Nou zeg, wat een spanning en sensatie, maar heel de dag lijkt het niet anders te zijn dan een beetje gerommel. De "gebroken vliezen" van de avond ervoor lijken steeds meer op een knap staaltje plotseling opkomende incontinentie en het geloof dat onze baby vandaag zal komen, neemt al snel af. Volgens het boekje moeten de weeën een uur lang om de vijf minuten komen en dan een minuut duren. De tijd tikt door en de weeën blijven onregelmatig. Het desbetreffende boekje vertelt mij ook dat de onregelmatige weeën bij de eerste fase horen en dat het echte werk dan nog niet eens is begonnen. Mijn rug gaat wel steeds meer pijn doen en de herinnering aan de bevalling van mijn zoontje komt steeds levendiger terug. Een beetje pijnstilling in het ziekenhuis lijkt me steeds een beter idee...maar dan nog, het is nog niet eens tijd om de verloskundige te bellen. Wat ben ik toch een aansteller, dat ik nu al niet meer weet hoe of wat. Misschien een warme douche, dat zou fijn moeten zijn. Nou, nou, nou, dat viel tegen, al snel kruip ik er onder uit en ga naar beneden. Ik begin lichtelijk in paniek te raken en krijg de korte onregelmatige weeën even niet meer goed opgevangen. Hier en daar schreeuw ik de hele buurt bij elkaar. Iets wat ik me had voorgenomen noooooooit te doen. Ik besluit dan toch de verloskundige te bellen voor wat morele steun, want nog tig uur zo door gaan, zou me echt opbreken. Ik kan het gesprek behoorlijk kalm voeren. Ze meldt nog even wat werk af te maken en dan even langs te komen. Ondertussen weet ik niet meer hoe of wat en zit ik beneden op het vloerkleed en pers ik een keertje mee met een wee...floep...dat lucht op en voelt bijzonder goed aan, maar tegelijk schrik ik enorm van het "floepgevoel". Ik schreeuw naar mijn man, "Verloskundige bellen NU", en gelukkig *tring* daar ging de deurbel meteen. De verloskundige komt snel binnen, sommeert me naar boven te gaan. Maar zo gemakkelijk ben ik niet. Ik begin een korte discussie, ik heb pijn, ziekenhuis, nu en niet meer naar boven. Maar op de een of andere manier heeft ze me toch naar boven gekregen. Daar was het snel op bed en ontdekken dat onze kleine meid op het punt stond om de buitenwereld te gaan ontdekken. Maar ja, eerst moest de verloskundige nog eventjes de spulletjes gaan pakken en mocht ik niet persen, nou dat is niet echt een fijn gevoel als je al een tijdje een en ander ophoudt, maar we hebben het overleefd. De vliezen die toch nog intact blijken te zijn en al naar buiten puilen worden doorgeprikt en vijf weeën verder, knipje over de vorige knip, klein scheurtje en daar komt onze baby al huilend ter wereld. Zo door pappa aangepakt en met hulp van de verloskundige uit mij gehaald. Op het bed, zonder zeiltjes, kraamverzorgster of iets anders in de buurt. Heerlijk intiem en snel. Handdoeken en badjas bieden een tijdelijk oplossing en wij, wij hebben een dochter! De nageboorte volgt snel. De placenta is klein en begon zelfs al een beetje te verkalken. Het was een mooie tijd om te voorschijn te komen. Een kwartier later komt de eerste kraamverzorgster binnen. Ze was het dichtst bij, maar toch iets te laat. Iets later komt een andere verloskundige binnen en onze kraamverzorgster. Onze dochter doet het prima, ze weegt 2900 gram en we gokken zo'n 50 cm lang. Wat een "stortbevalling". Ik laat het allemaal over me heen komen, besef eigenlijk helemaal niet wat er zojuist gebeurd is. Het besef dat van niets naar iets in een kwartier kan plaatsvinden is er nog niet. Ik tril, heb het koud en voel me groots. Een zoon en een dochter, wat zijn wij rijk.
Zeker een heel mooi verhaal! En natuurlijk van harte gefeliciteerd met jullie dochter... Geniet lekker van jullie kerngezonde dochter!