Hallo meiden, ik heb pco, mijn man slecht zaad, en ik heb ondanks dat mijn bloeduitslagen niet dramatisch waren al zo,n 5 maanden geen menstruatie meer gehad en dus ook geen enkele kans op zwangerschap, denken jullie dat er behalve medicatie nog een andere manier is op mijn eisprong weer op gang te krijgen ? ik zit op streefgewicht van 63 kg dus ik heb geen overgewicht, rook niet en eet gezond, ik wil gewoon uit het medische traject blijven! ik vind het zo eng ,wil dit niet, ik wil gewoon mama worden! zou accupunctuur kunnen helpen? xxxxxxx jo
Hoi meid, Hier een lotgenoot, ook PCO en mannetje slecht zaad. Ik heb nog wel een eigen eisprong alleen weet nooit wanneer. Erg onregelmatige cyclussen. Wj gaan met ingang van april ook 'officieel' de MMM in. Hebben al een paar bezoekjes achter de rug. Ik vind het daarentegen niet eng maar wel spannend natuurlijk en ben juist blij dat er tegenwoordig zoveel mogelijkheden zijn om geholpen te worden. Misschien kun je het eens op die manier bekijken? Verder zou ik niet weten hoe je een eisprong op kunt wekken. Accupuntuur is niet mijn ding en zou ik nooit doen. Ik denk dat het voor jullie het beste is om door een gyneacoloog of fertiliteitsarts geholpen te worden ook omdat je mannetje slecht zaad heeft. In ieder geval heel veel sterkte en succes met welke stap je ook neemt. Hoop dat jij en ik en alle anderen bij wie het niet zo makkelijk gaat snel een beepje in onze armen mogen houden. Liefs Zora
Ik ben bang dat je toch aan de medische wereld bent overgeleverd hoor. Als je niet te zwaar bent en gezond leeft kun je er volgens mij helemaal niks meer aan doen. Niet dat iedereen met overgewicht het zelf schuld is hoor! Laat ik dat voorop stellen. Wat zegt je gyn?
Hoi, ik snap dat je geen zin hebt in al dat medische gedoel, maar wie weet lukt het wel snel zonder al te veel gedoe aan je lijf. Ik heb zelf ook geen eisprong, wel regelmatige cyclus. Om die eisprong wel te krijgen slikte ik clomid, dat sloeg prima aan. In ronde 2 was ik al zwanger en heb een gezonde zoon van 15 maanden, nu ben ik zwanger van nummer 2, wederom met clomid in ronde 2. Ik weet dat ik dus mazzel heb dat het snel gaat en dat de medicijnen goed aan slaan, ben daar ontzettend dankbaar voor, het had ook anders kunnen gaan. Maar stel je positief in, het hoeft niet altijd jaren van ziekenhuis in en uit te beteken! Veel succes met jullie beslissingen!
Sorry maar ik irriteer me een beetje aan bovenstaande zin. Niemand wil het medische traject in maar soms kan het niet anders. Dat je vragen hebt en dat je bang bent kan ik me voorstellen, maar dit schiet mij effe verkeerd! Misschien dat ik nu door de hormonen zo fel reageer, want dat doe ik normaal niet. Maar ja...hormonen en de MMM....niemand wil het maar soms heb je geen keus...
ik wil ook niet 'officiëel' de mmm in, maar ja, moeten is ook wat! Voor mijn gevoel zit ik ook nog niet in de mmm, maar ben inmiddels wel aan de pillen om een ongi op te wekken. Ik had ook nooit gedacht dat ik bij de gyneacoloog terecht zou komen. Ik ben gezond en ben twee keer bij de eerste poging zwanger geraakt van mijn 2 lieve kids. Wie had kunnen denken dat ik een jaartje na het stoppen met de pil gewoon bij de gyn zou liggen? Ikke niet! Had gedacht dat het de derde keer weer net zo makkelijk zou gaan als de eerste 2 keer. Ben er nou achter dat zwanger worden helemaal niet zo vanzelf gaat als ik altijd had gedacht. En ik wil gewoon mijn kansen hebben! Maar daarvoor moet ik dus wel een kuurtje hebben om m'n ongi op te wekken. En ook een kuurtje om m'n eisprong te helpen. Want zonder dat kan ik het niet zelf proberen. Ik heb ook gezocht naar andere manieren. Tarwekiemolie, teunisbloemolie etc. Maar daarvan raakte m'n lichaam alleen maar meer van streek. Je kan het heus nog wel zelf proberen hoor, maar als je al maanden niet ongi bent geworden schiet je niks op! Je lichaam moet de 'reset'-knop vinden. De pillen zijn de resetknop. En nou hopen dat met een 'beetje van jezelf, een beetje van de gyn' je zelf weer aan de slag kan! Succes ermee.
hoi Ginny, sorrie dat mijn opmerking je in het verkeerde keelgat schiet, zo is het absoluut niet bedoeld en ik ben ook wel een beetje van je reactie geschrokken.ik heb met je topic mee gelezen en weet dat je inmiddels al een hele poos in dit traject zit, dan moet je toch begrijpen dat niet iedereen die aan het begin van de mmm staat meteen vol vechtlust en goede moed is, ik zit zeg maar nog in een soort situatie van ongeloof, het nog niet willen accepteren en natuurlijk gewoon angst dat het allemaal niet gaat lukken, sommige meiden gaan er meteen voor, vollop in de vechtmodus , ik heb daar nu nog moeite mee en klamp me aan zo,n beetje alles vast wat nog hoop geeft, ik weet namelijk ( mezelf kennende ) niet zeker of ik mentaal bestand ben tegen de druk die de mmm met zich mee brengt, dat bedoel ik met eng groetjes Jose
oja en ik wilde nog tegen Zora zeggen dat het inderdaad beter is om uit te gaan van wat nog wel kan ipv wat niet kan, er zijn gewoon van die dagen bij... het zaad was echt slecht daarom mag ik niet eens met hormonen beginnen. maar jullie hebben allemaal gelijk, ze kunnen tegenwoordig gelukkig veel. en ja ik snap dat niemand in de mmm wil, jose
Ah Jose, Lief dat je zo reageert. We zijn hier wandelende hormoonbommen en soms wordt er wat gezegd wat zo niet is. Ik kan me voorstellen dat je niet op de mmm zit te wachten als je er net van hoort. Ik had dat ook een aantal jaar geleden, maar op een gegeven moment ga je je grenzen verleggen. We zien het allemaal anders en niemand wilt de mmm, in. Inmiddels ben ik zo ontzettend blij dat het er is. Groetjes, Elvira
Ook van mijn kant sorry....had gisteren een onwijze dip dus ik denk dat ik daarom zo fel reageerde. Zo ben ik normaal gesproken namelijk helemaal niet. Die hormonen doen een hoop met je Maar ik snap dat je het allemaal eng vindt en liever spontaan zwanger raakt, wie niet Ikzelf roep al jaren dat ik niet spontaan zwanger kan raken en helaas heb ik gelijk gekregen. Dus toen wij stopten met de pil was ik al een stuk verder als de meeste meiden, denk ik. Had namelijk een paar jaar ervoor al een keer een kijkoperatie gehad en had toen al verklevingen. Dus dat ik weer naar de gyn zou moeten, wist ik dus al. Anyway...nogmaals sorry van mijn reactie
Hallo Jose, ik wilde de mmm ook absoluut niet in, sterker nog, ik ben nog steeds zo verontwaardigd over het feit dat het zo is. Ik denk de hele tijd, hallo, it's me! Dit soort dingen gebeuren mij toch niet? En dat is natuurlijk een hele rare arrogante reactie, die nergens op slaat, maar wel vaak door mijn hoofd speelt. Want waarom zou het mij ook niet overkomen? Maar aan de andere kant: Op zich heb ik eigenlijk heel veel geluk gehad dat ik relatief snel in de mmm ben beland. Hier op het forum lees ik soms dat mensen al ruim 2 of zelfs 3 jaar bezig zijn, voordat ze hulp krijgen. Wij waren net aan een half jaartje bezig, toen ik de eerste echo's kreeg, en nog geen 9 maanden toen ik mijn eerste clomid kreeg. Eigenlijk ook vreselijk oneerlijk dus, maar blijkbaar niet onterecht, anders was ik nu toch onderhand wel eens een keer zwanger. @ Ginny: gisteren las ik je reactie, en ik begreep je zo goed, want inderdaad, natuurlijk willen we geen van allen in de mmm! Maar ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik heb de laatste maanden zoveel bijna ruzies gehad (op mijn werk, met vrienden, thuis...) vanwege die stomme hormonen. Maar juist als je daar last van hebt, wil je natuurlijk ook niet horen dat het je hormonen zijn Ben blij voor je dat je je vandaag beter voelt.
Nog een kleine aanvulling voor Jose: juist in het begin zit volgens mij nog bijna niemand vol vechtlust. Dan zit je nog vol met verdriet, juist omdat je alleen nog maar negatieve momenten mee hebt gemaakt. Als je in de mmm zit, wordt er tenminste wat aan gedaan, wat betekent dat je ook weer eens af en toe hoop kunt hebben. Het verdriet wordt overigens niet minder, maar het wordt wel anders. Misschien strijdlustiger soms, maar soms ook meer berustend. Blijkbaar gaat het niet makkelijk, nou ja, dat weten we dan. Ik ben nu al helemaal dolgelukkig als ik in mijn cyclus een of twee eitjes heb en ik met de iui niet lek geprikt word Dit zal voor iedereen anders zijn, en met elke mislukte poging word je toch weer harder op de feiten gedrukt, maar toch. Er is hulp en dat is en blijft fijn. Sterkte in ieder geval.
bedankt voor al jullie berichtjes, ja die hormonen.... ik gebruik ze nog niet en kan dus ook niet zeggen dat ik weet wat jullie voelen.... heb wel zo,n gevoel van alsof het nog niet genoeg is ook nog die hormonen erbij.. ik zal ze zelf binnenkort ook vast moeten slikken, het lijkt me verdomd lastig als je er dan klachten van hebt. zit monenteel ook al met allerlei "andere problemen". nou ja op goed geluk maar en trouwens ,los van de hormonen. als het allemaal echt niet meezit, teleurstelling na terleurstelling dan vind ik dat het helemaal niet verwonderlijk is dat je af en toe gewoon een k.t dag hebt ( of week ) hebt lijkt mij. ik begrijp de reactie van "hallo thats me! dit overkomt mij toch zeker niet" ik heb het juist omgekeerd, er is afgelopen jaren al zoveel gebeurd in mijn leven, ik heb echt zo iets van : wat stom van mezelf om te geloven dat dit nu wel zonder slag of stoot moest gaan, mijn man zei maak je maar geen zorgen schat, bij ons moet altijd alles moeilijk. daar kon ik bij het eerste bezoekje aan de gyn nog wel om lachen..... nu dus niet meer. feit is wel dat ondanks dat we dingen vaak via een omweg moeten doen, er nog nooit iets niet gelukt is, dus daar houd ik me aan vast gr jose