Dag mama's Wij hebben een zoontje van anderhalf die normaliter net zo gehecht is aan papa als aan mama. Alleen heb ik een chronische ziekte waarvoor ik soms iets langer dan een week in het zkh moet liggen. Dan is zoontje thuis met papa ipv thuis met mij (ben een thuisblijfmama). Na een rustige periode van bijna 5 maanden thuis met onze kleine te hebben doorgebracht (Papa werkt dan) lig ik weer in het zkh sinds een week. Maar; hij moet niks van me hebben. Ze komen op bezoek hij plakt letterlijk alleen bij papa komt misschien heel even 1x bij me op bed zitten maar meer niet. Wil geen kusjes of knuffels geven. Sterker nog als het zover komt gaat ie huilen en tegenstribbelen alsof ik een vreemde ben.. Dit allemaal terwijl ik hem juist zo erg mis!! Ik snap zijn gedrag niet en het gaat me niet in de koude kleren zitten. Hij moet echt niks van me hebben. Terwijl toen we hiervoor thuis zaten waren we gewoon echt close. Herkent iemand dit? Zou hij zich in de steek gelaten voelen door mij ofzo? Ik weet me te geen raad. Groetjes van een verdrietige mama
Ik denk dat het meer aan de omgeving ligt dan aan jou. Ik zou ervan uit gaan dat als je straks weer thuis kokt hij je weer een stuk leuker vind. Sterkte!
He meid wat naar. Waarschijnlijk vindt hij de situatie eng en raar. Je ligt ineens ergens anders, in een bed, je ruikt raar, je hebt wellicht een infuus oid. Er lopen mensen in witte jassen, er hangt en staat overal apparatuur..... Ik zou t echt niet persoonlijk nemen, hij vindt t gewoon spannend en dan is papa veilig en vertrouwd. Wellicht een boekje kopen over de dokter en t ziekenhuis? Verder gewoon vertellen dat het niks geeft en je hem heel lief vindt en hopelijk snel weer samen iets leuks kan doen met hem. Mijn zoontje is een echt moederskindje, soms mag papa nauwelijks naar m kijken. Niks mis met hun band maar dan hangtie om mn nek nee nee niet papaaaaa. Dus het is ook niet echt afwijkend gedrag verder. Sterkte en beterschap!!
Ik denk het echt! Hij is je maanden thuis gewend en nu opeens is mama er weinig en als hij je ziet lig je opeens in bed. Onze dochter vond papa in het ziekenhuis ook erg raar. Toen hij weer thuis was was alles weer goed.
Ik denk ook dat het echt met de omgeving te maken heeft. Proberen niet persoonlijk aan te trekken en je alvast verheugen op de schade straks thuis inhalen
Hier ook een zoon van 1,5 en momenteel is papa ook al een paar weken favoriet (hier ook merendeels dat ik alleen met zoonlief thuis ben, dus zelfs al zou jij op dit moment ook thuis zijn bij je zoon en je partner grotendeels afwezig, dan nog zou het zo kunnen zijn dat ie momenteel gewoon een grotere behoefte aan papa heeft). Ik denk dus eerder dat het de leeftijd is, en bij jullie óók icm. de vreemde ziekenhuisomgeving en jouw (voor hem plotselinge) tijdelijke afwezigheid. Komt echt wel goed, alle kindjes hebben meerdere van dit soort fases, zélfs kindjes die maar één ouder hebben! Toi toi toi.
Mijn oudste dochter had hetzelfde toen ik in het zkh lag. Ze was al wel 4 jaar toen. Ze is echt een moederskindje maar logeerde bij oma toen ik in het zkh lag. Ik miste haar vreselijk maar ze was heel afstandelijk als ze op bezoek kwam en deed ook erg dwars. Eenmaal weer thuis was het gelijk mijn meisje weer. En met de loop van de tijd kwamen we er steeds meer achter wat voor impact het op haar gehad heeft. Het is voor een kind lastig dat te uiten. Het komt echt goed! Beterschap en hopelijk kan je snel weer naar huis.
Hier op de kdv springen ze daar super op in. Hebben een boekje over ziekenhuis, vertelpoppen systeem met bijbehorende verbanddoos en ze maken altijd een tekening of werkje voor dat soort gevallen. Vaak kunnen die kleintjes er dan wel wat mee, want ze hebben een mooie tekening gemaakt waar je je vast veeeeeeeel beter door voelt! Die kleintjes snappen de context gewoon nog niet. Mama in zkh, klopt niet maar 'waarom' komt nog niet binnen. Dus zijn ze niet 'vrij' maar op hun hoede. Dan kan je nog zo lief zijn, nog de best mogelijke band hebben ze pakken iets wat 'normaal is' dus nu papa. Mogelijk kan het maken van een tekening die spanning wat breken als je kleine vol trots met een tekening naar je bed gespurt komt. In elk geval: Wacht maar tot je thuis bent! Dan is t weer normaal en kan je je hart weer op! Die van ons is 10 mnd, die ziet nog helemaal geen context. Dus dat opa in t ziekenhuis lag boeide haar weinig. Ze zag opa en opa is dr heilig dus die moest en zou op schoot bij opa. Vonden wij niet zo'n strak plan ivm infuus maar opa vondt t prachtig en eenmaal op schoot zat madame suuuuuuper rustig en te glimlachen en giebelen met opa. Dat hele ziekenhuis kon dr gestolen worden maar goed, als ze wat ouder is is dat ook voorbij. Nee, mama is best leuk en dr allessie al er wat mis is met dr, maar papa of opa's die zijn top!!! Oma's komen nog niet in de buurt van de heilige status van de opa's, ookal durfden de opa's dr tot voor kort niet beet te houden en zijn de oma's veel meer met dr bezig (flesjes, hapjes, badjes etc allemaal wel gedaan. Geen enkele opa ooit een fles in de handen gehad).
Ik herken dit van mijn oudste, heb toen hij anderhalf was een paar dagen in zkh gelegen, waarbij hij ook halsoverkop bij vrienden geparkeerd moest worden. Daarvoor was ik nooit een nacht weggeweest bij hem. Hij moest als hij op bezoek kwam ook niks van mij weten, ging huilen als hij bij mij op bed werd gezet, hing erg aan papa. ik vond dat toen erg moeilijk, ik miste hem juist zo, was sowieso een rotsituatie. Duurde toen ik thuis kwam ook wel een paar dagen voor de band weer normaal leek. Ik denk dat hij de setting heel eng vond, vreemde omgeving, ik aan allerlei draden en apparaten. Snap dat het heel pijnlijk voelt, maar komt wel weer goed! Geduld hebben, en probeer rustig iets leuks met hem te doen als dat lukt.