Hi ik heb ook nog nooit een uitstrijkje gehad, ik dacht dat de gynae dat bij mijn eerste echo ging doen, ze vroeg is dit je eerste gynaecologisch onderzoek waarop ik bevestigde maar ze deed enkel een inwendige echo, toen later bleek dat het vruchtje gestopt was met groeien, keek ze op de 2e echo nog eens speciaal naar mijn eierstokken, maar niets speciaals te zien. Van een uitstrijkje is dus niet meer gesproken geweest, misschien vraag ik dat bij mijn contole echo eens. groetjes flyke
He Flyke, was dit je eerste zwangerschap? Ja is misschien wel verstandig om dat na te vragen, ik ben ook altijd een beetje laconiek er over geweest, maar misschien is dit toch niet goed! als er wel iets mis is, zou het natuurlijk beter zijn om dat direct te kunnen bestrijden, dan dat je er na jaren achter komt! Ik heb het nooit gevraagd omdat ik altijd een beetje gene voelde om bij de huisarts je broek te laten zakken, maar ja vorige week vrijdag kon ik daar natuurlijk niet omheen, je geeft een wildvreemde man een hand en het volgende is "doe je broek maar uit"...... en wat er volgt. Ik heb en had daar altijd een beetje moeite mee!
Ja, dit was mijn eerste zwangerschap, zou dat verschil uitmaken waarom ik geen uitstrijkje moet laten nemen? grtjs flyke
NEE NEE NEE me niet verkeerd begrijpen, ik was oprecht geinteresseerd of het jou eerste zwangerschap was, losstaand van het laten maken van een uitstrijkje! sorry als je me verkeerd begreep!
Jette, mijn man gaat er heel goed mij om. Hij is enorm begripvol en heeft naast me gezeten op de plee toen ik mijn mk kreeg. Hij zei erg trots op me te zijn dat ik dit zo doormaakte voor ons en en dat ik zo sterk bleef en blijf. NU ik wrs weer ongi ben geworden vandaag is hij ook sip. Hij heeft echter enorm goede moed dat het snel weer zal gebeuren en hij is erg bewust bezig met het geheel zowel de mk als weer zwanger worden. Ookal is het niet zo'n prater heeft dit gebeuren en het samen hopelijk krijgen van een kind hem veel opener gemaakt. Hij zei laatst zelfs dat hij ook geen zin ha din die praatjes van mensen over hun zwangerschap of hun pas geboren kind. Dat vond hij nog te pijnlijk. Dat vond ik heel schattig van hem.
Hi Me2, Dat was inderdaag erg schattig van hem, ik denk dat het voor de mannen die het aangaan ook erg moeilijk is, mijn man is ook geen prater, maar heeft me super bij gestaan in deze periode. Hij zei gisteren nog dat hij het verschrikkelijk voor me vond om me in die pijnen te zien en als hij het kon hij het graag van me over zou nemen! LIEF HE?
Hey Jette sorry, ik had het inderdaad verkeerd begrepen, inderdaad heel lief van je man dat hij je pijn wou overnemen, toppunt van echte liefde! Ik had voordien ook nog nooit mijn broek MOETEN laten zakken, maar heb ik vandaar ook bewust een vrouwelijke gynae gekozen. Ik ben me er wel van bewust dat als ze ziek is, of er iemand anders van permanentie is, het een man kan zijn, maar inmiddels weet ik nu wat het inhoudt, en ben ik het al een beetje gewoon, dus als het echt door een man moet, liever nu dan die eerste keer. ME 2, in mijn topic realiteit en gedwongen postivisme (van mijn man dus), had ik het hier ook over. Mijn man zei dat ik te negatief dacht, alles wel in orde zou komen, maar nu, na mijn curettage, gaf hij toe dat hij het toen zelf heel moeilijk had, maar zich sterk hield voor mij. Ik had zoiets wel verwacht, maar hij zei ook, sinds die eerste echo, met slecht nieuws, hij mijn borsten in de gaten hield, en toen echt gemerkt had, dat die terug kleiner werden, hij heeft dit bewust tot nu verzwegen, nadien besef ik dat nu ook, maar wou dat toen niet zien, ik dacht de ene dag grote borsten, andere dag kleinere, dat wil niets zeggen. Het mooiste vond ik toen mijn man deze week zei, ik heb het ook moeilijk, ik voelde me tenslotte ook al papa.... sterkte aan iedereen en aan je partner! flyke
Ohhhh Flyke wat lief, dat hij dat zegt dat hij zich al pappa voelde...........! tja ook mijn man hield zich sterk voor mij, heb hem echter wel gevraagd om zijn emoties te tonen, anders was het maar eenzijdig van degene die haar verdriet toonde (ikke dus)! Toen zei mijn man dat hij weldegelijk verdrietig over de MK was maar dat hij mij niet lastig wilde vallen met zijn verdriet. Ik heb hem toen erg duidelijk gemaakt dat ik mijn verdriet graag met hem wilde delen, vanaf toen ging het veel beter! Mijn tip, blijf communiceren met je partner, ook hij heeft veel verloren, draag het verdriet niet alleen!
bedankt voor de tip Jette, ik zal er zeker aan denken! Mijn man vertelde waar hij zich aan optrekt, we hadden immers nog geen hartje horen kloppen, in feite was het al een vruchtje maar vlgs de wetenschap leefde het nog niet opzichzelf, was het hartje er nog niet, eerst was ik het er volledig mee oneens. Het feit dat we zwanger waren telde voor mij, maar als ik mijn man zo bezig hoor, probeer ik me raar maar waar ook te troosten dat we het hartje nog niet horen kloppen hebben. grtjs flyke
JA, wij communiceren heel veel ook over de MK. Dit is helaas ook uit nood geboren omdat mijn schoonvader heel plots is overleden dit jaar en dat heeft ook een enorme impact op ons gehad....we voelen ons dus ook een beetje sip dta we zo'n rotjaar hebben gehad, maar samen komen wij er wel, dat weten we nu van elkaar!
ME2, that's the spirit! Eigenlijk vind ik het heel mooi, samen ga je voor een baby, samen moet je het verlies en verdriet verwerken en samen ga je voor een nieuwe start, Ik wens jullie veel succes en het geluk dat je toebehoort! Eigenlijk geloof ik ergens dat mijn man en ik, of onze relatie, hier ergens sterker gaan uitkomen. flyke
Ik heb dat ook flyke, heb ook nog geen hartje horen klopen, het enigste bewijs was het uitblijven van de menstruatie en en de testen die ik heb gedaan. Nou noem dat maar enigste bewijs, er gebeurt toch vanalles vanaf het eerste moment in je lichaam. Nu heb ik de weken dat ik zwanger was weinig klachten gehad, maar het is toch iets wat je dagelijks bezig houdt zo'n zwangerschap. Maar toch ben ik ook "blij" dat ik nog geen hartje heb horen kloppen (wat je blij noemt he?) kan beter zeggen opgelucht, als je het hartje hoort kloppen is er tastbaar bewijs van iets wat in je groeit! Maar maakt dat het verlies er minder groot op? Ik weet dat niet, dit voelt zeer zeker als een groot verlies, het laat zo'n schrijnende leegte achter.............! En toch ben ik het met je eens, dit verlies heeft mijn man en mij ook nader tot elkaar gebracht, niet dat onze relatie niet goed was, maar we zijn closer geworden, praten veel meer en nemen niet alles meer voor lief aan! Geniet van elkaar, praat met elkaar, vindt troost bij elkaar, dat verlicht het verlies !
Jette de gynae vertelde mij ook dat ze tegenovergesteld vaak situatie meemaakt (las ik hier ook van andere meiden op forum), bv aan 8weken alles is goed, hartje klopt, dan ga je aan 12 weken, tijd om het aan de hele wereld te vertellen dat je zwanger bent, blijkt uit de echo dat het hartje aan 9weken gestopt is met groeien. Het maakt voor mij het verdriet niet minder maar ergens kan ik het beter plaatsen. Ja, wij hadden al verwachtingen, ik zag mij al zitten met Kerstmis enz enz, ik praatte al tegen ons kleintje, maar het echte bewijs, dat het leeft, het hartje klopt, hebben we niet gehad. Ik had twee positieve testen, mijn borsten groeiden flink, en was veel vermoeider dan ooit, ik heb wel een keer een enorme pijnlijke steek gehad, en toen huilde ik en nam ik afscheid van het vruchtje, ik was het niet zeker, maar had een voorgevoel, en dacht misschien wordt dit later een pijnlijke herinnering. Als ik er nu op terug kijk, toeval of niet, maar toen was ik vijf weken en paar dagen, moment dat mijn vruchtje gestopt moet zijn met groeien .... Misschien helpt dit me ook wel bij de verwerking, groetjes flyke
flyke, zou kunnen natuurlijk dat het moment van die pijnlijke steek dat het moment van sterven van het vruchtje is geweest! Dezelfde verwachtingen had ik ook al, zag me zelf ook al zitten, met een dikke buik, ik voelde me erg goed ben geen dag misselijk geweest, wel vermoeid en pijnlijke borsten, nu denk ik dat is misschien wel een voorbode geweest, maar er zijn natuurlijk legio vrouwen die niet misselijk waren en toch gezonde kinderen hebben gekregen. Ik denk dat het ook weinig zin heeft om terug te denken, het afscheid nemen en het een plaatsje geven is nu veel belangrijker. Ik heb echter wel vreselijke angsten mocht ik weer zwanger worden over de afloop daarvan................... heb jij dat ook of kun je het loskoppelen. Ik bedoel het onbevangen zwanger zijn zal wel niet meer lukken?!
Ik heb helaas wel met 7 weken het hartje gezien en GEHOORD! Het wsa ons frutseltje. Dit is dus ook geen garantie want met circa 9 weken kwam het spontaan los. IN die tijd moet het hartje dus zijn gestopt met kloppen ik vind dat zo'n naar idee.....Maar het verlies is er echt niet minder om als je dat niet niet hebt gezien. Je neemt afscheid van iets dat je verwachtte. Ik noemde het een cadeautje dat je weer moet teruggeven.
nee garanties heb niet, je leest ook verhalen van 20 weken zwangerschap dat het mis gaat! Dat is nou ook de angst die ik daarvoor heb, wanneer heb je zekerheid? Nou meiden ik wil jullie ondanks alle moeilijkheden en verdrietige tijden een prettig weekend wensen! Ik ga zo naar huis! Hoop jullie volgende week weer te spreken, heb er erg veel steun aan om zo open te kunnen praten over dit grote verlies! Lucht best wel op Dikke knuffel voor jullie allemaal JETTE
Jette, ik heb me eigenlijk ook nooit echt misselijk gevoeld, 1keer was ik in het warenhuis en ben ik buiten moeten gaan, ik dacht dat ik flauw zou vallen, maar dat was tussen de 1e en 2e echo, denk van de stress, het vruchtje was toen al gestorven, misschien daarmee ook. Mijn zus is nooit misselijk geweest en had een goede zwangerschap. Als ik terug zwanger zou zijn, zullen mijn borsten wel een beetje de barometer zijn van hoe ik me voel. Zoals ik daarnet zei, waren die heftig gegroeid, maar plots niet meer en op den duur waren ze zoals voorheen. Maar dan nog, lees je vaak op het forum dat dat zelfs nog geen slecht teken is! Ik zal er zeker nog angstiger om zijn als ik terug zwanger ben. Ik had het erover met mijn man dat ik eerder op echo zou willen, maar hij raadt het af, hij wil opnieuw pas rond de 8e week gaan. De stress als we bv te vroeg zouden gaan en er nog geen vruchtje of hartje te zien is, weegt te zwaar door op mij volgens hem. Dus ja, daarvoor moet ik hem nog een beetje ompraten Ik was deze zwangerschap eigenlijk al niet onbevangen zwanger, ik weet niet waarom wat of hoe, maar ik had een slecht voorgevoel van in het begin. Soms vraag ik mij af of deze gedachten zich op den duur niet gaan verwezenlijken. Maar nu ben ik het een beetje te ver aan het zoeken vrees ik .... Ik zal zeker angst hebben maar ik trek me op aan de wetenschap en de ervaring van de dames op het forum hier. Een eerste MK brengt niet automatisch een tweede MK met zich mee, de kans dat een zw.schap goed verloopt is nog altijd groter dan de kans op een MK. De komende tijd zal ik mezelf dit wat inprenten om een toekomstige zwangerschap positief te kunnen bekijken! dikke knuffel en goed wekend! flyke
Me 2, ik kan me voorstellen dat je je veel waarom vragen gesteld hebt, maar helaas, een antwoord blijft achterwege. Ik wil me niet helemaal uitspreken over welk verlies groter is, hartje horen of niet, ik troost me een beetje dat ik het hartje niet gehoord heb, maar het verlies van zoals je zei, een geschenkje dat je eindelijk kreeg, je blij om was, maar zomaar uit handen genomen wordt, je geschenkje en alle verwachtingen errond, het verdriet blijft op zich wel even groot ...
@Jette; Poehe, gelukkig is mijn ongi nog geen 8 weken uitgebleven . Het was 8 weken geleden dat ze de missed abortion hadden geconstateerd, ik zit nu op 36 dagen na de eerste curettage en 3 weken en 2 dagen na de tweede. Mijn ongi moet nu binnen 1,5 week komen, anders moet ik contact opnemen met de gyn. Maar ja, ik heb weer zo'n raar gevoel in mijn buik, en dan ga je piekeren. Er is hier flink gepost in die 2 uur dat ik hier niet meer geweest ben. Wel grappig om te lezen dat iedereen dezelfde angst heeft voor inwendige onderzoeken. Daarom alleen al wilde ik een narcose tijdens de 2e curettage. Het lijkt me heel maf om de gynaecoloog tussen je benen bezig te zien. (oeps, die zin klinkt wel erg dubbelzinnig ). Geef mijn portie maar aan Fikkie. He Flyke, wat jij zegt over dat je niet echt hebt kunnen genieten van je zwangerschap herken ik wel. Alleen in het begin had ik een goed gevoel. Ik herinner me wel een vrijdagavond terwijl de zon op mijn gezicht scheen. Ik was net terug van het werk en lag bij te komen op bed. Ik had de TV aanstaan waarop het nummer Young Folks van Peter, Bjorn and John werd gedraaid en ik besefte opeens dat de volgende generatie er aan kwam. In feite dat je de toekomst droeg. Ik weet nog dat ik tranen in mijn ogen kreeg van geluk. Die plaat kan ik nu dus echt niet meer horen. Ik voel me tegenwoordig geestelijk al weer een heel stuk beter. Iedereen zegt ook tegen me dat de oude Marla weer zo goed als terug is. Ik heb dat dan ook alleen met deze song. Hebben jullie dat ook met muziek?