Ik weet het even niet meer hoor... Ik ben (onverwachts) inmiddels alweer 31 weken zwanger van ons vierde wondertje. Was schrikken maar we zijn er vreselijk blij mee. Toen ik zwanger werd had ik nog ernstige bekkeninstabiliteit wat ik kreeg toen ik zwanger van ons jongste zoontje, nu 4 jaar geleden. En daarbij heb ik fybromialgie (weke delen reuma) We wisten dus dat het ontzettend zwaar zou worden. Nu kreeg ik met 18 weken ook al weeen waardoor ik in het ziekenhuis kwam, gelukkig zit ons wondertje nog heerlijk in mijn buik maar heb al die tijd al weeen en harde buiken, sta ook goed onder controle in het ziekenhuis. Nu kan ik dus al vanaf 18 weken helemaal niks meer, ik moest volledige rust nemen en daardoor ging mijn lichaam erg hard achteruit. Ik lig/zit nu dus al heel wat weken en vind het verschrikkelijk! Niet zozeer voor mezelf maar wel voor mijn kinderen en vriend. Ik heb elke dag hulp in huis waar ik uiterraard ontzettend blij mee ben maar pfff, wat word ik dat af en toe zat... nooit alleen.... Maar goed, nu word er dus erg veel gepraat hier in ons dorp, dat ze niet begrijpen dat ik het niet weg heb laten halen (hoe halen ze het in hun hoofd?) en het komt er op neer dat ze vinden dat ik me aanstel... Nu ga ik zo aan mezelf twijffelen, doe ik het allemaal zo verkeerd dan? Moet ik gewoon door de pijn heen en hopen dat de weeen niet doorzetten? Als ik naar mezelf luister weet ik gewoon dat het niet anders kan, ik wil het risico niet lopen ons kindje te vroeg op de wereld te zetten, en ik kan zo goed als niet meer lopen van de pijn. En ja, schuldig voel ik me verschrikkelijk tegenover mijn kinderen, wat wil ik graag dat alles weer normaal is!!! Sorry voor mijn lange verhaal, maar weet gewoon even niet wat ik ermee aan moet...
Je moet doen wat voor jou en de kleine nu het belangrijkste is, en het is niet anders zoals het op dit moment is. Laat de mensen om je heen lullen, ik weet dat het makkelijk praten is, maar zoals je het doet doe je het goed nog even en je kan gaan genieten Sterkte en een cyberknuffel
Mensen die het nooit hebben gehad, hebben geen idee wat bekkeninstabilliteit inhoudt. Ze zien niet aan je dat het fout zit van binnen. Voelen niet wat jij voelt. Maar ze veroordelen je er wel om! Ik ken het uit eigen ervaring. Tijdens de zwangerschap van onze jongste ontwikkelde ik ook een zeer ernstige BI. Rolstoel, hooglaagbed, noem het maar op! Vanmiddag ga ik voor het eerst weer naar de fysio, want ik ben er nog altijd niet vanaf, helaas. Maar ondertussen heeft het me wel veel vrienden gekost, waaronder iemand die zichzelf mijn beste vriendin noemde. Mijn advies? Laat je niet gek maken door onwetenden, die denken over jou te mogen oordelen!!! dikke knuffel voor jou
Lieverd... niet aan jezelf gaan twijfelen hoor! Je stelt je helemaal niet aan! Zolang mensen niet precies weten wat iets inhoud en daar ook niet de moeite voor doen zich er in te verdiepen zul je altijd wel ergens commentaar op krijgen. Hoe dan ook. Ik heb zelf geen ervaring met bekkeninstabiliteit, maar maak het wel mee van iemand van vrij dichtbij. Fibromyalgie ken ik wel stukken beter, maar dan omdat mijn moeder het al járen heeft. Als ik zie hoezeer dat je al kan beperken in je dagelijkse doen en laten dan lijkt mij een combinatie met bekkeninstabiliteit alleen maar nóg heftiger! Je zult vast wel enige ervaring hebben met het luisteren naar wat je eigen lichaam je voor signalen geeft. En wat je er mee doet natuurlijk. Blijf gewoon op je eigen gevoel afgaan meis... Jij zult het moeten doen, jij moet er mee zien te dealen. Zij niet, dus wat voor recht hebben zij om te zeggen wat je moet doen en/of laten? Niks! Je hebt er echt niks aan om mensen te ''pleasen'', want uiteindelijk kom jij er alleen maar nog slechter door uit de strijd. Of je kindje... Zo te horen ben je je bewust van alle risico's die dit kan opleveren, dus doe het gewoon op je eigen manier. Het is lastig, als mensen alsmaar praten. Ik weet het... Maar probeer het te negeren om jezelf de nodige rust te geven om je op de bevalling voor te bereiden! Nog even volhouden!!! Liefs!
Meid, 1 ding, je stelt je echt niet aan! Mijn schoonzus heeft ook fybromialgie, en zelfs zei vind het af en toe zwaar (en dat terwijl ze niet eens zwanger is). Mensen weten niet wat het inhoud om bekken instabiliteit te hebben en ook nog eens fybromialgie. Je zegt zelf al dat je in een dorp woont, woon zelf ook in een dorp en dat is echt ons kent ons. Laat ze maar lekker kletsen, hoewel ik heel goed snap dat dat enorm moeilijk is! Probeer je er maar niet teveel van aan te trekken. Jouw gezondheid en die van het kindje gaat voorop! Dat is hetgeen wat nu telt! Sterkte, en succes met de laatste loodjes meid!
Geen idee hoe het is om bekkeninstabiliteit en fybromialgie te hebben, maar wel de spanning van vroege weeën en een huishouden (met kindje) wat je uit moet besteden. Toch moet je echt aan je zelf denken en aan je ongeboren beebje. Hoe schuldig je je ook voelt tegenover je andere kids, het is maar tijdelijk en voor hen had je het zelfde gedaan om een vroeggeboorte (hopelijk) uit te sluiten! Je bent een supermama en laat andere maar gewoon kletsen!
Natuurlijk stel je je niet aan.. je trekt je juist teveel aan van wat andere zeggen Hier ook een fm-er en mensen snappen er gewoon geen bal van. Plus dat jij ook nog vroegtijdige weeen hebt.. nou dat gaat ze natuurlijk helemaal de pet te boven.. En zeker in zo'n dorp joh..pfff. Dat is dus precies de reden dat ik niet in het dorp wil wonen waar mijn vriend vanaf komt. Kop op meid, nog even doorzetten en dat gekletst proberen het ene oor in en het andere uit te laten gaan. Je moet aan jezelf en je kindjes denk en vooral aan je ongeboren frummeltje die nog lekker even moet blijven zitten
Hier ook fibromyalgie en beginnende bekkeninstabiliteit.. Gelukkig hier wel veel begrip van omgeving, al blijven er mensen zijn die altijd iets aan je moeten zien voor ze je geloven. Je weet van jezelf wat je voelt, en nee je stelt je niet aan. Ook ik vind het enorm zwaar!
Denk aan je zelf en laat die mensen maar kletsen ze weten schijnbaar niet hoe jij je voelt Luister vooral naar je lichaam, dan heb je de minste pijn..
Mied, lullen doen ze toch. Ik vind het heel knap dat je voor jezelf en je kleine uk kiest! Ik wilde schrijven: het is net als reuma... Maar ik had de rest van je stukje niet goed gelezen, je hebt dus ook reuma... Reuma is onzichtbaar. Bekkeninstabiliteit is onzichtbaar, harde buiken... onzichtbaar... En mensen zijn nu eenmaal ongelooflijk kortzichtig. Als je je been in het gips zou hebben zou iedereen begrip hebben. Dan is het zichtbaar en tastbaar. Ik denk dat reuma, afgezien van de pijn, juist daarom zo'n vreselijke ziekte is. Omdat je het grotendeels alleen moet dragen en iedere keer weer moet uitleggen hoe het zit. De muren van onbegrip waar je steeds weer tegenaan loopt... Ik weet dat het moeilijk is, maar kies voor jezelf. Zolang je jezelf recht in de spiegel aan kunt kijken weet je dat je het juiste doet! Heel veel sterkte toegewenst en ik hoop echt van harte dat je deze zwangerschap tot een goed einde mag brengen. Enne, die opmerkingen over 'het kind weghalen'... Te schofterig voor woorden!!! Dat vind ik echt buiten alle grenzen! Laat je niet gekmaken meid!!!
denk alsjeblieft alleen aan jou kindje in je buik! die is zoooo afhankelijk van jou! zorg dat je nergens achteraf spijt van krijgt! heel veel sterkte! hopelijk gaan de komende weken een beetje snel voor je!
Mensen hebben gewoon een max aan geklaag wat ze aan kunnen horen voor ze het zat zijn en vinden dat je er maar eens over op moet houden. Dat ligt dus niet aan jou, (alhoewel ik niet weet of jij alleen nog maar klaagt, of dat je ook nog wel leuke dingen te vertellen hebt, natuurlijk ). Wat betreft je fybromyalgie en je bekkeninstabiliteit: kijk eens op deze twee websites, misschien heb je er nu tijdens de zwangerschap nog wat aan en kan het verbetering geven: www.stichtingb12tekort.nl www.bekkentherapie.nl Aan de laatste heb ik zelf bij BI ontzettend veel gehad!
Nee je stelt je niet aan je bent zlef de enige di epreces weet hoe jij jevoelt. Een kindje zomaar laten weghalen, hoe kunne ze dat verzinne, en dat je dan alles doet voor d egezondheid van de kleine en ook voor jezelf is logisch. Messchien zouden ze het ens een dagje moeten kunne ovrenemen van jou, dan weten ze pas waar ze over praten. Lat ze praten, hoe moeilijk ook! Ik vind je heel erg dapper! liefs en een dikke knuffel
Ontzettend bedankt voor alle lieve reacties!!! Doet me toch goed om te lezen dat ik het allemaal wel goed doe... Het zal nog een zware weg worden, want na de bevalling moet ik nog lang revalideren. Maar met de juiste mensen om me heen gaan we ons er wel doorheen slaan, hoe moeilijk dat soms ook zal zijn. Echt heel erg bedankt!
Nee hoor vind helemaal niet dat jij je aanstelt. D mensen die zo dom praten stellen zich aan! Hun weten niet wat jij voelt, en omdat ze het niet zien wordt er heel gemakkelijk geroepen dat jij je aanstelt. Trek je er niks van aan en doe wat het beste is voor jou en je kindje. En zo te lezen heb jij alles voor je kids over !
pardon? hoe halen ze net in hun hoofd zoiets alleen al te denken wat grof zeg! ik kan makkelijk zeggen niks van aantrekken, maar dat is makkelijk gezegd. Probeer het toch langs je heen te laten gaan het is al zwaar genoeg voor je. En nee ik vind absoluut niet dat je je aanstelt. Pak alle hulp meid. Ik snap dat steeds mensen om je heen ook niet prettig is. Je had je je zwangerschap wle anders gewensd. Een vriendin van me zat ook al vanaf een week of 17 met harde buiken en moest rust nemen. Ook verloor ze een beetje vruchtwater steeds. Zeker geen leuke zwangerschap. Vond dat ze zo sterk was, want zo voelde ze zich vast niet vaak. Ik hoop dat je de laatste weken goed door mag komen en straks van jullie 4e wondertje mogen genieten
Laat ze maar denken en laat ze maar kletsen. 'ze' zijn niet belangrijk, maar jij en je gezin zijn dat wel. De ellende met ziektes die je niet kunt zien, is dat mensen al gauw denken dat het wel mee zal vallen. Terwijl jij wéét dat het niet meevalt. En 'waarom je het dan niet hebt laten weghalen'.... Als iemand daartoe besluit is dat haar goed recht, maar als iemand ertoe besluit dat niet te doen, ook! Ook al heeft een nieuwe zwangerschap nadelige gevolgen voor je lijf, niemand mag jou het gevoel geven dat je het aan jezelf te danken hebt en je daarom dus niet moet zeuren. Rust is noodzakelijk! Als je al zó vroeg weeën krijgt, is dat iets om heel serieus te nemen. En is het zeker geen aanstellerij om die rust te nemen, maar iets wat je over hebt voor je ongeboren kind. Alsof het zo leuk is, om niets te kunnen doen.... Hou vol. Geniet van je kinderen en zorg goed voor jezelf. Neem alle hulp aan die je krijgen kunt. En luister alleen naar mensen die belangrijk voor je zijn. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen, gedurende de zwangerschap én je revalidatie.
wat erg van die mensen.... Maar denk aan jou en je gezin meid...hun "mening" telt en die van roddelende dorpsgenoten ECHT NIET HE! Pf wat denken ze wel niet.... Doe rustig aan en probeer toch wat te genieten van je zwschap...blijkbaar moest die vierde wondertje bij jullie komen en daarom komt vast alles goed...
Ontzettend bedankt voor alle lieve en positieve reacties!!! Zo fijn om te lezen dat het niet aan mij ligt, en dat ik het allemaal wel goed doe. Het is inderdaad gewoon erg moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders omdat het niet zichtbaar is. Ze moesten eens weten hoe vreselijk veel pijn ik heb... maar ik praat er bijna nooit over. Ik loop er zerker niet mee te koop, maar ja, nu ik de deur niet meer uit kom gaan de verhalen erg hard... Het meeste pijn doet het dat het ook mensen zijn die me heel dierbaar zijn/waren. Je raakt mensen kwijt om iets waar ik niks aan kan doen. Maar goed, we komen er wel doorheen!!! Veel liefs