dat het mij misschien wat meer naar de keel zou vliegen vanwege mijn angsten en hypochondrie. Tot nu toe valt het me dan ook alles mee, maar vind die donderwolken soms wel lastig. En ook oneerlijk.. Tegenover het kindje, tegenover m'n vriend. We hebben er goed over nagedacht, we willen het allebei graag en zijn er klaar voor. En het kindje is zo ontzettend welkom. Die twijfels en angsten af en toe voel ik me dan ook weer schuldig door.. Overigens is mijn hypochondrie zo licht dat ik het al jaren alleen af kan hoor. Heb er nooit echt therapie voor gehad omdat ik daar voor mijn gevoel niks aan had dus na de diagnose misschien 3 sessies gehad en daarna gestopt. En inmiddels zijn we zo'n 15 jaar verder en gaat het eigenlijk altijd gewoon heel goed met me. Heb er mee leren omgaan. Maar idd lijkt wel of het door de hormonen nu versterkt word. Niet zo zeer bang voor elk pijntje ofzo want alles wat ik nu voel wat 'raar' is hoort natuurlijk bij de zwangerschap. Maar ben wel erg bang voor de pijn, bang voor de bevalling en bang dat me wat overkomt... Miss toch eens de huisarts bellen idd...
Ik had het ook bij de eerste, tenminste enorme voor de bevalling, zo tegen het einde van de zwangerschap nam dat erg af en tijdens de bevalling kon ik het ook goed aan door zwangerschapsyoga oefeningen. Hiernaast moet je je niet teveel aan trekken van alle horrorbevallingsverhalen die mensen vertellen, de meeste bevallingen verlopen zonder ernstige complicaties. Als je echt last hebt van paniekaanvallen zou ik daar niet mee rond blijven lopen en zoals al hierboven geschreven naar de huisarts gaan. Anders hoop ik voor je dat de angst naarmate je verder komt ook afneemt. Wat me in jouw geval wel een extra stressfactor lijkt is dar je geen 20 weken echo wilt laten doen toch? Als je dat wel doet weet je namelijk ook weer wat beter wat je te wachten staat. Succes in elk geval!
tja al met al kan ik persoonlijk alleen maar zeggen dat hele heftige hoofdpijn of darmkolieken/krampen waar je sterretjes van ziet en kiespijn allemaal veel heftiger zijn dan bevallen. het komt in een vlaag en gaat ook weer over (normaal heb je dan een kleine 'adempauze') dus je hebt niet zoals met andere soorten pijn continue pijn. dat maakt het voor mij iig al minder eng die gedachte
Klopt dat wij geen 20-weken echo laten doen en die keus is juist ook heel erg gebaseerd op die angsten en gevoeligheid. Ze kunnen nu eenmaal ook dingen zien die later helemaal geen probleem blijken te zijn en dat kan weer onnodig veel stress veroorzaken... Nee die 20-weken echo die houd me ook helemaal niet zo bezig... Dat kan ik goed loslaten. Het kindje mag hoe dan ook komen... Gek genoeg maak ik me ook niet zo heel erg veel zorgen om het kindje. Misschien onbegrijpelijk voor sommigen, het lijkt misschien zelfs egoïstisch maar het is niet zo dat het me niet interesseert of uitmaakt, ik heb gewoon het gevoel dat het goed gaat. Hij groeit perfect op schema, er zijn nog niks geen rare dingen gezien of gehoord, het hartje klopt goed en op de juiste snelheid en ik voel hem regelmatig.. Dus (tot nu toe) alle redenen om er met volle tevredenheid van te genieten. Het is juist de pijn, de bevalling, de ongemakken aan het eind van de zwangerschap en alle veranderingen die me bang maken. En soms schiet er door m'n hoofd wat als..? Mij iets overkomt... Die gedachte probeer ik snel van me af te zetten en afleiding te zoeken want daar kan ik echt niet tegen... Ik moet ook zeggen, verveling zal ook een grote rol spelen bij dat denken en piekeren hoor. Ik ben van m'n geboortestad verhuisd naar de stad waar mijn vriend woonde en behalve m'n schoonouders heb ik nog niet zoveel contacten hier. Ik werk parttime op oproepbasis dus zit baak thuis terwijl mijn vriend hele dagen werkt.. Dus ik verveel me vaak. Haha En dan ga je natuurlijk makkelijker denken...
Dit is volkomen normaal hoor alleen die bijna paniekaanvallen zou ik even met je verloskundige bespreken. Dat lijkt me niet gebruikelijk. Uiteindelijk zul je toch echt moeten bevallen en dan is het geen goed idee om daar al te veel stress over te hebben.
Wauw Beckje! Dank je wel! Hier heb ik wel echt iets aan haha. Denk dat ik jou post nog vaak terug zal lezen in mijn angst/paniek momenten! Lief van je, zo'n bemoedigend bericht!
Dit had ik zo kunnen schrijven! Elke x als ik denk dat ik in september moet gaan bevallen raak ik in paniek. En daar komt ook nog is bij dat ik er veelste veel over gaat lezen. Dus ook de worst case senarios. Het zal allemaal hopelijk wel meevallen en er bij horen. Hormonen doen gekke dingen met je