Hallo allemaal. Ik wilde gewoon even mijn verhaal doen en misschien zijn er wel andere met ervaring hiermee. Ik ben op dit moment 19 w 3 dagen zwanger van ons tweede wondertje. Onze dochter Elize* is bijna 4 jaar geleden met 20w 6 dagen geboren en overleden na een onverklaarbare vroeggeboorte. Het is dus op zicht natuurlijk al doodeng om ubehaupt weer zwanger te zijn. Nu werk ik sinds 3 weken nog maar 2 halve dagen , krijg ik hormonen en elke keer een meting van de baarmoedermond. Ook heb ik redelijk veel buikpijn maar ook vooral omdat ik van het begin af al met mijn darmen kamp. Zaterdag zelfs nog een echo bij de triage gehad vanwege de buikpijn ( en angst uiteraard) Gisteren weer een meting gehad en er sloeg eigenlijk gelijk een lichte paniek toe bij de gynaecoloog. Al die tijd zijn de metingen rond de 3,8 / 4 / 4,2 cm geweest. Gisteren waren de metingen 3,0 / 3,5. Op zich zou je denk nog steeds geen probleem, maar het probleem is dat er eerder een vroeggeboorte is geweest om onverklaarbare redenen en daarnaast is hij gewoon korter geworden hoe je het ook went of keert. Gelijk urine en uitstrijkje afgenomen en urine uitslag was perfect. Morgen mogen we bij de triage komen voor een tussentijdse meting van de baarmoedermond. Eventueel gaan ze een pressarium of cerclage plaatsen bij verandering. ( dit doen ze liever niet omdat ze eerst dachten dat dit niet nodig zou zijn). De afspraken zijn van tweewekelijk veranderd naar wekelijks en ik mag niks meer. Ik moest stoppen met werken en huishoudelijke taken zag ze ook niet zitten dat ik dat zou doen. Met andere woorden stil zitten. Nu ben ik er het type niet voor maar ik kan het echt niet aan nog een kindje te verliezen, dus ik zal alles doen wat er nodig is om die kleine zo lang mogelijk bij me te houden. De spanning word alleen maar groter en de schrik zit er goed in. De dagen duurde al lang, maar worden alleen maar langer.. Ik was benieuwd of iemand zich hierin herkend en iets soortgelijks heeft meegemaakt en natuurlijk hoe het is afgelopen. Liefs Silvana Mama van Elize* en in blijde verwachting van ons tweede wondertje!
Niet hetzelfde verhaal maar ik ben vanaf 20wkn en 6 dgn thuis zie mijn topic hier verder. We hebben wel de onzekerheid gemeen.... Wij hebben nu de hoop gevonden en proberen het positieve gevoel vast te houden. Zelf denk ik dat dit helpt. Heb je de 20wkn echo al gehad? Rusten is best vermoeiend en ik moet echt alles over laten aan anderen. Dat is best lastig!
(gelukkig) geen ervaring en dus ook niet echt tips. Wel een dikke digitale knuffel voor je en ik ga heel hard duimen dat deze kleine nog een hele tijd lekker in je buik blijft zitten!! Zit hier al vanaf 17 weken bijna volledig thuis door bi en weet dat het lastig/frustrerend kan zijn om alles aan anderen over te laten. Maar probeer je er toch helemaal aan over te geven. Voor jou nog veel belangrijker dan dat het voor mij was!! Hopelijk heb je over zo'n twintig weken een gezond kindje in je armen en dan was alles het meer dan waard..
Hee, ben toevallig weer ns op de site. Ik herken je verhaal. Ik heb ook in 2011 een vroeggeboorte met 20 weken gehad, oorzaak onbekend. Zwangerschap erna in de gaten gehouden en vanaf 20 weken thuis plat op de bank/bed gelegen vanwege een korter wordende baarmoedermond (eerst 5cm, vanaf 20 weken rond de 2.5 cm, vanaf 31 weken 1.4 cm). Heeeeel veel stress gehad, 4 maanden plat gelegen, de dagen afgeteld, 2 ziekenhuisopnames, longrijping en weet niet hoeveel metingen gehad en uiteindelijk ben ik met 40+2 weken ingeleid... ! (zoontje is nu 2 maanden). Snap zo dat je je zorgen maakt maar t kan dus echt gewoon goed gaan! En ik vind 3.0-3.5 cm nog niet zo schrikbarend klinken, bij mij vonden ze dat nog mooi. hij hoort ook korter te worden. maar niet te snel en te vroeg natuurlijk. Al herken ik wel die angst, is toch weer korter denk je dan...God wat heb ik op die centimeters en millimeters liggen focussen, gek werd ik er van! Maar wel goed dat ze t blijven opvolgen. Ik had ook een pessarium arabin gekregen trouwens,met 23 weken, en kreeg al proluton, en ik had geen voortijdige weeen gelukkig. Maar zou idd wel mijn rust nemen, en zo weinig mogelijk doen. heel moeilijk, ik had ook nog een peuter rondlopen en mijn man moest alles doen. Heel veel sterkte want ik weet hoe stressvol het is! Heb t een beetje kort gehouden (druk, als je meer wilt weten dan hoor ik t wel! Hou vol, knuffel!
O wat moet die angst verschrikkelijk zijn We zijn exact even lang zwanger zie ik. Ik ga heel hard voor je duimen dat je kleintje nog lang bij je blijft zitten hoor. Dikke knuffel!!
Hey meid, niet leuk maar je gaat zo te lezen goed opgevolgd worden! En met veel rust, zorg en liefde komen jullie er wel doorheen hoor! Kom maar vaak naar het forum ter afleiding! Ik heb ook een vroeggeboorte meegemaakt maar met het geluk dat ons zoontje niets mankeerde. xxx
Lieve Allemaal , Wat een ontzettend lieve berichtjes allemaal. We zijn ondertussen weer een week verder, en tot nu toe zit de baby nog lekker veilig bij mama... Jomay , wat heftig zeg ! Wat fijn dat jullie tweede zolang is blijven zitten uiteindelijk.. Dat is echt een geschenk zeg! 3 /3,5 is inderdaad niet schrikbarend maar wel als hij van 4,2 /3,8 naar 3/3,5 is gegaan in minder dan een week. Vandaar alle paniek bij de gynaecoloog. Afgelopen vrijdag zag het er echter stabiel uit anders hadden ze stappen ondernomen. Gelukkig mogen we vanmiddag voor de 20 weken echo en gaan ze uiteraard weer de baarmoedermond meten.. Al met al blijft het spannend maar we houden alle hoop. Zeker als ik alle lieve berichtjes hier lees.. Ook geeft het hoop dat er veel vrouwen en kindjes zijn die een vroeggeboorte hebben gehad maar er goed uit zijn gekomen! Liefs Silvana
Wat een narigheid! Maar je hebt er weer een week opzitten zo te lezen! en elke week is er weer 1 toch?! Wil je heel veel sterkte wensen en ik ga ook voor je duimen dat je zwangerschap voorspoedig verloopt! Sterkte & suc6!
Ik leef met je mee. Ik heb in November ons dochtertje verloren met 23 weken zwangerschap met een onverklaarbare vroeggeboorte. Ik ben nu pril zwanger, en ik kan me de angst voor herhaling heel goed indenken. Heb je weleens meegekletst in de Vlindertuin op dit forum? Daar zitten een hoop dames die vergelijkbare zwangerschappen hebben meegemaakt en je zorgen en angsten herkennen. Heel veel sterkte en liefs!
Ook ik herken je verhaal gedeeltelijk, vorige zwangerschap heb ik mijn zoontje verloren na 23 weken zwangerschap. Nu ben ik weer bijna 15 weken zwanger en lig ik in het ziekenhuis met bedrust. Gelukkig alleen ter observatie omdat ik buik en rugpijn heb en heel licht bruinverlies. Mijn baarmoederhals was gelukkig goed dicht, maar vind het toch dood eng. Heel veel sterkte, hopelijk blijven de kleintjes voorlopig nog even zitten.