Ik denk dat je je moet instellen op de mogelijkheid dat je ouders helemaal niet blij zullen reageren omdat jij er zelf blij mee bent. Het zijn je ouders. Zij willen het beste voor je, als het goed is. Daarnaast zijn zij degene die ervoor moeten zorgen dat jij straks zelfstandig op eigen benen kunt gaan staan. En die zorg wordt voor hun vergroot door deze situatie. Ik denk niet dat ouders vanzelfsprekend zullen gaan staan juichen als hun thuiswonende kind blij aankondigd in verwachting te zijn. Als je slim bent stel je je daar op in. En als het zo is, kan je het ze ook moeilijk kwalijk nemen, vind ik. En mochten ze wel blij reageren, is dat alleen maar mooi.
Jouw bericht, maar ook mijn gedachten. Waar is de hedendaagse emancipatie? Heeft mijn moeder daarvoor op de barricades gestaan? Ik ben zelf altijd opgevoed met het motto 'een slimme meid is op haar toekomst voorbereid'. Zorg dat je in ieder geval een baan of opleiding hebt waar je op terug kan vallen! Misschien doemdenken, maar je zal niet de eerste jonge moeder zijn die in de bijstand zit.
haha zo zo hoop tegensprut in een keer maar maakt ook niet uit als je samen gelukkig bent en er samen voor kiest dan heeft afhankelijk zijn geen aanspraak tuurlijk wil ik ook nog werken maar een man brengt altijd méér geld binnen toch ! en we zijn ook samen op vakantie geweest we willen niks liever dan samen wonen en die dingen dus dat weten we wel en ja nu wordt het gewoon zoeke n naar iets wat heus wel lukt in mijn omgeving en ik heb het gister aan mn vader verteld en hij zeurde niks over woonruimte of wat dan ook alleen zij die dat hij me wat te jong vond want me moeder wou ook al met 17 een kind en wou hij bewust 7 jaar wachten
En me ouders hoeven niet te zorgen dat ik zelfstandig op eigen benen kan staan . moet ik toch zelf voor zorgen.
[-X da's verkeerd gedacht hoor.... maar goed, iedereen heeft hier zo zijn eigen ideeen over. Maar even terug naar je originele vraag. Heb je al bedacht hoe en wanneer je het gaat zeggen? Misschien een tip dan voor je: werk de praktische zaken ook uit (huis, inkomen e.d.) zodat je - wanneer je het gaat vertellen - meteen laat zien wat jullie plannen zijn. Ik denk dat dit wel een positief effect heeft op de reactie van je ouders. Als je zegt 'we zien het wel', dan voelen jouw ouders zich waarschijnlijk verantwoordelijk om hier een beslissing over te nemen. Succes!
ja ik zei al dat ik het tegen mijn vader gezegd had gister hij vroeg wie gaat er dan voor het kind zorgen? Hij dacht misschien dat ik hier thuis zou blijven maar ik zei gewoon wij samen (mijn vriend en ik ) mijn vader zei alleen van mn leeftijd enzo hij zei als het eenmaal zo ver is ben je geen meisje meer en moet je altijd vroeg je bed uit enz.. maar dat is onze eigen keuze geweest dus.. en ik weet niet of het niet zo is dat een man meer verdiend ik denk het toch wel
Ik heb nu ook werk, dat weet me vader als ik me studie heb afgerond werk ik daar iedere dag en een meisje van mijn leeftijd kan nog niet een volledig maandinkomen verzorgen daarom zijn we ook met zijn tweëen en lukt het zo wel
als ik dara bijna iedere dag paar uur ga werken heb ik toch zon 1000 euro in de maand en daz toch wel aardig wat maar .. naarmate de zwangerschap vordert zal ik daar toch even niet voor willen zorgen en dan zal een man er wel even voor moeten zorgen want ik wil natuurlijk veel aandacht ana het kind besteden
Nou, het vertrouwen is er dus wel en dat is het belangrijkste. Succes verder met je zwangerschap! (PS Inkomen hangt van veel dingen af... hoeveel werk je, wat is je opleiding, op welk niveau werk je en in welke branche zit je. Als advocate verdien je toch echt wel meer als vrachtwagenchauffeur. Maar goed...)
Nou, de reactie van je vader viel mee. Dat is al een pluspunt, hij steunt je sowieso als ik het zo lees. Volgende stap; een huisje!
ik ben blij dat je vader positief reageert. Maar als je hier iets post kun je reacties verwachten ook die je niet zo leuk vind. Ik verdien meer dan mijn man omdat ik hoger ben opgeleid. Maar een huis vinden is ook niet zo 1,2 3 gedaan. Als je gaat kopen kun je vaak niet meteen in het huis, misschien pas net voor je bevalling! en je moet samen vanalles regelen trouwen of samenlevingscontract. Je zegt dat je al samen op vakantie bent geweest, ik had hiervoor een vriend van 5 jaar en daar ben ik wel 8 keer mee op vakantie geweest. Hoe lang je elkaar kent hoeft niet perse iets te zeggen, maar het zegt wel iets. Mocht het fout gaan zit je met je kind, zonder huis en baan. Ik vind het echt heel onverantwoordelijk, en het lijkt meer op het gedrag van een tiener dan van een vrouw. Maar dat is mijn mening natuurlijk.
jeetje wat een moeilijk verhaal vind ik dit. ik ben het eens met de reacties die gegeven worden. vind het niet echt slim om nog thuiswonend bewust aan kinderen te gaan denken, maar goed je zult ongetwijfeld een hoge opleiding hebben zeker als je verteld met een paar uurtjes werken 1000 euro per maand denkt binnen te halen met 19jaar. of ziek ik dat verkeerd? daar heb ik dan 6 jaar lang voor moeten zwoegen om dat straks over te houden ben 28 en ga 28 uur werken. wat heb ik verkeerd gedaan meid heel veel succes en ik hoop dat alles goed komt.
Uiteindelijk wel, ja. Maar de basis wordt je gegeven door je ouders. Of denk je dat jouw kindje het straks ook gelijk zelf kan? Het is jouw taak om hem op zo'n manier groot te brengen dat hij het zelf straks zal redden in het leven. En dat is wat ik bedoelde. Ik ben blij dat je vader positief reageerde. En je moeder? Weet die het ondertussen ook al?
Hier nog een waarbij dit niet klopt. Ennuh, sorry dat ik het zeg maar ik vind je naam erg toepasselijk. Misschien moet je er reality van maken en ff flink aan de slag gaan om alles op orde te krijgen voor je kindje komt. Waarbij ik je erg veel succes en sterkte toewens!
Ik heb dezelfde leeftijd als jou, maar toch moet ik zeggen dat ik hier best van schrik. Mijn vriend en ik hebben er een behoorlijke tijd over gedaan om een leuk huurhuisje te vinden! Die hebben we inmiddels al wel hoor.. maar we zijn nog steeds bezig om een leuk koophuis te vinden.. Zoiets gaat niet gemakkelijk hoor, denk er niet te licht over! Want ik denk niet dat je met je kindje in een 'slechte' buurt wilt wonen? Terwijl mijn vriend en ik samen goed verdienen! Woningen vinden is echt geen gemakkelijke opgave, al helemaal niet nu je weet dat er een kindje komt.. Je moet aan veel dingen denken! Maar goed, als je het verteld leg dan goed uit dat je serieus bezig gaat met het vinden van een woning.. En dat je echt op eigen benen staat.. Ik denk dat ze het er wel moeilijk mee zal hebben. Niet om het kindje, want daar gaat het niet om.. Daar zullen ze zowiezo van houden.. Maar ik denk dat ze zich nog aardig zorgen gaan maken.. Ook zeg je dat je al wel samen op vakantie bent geweest.. Maar dat is echt zooo een verschil met samenwonen.. Samenwonen is niet altijd leuk hoor! Me vriend en ik hebben het er in het begin ook moeite mee gehad, maar zijn er helemaal uitgekomen ! Ik wens je in iedergeval heel erg veel stekte met alles! Laat je ons nog even weten hoe het ging?
heej hoi! ikwas ook 19 jaar en bewust zwanger! ik heb mijn ouders gebeld van we komen vanavond eventjes langs.. (had niet zon goed contact met ze) en heb toen gezegd van ik ben zwanger en mijn moeder feliciteerde ons direct en mijn vader deed net of hoorde hij het niet moest het drie keer tegen hem zeggen voor hi jreageerde hij begon direct over geld en dat soort dingen maar ja wij hebben ons eigen huisje mijn man heeft vaste baan dus alles is in kannen en kruiken.. nu zijn ze wel heel blij met hun kleindochter helaas is het contact nog niet zoals het behoort te zijn maar ja is niet anders.... succes! en gefeliciteerd!
Ik heb het eerste gedichtje gebruikt, ingeijst en sokjes op het lijstje geplakt <1 blauwe en 1 roze> volgende week gaan we het geven. ben zo benieuwd..
Ik wil hier toch ook ff op reageren Ik was 16 jaar toen ik onbewust zwanger raakte van mijn zoontje, nu alweer 9 jaar oud. Ik woonde toen nog thuis bij mijn ouders, had net mijn middelbare school af, dus nog geen werk of inkomen. Mijn ouders zijn er toen voor mij geweest....gelukkig! Nadat mijn zoontje 3 jaar werd zijn mijn vriend en ik pas gaan samenwonen...we waren toen 4 jaar samen. Nou het was niet gemakkelijk kan ik je zeggen, al vrij snel had ik werk gevonden, maar ja dat is niet zo'n vetpot als je 19 bent..geloof me! Inmiddels ben ik 25 en zwanger van mijn 3e kindje....mijn vriend werkt om ons gezinnetje te kunnen onderhouden en ik ben thuis voor de kids. Moet wel zeggen dat hij in 5 ploegen werkt En hij werkt errug hard om onze kids alles te kunnen geven wat ze willen en om goed rond te kunnen komen en dat is niet altijd gemakkelijk! Hoop dat je eruit komt en dat jij samen met je vriend je kindje een goede toekomst kan bieden!