Soms lijkt het wel of ik hierin alleen ben Ik ben ook bezig met de laatste loodjes, morgen alweer 38 weken zwanger. Aan alle kanten lees ik van meiden die ook zo ver zijn dat ze niet meer kunnen wachten tot de kleine er is. Hij/zij mag vandaag nog komen, lees ik dan. Nou...dat heb ik dus niet! Van mij mogen de dagen nu heeeeeel langzaam voorbij gaan. Maar ironisch genoeg vliegen ze nu voorbij, haha. Ik verheug me niet zo op de bevalling (duhhhh...) en de hectische tijd erna. Tuurlijk verheug ik me op mijn kindje, maar ik zou het niet erg vinden als ze nog lekker zou blijven zitten. Wie herkent dit of juist niet? En waarom voelen jullie je zo?
ja!!! super herkenbaar! mijn vlos zegt (zoals je weet) dat ik waarschijnlijk nog niet ga bevallen en dat vind ik prima. net als jij kijk ik op tegen de hectiek straks en daarnaast is zwanger zijn zwaar maar wel bijzonder. ik denk dat ik bang ben voor wat er komen gaat, zwanger zijn is bekend en dus veilig. nu is mijn kindje nog van mij/ons en straks is hij is gemeenschappelijk bezit. dat vind ik helemaal niets. daarnaast voel ik me nog redelijk fit. dus ik heb ook geen haast, als het na 40 weken wordt vind ik het ook prima.
Voor mij is het heeeeel dubbel Assi .. !! Aan de ene kant mag het er al uit van mij en ben ik t zat en geen zin meer in al die kwalen etc etc ( genoeg om over te klagen... Maaar aan de andere kant voel ik dus ook hoe jij erover denkt: vind t zo fijn om die kleine te voelen bewegen in mijn buik, zwangerschapsbuikje waar ik trots op ben...maar idd zie ik ineens ook erg tegenop het bevallen nu het dichterbij komt en als ik denk dat we straks met zijn 3en zijn en er een hectische drukke tijd zal aanbreken dan denk ik ppffff, wat vliegtr de tijd voorbij en mag wel wat langer duren dan die 9 maanden Zo zijn er dus voor en nadelen, en natuurlijk willen we onze baby graag, maar tis heel herkenbaar wat jij bedoeld! Succes met de laastet loodjes meid -x-
Yep, de dames van 8 augustus voelen het alledrie (?) hetzelfde . Ik heb het namelijk ook Assi! Het duurt niet voor niets 9 maanden, voor mij in ieder geval niet: ik moet onwijs wennen aan het idee van straks een heel ander leven! De baby, het mensje in mijn buik vind ik nog zo iets abstracts en het onbekende is gewoon best raar. En inderdaad, ik voel me prima, ik vermaak me ook nog eens heel goed met zoveel tijd voor mezelf dus ik geniet echt van deze laatste fase, maar vooral zèlf, als je begrijpt wat ik bedoel. En de bevalling zelf: wie kijkt dáár nou ECHT naar uit vraag ik me af... Het enige waar ik naar uitkijk, en dat duurt nog wel even na de bevalling heb ik me laten vertellen , is dat ik strakjes weer mijn lichaam terug heb en mijn hormonen weer enigszins herkenbaar zijn. In een ander topic had iemand het over een "eenpersoonspersoon" en dat vond ik zo mooi en raak uitgedrukt!
Hoihoi, ik herken het ook, toen ik 37/38 weken was dacht ik precies hetzelfde. Niet alleen van het drukke hectische leven na de bevalling, maar ook het dealen met hoe ik er dalijk uit ga zien (flubberbuik met striae etc). Toch merk ik nu al dat het aan het veranderen is. Je hoofd gaat er ook steeds meer klaar voor worden....en dat is best raar om je zo bewust van te zijn. Ik geniet nog wel, maar ze mag ook komen nu.
Hey meiden! Fijn te weten dat ik niet de enige ben, dacht al dat er iets niet klopte ofzo, haha. Nou, bij mij is het niet eens zozeer dat ik het zoooo fijn vind zwanger te zijn en de baby bij me te dragen alhoewel het heel bijzonder is. Ik kijk er ontzettend naar uit mijn eigen lichaam terug te krijgen, mijn eigen lijf en figuur. Lekker zonder kwaaltjes! Maar zoals Marieke al schrijft, zie op tegen het onbekende, de drukte in de kraamtijd. En dan sowieso de veranderingen in mijn leven.. Ik besef nu echt dat dit de laatste dagen zijn dat ik alleen ben met mijn vriend. Nog even en mijn leven verandert voorgoed! En soms heb ik het daar dus wel even moeilijk mee! En dan denk ik: blijf nog maar lekker zitten, beeb! Marieke, hoe komen ze er bij dat je baby zeker tot 40 weken blijft zitten?
Het is misschien wel een ander leven, maar mijn leven is niet 180 graden om gedraaid hoor. Het is ook maar net hoe nuchter je er zelf in staat natuurlijk. Je kindje hoort er straks bij. Zo ervaar ik het. We waren eerst met z'n tweeen, nu met z'n drieeen. Maar ik ben nog steeds dezelfde .Ga ook gewoon nog stappen en leuke dingen doen, die ik daarvoor altijd deed. Het is maar net hoe je er zelf in staat. En ja, het is wennen. Ik moest echt erg wennen, vond het de eerste weken niet eens zo leuk. Maar je raakt eraan gewend, en dan is het echt wel leuk hoor!
Over die eerste weken / maanden hoor je vaak allemaal horrorverhalen, maar dat kan ook hartstikke meevallen hoor! Net als met de bevalling vinden sommige mensen het leuk om andere (aanstaande) moeder de stuipen op het lijf te jagen met kraamtranen, borstontstekingen, gebroken nachten en huilbaby's. Heb het juist als een heel rustige en fijne tijd ervaren. Eraan wennen ging zo makkelijk, dat had ik echt niet verwacht. Iedereen vroeg ernaar: Kan er een beetje aan wennen? Huh? Waaraan? Verder vond ik het heel fijn om me weer 'mezelf' te voelen, een trap op te kunnen rennen, normale kleren aan, enzovoort. Heerlijk! Had ook het idee juist na de geboorte weer echt 'samen' te zijn met mijn man. Niet meer con-stant dat geschop en die enorme buik, maar weer alleen ik. Nou heb ik ook geluk gehad met een heel makkelijk kindje denk ik, maar wil gewoon even aangeven dat het niet per se hectisch, druk en stressvol hoeft te zijn! Natuurlijk veranderen er ook de nodige dingen, maar als je je een beetje laat 'meevoeren' zeg maar, heb je het denk ik een stuk makkelijker. Succes met je laatste loodjes in elk geval! Edit: uitkijken naar de geboorte okee, maar naar de bevalling? Nee hoor, hier ook niet
mijn moeder liep flink overtijd bij haar zwangerschappen en alles zit nog potdicht bij mij. ze weet het natuurlijk niet zeker maar vermoed het alleen maar. en idd grappig dat we alledrie er hetzelfde over denken, ben ook benieuwd wie de eerste zal zijn! @Valhalla, ik hoop dat je gelijk hebt en het hier ook zo makkelijk zal gaan..
Uitkijken naar de bevalling , neeh, wel dat het voorbij was, dat wel Over je stukje: ik heb juist het tegenovergestelde ervaren. Alleen maar moeders die o zo blij waren met hun kindje en zich top voelden en het was een grote roze wolk enz. Nou , zo heb ik het dus niet ervaren haha. Ik dacht dat ik gek was joh. Tot ik het bespreekbaar maakte bij een paar moeders om me heen en die gaven toe zich net zo te hebben gevoeld als ik. Ik denk ook wel dat het te maken heeft met hoe je je lichamelijk voelt. Ik was persoonlijk echt aan de latten door die bevalling. De eerste weken heb ik echt in een roes geleefd, ik was zo moe.. Bleek dat ik een veel te laag ijzergehalte had. Toen ik eenmaal weer op de been was ervaarde ik het net zoals jij. Heerlijk, zo'n kindje!
Cherrylein, grappig is dat wel. Had me door de dingen die ik gelezen had juist ingesteld op een veel pittigere tijd! De bevalling duurde 24 uur en eindigde met een verkeerde ligging, een knip en een bloedtransfusie dus ik dacht de eerste dagen echt dat ik gek was omdat ik nog niet moe, uitgeput en huilend in bed lag! Maar een roze wolk, nee nooit. Het ging gewoon allemaal 'lekker'. Het is blijkbaar maar net wat je wil horen ofzo, die roze wolk verhalen ken ik dan weer niet zo
Hier ook wel herkenbaar hoor Assi... Enerzijds ook wel het verlangen om 'mijn eigen lichaam' weer terug te krijgen..even geen zwangerschapskwaaltje en weg met al die extra kussens in bed die me gezelschap houden vanwege een lastige slaaphouding Anderszijds ook wel wat angstig naar het 'what's next?' Wat zal er allemaal veranderen? Kunnen de dingen nog eens 'spontaan?'. Iedereen roept maar 'je hele leven gaat veranderen!' en soms baart me dat zorgen....vind mijn leventje eigenlijk al zo prettig. Maar goed, misschien moet ik het meer in de positieve zin gaan zien; natuurlijk gaat het veranderen, maar waarom moet dit perse minder zijn? Gisteren zei iemand nog "tja, je hele leven zal gaan veranderen, maar het kan soms ook wel leuk zijn hoor" (dooddoener....)
Voor mij is t een dubbel gevoel.. Aan de ene kant wil ik dolgraag dat ik t kindje zo snel mogelijk in mn armen heb.. Maar aan andere kant mag het nog wel even blijven zitten, iig niet eerder dan woensdag.. Dat laatste heeft te maken met dat mn pake ( opa) gister avond overleden is en ik graag naar de uitvaart wil, die dinsdag is..
Ik doe nog genoeg dingen spontaan. Zelfs meer dan toen ik nog niet zwanger was . Waarom is dat laatste een dooddoener trouwens?
naar aanleiding van dit topic en een verjaardag gister waarop iedereen me veel succes wenste ben ik toch maar eens na gaan denken vannacht. (toen mensen dat zeiden had ik echt zoiets van "t zal nog wel even duren ) ik realiseer me gewoon niet dat het in principe ieder moment kan beginnen, dat speelt natuurlijk ook wel mee in het er niet klaar voor zijn en het nog niet willen. heb mezelf maar eens flink toegesproken dat ik ieder moment kan gaan bevallen, dat het toch zal moeten en dat die hectische periode hoe dan ook gaat komen. en dat ik me er maar beter aan over kan geven, des te makkelijker zal het gaan. hopelijk werkt het..
Dit gevoel heb ik ook. heb het gevoel dat ik me nog niet helemaal heb voorbereid. heb in principe alles al, alleen nog een paar kleine dingetjes. Die zal ik maar vandaag afronden, dan heb ik echt het gevoel dat ik er helemaal klaar voor ben. 39 weken is prima voor mij.
Hier is nog niet eens alles klaar! Eigenlijk moeten we vandaag toch echt die babymatras gaan halen, langs de thuiszorgwinkel voor een kraampakket, bedklossen, een po...en vast nog een paar kleine dingetjes.. Maar ik realiseer me ook niet dat het elk moment kan beginnen. Ik ga er niet vanuit... Best wel naief Nu is het mijn vriend die elke keer zegt: we moeten alles nu toch echt in orde gaan maken, hoor! Het zweet breekt hem ook uit wanneer ik zeg dat ik oefen/voorweeen heb
En dan ben jij tweedst (na Marieke) want ik heb nog geen oefenweeën volgens mij. Af en toe een kleine beetje samenknijpen van mijn buik, maar dat is een hade buik toch? Je hoort het al, ongecompliceerde zwangerschap, ik weet niet eens precies hoe een harde buik voelt, heb slechts een vermoeden! En ach, wat is naïef? Misschien is het beter voor ons om nog even in de ontkenning te zijn?