Ik heb ook alles gelezen...:O Ben ook bang voor de bevalling ik denk dat ik dat heb omdat ik echt een controle freak ben pffff
Ik ben gisteren naar een voorlichtingsavond over bevallen in het ziekenhuis geweest. Een heleboel zorgen zijn daar weggenomen. Eerst gaven ze een foto presentatie over een bevalling, gegeven door een verloskundige en verpleegster en daarna kregen we een rondleiding over de verlos en kraam afdeling. Mocht je binnenkort bevallen (thuis of in ziekenhuis) is dit zeker een aanrader. Ook als je van plan bent thuis te bevallen, bestaat er natuurlijk de kans dat je toch onverhoopt naar het ziekenhuis moet. Het kan nooit kwaad om dan alvast daar een keer geweest te zijn. Al is het alleen maar voor manlief dat hij de weg weet en weet waar de rolstoelen staan
Voor tien maanden terug voor het eerst bevallen. Ingeleid ivm te hoge bloedruk met 40 weken en 3 dagen. Ze hebben mijn vliezen gebroken en weeenopwekkers gegeven. Die voelde ik meteen, maar kon ze gelukkig de eerste 5 uur goed opvangen ! Veel gehad aan de zwangerschapscursus, met name de ademhalingtechniek. Daarna werd het moeilijker en heb een ruggenprik gehad. Na die ruggenprik zat ik binnen een uur van 6 cm naar 10 cm en mocht ik persen. Ik vond het tot nu toe nog erg goed gaan en kon het makkelijk aan. Het moment dat ik Tijn voelde, dat hij er bijna uit was. Denk het moment van de schouders, vond ik wel pijnlijk. Maar over het algemeen viel het reuze mee, en heb ik geen boodschap gehad aan al die horror verhalen. Alles bij elkaar 9 uur over gedaan. Het herstel daarna, daar heb ik me wel in vergist. De hechtingen, die hebben me de eerste 2 weken echt ellende bezorgd.
ik ben nu 2x bevallen en het was 2x anders. bij alyssa had ik 3weken voorweeen en toen braken mn vliezen en kreeg ik bijna meteen een weeenstorm. ik wist toen echt niet waar ik het zoeken moest en toen ik eenmaal in bed lag (was onderweg naar de douche maar ben weer terug naar bed gegaan) kon ik me goed concentreren op mn ademhaling en toen ging het beter. het persen vond ik bij alyssa erg vervelend en het deed heel erg veel pijn toen haar hoofdje "stond" (mn weeen vielen ff weg). ik heb er bij alyssa trouwens 5uurtjes over gedaan. deze keer met daymian een ander verhaal. wat hetzelfde was waren de voorweeen ook weer 3weken. net voordat mn vliezen braken kreeg ik een hele gemene felle steek in mn onderbuik en toen ik uit bed ging om naar de wc te gaan braken mn vliezen en kreeg ik gelijk weeen. geen weeenstorm deze keer maar ik vond het erg frustrerend dat ik er niet actief iets mee kon doen. het waren iedere keer hele felle steken die ik bijna niet kon opvangen met mn ademhaling. gelukkig mocht ik snel persen en dat deed ff heel pijn en voor ik het goed en wel besefte was daymian er al. zo zie je aan mijn verhaal dat niet een bevalling hetzelfde is. die felle steken waar ik het over heb voelen net of iemand met een mes je van onder bewerkt. wil je niet bang maken, het kan bij jou ook heel anders voelen. mijn advies is om het allemaal over je heen te laten komen. liefs doris
Ik vroeg me voor de bevalling ook af hoe het zou zijn. Ik had er wel verhalen over gelezen zoals hier ook worden verteld, maar ik kon me er niets mij voorstellen. Ik heb het maar gewoon op me af laten komen (wat kan je anders he haha). Maar ik vond het best heftig. De weeën begonnen 's nachts en 's ochtends ging ik naar het ziekenhuis (zou eigenlijk ingeleid worden, maar dat was dus niet meer nodig). Toen ik daar kwam had ik al 3cm ontsluiting. Ik vond de weeën toen al pijnlijk, maar het werd alleen maar erger. Ik ben nog onder de douche gaan zitten met de straal op mijn rug (ik had rugweeën), daar heb ik ruim een uur gezeten. Daarna weer in het bed en er werd gekeken hoever ik toen was.. 6 cm (dat was 2,5 uur later). Toen heeft de gyneacoloog mijn vliezen gebroken en dat was te merken.. de weeën werden nog heftiger. Ik kon die rugweeën totaal niet opvangen en puffen hielp nauwelijks. Bij elke wee trilde ik van de pijn.. oh wat deed het zeer. Ik had ook het liefst dat niemand aan me zat en wilde ook niet van houding veranderen.. liggen is het enige wat ik wilde. Om 14.30 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Wat een opluchting, want ik kon de weeën ook echt niet meer wegpuffen. Het persen was ook wel pijnlijk, maar ik vond het veel beter te doen om te persen met een wee dan deze weg te puffen. Uiteindelijk heb ik een uur en 18 minuten moeten persen en toen is onze dochter geboren. Nou en toen ze bij mij lag was ik het echt niet direct vergeten, ik had verwacht van wel omdat ik dat vaak had gehoord. Ik heb tot enkele dagen na de bevalling echt gedacht dat ik dit niet snel nog een keer zou doen. Maar hoe meer dagen er voorbij gaan des te meer dit gevoel vervaagd. Ik kan me de pijn niet meer goed herinneren. Het staat op film en als ik het terug kijk zie ik dat ik pijn heb, maar het precieze gevoel ben ik vergeten. Dat zal zeker ervoor zorgen dat ik weer aan een tweede zwangerschap zal beginnen Ik denk dat het van meerdere factoren afhangt. Wat voor weeën krijg je. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat rugweeën heftiger zijn dan buikweeën. Het zal vast ook helpen als je uitgerust bent (voor zover dat kan). Ik had de 2 nachten voor mijn bevalling niet geslapen en was dus eigenlijk al kapot toen ik 's ochtends in het ziekenhuis aankwam. En het zal ook schelen hoelang je weeën moet opvangen. De één vangt 8 uur weeën op en de ander misschien wel 20 uur. Ik heb zelf 14,5 uur weeën moeten opvangen en toen mocht ik persen. Wat ik erg prettig vond was dat de weeën direct weg waren na de geboorte van onze dochter. En de placenta eruit persen was niet pijnlijk. Gelukkig geen hechtingen (wel kleine scheur, maar dat zou vanzelf genezen). Alleen kon ik de eerste dag/dagen niet goed rechtop zitten, mijn rug was enorm pijnlijk. Na 2 dagen kon ik wel weer goed zitten, maar mijn rug bleef gevoelig. Na een weekje of twee was het volledig weg. Heb wel klachten aan die rugweeën over gehouden en daarvoor loop ik nu bij de manueel therapeut. Toch weet ik dat ik een tweede kindje wilt (over paar jaar). Hopelijk is het ons ook gegund. Ik zie het maar zo dat ik het ervoor over moet hebben. Ik hoop alleen dat ik niet nog een keer rugweeën krijg.
ik was ook behoorlijk zenuwachtig (en een beetje bang) voor mijn bevalling, maar ik heb heel veel gehad aan het boek "Veilig Bevallen" van Beatrijs Smulders. Ze heeft jarenlange ervaringen als verloskundige en ze is heel open en eerlijk in het boek over de bevalling. Haar tip dat je je nergens tegen moet verzetten en alle weeen gewoon over je heen moet laten komen heeft mij echt door de bevalling heen geholpen. Ik had echt zo iets van: kom maar op! De weeen doen pijn, maar je lichaam maakt allerlei hormonen aan waardoor je in een roes terecht komt. Ik was alle notie van tijd kwijt. Ik heb ook een moment bereikt waarop ik het gewoon écht niet meer te doen vond, en heb gesmeekt om een ruggeprik (had ik nooit van mezelf verwacht dat ik dat zou vragen!), maar toen bleek ik al volledige ontsluiting met flinke persdrang te hbben, dus ruggeprik heb ik ook niet meer gehad. Op het moment dat ik mee mocht persen viel alle pijn van mij af. Ik kan me echt niet meer herinneren dat ik toch nog pijn voelde. Ik ben mega-ver ingeknipt (mijn zoon is met de vacuüm geboren, die ook nog een keer losschoot), maar ik heb het allemaal helemaal niet gevoeld. En dat terwijl ik zoooooo bang was om ingeknipt te worden! Het hechten na de bevalling (zijn ze bijna een uur mee bezig geweest.... ) vond ik eigenlijk nog het vervelendste van alles!
Ik vond het echt reuze meevallen... ja de weeën zijn rot.. heb een bavlling van bijna 50 uur gehad.. heb wee-opwekkers gehad, zat al snel in een weeënstorm, en de ruggenprik werkte niet.. Maar toch vond ik het super meevallen. Heb ook niet zitten schreeuwen en vloeken. toen ik eenmaal mocht persen vond ik het een eitje. dat was echt een opluchting. alleen toen het hoofdje erdoor kwam deed het wel een goed pijn... maar dat was echt maar heel kort. direct na de bevalling liep ik weer rond en deed alles. Maargoed... wat de mensen hier zeggen is waar: elke bevalling is natuurlijk anders. Ik wil alleen maar aangeven dat het niet perse horror hoeft te zijn.. Voor mij hielp het heel erg te accepteren dat ik moest bevallen, en dat het vast heel veel pijn ging doen.. verder liet ik het gewoon over me heen komen... want je kúnt gewoon niet aan zien komen hoe het zal gaan.. hoe goed je je ook voorbereidt... Succes meid!! Het komt helemaal goed!
Ik heb een makkelijke bevalling gehad en zou 'm zo opnieuw doen, maar ik zal nooit zeggen dat andere vrouwen overdrijven met hun ervaringen. Elke bevalling is anders, niet elke wee is hetzelfde. Ik had alleen buikweeën en die voelden als hele heftige menstruatiepijn, maar het was goed te doen. Beenweeën en rugweeën daarentegen schijnen echt vreselijk te zijn. Ik ben binnen 3 uur bevallen (incl. nageboorte), voordat ik het wist lag m'n dochtertje op m'n buik. Je hebt ook vrouwen die er 24 uur over doen of nog erger.. dagen! Daar wordt je niet vrolijk van. Ik zou zeggen.. denk goed na over hoe, wat, waar je wilt bevallen en verder.. laat het over je heen komen. Je hebt geen keus, als het begint, kan je het niet meer stoppen. Veel succes! Liefs Huismus
Hoihoi bij mij stagneerde de ontsluiting terwijl ik wel urenlang pijnlijke weeen had. (ik zou het zelf willen vergelijken met een soort van kuitkramp maar dan in je buik) Toen ik eenmaal naar het ziekenhuis mocht ben ik me onbewust gaan ontspannen want toen ben ik in 45 min. tijd van 5 cm naar 10 cm ontsluiting gegaan. Ik denk dus dat het echt heel erg belangrijk is om vooral te luisteren naar je eigen gevoel want als jij doet waar jij je het prettigste bij voelt en het meest op je gemak, dan loopt de rest vanzelf. Mijn bevalling eindigde met een paar flinke knippen en een tang maar toch kijk ik er positief op terug. Ik had het toch maar mooi geflikt! Vertrouw op jezelf en doe gewoon wat voor jou goed voelt! Succes met de bevalling!
oja..en nog een dingetje.. wat ik van veel vrouwen heb gehoord maar wat voor mij ook zeker waar was: op het moment dat ik dacht; en nu word ik gek, dit kan ik niet, dit doet te veel pijn en noem maar op, toen mocht ik gaan persen en dat was echt fijn, dat vond ik persoonlijk helemaal niet pijnlijk. Meer zo'n duwend gevoel. (Maarja..dat is dus ook weer voor iedereen anders)
Ik raad je het boek van Claudia de Breij - Krijg nou tieten en andere zwangerschapsverschijnselen aan. De bevalling wordt realistisch beschreven en zij had vooraf ook aan vriendinnen gevraagd waarmee ze het kon vergelijken ("alsof je met 140 km per uur met je kut over het asfalt getrokken wordt" en ook "alsof er iedere minuut een aambeeld op je kruis wordt gegooid" worden genoemd) Het ontnuchtert lekker en ik weet zeker dat je er een grote glimlach aan over houdt.
Bij was het echt onvergelijkbaar met elke andere pijn die ik ooit had. geen darmkrampen, geen menstruatiekrampen, gewoon...compleet anders. Helaas kan ik er niet meer van maken.
Ik vond de weeën voelen als menstruatie maar dan veel heftiger. Bij de eerste bouwde het zich nog redelijk gelijkmatig op, bij de tweede kwam ik na het breken van de vliezen vrij snel in een enorme weeënstorm. Dan zit er geen pauze meer tussen de weeën, maar worden ze alleen nog maar steeds harder, pijnlijker en langer. Dit schreef ik de dag na de bevalling op onze babysite: En dan ineens, 10 minuten na de onheilstijding (dat ik nog maar 4 cm ontsluiting had na een uur weeënstorm), verandert alles. Zat ik tot dan toe voor mijn gevoel op een klif aan zee, waarbij ik in de verte de golven voelde en hoorde komen aandenderen, tot ik overspoeld werd en ze weer wegtrokken, dan verandert de zee opeens in een tsunami die al het andere achter zich laat. Ik wordt er volledig door overvallen en kan niets anders meer doen dan meegeven. Iedereen schrikt ervan. In de verte hoor ik de verloskundige roepen dat ik rustig moet blijven en moet zuchten, maar dat gaat gewoon echt niet. Dit is het meest gewelddadige gevoel dat ik ooit heb gehad en ik hoop het eigenlijk nooit meer mee te maken. Er is nog maar 1 gedachte: Eruit eruit eruit! Als ik eraan terugdenk weet ik nog precies hoe ik me toen voelde. Dus ja, het doet echt echt echt pijn, maar gelukkig is het het wel waard en op het moment dat je het werkelijk niet meer volhoudt, is het ook zo'n beetje afgelopen (oke, dan moet je nog wel even persen, maar dat is heel anders, doet ook gruwelijk veel zeer, maar dan ben je zo high dat het je niks meer uitmaakt). Ik vond het de eerste keer zo grappig dat direct na de bevalling de pijn helemaal over was. Ik heb toen zelfs geen enkele nawee gehad. Tweede keer helaas wel, maar daar mag je dan paracetamolletjes tegen slikken, dus dat is wel te doen.
Ik vond de weeen ook aanvoelen als een flinke buikkramp en de pauzes er tussendoor maken het draaglijk, in die pauzes kan je even adem halen en bij komen. En achteraf de pijn vergeten nee dat niet, ik weet nog precies hoeveel pijn het deed, ik wist niet hoe ik moest liggen of zitten, maar ik had dan ook lage rug en lage buik weeen, en vooral die rug weeen waren afschuwelijk en gewoon niet op te vangen. De pers weeen vond ik ook pijnlijk, maar je perst er een kindje uit, dus geen probleem eigenlijk. En ook al was ik de pijn niet vergeten achteraf, ik had wel zoiets van ja dit was het waard, en zou het zo weer doen. Sterker nog ik heb tegen mijn vriend een half uur na de bevalling gezegd oww dit doe ik zo weer hoor, als ik er een kindje voor terug krijg
Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Ik ben vanavond naar zo`n info-avond geweest en mijn angst is alleen maar groter geworden. Heb er geen prettig gevoel aan over gehouden en mijn angst was al heel groot
Mijn bevalling was echt een 'droom' bevalling. Ik had donderdagochtend om 04:00 uur een beetje last van een menstruatie-achtig gevoel wat best pijn deed. Lekker gedouched, hondjes uitgelaten en toen had ik rond 06:15 uur het idee dat het misschien wel begonnen was. Heb toen eerst een uurtje afgewacht en getimed en toen toch maar de vk gebeld. Ze kwam om half 10 en toen had ik 'al' 2 cm ontsluiting. Om 12 uur had ik het gevoel dat de weeën bleven hangen en heeft mn vriend de vk gebeld, ze was er om kwart voor 1 en toen had ik al 6 cm. Gelijk naar het ziekenhuis gegaan, waren daar om half 2, daar hebben ze m'n vliezen gebroken en om 15:14 uur is de kleine geboren. Heb geen knip,scheur,schram gewoon helemaal niks! Ik vond de weeën pas niet meer te doen toen ik al volledige ontsluiting had en de vrouw in het ziekenhuis zei dat ik ze maar weg moest puffen... nou dat ging dus echt niet he! (M'n vk was even een broodje eten, en nog geen 10 min. weg) Persen was helemaal niet pijnlijk en die weeën vondt ik nog het beste te doen! Vooral omdat je dan het idee hebt dat je het ook ergens voor doet
Hallo Bunchy, Ik heb twee bevallingen gehad. de eerste duurde 23 uur met weeen erbij,ik vond de weeen vreselijk waardoor ik een ruggeprik kreeg om ook even tot rust te komen. Na een tijdje gaven ze me ruggeprik bij en moest ik gelijk gaan bevallen dat was een foutje van het ziekenhuis,ze hadden voor de ruggeprik even mijn ontsluiting moeten chekken. Ik voelde er dus helemaal niks van en dat was een ramp want je voelt je persweeen niet.dus ik bleef en bleef maar persen tot mijn zoontje kwam. mijn tweede bevalling duurde met weeen erbij maar zeven uur en dat was een hele mooie bevalling heb alles kunnen voelen maar als jij je kindje vast hebt dan is het goed de pijn gaat wel weer weg. waarom kiezen vrouwen voor meer kinderen?als het zo erg is dan zouden ze het bij een kindje laten. Ik ben nu zwanger van ons derde kindje. Liefs cis.
Heb je dan geen vragen mogen stellen? Waardoor is je angst dan groter geworden? Vaak is het grote onbekende juist het engste, althans voor mijzelf dan.
Zoals de meesten hier al aanhaalden, denk ik dat het idd iets persoonlijk is... Hangt er net vanaf wat jij als pijn ervaart.. Ik vond het in elk geval enorm pijnlijk... Heb 2 kindjes en verwacht nu elk moment mijn 3de en ik vind het nu weer even spannend.. Hangt naar mijn gevoel ook een beetje van het gewicht af.. Mijn eerste woog 3,130kg en mijn tweede 3,900kg een enorm verschil om eruit te krijgen heb ik mogen ervaren... Mijn eerste kwam op 38 weken en mijn tweede op 41.. Nu ben ik bijna 40 weken, dus ik reken weer op een behoorlijk zware bevalling, maar we zien wel! Je krijgt er zoiets moois voor in de plaats, maar het is gewoon bang afwachten hoe het gaat verlopen, want pijn heb je zowiso! Spannend e!! Veel succes in elk geval!! Liefs, van mij ...