Hé meiden, Twee weken geleden kreeg Dominique per ongeluk een bal tegen haar hoofd. ( manlief schopte een bal in een voetbalkooi tegen het hek en deze ketste terug op haar hoofd en voelt zich er nog schuldig over ) Volgens ons niet heel hard, maar goed, zij heeft het uiteindelijk gevoeld, dus we kunnen er moeilijk over oordelen. In eerst instantie begon ze wel te huilen, maar daarna deed ze wat ze vaker doet, haar adem inhouden. Ze kwam ondertussen op mij aflopen en eenmaal in mijn armen werd ze helemaal slap. Ik nog tegen haar roepen dat ze moest staan en dat ik haar anders neer zou leggen. Zo gezegd zo gedaan en haar ogen draaide helemaal weg. Ze was flauwgevallen. Gek genoeg was ik niet echt angstig, omdat ik soortgelijke situaties als eerder op internet had gelezen ( niet meer wetend dat het breath holding spells was) Maar ergens dus wel onthouden en een link gelegd. Ik heb haar "wakker" geprobeerd te maken door haar weer rechtop te laten staan. Dat lukte en meteen plaste ze in haar broek. Afgelopen week is op het kdv haar vinger tussen het hek gekomen. Ook nu leek het niet ernstig, er waren namelijk geen verwondingen te zien en de vinger deed geen pijn meer. ( en ter vergelijking, Dean heeft een maand geleden zijn vinger tussen de deur gehad, en die was echt blauw en stuk!) Maar ook op het kdv zelfde verhaal, adem in en..... Je snapt het al Ze is niet flauwgevallen zoals bij ons, maar werd wel slap volgens de leidster en plaste daarna ook meteen in haar broek. Nu weet ik dat het een fase is, maar wat kunnen we hier tegen doen? Zonder haar gevoel te bagatelliseren, denken we dat ze zich een beetje aanstelt betreft de pijn. Ik bedoel, ik heb haar vreemdere smakken zien maken en veel pijnlijker, waarbij het niet gebeurde. Ik vind het lastig omdat we niet kunnen voelen wat zij voelt, maar ik wil ook niet dat ze erachter komt dat ze dit kan "inzetten" als machtsmiddel. En ook dat ze leert anders om te gaan met pijn i.p.v. adem in te houden. Iemand ervaring hiermee of tips?
Mijn dochtertje heeft het ook, maar van haar weet ik zeker dat ze het niet expres doet. Ik heb het vroeger ook gehad. Wat idd heel belangrijk is zelf rustig te blijven. Wij zien het meestal wel aankomen bij haar. Dan houden we haar vast en blazen in haar gezichtje zodat haar adem weer op gang komt. Soms gebeurt dit niet en blazen we nog een keer en geven een klapje tussen haar schouderbladen en zeggen we tegen haar dat ze weer adem moet halen. Een keer heeft dit allemaal niet geholpen en moesten we haar onder de koude douche/kraan zetten. Ze hebben op zo'n moment nm een trigger nodig om die ademhaling weer op gang te krijgen omdat ze er zelf niet meer uit kunnen komen. Daarna zijn ze ook best moe van alle emotie. Mijn dochtertje doet het niet alleen bij pijn, maar ook bij paniek of uit schrikreactie en ze doet het al vanaf dat ze een baby was (ze is nu 2,5 jaar).
Ook heftig als ze het ook bij andere emoties doet! En helemaal als ze het niet opzettelijk doet... Nu heb ik wel gelezen dat ze vanzelf weer gaan ademen en dat je daar in feite niks voor hoeft te doen. Natuurlijk als ouder schrik je je rot en wil je dat ze z.s.m. gaan ademen. Verder denk ik ook niet dat ze het met opzet doet, maar ik geloof wel dat het aangeleerd gedrag is en dat je dat dus ook ander gedrag zou kunnen aanleren. Nu stopt ze met ademen als ze pijn heeft, maar ze kan ook heel hard huilen of schreeuwen. Het is dus maar net wat ze zichzelf heeft aangeleerd.
Emma doet het ook, maar dan voornamelijk als ze boos is en iets niet mag. Dus wel echt 'bewust'. Ik laat haar even met rust, maar ga er we bij zitten. Pak haar als ze wat rustiger is ook vast (want voor die tijd slaat ze me weg) en zeg dan dat ze best boos mag zijn, maar niet zo raar hoeft te doen. Ze is trouwens nog nooit flauwgevallen (gelukkig) en doet het tegenwoordig ook minder. Maar het is wel creepy... Kan geen kwaad, maar ziet er zo eng uit he, ook omdat ze zo slap worden enzo.