Hoe hebben jullie dat gedaan? In januari start onze dochter bij de peuterspeelzaal. Ik ben fulltime mama en daarom is ze dus altijd thuis geweest. Wel eens een paar uurtjes bij opa en oma maar dat is het dan. Ze is altijd een eenkennig, verlegen en gevoelig meisje geweest. Dat is ook de reden dat ik na haar geboorte gestopt ben met werken (dat was aanvankelijk niet de bedoeling). Maar nu komt er dus de eerste keer dat ze alleen achter moet blijven bij de peuterspeelzaal. En ik zie daar echt als een berg tegenop. Ik ga maandag wel samen met haar naar de intake, maar dan hoeft ze nog niet daar te blijven. Dat komt dus na de kerstvakantie. Maar is het wel verstandig als ik haar de eerste keer wegbreng? Ik ben zo bang dat ik het zelf niet droog kan houden. Als ik eraan denk dan krijg ik dus echt al een knoop in m'n maag. Vind het echt heel moeilijk. Wie herkent dit gevoel en heb jij toen zelf je kindje naar de peuterspeelzaal gebracht de eerste keer (/keren) of heeft je partner dat toen gedaan?
Wanneer je het zelf zo moeilijk vind zou ik je man haar laten brengen, want zeer waarschijnlijk zal ze je emoties heel goed aanvoelen en hier dan ook in mee gaan. Hier mogen moeders (of vaders) trouwens altijd een paar keer erbij blijven wanneer ze dat willen, dat is daar niet zo?
Hier mag je er wel even bij blijven maar is het vervolgens wel de bedoeling dat je gaat. Dat maakt het voor mij ook zo moeilijk... Als ik zo vaak als (voor onze dochter) nodig erbij mocht blijven dan zou ik er ook veel minder moeite mee hebben.
Hier hetzelfde verhaal; ik ben thuisblijfmama, en m'n dochter gaat in januari voor het eerst naar de peuterspeelzaal. En voor de vakantie mogen wij kennis komen maken met de juf, etc. Ik breng haar zelf weg die eerste dag. En als de peuterspeelzaal dat ook 'ok' vind, blijf ik er de eerste keer bij, geheel of bijv. een uurtje. Ik vind het ook wel moeilijk, natuurlijk, maar merk wel enorm dat ze eraan toe is. Met de andere kindjes spelen, etc. Dus als ik straks zie dat ze het naar d'r zin heeft, etc, dan zal het wel minder moeilijk zijn. Maar als ze gaat huilen, niet wil dat ik weg ga, etc, dan wordt het wel lastig. Maar mocht dat zo zijn, dan kan ik altijd nog in overleg met peuterspeelzaal kijken of we het bijv. over een tijdje weer eens proberen.
Ja lastig, als je zeker weet dat je je niet 'groot' kan houden zou ik inderdaad misschien je man haar laten brengen. Aan de andere kant stel je het probleem daarmee misschien uit? Ik weet niet, ik ben ook thuisblijfmama maar vond het alleen maar geweldig voor mijn oudste dat ze eindelijk naar de peuterspeelzaal mocht. Overigens mocht ik wel de eerste keer erbij blijven, dat is bij ons standaard.
Mijn dochter zit nu sinds twee weken op de peuterspeelzaal ik werk wel ze is twee dagen in de week bij oma en voor de rest thuis bij mij nooit naar opvang gegaan toen ze wat jonger was was ze ook best eenkennig maar dat is de laatste tijd een stuk minder geworden ik ben met haar naar de intake geweest dat was op een vrijdag en woensdag strarte ze ik heb haar zelf gebracht ik vond het ook een beetje moeilijk maar ze heeft het perfect gedaan en heel leuk gespeeld. Ieder kindje is anders de een wend heel snel en de ander heeft wat meer tijd nodig. Wel denk ik dat je misschien beter je man haar kan laten weg brengen als je het niet droog gaat houden kindjes voelen je heel goed aan en zelf zal ze het ook allemaal best spannend vinden
Toen mijn dochter de eerste keer heen ging, mocht ik blijven. Maar het ging zo goed dat ik na een tijdje weg ben gegaan. Zij vond het prima, ik stond met een brok in mijn keel na het afscheid in de hal. Ik wilde haar graag zelf wegbrengen. Maar als je denkt dat het voor jou te moeilijk is, zou ik het niet doen. Je dochter moet het gevoel krijgen dat het daar leuk is en dat jij het ook leuk vindt dat ze daar heen gaat.
Ik zou het echt je partner laten doen als ik jouw verhaal zo lees.. lijkt me de meeste kans van slagen.
Ik had al die mijlpalen echt voor geen goud willen missen.. Maar ik vond het heerlijk dat ze naar de peuterspeelzaal ging. Je zegt dat ze eenkennig en verlegen is, hoe reageert ze dan normaal gesproken als dat zich voordoet? Is ze ontroostbaar dan? Mijn dochter heeft de eerste tijd wel moeten wennen, ze was niet zichzelf (normaal heel spontaan, maar de eerste maanden was ze heel rustig en 'in haar eigen wereldje'). Haar manier om er mee om te gaan kennelijk.
Eerst maar eens kijken of je dochter het wel echt een probleem vind... En natuurlijk vantevoren de juffies inlichten over de situatie zodat ze daar naar kunnen handelen en evt jouw geruststellen. Zou ook vast beginnen met vertellen dat het er gewoon leuk is en dat je d'r na 2 uurtjes weer ophaalt. Zodat ze precies weet waar ze aan toe is en dat het alleen maar positief is. dat zal een hoop schelen.
Was hier net zo. Even blijven, maar daarna weggaan. De eerste keer hebben we trouwens samen Aiden weggebracht. Kregen ook uitleg over de peuterspeelzaal dus vond dat wel handig. De eerste drie keer moest hij vreselijk huilen toen ik wegging en ik ook toen ik weer in mijn auto zat. Nu gaat het stukken beter gelukkig.
Als onze dochter normaal gesproken wordt geconfronteerd met bezoek dat ze niet goed kent, iemand die haar aanspreekt in een winkel, etc. Dan kan ze inderdaad overstuur raken waardoor ze ontroostbaar is. In eerste instantie kruipt ze bijna in me, maar als mensen dan doorgaan met tegen haar praten/contact proberen te maken dan raakt ze echt overstuur. Dat maakt het ook zo moeilijk om haar ergens achter te laten. (Om een beetje aan te geven hoe ze is: ze was pas een half jaar oud voordat ze zonder te gaan huilen bij de opa's en oma's op schoot kon zitten, terwijl ze die toch echt wekelijks ziet. Ze heeft in contacten gewoon meer tijd nodig dan gemiddeld). We gaan nou a.s. maandag samen naar de intake, papa, mama en dochter. Dan kunnen we ook zien hoe ze op de juffen reageert en hoe zij op haar reageren en vanuit daar een plan maken denk ik. Hoop dat de peuterspeelzaal daar een beetje in mee wil gaan. Een tijdje geleden ben ik wel even met haar daar binnen geweest om even een indruk te krijgen. Daar heeft ze toen alleen maar naar de grond gekeken... Vervelende is dat als we het er met haar over hebben dat ze zegt 'ik niet mee'. Terwijl we het juist hebben over de dingen die ze heel leuk vind om te doen 'je kunt er verven, met een keukentje spelen, boekjes lezen, etc.'. Verder hebben we twee boekjes over de speelzaal die we regelmatig lezen, etc. Maar goed, hoop a.s. maandag wat duidelijkheid te krijgen en goede afspraken te kunnen maken over het wennen...
Het is dat vl werkt. Mijn dochter word zaterdag 2 jaar en mag zodra er een plekje vrij komt in januari/februari en ik moet haar natuurlijk zelf brengen. Maar als vader vrij was hadden we haar samen gebracht en lekker een half uurtje blijven. Ze is vanaf 8 mnd oud gewend om naar de dreumes groep te gaan. De mamma-dreumes groep is voor kinderen van 0-2, 5 jaar. Daar ben je dan samrn met je kindje en ga je knutselen en noem maar op. Met andere moeders praat je over thema`s zoals slapen, eten en noem maar op. Ze kan heel goed met kindjes opschieten maar ze moeten niets van haar afpakken of stout tegen haar doen. Ze kan dan aardig schoppen en stompen. Dus ik hoop dat dit goed gaat op de peuterspeelzaal. Ze zeggen vaak dat het goed komt omdat er grote kindjes zitten op de peuterspeelzaal omdat er 3 en bijna 4 jarigen zitten. Maar met haar 1m03 zal ze denk ik al groter zijn dan de meeste kindjes op de peuterspeelzaal hihi. Dus ze zullen haar niet snel ondersneeuwen.
Ik heb ook een dochter (20 maanden) die veel moeite heeft met vreemden. Ook duurt het erg lang voordat ze gewend en vertrouwd is met anderen. Ik gooi haar niet meer in het diepe. Vaak krijg je het advies om haar gewoon te brengen en niet te lang te blijven, maar dat werkt hier echt averechts. Ze heeft gewoon langer nodig om zich prettig te voelen en ik zou daarom echt mee blijven gaan tot jij denkt dat ze het alleen kan. Een kind op deze leeftijd kan zich echt serieus angstig voelen en dat moet je niet onderschatten, wat anderen ook adviseren. Ik heb mijn dochter een paar maanden bij een kinderdagverblijf gebracht en dat is niet goed gegaan. Ze wende niet en je zag (wanneer ik haar stiekem observeerde) dat ze het niet fijn vond. Ook de leidsters gaven aan dat ze niet wende. Wellicht was het beter gegaan wanneer ik de eerste keren was gebleven zodat zij op haar eigen tempo kon wennen. Ik vind het heel goed dat je haar wel naar de peuterspeelzaal brengt, ze zal het er vast heel leuk gaan hebben maar ik zou aangeven bij de intake dat je haar langzaam wilt laten wennen. Dus ik zou wel meegaan, en blijven. De tweede keer misschien ook.
E. Gaat ook in januari, maar ik breng haar zelf. E. Huilt ook als ze mij niet meer ziet en bij vreemde is, we (e & ik) hebben het er al een paar keer over gehad. (Mama brengt jou weg, gaat na huis even poetsen, kan jij spelen / kleuren / knutselen met andere kindjes. En dan komt mama jou halen) zo vind ze het tot nutoe best. Ze verteld het tegen iedereen.. hopen dat ze zo ook reageerd als ik er weg breng..
Hier gaat de grote man ook in januari voor het eerst naar de pzs. Ik heb gezegd dat ik verwacht dat het de eersre paar keer moeizaam zal gaan ik verwacht namelijk dat hij zal huilen. Maar ik weet een hoop dat dit na vijf min over zal zijn. De leidster vertelde mij dat ik het minsten zes keer de tijd moest geven voor een kind gewent kan zijn en zich echt vertrouwd kon voelen. En dat het eigenlijk heel gezond is dat een kind gaat huilen het is dan gehecht aan jou en laat zijn emoties zien. (Kinderen die niet huilen kunnen ook goed gehecht zijn) Dus verwacht niet dat je kind niet huilt of je niet zal missen en dat huilen mag. Mij geeft die gedachte ook al een beetje rust. En als het jou helpt dat je partner het de eerste twee keer brengt doe graag dan gewoon.
Hier hebben mijn exman en ik het samen gedaan, was toch echt een mijlpaal! Tranen stonden in mijn ogen maar met dochter ging het prima!
Ik ben ook fulltime moeder hoor. Maar echt het komt goed!! Breng haar gewoon zelf weg, zwaai haar vrolijk uit en laat vooral niet merken dat je het moeilijk vind, Mijn oudste meid, was/is ook een supergevoelig meisje (nu 12). Maar haar eerste keer naar de peuterspeelzaal vergeet ik ook nooit weer. Ze liep naar binnen alsof ze er al jaren kwam en bij het ophalen was elk kind blij hun mama weer te zien en die van mij schreeuwde en krijste de heleboel bijelkaar toen ze mijn zag. Madam wilde blijven!!! (dat is pas een rotgevoel)
Ik heb me ook onwijs zorgen lopen maken, en dat terwijl zij al een middagje opa en oma deed, en al een keer bij opa en oma geslapen had. Het blijft eng om je kind "weg te geven" maar de vrije tijd is wel even zalig. Het ergste was nog dat zij bij de intake al wilde blijven, en toen ik haar de eerte keer (heel dapper) zelf bracht heb ik boos in de auto naar mijn moeder gebeld omdat ze niet eens naar mij om keek. Ik kreeg pas een kus na 2 keer vragen! Alle andere kindjes huilde om hun moeders, die moesten allemaal inderdaad zo snel mogelijk weg, want dan kunnen de leidsters kijken of hun het op kunnen lossen, en als het echt niet gaat word je gebeld. Ik heb natuurlijk uren lang naar mijn telefoon gestaard...geen belletje (logisch) Ik vond het echt rot dat ze mij zo makkelijk kon missen (een klein traantje had heus wel gekund) maar het lijkt mij nog veel erger als je ze huilend en snikkend achter moet laten Hopelijk voelt ze zich goed bij de juffies, scheelt een heleboel.