Eerste keer hebben wij hem samen weggebracht (hubbie was toevallig thuis die ochtend, hij draait ploegendiensten). Wij waren ook 'bang' dat het een drama werd, maar hij vond het leuk. liep hard te lachen en te zwaaien toen we weggingen.. Ik dacht uhm volgens mij moet hij nu gaan huilen hahaha... Maar nee, hij had veel plezier en nog steeds gaat het prima (behalve vorige week, toen was hij niet helemaal fit, wilde wel naar peuterspeelzaal, maar ff huilen bij het wegbrengen). Hij gaat nu een maandje.. En nu brengen we hem dus weg hoe het uitkomt, meestal ik maar als hubbie thuis is, brengt hij hem weg en het maakt voor onze zoon niet uit wie hem wegbrengt, hij vindt het allemaal prima
@Carino: Ja zo denken wij er dus ook over en die ervaring hebben we ook. We weten dat 'pushen' hier echt averechts werkt. Als ze dingen op haar eigen tempo mag ontdekken gaat het véél beter! M.i. wordt dat alleen vaak niet begrepen door omstanders... Ze denken 'ja alle kindjes moeten wennen, en ze vinden het in het begin allemaal niet leuk, etc.'. Maar goed, hoop dat we daar maandag in de intake een goed gesprek over kunnen voeren en dat ze onze dochter de ruimte willen geven die ze nodig heeft... Verder hoop ik vooral dat ze reageert zoals sommige kindjes dat doen. Niet huilen en lekker spelen. Dat zou écht super zijn...
Hier ook eenkennige en verlegen meisjes. Maar ze zijn wel allebei vanaf 5 maanden naar de opvang gegaan. Hebben iets meer tijd nodig gehad om te wennen (vooral Lisa, maar die had dan ook een sonde en zat niet helemaal lekker in haar vel. Ze heeft de eerste 2 dagen alleen maar gehuild...), maar toen ze gewend waren hadden ze het zo leuk! En Lisa was door het kdv heel snel van haar sonde af. Zien eten doet eten En Lisa reageert precies hetzelfde als jouw dochter als vreemden tegen haar gaan praten. Eerst kruipt ze tegen me aan. Dan gaat ze heel boos kijken. En als mensen dan doorgaan, gaat ze huilen. Eva had het ook, in mindere mate. Maar ik heb er vertrouwen in dat het op school wel goed zal gaan. Eva vond het de eerste dagen heel moeilijk, vooral het eerste afscheid. En het duurde even voordat ze met de andere kindjes ging spelen. En Lisa, die kent de school natuurlijk al wel. Maar die zal het ook wel even moeilijk hebben denk ik. Ze was trouwens als baby ook erg eenkennig en huilde na een paar maanden nog steeds als mijn ouders kwamen en ging helemaal over haar toeren als ze haar optilde. Erg sneu voor mijn ouders . Over het brengen... je kan het best zelf doen, of allebei, maar probeer je sterk te houden voor je dochtertje. Toen ik de kinderen voor het eerst naar het kdv en naar school bracht, had ik ook tranen in mijn ogen toen ik wegliep. Maar absoluut niet waar ze bij waren. Je moet het ook zien als een nieuwe leuke stap! En uiteindelijk komt het wel goed! Maar ik snap het wel, Lisa en ik verheugen ons er enorm op dat ze over een paar maanden naar school gaat. Maar ik weet zeker dat ik ook wel een traantje zal wegpinken... Kleine meisjes worden groot
Wij hebben trouwens wel heel bewust de kinderen vanaf 5 maanden naar het kdv laten gaan. Omdat ze dan veel makkelijker wennen, dan vanaf 1 of 1,5 jaar. Ik vond 2,5 a 3 maanden wel te vroeg en vanaf 6 maanden kunnen ze meestal echt eenkennig worden, dus vandaar met 5 maanden.
Ik ook fulltime mama ik heb mijn dochter met 2,5 naar de peuterspeelzaal laten gaan. Ik heb haar goed voorbereid en ze wist op een gegeven moment goed na te vertellen dat ze met kindjes op school ging spelen, mama even boodschappen gaat doen en dr dan weer komt halen de eerste keer ging super, kreeg een dikke kus en werdt vrolijk uitgezwaaid. de keren erna was het heel erg huilen! Gillen om mama maar ik heb zo snel mogelijk afscheid genomen. Volgens de juffen was ze snel weer stil. de vorige keer was met sinterklaas, toen heeft ze niet gehuild, ben benieuwd wat het deze keer wordt!
Het is ook best moeilijk, toch ben ik de eerste keer wel (met vriend) meegegaan. Ik dacht ook dat ik het niet droog zou houden, maar het was gewoon een kwestie van verstand op nul.. Dit soort momenten blijf je nog heel lang houden, en om dan elke keer niet mee te gaan is geen optie. Loslaten is zoooo vervelend
Uiteraards is het mogelijk dat jouw dochter heel gevoelig en verlegen is maar grote kans dat jouw eigen (onbewuste) gedrag dit ook gedeeltelijk in stand houdt. Je vindt het zelf heel moeilijk om haar los te laten, bent nu al bang dat je gaat huilen, etc. Signalen die je dochter ongetwijfeld oppikt. Probeer het positief te benaderen. Daar heeft je dochter echt baat bij.
Sorry, maar dit vind ik wel heel makkelijk gedacht. Ik ken onze dochter al vanaf haar geboorte en ze ís echt gevoelig al vanaf het begin. Je suggereert dat het 'mogelijk' is dat onze dochter inderdaad 'zo' is, maar je mag er best wel op vertrouwen dat ik als moeder onze dochter heel goed ken. Ik wil heel graag dat ze naar de peuterspeelzaal gaat. Als ik echt moeite had met loslaten dan had ik haar daarvoor niet aangemeld (want gezien het feit dat ik niet werk kan ze net zo goed thuis zijn, het zou ons nog geld besparen ook...). Maar ik wil graag dat ze naar de peuterspeelzaal gaat, omdat ik weet dat dat goed voor haar is, dat ze er kan leren, etc. Ik ben wél een moeder die overal heel veel over nadenkt en die uit wil zoeken wat het beste is voor onze dochter en die daar bewuste keuzes in wil maken. Daarom stel ik de vraag. Ik benader het niet negatief maar ben wél realistisch.
Ik snap je echt helemaal! Ik krijg ook deze reacties en dat irriteert me enorm. Ik heb geen moeite met loslaten, mijn kind is gewoon erg gevoelig en alert. Hier is mijn dochter ook weggebracht door haar vader en mijn moeder, geen enkel verschil. Ik zou zoals ik eerder zei, vertrouwen op jouw gevoel en gewoon net zo lang meegaan tot jij denkt dat het goed is. Wanneer een kind echt angst heeft is het verschrikkelijk om haar in het diepe te gooien. Mijn dochter wordt daar echt niet beter van. Ik hoop dat ze daar een beetje willen meedenken.
Hier is het zo dat je ze vanaf half 9 mag brengen en tot 9.00 de tijd met ze hebt om wat te doen. Echter daarna is het bij ons meisje ook drama. De eerste keer mocht ik haar om 9.00 brengen en dan blijf je ook even een kwartiertje. Daarna was het de bedoeling dat ik als eerste de klas binnen kwam om haar weer te halen. Echter nu gaat het steeds slechter en proberen we een 2 maanden lang maar 2 uurtjes op de peuterspeelzaal dus haal haar een uur eerder op. Hun willen het nog even aankijken omdat ze wel speelt en tegen mij zegt dat ze het leuk vind. Maar zodra ik wegga gaat ze vreselijk huilen ( ik in de auto weer een traantje ) en als ik haar haal zet ze het oo kgelijk op een huilen dus nu maar later brengen ( 9.00 uur) en ik pik haa rom 11.00 weer op kijken of dat beter gaat. Ik zou zeggen als je het zelf echt moeilij kvind manlief vragen, echter was het hier geen optie omdat manlief al om half 7 smorgens de deur uit gaat.
Dat snappen volgens mij ook alleen maar de mensen die weten hoe het is om een heel gevoelig kindje te hebben... Vervelend is dat hè, want je hebt steeds het gevoel dat je moet 'bewijzen' dat je kindje gewoon gevoeliger is dan gemiddeld. Het wordt zó snel afgeschilderd op dat je als ouder je kindje te veel vastklampt... Hier hebben we inmiddels een 2e kindje, hij is helemaal niet zo gevoelig en nú pas zien mensen in dat het dus niet aan ons ligt, maar dat onze dochter gewoon een heel gevoelig meisje is (en toevallig ook de liefste van de hele wereld!). Ik vind het heel triest dat een 2e kindje nodig blijkt te zijn om dit 'aan te tonen'. Vermoeiend en frustrerend is dat...
niet leuk is dat he! Hier heeft mijn dochter ook zo'n periode gehad... het brak mn hart! Het was ook hier ineens plotseling zo, eerst was er niks aan de hand en ineens na een tijd ging ze heel erg huilen enzo... heeft even aangehouden en daarna ging het weer prima en nu nog! Hopelijk is dit bij jullie dochter ook gewoon zo'n 'fase'!
Hier is mijn man de eerste keer een half uurtje gebleven (ik werk op de dagen dat ze gaat). Daarna naar huis gegaan en totaal niks aan het handje. Ze vond het juist heel leuk (nu ging ze al geregeld een dagje naar oma, tante etc). Ik ben juist trots dat ze iedere keer weer wat zelfstandiger word. Ben misschien wat makkelijker in het los laten....
Ik vind het idd vreselijk, maar het doet me goed als ze thuis na afloop zegt: Was leuk op school, dus ze heeft het ook echt wel naar haar zin.