Allereerst: ik ben de grootste geluksvogel met mijn prachtige kindje welke ik na een lang en verdrietig traject heb mogen krijgen. Laat ik daar helemaal helder over zijn. Ik voel me zo vreselijk dankbaar en ben me bewust van het feit dat er hier juist heel veel dames zijn welke nog aan het vechten zijn voor 1 kindje. Ik zit al enige zijn te twijfelen over dit topic, maar gesterkt door een PBtje welke ik een poosje terug heb gekregen van iemand die doorhad met welk dilemma ik zit, open ik hier toch dit topic. Ik hoop dat er velen zijn die zich herkennen en hier met mij en anderen over willen schrijven. Ik ben wel benieuwd tot hoe ver jullie voor een tweede (of misschien wel derde) kindje gaan of zijn gegaan. Wij zijn toen ons kindje een maand of 8 (?) was weer gestart met behandelingen. Ik heb eerst een cryo in een natuurlijke cyclus laten terug plaatsen en hierna hebben we nog twee verse pogingen ondergaan. Ik spoot grote hoeveelheden hormonen. Uit de verse pogingen zijn geen cryo's ontstaan. Na de laatste poging heb ik een evalutatiegesprek met de arts gehad. Hij vertelde mij dat de kwaliteit van mijn eieren en mijn embryo's dermate slecht is dat hij niet op de manier waarop we IVF'den verder wilde IVF'en. Ik zou DHEA moeten gaan slikken om de boel te verbeteren. Eerder hadden we al geexperimenteerd met andere spuit en snuifhormonen. Hij schat de kans dat het gaat lukken met DHEA wel niet volledig kansloos in, zonder DHEA is het beter om niet door te gaan. Voor dat we onze dochter kregen zou ik doorgegaan zijn totdat ik een ons zou wegen, tot dat ik er bij neer zou vallen, totdat we het niet meer zouden kunnen betalen, totdat het gelukt zou zijn.. Of totdat ik compleet doorgedraaid zou zijn. Oftwel: stoppen kwam niet echt in mijn woordenboek voor. Maar nu is dat anders. De laatste poging in in de eerste week van augustus mislukt en ik neig steeds meer naar stoppen. Mijn grens is bereikt. Ik reageer afschuwelijk op de injecties. Ik word een hormonaal monster, ik word depressief van de medicijnen en kan van niets en niemand meer genieten als ik bezig ben. Ik wil dit niet meer, maar voel tegelijkertijd een vreselijk groot verlangen om mijn dochter een broertje of zusje te geven. Als ik zie hoe zij geniet van de kindjes op de opvang of kinderen van vrienden om mee te spelen, dan breekt mijn hart als ik denk aan dat ik haar dat niet kan geven. Voormezelf kan ik wel berederen dat ik niets om over te zeuren heb. Ik heb een kindje, ik mag alles eenmaal meemaken. Maar juist voor mijn kindje doet het bij mij zo pijn. Opbeurende verhalen van lieve mensen om mij heen welke enigkind zijn en niet het gevoel te hebben iets gemist te hebben beuren me niet op. Maar ik ben niet een alleenstaande mama. Er is een manlief betrokken in dit gebeuren. Hij gaf eerder aan mijn keuze te kunnen respecteren en mij de grens te laten aangeven. Echter, niets is zo wispelturig als de man. Manlief heeft namelijk aangegeven echt nog niet te willen stoppen. Hij wil nog minstens 1 of 2 pogingen doen en wil dus dat ik DHEA ga slikken. Ik ben bang voor dat hormoon. Ik zou er een zwaardere stem van kunnen krijgen (definitief) en meer haargroei. Hij zegt ook mij er wel doorheen te trekken als ik het niet meer trek als ik weer een hormonaal onmens ben. Maar ik durf niet meer. Ik wil me nooit meer zo voelen als hoe ik mij onder invloed van de hormonen voel. Ik heb ook geen hoop meer dat het ooit nog een keer gaat lukken om zwanger te worden. Maar manlief was, voordat wij ons kindje kregen, al op hetzelfde punt als waar ik nu mij bevind: klaar met de behandelingen. Hij is toen voor mij doorgegaan, omdat ik het nog niet kon opgeven. Het voelt egoïstisch van mij om nu op te geven en hem niet die laatste behandelingen 'te gunnen'. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet doen. Herkennen er mensen zich in mijn herhaal??
Maartje, hier iemand die nog aan het knokken is voor dat 1e kindje. Maar ik kan me jouw verlangen naar een 2e kindje en je gedachtengang hierachter wel voorstellen. Moet je doorgaan of stoppen? Dat is iets waar alleen jij en je man antwoord op kunnen geven... Maar wat ik je wel mee wil geven is iets over de DHEA. Ik slik ook dhea, 75 mg per dag. Ik heb nergens last van. Geen zwaardere stem, geen extra haargroei, alleen snel vet haar (en jij als No Poo-er hebt er voor gezorgd dat ik nu was met soda + appelazijn, waardoor het al een stuk beter is). Laat je keuze niet leiden door je angst voor DHEA, want de hoeveelheden waarin Dr S het voorschrijft, zijn mild. Lata je keuze leiden door wat jij/ jullie nog aankunnen. Neem even pauze, geef het de tijd, kijk hoe het zich gaat ontwikkelen. Sterkte meid...
Ik ga toch een reactie plaatsen. Gelukkig heb ik 2 kindjes gekregen via de MMM en hadden wij ons maximum nog net niet bereikt en dan bedoel ik ook echt net niet. Wij hadden afgesproken tot 3 vergoede IVF pogingen te gaan. In nederland heb ik 2 mislukte IVF pogingen gehad en kreeg daar de mededeling dat zij door mijn lage AMH en erg weinig eitjes het niet zagen gebreuren dat ik nog zwanger zou raken. Ik was dus uitbehandeld in Nederland. Daar kon ik me niet bij neerleggen omdat ik nog 1 vergoede poging had. Ik ben dus zonder toestemming en medeweten van mijn ziekenhuis in Nederland overgestapt naar DD voor mijn laatste IVF. In DD mijn allerlaatste IVF, 5 eitjes, 5 bevruchtingen , de 4e cryo is blijven plakken en is ons Larsje geworden. We hebben dus zelfs nog 1 cryo over, daar moeten we nu een beslissing over nemen, vernietigen, doneren of ingevroren laten? Ik weet niet wat we hadden gedaan als ook de laatste IVF niet was gelukt, ik denk dat we wel voor een 4e poging waren gegaan want het is financieel voor ons gelukkig wel te betalen. Ik had wel last van de hormonen maar niet extreem. Gelukkig is die keuze ons bespaart gebleven. Mijn man steunt mij ook en hij heeft zich altijd aan mij aangepast, als het mij teveel zou worden dan zou hij dat accepteren. Ik ben heeeeeeeel erg blij dat het ons toch gegund is, 2 kindjes. Als ik zie hoe de oudste met de jongste omgaat en hoe lief ze elkaar vinden, dan smelt ik en ben ik de gelukkigste mama van de wereld. Ik wens je veel wijsheid in deze hele moeilijke keuze.
Goh ja wat moeilijk voor je inderdaad... Ik zelf zit in een soort gelijke situatie. Wij willen ook al een heel lange tijd een 2e kindje. Van ons 1e kind waren we in 1x spontaan zwanger! Nu duurt het al 2 jaar... Afegelopen lente hebben we de stap naar het ziekenhuis gezet na veel wikken en wegen (het is zeker niet niks). Na alle onderzoeken blijkt dat op de PCOS na die ze bij mij gevonden hadden, dat we verder gezond zijn verklaard. Ik had mezelf helemaal schrap gezet voor de MMM en nu zijn we (tijdelijk) weer naar huis gestuurd!.... Ik werd daar erg verdrietig van want ik van tevoren gevraagd of ze ons sowieso konden helpen, in ieder geval wilde ik graag iets voor mijn cyclus krijgen (want die duren erg lang bij mij en ik heb er last van). Een domper dus. Er ligt waarschijnlijk dus IUI zonder en met medicijnen met daarna IVF in het verschiet voor ons als het maar niet lukken wil... Het ziekenhuis neemt je leven voor een groot deel over en wil ik dat wel? De ene keer denk ik: ja en de andere keer denk ik: ik stop er maar mee dan hebben we rust en kunnen we het afsluiten.
Maartje, we zijn elkaar op zp al wel vaker tegengekomen. Wat een dilemma he... En helemaal nu je voor jezelf eigenlijk een beslissing had genomen en hier (wellicht) vrede mee had, denkt je man er anders over. Ik kan je 2 dingen zeggen. Allereerst waarom zo'n haast. Misschien is het een goed idee om eerst van je kindje te genieten. stil te staan bij dit prachtige wonder en gewoon te genieten. Ik zeg dit 2 keer, omdat je zo geleefd wordt in de mmm, dat het "echte" leven soms aan je voorbij glipt. Je leeft van maand naar maand, van ei(tjes) tot ei(tjes), van teleurstelling naar teleurstelling. Genieten, ook van gewone alledaagse dingen is dan erg moeilijk. Natuurlijk is de wens voor een 2 kindje er, heel begrijpelijk, maar misschien is het ook goed om even samen met je gezinnetje de rust te pakken, te genieten, te leven! Ik weet dat wij ook vrij snel weer zijn begonnen voor een brusje en oh wat heb ik het daar moeilijk mee gehad. Niet eens zozeer met het gehele mmm gedoe, maar meer met het feit dat het 2e en groot deel van het 3e jaar van mijn dochtertje vertroebeld wordt met ziekenhuisbezoeken, teleurstellingen, etc etc. Als ik het kon over doen, zou ik langer gewacht hebben. Ik denk niet dat mijn meisje er veel van heeft meegekregen. Het is meer mijn eigen verdriet en schuldgevoel naar haar toe. Mijn eigen gemis dat ik niet meer, lees optimaal, genoten heb van ons prachtige wonder! Want dat is het. En door alle mmm perikelen heb ik niet maximaal van haar genoten, of iig zo voelt dat soms. Daar voel ik me vaak schuldig over. De tijd gaat al zo snel... Verder, wat Nataly schrijft is natuurlijk prachtig. Dit is de wens van velen van ons. Maar het is helaas niet altijd realiteit, een brusje is helaas niet voor ons allemaal weggelegd. Dus natuurlijk, als je zeker zou weten dat het opnieuw in de mmm duiken zou geven wat je zo erg graag zou willen, is de keuze een stuk makkelijker. Maar helaas kan het ook niet opleveren wat je zo graag wenst. Wij hebben op een gegeven moment de mmm bewust stil gelegd (had ik veel eerder moeten doen, maarja dat is achteraf). Mijn ideaal was 2 kindjes qua leeftijd dicht bij elkaar. Het liefst zelfs 3. Maar hoe ouder mijn meisje wordt, hoe meer ik besef dat juist ook wat grotere leeftijd heel erg leuk is en kan zijn. Wij stappen in januari de mmm weer in. Niet oneindig, we gaan 1 poging doen. En ook niet wanhopig, want we hebben al zoveel rijkdom. Maar het voelt goed er nog 1 keer voor te gaan, 1 poging te wagen (minimaal 1). Ik ben uitgerust, heb ook rust in mijn lijf en het voelt goed. Mijn meisje gaat tegen die tijd naar school, dus het zal niet gaan ten koste van de tijd die ik met haar kan doorbrengen. Het voelt goed. Wat ik dus eigenlijk wil zeggen, vanuit mijn eigen ervaring, is probeer eerst rust te vinden, te genieten, te leven zou ik bijna willen zeggen. En als je er weer klaar voor bent (of niet, mss zeggen jullie over n tijdje wel t is goed zo), maak dan een keuze en luister goed naar jezelf. Heel veel sterkte en succes!
Lieve Kiekske, Dank je wel voor jouw reactie. Heel lief dat je hier speciaal voor mij een berichtje komt plaatsen, terwijl ik al zo'n rijkdom heb... Ik vind het heel lief. Ook dank voor je ervaring over DHEA. Wat fijn om te lezen dat je nergens last van hebt (afgezien van dat je nu 'noodgedwongen' een no poo'er bent geworden Ook andere meiden die ik ken hebben er geen last van. Maar ja, denk ik dan weer depri: zij hebben ook niet zo extreem last van die rot hormonen... Misschien dat ik gewoon de pech heb om op alle hormonen heel slecht te reageren... Pessimist in dit opzicht ben ik wel. Dokter Scholtes gaf ook aan dat hij van geen van zijn patienten een terugkoppeling had ontvangen over de bijwerkingen waar ik zo bang voor ben. Dat, in combinatie met wat jij nu ook weer schreef én wat mijn poffertjes-dinnetjes ook zeggen, maakt mij ietsjespietjes minder angstig. Dank daarvoor. Jij is lief!! Ik hoop dat ze verrekte DHEA jou snel iets heel moois zal opleveren. Aan de gun-factor zal het in ieder geval niet liggen. Toi toi toi!! x Nataly, jij ook bedankt voor jouw berichtje. Ik kende je verhaal al via het poffertjes-topic, maar jouw kindjes zijn ook absolute wonders. Het is wel voor mij net als wat Kick onderaan het topic schreef: als ik maar de zekerheid had dat mijn verhaal net zo zal eindigen als die van jou... Dan zou ik er niet meer over twijfelen, maar alle narigheid van de behandelingen voor lief nemen... Helaas kan niemand die bevestiging geven... Moisie, wat ontzettend wreed van de natuur om nu maar niet zwanger te raken terwijl jullie van de eerste zomaar zwanger waren. Brr. Zo zie je maar weer dat ook makkelijk een eerste kindje krijgen, geen garantie is voor een tweede kindje in de toekomst. Ik kan me best voorstellen dat het moeilijk is voor je dat ze je nu weer naar huis hebben gestuurd.Hoe lang zijn jouw cyclussen?? Veel sterkte gewenst en ik hoop dat er spoedig nog een wonder voor jou in het verschiet ligt. Hé Kick, Inderdaad, jij als mama van een eigen en van een pleegje ben ik al vaker tegen gekomen. Lief dat je hier ook even komt schrijven. Over de tijd nemen om te genieten heb je helemaal gelijk. Ook ik heb me schuldig gevoeld als ik kindje-lief naar de oppas moest brengen of misschien nog wel erger: helemaal mee moest nemen naar DD omdat ik die dag geen oppas had. Zat mijn lieve meisje dan uren in de MC terwijl ze bij de oppas tenminste nog lekker met andere kindjes had kunnen spelen. Nee, heel blij word/werd ik dan niet van mezelf en mijn mmm-avonturen. Haast? Tsja, mijn haast is er niet voor niets. Mijn eicelvoorraad is al aardig uitgeput. Ook is de kwaliteit van mijn eicellen zeer slecht. Hoe langer we wachten... Hoe minder kans op succes. Dat zorgt wel voor het gevoel dat de klok in mn nek zit te hijgen. Ik heb een beetje een nu of nooit gevoel. Hoewel ik eerst dacht: zolang we nog 1 poging voor 'ooit in het verschiet hebben liggen', hoef ik het niet definitief af te sluiten. Dan kan ik gewoon lekker verder leven met man en kind met het idee dat er 'heel misschien ooit nog...' Maar die gedachte maakt me minder chill dan verwacht. Ik wil het afsluiten. En als dat betekend: 'nooit meer een kindje', dan is dat heel verdrietig maar dan kan ik dingen hier in huis opruimen en dan ook chaos in mn hoofd opruimen. Momenteel is die onzekerheid lastig voor mij. Hoe ga jij daar mee om?
Hee Maartje, het klopt ja, jij zit met het hele pof-gebeuren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet bij na heb gedacht. Dat zorgt er natuurlijk voor dat het begrip tijd een hele andere lading krijgt. Hoe ik omga met de onzekerheid. Ik denk eerlijk gezegd dat ik wel een stuk verder ben in de verwerking van dit proces. In het begin was ik heel erg neurotisch en dwangmatig bezig met het zwanger worden van een brusje (ook hier in totaal 4 keer zwanger geweest en allen binnen 6 maanden, 3 keer zelfs binnen 3 maanden, dus toen het niet lukt was dat voor mijn gevoel onbegrijpelijk). Alle ziekenhuisbezoeken die daarop volgden en al het nieuws dat we kregen te verwerken, zowel psychisch als lichamelijk (daar zal ik je verder niet mee lastig vallen), zorgden ervoor dat ik op een gegeven moment bewust afstand heb genomen van het hele zwanger-worden gebeuren. Ik was er zooo totaal klaar mee, zo moe, uitgeput en afgebrand. En het heeft me veel goed gedaan. Zoals ik al eens eerder ergens schreef was een deel van mijn verdriet ook het niet kunnen geven van een broertje of zusje voor mijn dochtertje. Dat verdriet heb ik niet meer zo, aangezien zij en ons pleegzoontje echt super lief zijn samen. Maar toch, als ik haar dan met kleine babietjes zie, dan krijg ik toch een steek in mn hart. Over het algemeen kan ik het wel redelijk naast me neerleggen, maar op z'n tijd kan ik er zeker nog wel heel verdrietig over worden. Het zal altijd een gevoelige plek blijven. De gedachte nooit meer een klein babietje van mezelf in mn armen te mogen sluiten, nooit meer borstvoeding te mogen geven, nooit meer een eigen kindje te mogen verwelkomen, dit wonder te mogen ervaren, daar heb ik het zeker nog wel moeilijk mee. Hoe ik er dan mee omga? Ik ben het bewust wel aan het afsluiten, ik ben alle spulletjes aan het verkopen (het meeste dan). Ik ben bezig met het afsluiten van het hele zwanger worden gebeuren. Ik kies bewust voor een leven in het nu en niet voor een leven zoals het had kunnen zijn. En ik moet zeggen dat voelt heerlijk! Ondanks dat we in januari dus nog een ivf poging gaan doen, voelt het dus alsof ik niks meer te verliezen heb. En met deze insteek ga ik dit proces releaxed in. Mocht het ooit wel nog lukken, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, kijk naar onze meisjes , dan koop ik alles gewoon nog een keer. Niks zo leuk als babyshoppen, toch?! Maar ik herken het wel hoor. Ik heb ook altijd gezegd ik kan niet meer. Op deze manier verder wil ik niet meer. Ik heb echt serieus overwogen om condooms te gaan gebruiken (hoe tegenstrijdig), puur omdat ik anders toch weer hoop zou krijgen en alleen nog maar daaraan kon denken. Nu is het zo dat ik wel nog hoop, en wens, maar ik ben niet meer neurotisch. Ik weet eerlijk gezegd niet eens welke dag van mn cyclus ik zit en dat voelt heerlijk! Maar zoals gezegd, dit is wel een proces en is niet van de ene op de andere dag gegaan.
Maartje, ik weet niet of je me nog weet wie ik ben? (misschien wel onder mijn oude naam Beehappy76) We schreven eind 2009 samen in een topic met meiden die een nieuwe poging gingen starten., we hadden toen ook een hyves. Ik lees hier op zp nog wel eens mee, maar reageer eigenlijk nooit meer. Op jou berichtje wil ik wel even reageren. Mijn man en ik hebben namelijk 5 jaar ziekenhuis in en uit gelopen voor een 3e kindje. We zijn heel veel gegaan, voor sommige andere mensen misschien te ver (maar dat wilde ik toen niet horen)...maar voor ons de enige manier om te proberen onze diep gekoesterde wens in vervulling te kunnen laten. Na 5 jaar, 3 operaties, ontelbare O.I's met hormonen, 4 IUI's, 3 IVF's, 1 ICSI en een opgestarte ICSI, 5 miskramen, 1 missed abortion en 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen, heb ik mijn handdoek pas in de ring gegooid. Niet dat ik dit niet eerder had willen doen. Nee, ik heb zo vaak op het punt gestaan te stoppen, maar ik kon het niet De drang en het verlangen waren te groot, zeker naar keer op keer verlies. Steeds waren we er zo dichtbij. Ik leefde op de schema's van het ziekenhuis, dit was mijn houvast geworden. Ik moest door, ik wilde de pijn niet voelen. Toen kwam het punt dat mijn man het niet meer aan kon zien...hoe graag hij ook nog een kindje met mij wilde, mij zo zien lijden kon hij niet meer. Hij riep mij een halt toe! Ik ben boos op hem geweest, ik was verdrietig, teleurgesteld, machteloos...ik moest voor het eerst rust nemen en stil staan de pijn van het gemis van onze sterretjes...pas toen merkte ik, nee, ik wist het eigenlijk al veel eerder, ik was te ver gegaan Het heeft ruim een jaar therapie gekost en heel veel tranen, maar nu kan ik volmondig zeggen dat het goed is zo...Ik ben een ontzettend trotse moeder van twee prachtige puberende dochters van 12 en 14 jaar. Vorig jaar op 20-11-2011 hebben mijn man en ik elkaar opnieuw het ja woord gegeven tijdens onze hernieuwde trouwbelofte en we zijn echt ziels gelukkig met elkaar en ons gezinnetje en onze sterretjes zullen we altijd in onze harten met ons mee dragen... ...dus hoe ver moet je gaan voor nog een kindje? Ik denk dat niemand dat kan zeggen, alleen jij en je partner kunnen die grens bepalen... ...Wat het mij heeft gebracht? Het is echt een zware weg geweest, maar ik weet dat ik me nooit hoef af te vragen, wat als? We hebben echt alles geprobeerd, maar het heeft voor ons gewoon niet zo mogen zijn... Ik weet niet of je iets aan mijn ervaring hebt, maar wilde het wel graag met je delen...Ik wens je heel veel sterkte en succes!!!
Hi Maartje, Zit met een brok in mn keel je verhaal te lezen. Ik werd 5 jaar geleden spontaan, in 1 poging zwanger van ons zoontje. Toen we 2,5 jaar geleden voor een brusje gingen gebeurde er niets. Ik werd er steeds verdrietiger van. Zeker van de opmerkingen in de trant van: wees blij dat je in elk geval een kindje hebt.... Ja, tuurlijk was ik blij maar ik wilde zoooo graag nog een keer zwanger zijn, bevallen, en het wondertje in mn armen houden. Dat gemis is anders dan misschien als je helemaal geen kindjes hebt, maar het is absoluut ook een leegte en verdriet. En ondertussen kreeg iedereen om mij heen kindje nummer 2, 3 en zelfs 4. Daarbij komt dat ik niet de jongste ben, ik werd in september 40. Anderhalf jaar geleden zijn we de MMM in gegaan, ondanks ons idee dat we daar nooit aan wilden beginnen. Onderzoeken volgden, en in mei een kijkoperatie. Oorzaak werd niet gevonden. Ondertussen wilde mijn man stoppen, maar dat konik nog niet aan. In september begonnen we aan de eerste IUI poging, met hormonen. Op dat punt wilde ik stoppen, zag er het nut niet meer van in, moedeloos. Maar toen haalde juist mijn man me weer over. Het ziekenhuis adviseerde 3 keer IUI en dan 3 keer IVF. Wij besloten dat we in september aan IUI zouden beginnen, en max 3 pogingen zouden doen. Op 31 december 2012 wilden we dan het boek sluiten. Waarom, hoe en op welk punt je besluit af te haken is voor ieder anders. Op een bepaald moment weet je het samen. En neem de tijd om er over na te denken. Ik ben overginds ook een enorm hormonster. Na mijn bevalling een postnatale depressie, waarschijnlijk oorzaak borstvoedingshormonen (werkten bij mij de verkeerde kant op) Ook PMS in ernstige vorm. En de pil kan ik niet meer slikken, werd zo aggressief dat ik mn autoradio-frontje stuk heb staan trappen op de vluchtstrook omdat hij stoorde..... Ik was dus enorm bang voor het spuiten van hormonen bij de IUI, maar het gekke is, daar had ik nou weer helemaal geen last van. En, ze hebben nog geholpen ook, want ondertussen ben ik ruim 9 weken zwanger van de eerste IUI. Dus ook zonder hoop en vertrouwen, want dat had ik niet meer, kan het opeens toch nog gebeuren... Ik wens je alle sterkte en succes toe!!!!!
Hee Maartje en andere meiden, Zoals je weet worstel ik met hetzelfde probleem. Mijn traject voor m'n dochter was lang niet zo zwaar als het jouwe of dat van sommige dames hier en ik heb "maar" een kleine 3 jr moeten wachten, maar op het laatst was ik echt mezelf niet meer. Door alle meds, de aanpassingen in ons leven en het verdriet dat bij mislukte pogingen hoort, raakte ik steeds verder van mezelf verwijderd. Daarnaast ging het ook steeds slechter met onze relatie, omdat we allebei zo totaal anders met ons verdriet omgingen en ik vooral vaak niet de energie had om me voor onze relatie in te zetten. Het was echt een zwarte periode voor ons. Maar ik zou zoooooo graag een tweede kindje hebben, voor onszelf, maar inderdaad ook voor mn dochtertje. Ik ben alleen dus erg bang om weer in zo'n zwart gat te raken en misschien nog wel meer dat ik dan een minder leuke mama zou zijn of dat mijn dochter iets van mijn verdriet zou voelen en dat haar beïnvloedt. In het eerste jaar na de bevalling wilde ik niet denken aan een nieuwe mmm-periode, maar nu merk ik dat ik toch steeds meer flip flop en twijfel. Ik wordt er ook niet jonger op en ik ben wel bang dat ik later spijt krijg als ik het überhaupt nooit heb geprobeerd. Of dat ik me dan juist schuldig ga voelen tov mn dochter. En ik voel me ook wel een beetje een zwakkeling om het niet eens meer te willen proberen. Het opgeven voordat ik het überhaupt een kans heb gegeven zeg maar. Ik denk dat wat bij mij ook meespeelt is dat mijn moeder vroeger toen wij nog erg klein waren met psychische problemen kampte en dat dit een groot effect op ons allemaal had. Ik wil gewoon niet dat mijn dochter hier ook mee zou moeten dealen. Ik vind het echt knap dat zoveel mama's hier het toch zolang nog hebben geprobeerd. Hoe hebben jullie je andere kindje(s) van jullie verdriet afgeschermd? Lukte dat überhaupt?
Je hebt het goed verwoord, Maartje Mijn cyclussen liggen zo tussen de 34 en 54 dagen. Zo'n 7 cyclussen per jaar
Wat een herkenbare verhalen hier. Wij zijn in 2007 in de mmm beland en ik raakte zowaar zwanger na de allereerste icsipoging. In 2009 zijn wij gestart voor een tweede kindje. Helaas liep het niet meer zo voorspoedig. Nou mag ik echt niet klagen, want ik ben momenteel zwanger na 5 icsi behandelingen. Mijn grens werd tijddens de berhandelingen steeds ruimer. Ik heb uiteindelijk ook D.HEA geslikt (en totaal geen bijwerkingen), intrallipid infuus, prenison, bloedverdunners, extra suplementen etc. Mijn zoontje gaf mij op de een of andere manier juist de kracht om door te gaan. Aan de andere kant merkte ik ook dat ik de behandelingen steeds minder trok. De grens tot stoppen kwam steeds dichterbij. Zowel mijn lichaam als geest herstelde steeds minder snel. Die onzekerheid is zo ontzettend killing. Lieve maartje, ik lees hier dat je een poffer bent, waardoor je dan inderdaad helaas niet even een rustpauze kan inlassen. Dat is best een moeilijke situatie. Ik wilde dat ik je het juiste antwoord / oplossing kan geven, maar dat gaat helaas niet, Ik wil je wel alle succes en goed toewensen.
Oke, 'morgen' is niet gelukt... Maar morgen is er weer een dag Maar voor nu ff een zeer korte samenvatting: Ik heb besloten om toch nog een kans te gaan wagen. Niet omdat we echt serieus een kans gaan maken, maar het zou voor mij niet te verdragen zijn geweest als manlief toen we voor ons meisje bezig waren, hij de handdoek in de ring had gegooid. Daarom ga ik mij over mijn eigen angsten en bedenksels heen zetten en nog 1 of 2 pogingen doen. Ik heb mijn verzekering al omgegooid zodat ik nog een 4e poging vergoed zal krijgen... Bah, eng omdat ik het niet wil, omdat ik geen hoop heb, maar straks dan toch weer iets van hoop ga kweken. --- Misschien herkenbaar om te lezen voor jullie: secundaire fertiliteitsbehandelingen een vrije samenvatting van het boek CONQUERING INFERTILITY van Alice Domar Secundaire infertiliteit Vruchtbaarheidsproblemen komen niet alleen voor bij koppels met een nog onvervulde kinderwens. Ook koppels die al één of meerdere kinderen hebben, lukt het soms niet om een kindje te krijgen of een zwangerschap uit te dragen. Deze zogenaamde secundaire infertiliteit komt zelfs meer voor dan primaire, alleen al vanwege het feit dat beide partners intussen ouder zijn (vooral voor de vrouw is dit een negatieve factor). Ook andere factoren kunnen een rol spelen, zoals ziekte, medicatiegebruik, gewichtstoename, etc. Ook al zijn onderzoeken en behandelingen in principe hetzelfde, de emotionele verwerking van secundaire infertiliteit is dat zeker niet. Vandaar dat het kan helpen hier specifieke aandacht aan te schenken. Oud zeer op de loer Wanneer je opnieuw met vruchtbaarheidsproblemen te maken krijgt, liggen oude gevoelens op de loer. Pijn, frustratie en wanhoop zitten nog vers in het (emotionele) geheugen en het is dan ook extra moeilijk om te vertrouwen dat het wel goed zal komen. Sommige koppels zien, ondanks een sterk verlangen naar een tweede kind, zelfs bewust af van behandelingen omdat ze de medische mallemolen en de emotionele rollercoaster die daarbij hoort, niet nog een keer willen doormaken. Zij die de confrontatie toch aangaan, gaan lastige tijden tegemoet. Het is de eerste keer gelukt, maar waarom lukt het niet opnieuw? Dit gevoel kan extra sterk aanwezig zijn wanneer je voor de tweede keer verminderd vruchtbaar blijkt te zijn. Je weet dat je ondanks alle moeilijkheden in staat bent om zwanger te worden en een zwangerschap te voldragen, maar deze keer gebeurt het maar niet. Het is dan ook niet vreemd dat je je neerslachtig voelt ten gevolge van je verminderde vruchtbaarheid. Jij en je partner willen niet één kind, maar een heel gezin met het aantal kinderen dat je daarbij altijd gedroomd hebt. Mensen uit je omgeving kunnen je daarbij aan het twijfelen brengen; Je hebt al een kind, is dat niet genoeg? of Je mag van geluk spreken dat je een kind hebt, is het niet egoïstisch om een tweede te verlangen? Probeer dergelijke commentaren langs je heen te laten gaan en erken dat jouw gevoelens heel normaal zijn. Natuurlijk ben je dankbaar dat je een kind hebt, maar je wil er graag eentje meer. Gevoelens van verlies, woede, frustratie, neerslachtigheid en angst horen daarbij en zijn gerechtvaardigd. Zoals het voorbeeld hierboven laat zien, reageert je omgeving niet altijd even begripvol als je zou wensen. Vrienden en familieleden hebben soms een onterecht zwart-wit beeld over vruchtbaarheidsproblemen en denken dat je ofwel wél kinderen kan krijgen, ofwel niet. Of ze veronderstellen dat het krijgen van een tweede veel gemakkelijker zal zijn, of dat het traject minder emotioneel en zwaar is. Als je er gewoon minder aan zou denken, zal je wel zwanger worden. Of je hebt toch al een kindje, je moet tevreden zijn met wat je hebt. Zelfs als ze weten dat je eerste kind er na behandeling gekomen is, denken ze dat een tweede er wel zal komen als en wanneer jij dat wil. Naast het onbegrip vanuit de nabije omgeving, voelen de meeste mensen met secundaire infertiliteit zich ook niet langer thuis bij koppels met primaire vruchtbaarheidsproblemen. Jullie problemen om zwanger te worden van een tweede, laat staan een derde, kindje lijken in hun ogen minderwaardig aan hun verlangen naar één gezond kind. En toch ervaren vrouwen met secundaire infertiliteit evenveel gevoelens van depressie en angst als vrouwen met primaire infertiliteit ook al kennen ze het geluk van het hebben van een kind. Bovenop de gekende standaard moeilijkheden rondom vruchtbaarheidsproblemen zien ze zich geconfronteerd met een heel scala van nieuwe uitdagingen. Extra emotionele belasting Voor mensen die opnieuw te maken krijgen met vruchtbaarheidsproblemen, is het in het dagelijks leven bijna onmogelijk om lastige situaties te vermijden. Wanneer je nog geen kinderen hebt, kan je ervoor kiezen om alles dat met kinderen te maken heeft, zoveel mogelijk te ontlopen. Aan de schoolpoort, in de speeltuin of bij verjaardagsfeestjes is de confrontatie met zwangere vrouwen en moeders-van-grote-gezinnen echter onvermijdelijk. De meeste ouders hebben zich een ideaalbeeld gevormd over het in hun ogen perfecte leeftijdsverschil tussen de kinderen. Een dergelijke verwachting geeft een grote tijdsdruk, wanneer je bij elke maand die voorbijgaat het leeftijdsverschil ziet oplopen. Het wordt nog lastiger wanneer oudere kinderen zelf vragen beginnen te stellen. Bij klasgenootjes worden wel babys geboren, waarom niet bij hen thuis? Wat te antwoorden als jullie kindje s nachts huilend wakker wordt en naar een broertje of zusje vraagt? Bedenk samen met je partner wat je aan jullie kind wilt vertellen, rekening houdend met de leeftijd, zijn persoonlijkheid en nieuwsgierigheid. Sommige ouders beslissen om niets te vertellen, en anderen vertellen alles en laten hun kinderen het hele proces mee volgen. Weer anderen vertellen hun kind enkel dat ze haar graag een broertje of een zusje zouden geven en dat ze daarom naar een speciale dokter gaan die hen zal helpen. Het hangt allemaal af van de situatie: van jou, van het kind, en van de mate waarin iedereen het aangenaam blijft vinden om open te zijn. Eén van de dingen die vrouwen met secundaire infertiliteit overigens het meeste bezig houdt, is de wens dat hun kind hen niet ziet huilen. Hiermee leggen ze de lat erg hoog voor zichzelf, want wat doe je wanneer je menstruatie doorbreekt, of wanneer de dokter belt met slecht nieuws, terwijl je net een blokkentoren aan het bouwen bent, of aan het helpen met het huiswerk? Het slechte nieuws opkroppen omdat je kind in jouw buurt is, lukt zelden helemaal want kinderen hebben bij uitstek een antenne voor de (onuitgesproken) emoties van hun ouders. Een tip om te proberen jezelf in de hand te houden voor de ogen van je kind, is om de volgende korte ontspanningsoefening te doen: tien keer diep in- en uitademen, waarbij je elke ademhaling vier tellen vasthoudt, geeft je juist genoeg tijd om je kind voor de televisie te installeren, een favoriete dvd aan te zetten, en naar de badkamer te rennen om in alle privacy te huilen. Praten met je partner, of je gevoelens neerschrijven in een dagboek of weblog, helpen je om de frustratie en spanning rondom de maandelijkse teleurstellingen enigszins dragelijk te houden. Daarnaast is het erg belangrijk om elke dag wat tijd opzij te zetten voor persoonlijke ontspanning. De emotionele last van de vruchtbaarheidsproblemen is beter hanteerbaar wanneer je goed voor jezelf zorgt. Probeer je partner, ouders of vrienden anders aan te spreken om even voor je kind te zorgen tijdens jouw dagelijkse tijd voor jezelf. Je kan ook proberen tijd met andere ouders te ruilen: jij let een uurtje op hun kind, daarna let zij op het jouwe. Lukt dit niet, dan kan je bijvoorbeeld iedere dag een wandeling plannen, terwijl je kind (hopelijk) even slaapt in de kinderwagen. Of maak tijd voor jezelf tijdens het middagdutje van je kind, of wanneer het s avonds in bed ligt. Aanvaardt dat je huis er hierdoor niet zo netjes bijligt als je eigenlijk zou willen. Ontspanning en zorgen voor jezelf is in deze fase echter belangrijker dan een gepoetst huis. Er zijn ook de nodige praktische problemen rondom vruchtbaarheidsbehandelingen bij secundaire onvruchtbaarheid. Wat te doen wanneer je bijna dagelijks naar het ziekenhuis moet voor echos en bloedafname? Je kindje meenemen naar een wachtzaal vol vrouwen-zonder-kind? Met een peuter op de arm bloed laten prikken? Last-minute opvang regelen bij grootouders, die soms niet op de hoogte zijn van jullie vruchtbaarheidsproblemen? Daarbij is het niet ondenkbaar dat financiële overwegingen een rol spelen in jullie keuze om al dan niet langdurig te proberen om opnieuw zwanger te worden. Wanneer de verzekering geen behandelingen meer dekt, kan moeilijk zijn om geld uit te geven aan een tweede kindje dat er nog niet is, in plaats van aan het kind dat er wel is. ---Bericht te lang-----
---Vervolg--- ENFANTS UNIQUES Sommige koppels die kampten met secundaire vruchtbaarheidsproblemen bekennen dat ze achteraf het gevoel hebben dat ze de mooie kinderjaren van hun eerste kind gemist hebben omdat ze zo gefocust waren op een nieuwe zwangerschap. Er zijn vrouwen die al beginnen te piekeren over een tweede zwangerschap vanaf het moment dat ze na een lange lijdensweg voor de eerste keer zwanger zijn. Soms stoppen ze vroegtijdig met borstvoeding om zo snel mogelijk een nieuwe IVF-behandeling te kunnen starten. Het is echter raadzaam om het verlangen naar een volgend kind niet ten koste te laten gaan van het eerste. Wie te hard denkt aan een volgende zwangerschap vergeet soms te genieten van de baby of het kind dat al in je leven is. Tot slot kan het heel verhelderend werken om je te informeren over kinderen die als enig kind binnen een gezin opgroeien. In onze cultuur zijn nogal wat overtuigde tegenstanders van één kind alleen. Klopt dit wel? Onderzoek naar enige kinderen wijst uit dat, ondanks het stereotype, enige kinderen geen egoïstische, egocentrische, neurotische mensen zijn. Eigenlijk zeggen studies dat enige kinderen het heel goed doen. Ze zijn goed aangepast, doelgericht en op hun gemak in het gezelschap van volwassenen. In Frankrijk worden enige kinderen dan ook enfants uniques genoemd. Het is misschien iets om in gedachten te houden op de momenten dat de druk om opnieuw zwanger te worden te groot dreigt te worden.
Maartje, wat een "opluchting" dat je de knoop hebt doorgehakt! Ontzettend moedig van je! Ik wil je echt alle succes toewensen met de komende behandeling! Gaan jullie al snel weer beginnen? Dank je wel voor de bovenstaande info mbt secindaire behandelingen. Een en al herkenbaarheid! Goede en nuttige info om te lezen.
Lieve Maartje, Heb je stukjes gelezen. Wist al een beetje hoe je ertegenaan keek, maar wat een moeilijke keuzes toch allemaal! Vind het wel heel moedig van je om het toch nogmaals te proberen! Hoe wij/ik er in sta weet je inmiddels wel uit andere topics, dus geen meerwaarde om mijn ervaring/gevoel/keuzes hier nog te beschrijven. Je hebt tenslotte de belangrijkste beslissing voor jullie zelf al genomen! Je moet het uiteindelijk allemaal toch samen doen, zowel voor de 1e als de 2e. Stukje dat je er neergezet hebt gisteravond over secundaire onvruchtbaarheid is zó ontzettend herkenbaar! Kon het niet droog houden bij lezen ervan . Kan aan mij liggen, maar begrijp je onderschrift niet helemaal.... Ik wil je wel alvast heel veel succes wensen met poging nr. 3. Ben benieuwd wanneer je die gaat starten, met of zonder DHEA. Greetz Majo
Hey Maartje, wat dapper dat je het toch gaat doen!!! En dhea lijkt toch te werken... Zie banner... In Gent wilden ze me al richting eiceldonatie sturen, maar DD heeft gelukkig de dhea serieus in de gaten gehouden. Met resultaat... Heel veel succes meid!!!! Liefs!
Hee Maartje, Wat stoer dat jullie toch ook nog een poging gaan wagen!! Zoals je al gezien had, zijn wij toch ook overstag gegaan. Echt van de ene op de andere dag hebben we de knoop doorgehakt en heb ik het ZH gebeld. Ik vond mezelf gewoon een lafaard. Toen we hoorden dat we veel sneller mochten beginnen dan ik van te voren had gedacht, was het ook wel even slikken. Maar nu willen we eigenlijk ook gewoon zo snel mogelijk door. Tot nu toe voelen we ons nog erg goed bij deze beslissing, maar ik ben toch ook wel erg waakzaam voor al het oud zeer. Heel veel succes en sterkte wanneer je straks ook weer "aan de slag" gaat!!
Ik wil als eerste Maartje en alle andere meiden heel erg veel kracht toewensen voor het pad wat jullie weer gaan bewandelen! Ik merk ook dat ik het lastig vind om hier te schrijven want alhoewel we er ruim drie jaar over hebben gedaan om zwanger te raken (ICSI) van ons zoontje, de wens voor een tweede kindje was binnen 3 maanden volbracht ( door middel van IVM) met als resultaat een gezonde dochter. En nu? Nu staan we midden in onze 2e ICSI poging voor onze wens voor een derde kindje........ Waarom schrijf ik dan toch even hier? Met name omdat, de enkeling die van onze wens weet, erg bot reageert. "Een derde? Jullie hebben al twee gezonde kindjes, en nog een jongen en een meisje ook nog! Wat willen jullie nog meer?" Tja........onze wens: een derde kindje...... Door deze reacties voel ik me haast schuldig voor onze wens die wij hebben: (eigenlijk) een groot gezin. Mensen snappen werkelijk waar niet waar wij aan beginnen, en steken die mening niet onder stoelen of banken..... Ik had nooit verwacht dat dat mij zo zou raken. Wie bepaald dat je niet een wens mag hebben voor meerdere kindjes wanneer je van een medisch traject afhankelijk bent?? Nou ja, de buitenwereld denkt daar (wederom) het zijne van..... Wat wil ik met dit bericht? Al jullie meiden een hart onder de riem steken en gaan voor je gevoel en je wens. Ook al kan het medische traject zo onnoemelijk hard zijn....... Liefs voor jullie