Hallo allemaal, Ik lees op het forum altijd zo veel positieve berichten van meiden die al veel langer dan wij bezig zijn om zwanger te worden. Ik vind het heel knap hoe jullie allemaal zo positief en vol goede moed en hoop kunnen blijven. Hopelijk kunnen jullie mij tips geven want bij mij wil dit niet lukken. Wij zijn nu ruim een jaar bezig en lopen inmiddels sinds januari bij de gyn. De problemen liggen bij mij, want ik heb PCOS. Geen overbeharing, geen overgewicht, nooit puistjes gehad, alle hormonen niet heel vreemd, maar wel net uit balans, maar wel eierstokken met 30 eitjes per stuk elke maand! Mijn vriend heeft superzaad, maar zonder normale eitjes gaat dat natuurlijk niks worden. Eerst heb ik een ronde Clomid gebruikt, maar daar werd ik zo ziek van dat de gyn heeft besloten mij meteen maar over te zetten op Puregon spuiten. Hier ben ik nu net de 2e ronde mee gestart. De 1e ronde heeft heel lang geduurd omdat ik pas reageerde op een erg hoge dosis (150), dus nu zijn we ipv op 50 op 100 begonnen. Wij staan dus echt net aan het begin van de MMM. Ik heb er eigenlijk al vanaf de 2e maand moeite mee gehad dat het niet snel wilde lukken. Het liefst was ik natuurlijk meteen in maand 1 zwanger geweest. Maar sinds ik weet dat dit het probleem is lijkt de moed me steeds meer in de schoenen te zakken. De eerste weken heb ik hoop, zeker nu er op de echo te zien was dat er eitjes groeiden. Dan volgt de slopende wachtweek onder de klachten van de Pregnyl en dan weer de dagen tot de menstruatie, met als dieptepunt de menstruatie die me dan weer keihard laat merken dat het niet is gelukt en dat er weer een maand voorbij is. Die dagen ben ik echt niet te genieten, heel verdrietig, tot bijna depressief aan toe. Nou was ik de laatste ronde ook veel te snel ongesteld dus ga ik de komende maand ook Utrogestan gebruiken vanaf de eisprong. Het verdriet dat het bij ons maar niet wil lukken wordt alleen maar erger. Vrijen wordt een beetje een verplicht nummertje. En waar ik ook heel veel moeite mee heb is dat mijn 2 schoonzussen, 3 collega's en mijn beste vriendin zwanger zijn. Ik durf gewoon niet meer met familie en vriendin af te spreken uit angst voor de confrontatie met hun groeiende buiken, wat bij mij niet wil lukken. Het is niet dat ik het hen niet gun, maar ik gun het ons ook zo! Iedereen om ons heen lijkt in een keer makkelijk zwanger te worden. Wij hebben er langer over gedaan met z'n 2-en dan zij met z'n allen bij elkaar! Dat is ervan baal dat kan ik nog begrijpen, maar dat ik niet meer met mensen wil afspreken en verjaardagen ontloop om maar geen baby's en zwangeren te hoeven zien, dat is toch niet normaal?!?! Mijn vriend is er veel nuchterder onder, wil het ook heel graag, maar zegt dat het ook echt wel gaat lukken. Onze tijd komt nog wel. Maar hoe moet ik nou met dit verdriet en deze grote wens die niet in vervulling lijkt te gaan straks gewoon op kraamvisite elke maand minimaal 1x, zoveel zijn het er inmiddels in onze omgeving. Mijn schoonfamilie begrijpt mij niet en daar kan ik geen steun van verwachten. Ze vinden dat het nou eenmaal bij het leven hoort dat er mensen zwanger worden, zwanger zijn en kinderen krijgen. En dat het niet voor iedereen zomaar is weggelegd dat is iets waar ik mee moet leren leven. Zij vinden dat ik verjaardagen niet kan vermijden en me erbij neer moet leggen dat het gewoon niet zo makkelijk gaat. Als ik zeg dat ik me beroerd voel door de hele hormoon santemekraam dan zeggen mijn schoonouders doodleuk: Je wil toch kinderen? Dan moet je dat er maar voor over hebben. Zij hebben makkelijk praten, waren van alle kinderen in 1-2 maanden zwanger net als de broer/zus van mijn vriend. Soms ben ik een periode hoopvol, maar raak er ook steeds meer van overtuigd dat er meer aan de hand is en dat het ons gewoon niet gaat lukken. Ik weet niet waarom ik dat denk en wil ook helemaal niet zo denken, maar het gaat vanzelf. Ik wil heel graag geloven dat het allemaal goed komt, dat ik alleen maar geduld moet hebben. Maar elke maand leef ik weer tussen hoop en vrees, en word heen en weer geslingerd tussen gevoelens en verstand. Ik wil niet teveel hopen, maar toch gebeurd dat telkens weer met een teleurstelling aan het eind. Soms als ik alleen thuis ben dan ga ik heel hard huilen en schreeuw ik het allemaal uit. Soms zou ik het wel van de daken willen schreeuwen hoe boos en verdrietig ik ben in de hoop dat mensen mij begrijpen. Afleiding zoeken lukt wel, maar dat duurt telkens maar even. Door de hormonen ben ik zo labiel dat ik elk moment in tranen kan uitbarsten, ik moet me de hele dag in toom houden. Ik wil graag positief en sterk overkomen, maar voel me een wrak. Ik wil niet dat mijn vriend en mijn familie denkt dat ik een klager en zwakkeling ben. Normaal ben ik heel opgetogen en vrolijk en zie ik de zonnige kant, maar het lukt mij nu niet meer. Ik herken mezelf helemaal niet zo! Een heel verhaal, maar ik vraag me af of jullie dit ook herkennen en hoe jullie met deze gevoelens omgaan. Ik ben hard op zoek naar tips en eigenlijk wil ik natuurlijk dat iemand me kan verzekeren dat het wel goed gaat komen, dat het gewoon tijd nodig heeft. Helaas is er niemand die dat kan, dus moet ik zoeken naar manieren om hoop te houden. Alvast heel erg bedankt voor jullie reacties!
Lieve Olakidee, Zelf ben ik niet bekend met de mmm maar kan me je gevoelens van verdriet en machteloosheid heel goed voorstellen ! Ik denk dat het hele vervelende maar normale gevoelens zijn voor de periode waarin je nu zit. Ik geloof ook niet dat je omgeving in de gaten heeft hoe zwaar de mmm is. Gewoon omdat ze niet ervaren wat jij ervaart en voelen wat jij voelt. Je schoonouders hebben denk ik ook niet in de gaten hoe kwetsend hun opmerking is ! Ik kan me voorstellen dat je je heel alleen voelt en dat is een heel naar gevoel ! Ik hoop echt dat je snel zwanger mag raken, Sterkte !
Pfff, ik begrijp je gevoel echt!!! We zijn nu 4 jaar bezig, 4 icsi pogingen en 2 miskramen verder begin ik de hoop ook te verliezen hoor.. soms voel ik me goed en soms niet. Soms ga ik wel naar verjaardagen en soms niet en ik trek me er niks van aan wat iemand anders daarvan vind. Je moet de hoop echt nog niet opgeven meis!! Het is moeilijk en zwaar maar je wil het graag dus zet door!! Succes en sterkte in dit hele zware traject!!
Lieve Olikadee, Ik begrijp hoe je je voelt. Althans het eindeloos wachten, de negatieve tests, de teleurstellingen, de jaloezie, een lichaam dat maar niet doet wat je wilt en mensen die het niet echt begrijpen... (in de mmm zit ik zelf nog niet zo lang). It sucks big time!! Hoe begrijpelijk en terecht je gevoelens ook zijn.. je zult er voor moeten waken dat je niet steeds dieper wordt gezogen in die negatieve spiraal. Op een gegeven moment zie je alleen nog maar die dingen die jouw negatieve gevoel bekrachtigen, zoals negatieve signalen van je lijf, zwangeren, baby's, succesverhalen. Dit is niet realistisch. Er moet even iets drastisch omslaan in je leven of althans, in hoe je er tegenover staat. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar hoe dan ook, die knop moet om wil je niet in een depressie belanden. Belangrijk om te onthouden hierbij: Er zijn meer waardevolle dingen in het leven. Waardevolle dingen die heel veel voldoening kunnen geven, al zal dat nu misschien bijna onmogelijk zijn zo te ervaren. Jij bent veel en veel meer dan alleen een "mogelijke moeder". Jij bent ook een vriendin, een vrouw, een werknemer, een minnares, noem maar op, en op die gebieden valt ook heel wat te behalen. Je bent op zoveel vlakken waardevol en jouw mooi persoontje, in zijn totaliteit, verdient meer dan alleen stress en zorgen. Laat dit ene vlak niet de rest overschaduwen. Wat voor mij werkt/heeft gewerkt (misschien kan je er ook wat mee): Veel leuke dingen inplannen, vriendinnen, werk, reizen etc. Inclusief dingen die je alleen maar kan doen als je niet zwanger bent. Zo heb ik bijvoorbeeld een Lowlands kaartje gekocht. Dit zie ik mezelf niet echt doen met een zwangere buik, maar ik kijk er echt echt heel erg naar uit. In de zomer heb ik dus in elk geval 1 leuk iets, welk van de twee het dan ook is. Ook hielp het mij om een week op mijn kleine neefje van een jaar te passen. Het was heel leuk, maar ik was kapot, totaal gesloopt, op. Had verwacht wel thuis te kunnen werken, maar kon nog geen e-mail typen. OMG!!! Het deed me beseffen dat ik heel erg bezig was geweest met zwanger worden/zijn, maar niet (eigenlijk helemaal niet) met het hebben van een kind zelf en wat dat allemaal met zich meebrengt. En dat dat echt niet allemaal even leuk is. Erg relativerend. Ik geniet nu meer van avondjes uit, spontane dingen, mensen over de vloer tot savonds laat, drankjes etc, alles wat niet meer (goed) kan met kinderen. En als laatste, en misschien wel het belangrijkste, goede emotionele verwerking. Toen ik het nog niet echt een plek had gegeven was ik er veel meer en obsessiever mee bezig dan nu. Ik heb er heel veel over gehuild, geschreven, gepraat en besloten er met praktisch iedereen open over te zijn, en op deze manier heeft het (het proberen, de ziekenhuisbezoeken, het feit dat het bij mij anders gaat) een aardig plekje gekregen in mijn normale leven. Als je het moeilijk vindt om er met mensen in je omgeven (goed, uitgebreid) over te praten, zou ik je sterk adviseren om contact op te nemen met het ziekenhuis. Zij hebben maatschappelijk werk(st)ers speciaal voor vrouwen zoals ons, waar we ons verhaal kwijt kunnen. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt. Dit zal helpen, niet alleen voor een gezond lijf, maar ook voor de relatie, je seksleven/drive, en om de tijd voor je gevoel sneller te laten gaan.. Heel heel veel sterkte.