HAi Flyke, ik vind het ook wat tactloos om over babynamen te beginnen, maar ja, anderen zijn je verdriet snel vergeten. Laats ook gingen drie vriendinnen leuk naast elkaar staan om aan de rest hun buik te showen. Ik weet dat ze het niet doen om mij te kwetsen want ze zijn heel lief voor me na de mk en nog steeds,maar op dat moment wil ik gewoon de kamer uit lopen...... En miskramen zijn niet erfelijk, zolang er geen chomosomen afwijking in de familie is.
Hoi Flyke, Dat soort dingen worden vaak tegen je gezegd om je "op te beuren", maar dat werkte bij mij averechts. De eerste dag dat ik op het werk was na de missed abortion constatering (2 dagen later), werd er tegen mij gezegd door een goede collega dat ik maar blij moest zijn dat het een miskraam was, en dat het hebben van een gehandicapt kind pas helemaal erg was. Ook moest ik niet zo stressen de volgende keer, want dan zou ik weer een miskraam krijgen. Dit soort opmerkingen komen op dat moment hard aan, terwijl het waarschijnlijk anderen wel helpt. Mijn schoonzus had ook wel een "gouden" opmerking. Ze vroeg naar mijn miskraam, en terwijl ik aan het vertellen was hoe het allemaal was gelopen, zegt ze " goh, als ik dit zo hoor, dan heb ik toch ook weer zo'n zin om zwanger te worden. Nou ja, alleen in het zwanger zijn, hoor. Ik heb al 2 kinderen, en heb echt geen tijd voor een derde. En dan te bedenken dat ze psycholoog is. Ik heb gelukkig ook hele lieve reacties gehad, die heel veel goedmaken. Inderdaad wel heel goed dat je je er toch doorheen hebt gebeten, afgelopen weekend. Ik kan me wel voorstellen, dat het misschien prettiger is om in een kleinere groep te zijn, zo vlak na de miskraam. Vaak is dit intiemer en kun je wat beter praten over je miskraam. Ik hoop dat je er niet een al te rot gevoel aan over hebt gehouden. Ook ik hoop toch dat ik toch extra vruchtbaar ben na de miskraam. Het is wel een houvast voor me, maar ik besef heel goed dat dat absoluut niet op hoeft te gaan. Nu ben ik al blij als mijn menstruatie komt. Liefs, Marla
Jette: mijn man was ook eerst boos, zijn zij nu zo respectloos ?enz. maar ik heb hem gevraagd het er niet meer over te hebben, het hen te vergeven, ze het zeker niet slecht bedoeld hebben. Ik heb hier al verteld dat ik er nog altijd niet uit was of ik nu al of niet de waarheid vertel op het werk. Ik denk van niet, ook om zoals je zegt die vragen van de mensen, hoe gaat het nu met je enz een beetje te vermijden. Misschien is het ook niet correct in het verwerkingsproces maar ik wil precies terug een leventje als voor de zwangerschap, voor de MK. Heb ik het moeilijk, valt het op, kan ik desnoods nog de waarheid vertellen. Geven ze opmerkingen als je bent toch niet zwanger enz, ga ik hen zeggen dat ik eerst het verloop van het 'zogenaamd' cystje wil afwachten. Ivm het bloeden, ik dacht dat het veel meer zou zijn, de eerste dagen na de curetage (morgen 1week geleden) was dit het meest, maar volgens de gynae, weinig, sindsdien heel weinig, net als ik denk, ok ik heb geen maandverband meer nodig,krijg ik terug wat verlies.... en ivm het hebben van sex, ik zou zeggen, (zoals ik deed), als je zin hebt, ga er voor, voel je pijn of je ongemakkelijk, stop ermee, je partner zal dit heus wel begrijpen. Ik heb geen pijn gehad, heb wel gevraagd niet te diep te gaan, en raar om te zeggen maar het heeft ons precies terug dichter bij elkaar gebracht, een nieuw begin precies.... Me2, ik kan me heel goed voorstellen dat het een pijnlijk moment, waarom ben ik de vierde niet in het rijtje? Eind deze week mag ik bellen voor de uitslag, ik stond er versteld van toen de gynae het na de curetage vertelde, dat ze het vruchtje onderzoeken. Ik ga er nu al van uit, dat dit niets zal opleveren. Ok, goed voor mijn verstand en verwerking, MK is niet erfelijk in mijn situatie, toeval dus
Mensen kunnen vreemde dingen doen/zeggen.. 2 dagen nadat ik een vriendin had verteld over mijn MK (wat al heel moeilijk was) kwam ze met een foto album op de proppen met daarin echo foto's en weet ik wat allemaal van haar zoontje (die nu 12 maanden is, en kerngezond). Toen had ik het even niet meer. Ze bleef maar sorry zeggen toen ze doorkreeg dat dit wel een heel verkeerd moment was om ze aan mij te laten zien... tja... Ik ben wel een beetje jaloers als ik de verhalen hier van iedereen lees over wat een steun hun partner is geweest tijdens en na de MK. Helaas kon/kan mijn partner er helemaal niet mee omgaan, en hij zwijgt dan ook in alle toonaarden. Als ik iets erover zeg of als ik een "moeilijke dag" heb, zegt hij juist allemaal verkeerde dingen, terwijl hij 2 seconden later nadat ik hem daar op aaangesproken heb, hij dan wel weer zegt dat het ook zijn kindje was en dat hij de pijn ook heus wel voelt. 't Zullen wel de hormonen zijn (vandaag eerste dag van ongi) maar ik zit hier nu snikkend te denken wat ik daar nou weer mee moet. Ik wil er voor hem zijn en hij duwt me weg, en ik heb hem nodig om mij te troosten en hij kan het niet omdat hij niet kan omgaan met z'n eigen verdriet, laat staan dat van mij. Zucht.
HI Marla ook dat is eigenlijk een reden waarom ik op mijn werk de waarheid niet zal vertellen, intussen heb ik ook al een aantal keer die standaard zinnen mogen aanhoren, beter MK dan geh.enz.... en ik ben er zeker van dat die zin terug zou komen. Het is ff genoeg geweest, ik heb nu iets van, 'ik wil terug vooruit en niet blijven hangen' Na 2 dagen al terug gaan werken? Moedig, zou ik niet gekund hebben. Help zeg, die opmerking van je schoonzus, jij vertelt over je verdriet van je zwangerschap en zij vertelt dat ze trug zwanger zou willen zijn?! En dan nog psycholoog erbij, grrr Ik heb er geen spijt van dat ik meeging op weekend. Dit is het vijfde jaar, dat we dat jaarlijks doen, en ik wou dit niet zomaar laten voorbijgaan. Intussen heb ik kunnen genieten van een wandeling in het bos, de warmte van vriendschap enz. Ik heb dit eerste examen overleefd (terug onder de mensen komen, sinds de curetage:het definitieve einde van de zw.schap) denk ik dan, dit was al een test, en zo voel ik me al wat voorbereid om woensdag terug onder de collega's te komen. En Marla, ik heb ook zoiets, ik hoop op die extra vruchtbaarheid maar tegelijkertijd wil ik mezelf beschermen voor ontgoocheling. Zoals je zegt, eerst ongi worden en dan volgt de rest grtjs flyke
Nomusa: ik kan me inbeelden dat dit een zeer moeilijk moment was, ook ik heb schrik voor dergelijke momenten, ben er bijna zeker van dat ik er nog mee geconfronteerd zal worden... Ivm je partner, ook ik had in het begin weinig weerklank bij mijn partner, vooreerst geloofde hij niet in mijn intuitie dat ik aanvoelde dat het een MK was, en voelde ik me in de steek gelaten. Nadien toonde hij heel kort zijn verdriet door te zeggen dat hij zich ook al papa voelde en ook verdriet had. Nu ik dat weet, laat ik het wat in het midden, ik merk ook de laatste dagen dat ik wel nood heb om erover te praten, maar het gesprek of discussie uit de weg ga, uit schrik dat ik niet de reactie krijg die ik verwacht en ik me nog slechter zou voelen. Nu denk ik, we hebben elk ons verdriet, elk moet dit op zijn manier verwerken. Dus ik weet eigenlijk ook niet welke raad ik je kan geven, hem verder blijven tonen dat je er bent voor hem, en misschien zal hij op een gegeven moment toch naar je toe komen om samen het verdriet te verwerken, sterkte meid! flyke
Hallo nomusa, het lijkt me erg moeilijk als je partner net de dingen zegt die je niet wilt horen, ik heb dat in het begin ook gehad met mijn man, hij wilde zijn verdriet ook niet tonen om mij maar niet te kwetsen, hij wilde niet dat ik nog meer verdriet had doordat hij verdriet had! Ik heb toen op een hele rustige manier met hem gepraat en hem duidelijk gemaakt dat ik juist graag wilde dat hij ook verdriet had, en dat ook aan mij toonde! Tijdens dit gesprek vertelde hij mij dat hij het verschrikkelijk vond om te zien hoeveel lichamelijke pijnen ik de twee dagen na de curretage heb gehad en hoe graag hij dit niet van me over wilde nemen. Vond dit zo lieeeeeeeef van hem, ik moet werkelijk zeggen dat we dichter naar elkaar toe gegroeid zijn de laatste week! En het is nog niet zo dat hij er uit zichzelf over begint, ik ben meestal degene die er over praat, maar hij luister goed en vangt me dan echt op! jette
Oh Nomusa, een dikke knuffel voor jou. Het lijkt me echt heel erg moeilijk als je partner er niet goed over kan praten. Hij is toch de persoon die het dichtste bij je staat. Ik kan me voorstellen dat je je echt afgewezen voelt en dat het dan nog zwaarder is om je miskraam te verwerken en dat het verdriet langer blijft "hangen". Hopelijk kan je er toch goed met vrienden over praten. (enneh.... anders zijn wij er, he) He Flyke, Gelukkig heb je toch ondanks alles kunnen genieten van het weekendje weg. Kan me voorstellen dat je nog twijfelt aan of je het je collega's zal vertellen. Je kunt inderdaad ook hele tactloze opmerkingen krijgen. Ik heb het aan goede collega's vertelt en natuurlijk aan mijn baas. (er ging wel wat tijd over heen voordat ik het verteld had. Na een tijdje gaan de scherpe kantjes van je verdriet af, en wordt het makkelijker om er over te praten, zonder emotioneel te worden). Zie je er tegen op om weer te gaan werken? Ik vond de eerste werkdag wel erg moeilijk, maar ja je moet er doorheen. (achteraf gezien vond ik dat ik ook wel weer snel ben gaan werken) @ Jette, wat een enorm lieve opmerking van je vriend!
Marla, hoe dichter de eerste werkdag komt, hoe meer schrik ik inderdaad krijg voor die dag. Ik zal blij zijn als het woensdagavond is. De vragen over het zogenaamd cystje, de antwoorden die ik zal moeten verzinnen, liegen en hopen dat ik niet rood word of door de mand val, grr Zal een zure appel zijn, maar hoop dat die vlug op is Ik zal het tenminste geprobeerd hebben, lukt het echt niet, dan zal ik misschien aan die desbetreffende collega de waarheid vertellen en vragen of ze dit voor zich houdt. grtjs flyke
Flyke, Jette en Marla, dankjewel voor jullie lieve woorden. Ik hoop nog steeds dat mijn partner en ik er op een gegeven moment wel "normaal" over zullen kunnen praten. Jette, kan ik jouw man niet even lenen? Op dit moment ben ik alweer bijna 4 weken in Nederland, en mijn partner zit nog steeds in het buitenland wat het er ook niet makkelijker op maakt. Ik kan soms wel even bellen maar de verbinding is vaak zo slecht dat we nauwelijks 2 woorden kunnen wisselen. En dat terwijl ik hem op dit moment het liefst dicht bij me heb, en hem voor mijn gevoel ook echt nodig heb, meer dan voor de MK. Ik probeer me elke keer te verplaatsen in hoe het voor een man is om mee te maken, en dan met name hoe het voor mijn man is... Ik denk dat een MK voor ons vrouwen toch heel anders is. Voor ons is het veel echter denk ik.. het kindje groeide in ons lichaam tenslotte. Mijn partner heeft overigens al 2 gezonde kinderen van een eerdere relatie. Als het goed is ga ik eind deze week of begin volgende week ook weer naar het buitenland en misschien dat het dan beter gaat. Misschien had hij deze afstand nodig om het op zijn manier te kunnen verwerken en het een plaats te geven. Ik hoop het in ieder geval...
Zou het misschien helpen als je tegen je collega('s) zegt dat je dat vrij intieme zaken vind, die je liever niet bespreekt? Dan hoef je in ieder geval "geen technische" antwoorden te bedenken. (maar ja, grote kans dat ze daar niet intrappen). Oh ja, in het begin was ik letterlijk alleen maar aanwezig op het werk, en heb niet veel gedaan.
Nomusa, dat maakt het er inderdaad niet gemakkelijker op, die afstand. Maar zoals je zegt, misschien brengt deze korte 'scheiding' een postief resultaat in het verwerkingsproces van jullie beiden en kunnen de emoties besproken worden, ik duim ervoor! Marla, thx vr de tip, ik had het er ook over met mijn man voor de curetage, wat moet ik zeggen op het werk, zou ik zeggen .... hij zei jij moet je toch niet verantwoorden tov hen? Ik dan, jamaar 80% is vrouwen, je kent dat, dat is niet hetzelde als bij jullie mannen, vrouwen zijn veel directer en nieuwsgieriger ..... maar eigenlijk nu jij een vrouw dat zegt Marla, besef ik meer dat ik die opmerking idd kan zeggen, het redelijk intiem is en ik het er liever niet over heb, thx Mijn probleempje is dat ik alleen in een bureau zit en ik vlug mijn aandacht kan laten wegzakken om te denken .... maar ik zal wat werk naar mij toetrekken, is het lekker druk en heb ik geen tijd omte denken, daarbij, nu ik afwezig geweest ben, het werk zal zich wel opgestapeld hebben
Hallo allemaal, heb even wat bladzijdes terug gelezen en zou het liefst op jullie allemaal reageren! Er zijn zoveel dingen die ik herken. Flyke, bij mij is het zo dat ik juist heel open ben geweest op het werk. In eerste instantie niet, toen wist bijna niemand dat ik zwanger was. Maar omdat ik tijdens mijn proefperiode zwanger ben geraakt, ben ik wel in een vroeg stadium open geweest naar mijn bazen. (wat ze overigens zeer waardeerden). Toen het mis gingen kregen zij het te horen, omdat ik toch wat langer dan een 'verkoudheidje' weg zou blijven (eerst wachten op miskraam, daarna toch curettage, daarna herstellen... Ben ruim 2 weken weggebleven op het werk en achteraf vond ik het nog te snel..) Toen zij vroegen wat ze konden zeggen als collega's vragen zouden stellen, heb ik gezegd dat ze de waarheid mochten zeggen. Ik kon het niet aan mezelf verkopen om terug te komen en te zeggen: 'ja, was best een langdurig griepje...'. Dat kon ik gewoonweg niet. Ik had een vruchtje verloren dat mijn kindje zou worden...dat is geen griepje. Nu is het zo dat ik makkelijk open ben over dit soort dingen. Ik heb een baan waarbij dat ook wel nodig is (ben psychotherapeut) en ik moet duidelijk hebben voor mezelf wat ik wel of niet aankan, omdat het niet goed is om met patienten te werken, terwijl ik zelf nog te emotioneel ben. Het voordeel was dat ik erg veel steun en lieve woorden heb ontvangen. Er was veel begrip en de eerste dag dat ik op het werk kwam (inderdaad een zeer zure appel) werd er weinig van me verwacht. Ze vonden het al fijn dat ik er was en als ik ook nog iets nuttigs zou doen, was dat mooi meegenomen, maar er lag geen druk op. Ik moet eerlijk zeggen: ik vond die eerste dag heel zwaar. Schoot vaak vol en had moeite om weer 'met de gewone wereld' mee te doen, terwijl ik nog in die andere wereld zat. Maar het heeft ook geholpen om weer m'n draai te vinden. Het is al zo'n eenzaam proces (hoe geweldig en lief je vent ook is) dus ik wilde het zelf graag delen. Voor mij was dit het best, ik had het ook niet anders kunnen doen. Maar iedereen doet het op z'n eigen manier. Veel sterkte Flyke, met die eerste werkdag en veel lieve groeten aan jullie allemaal! Amber
amber, bedankt vr je lieve bericht, sinds deze avond kijk ik nog duizend keer meer op tegen die eerste werkdag, waarom kan je lezen onder topic tussen realiteit en gedwongen .... kreeg terug klap in mijn gezicht, maar ik zal het moeten leren aanvaarden, kan niet anders, veel sterkte nog, want het is en blijft een eeuwig proces van verwerking volgens mij flyke
hi ladies, ja hoor nomusa je mag hem wel even lenen......, na doe toch maar niet he? Ik ben het er mee eens dat het natuurlijk voor de mannen ook emotioneel is maar dat het voor de vrouwen die het aangaat nog een tikje erger is, zoals eerder gezegd er groeit wat in ons, wij zijn er vanaf dag 1 direct elke dag mee bezig. Maar dat houdt niet in dat een man er zo ove heen moet stappen! Voor wat betreft de eerste werkdag, mijn MK is donderdag avond begonnen en vrijdags ben ik gecurreteerd, is was toevallig die dag vrij omdat ik een wedstrijd had. Ik ben direct maandag weer aan het werk gegaan, op mijn werk wist maar 1 collega dat ik zwanger was, dat is ook meer als een collega dus daar had ik het aan verteld. Maar goed ik kreeg direct de vraag van mijn baas "en ben je in de prijzen gevallen vrijdag" tja ik had de hoofdprijs niet dus..........! Ik heb het hem verteld, hij schrok natuurlijk ook enorm, hij wist niet dat ik zwanger was, ik wilde dat maandag na mijn eerste bezoek aan de VK vertellen maar goed zo ver mocht het niet komen. Aan het einde van de week heb ik het aan nog 1 collega verteld omdat ze vroeg wat er met me was, of ik niet zo goed in mijn vel zat. ! ik wil 1 ding zeggen een MK is geen schande, het is geen misdaad, het is iets wat je overkomt en wat niet terug te draaien is. Schaam je er niet voor en vertel het aan de personen wat noodzakelijk is. Ik merk nu ik het aan wat meerdere mensen verteld heb dat het makkelijker wordt om er over te praten! Je moet het niet als geheim met je mee gaan dragen.
Jette nu mijn baas en de collegas op de hoogte zullen zijn van mijn MK, probeer ik ook meer in die woorden te gaan geloven. Je woorden lezen voelen goed aan: ! ik wil 1 ding zeggen een MK is geen schande, het is geen misdaad, het is iets wat je overkomt en wat niet terug te draaien is. Schaam je er niet voor en vertel het aan de personen wat noodzakelijk is. Ik merk nu ik het aan wat meerdere mensen verteld heb dat het makkelijker wordt om er over te praten! Je moet het niet als geheim met je mee gaan dragen. liefs flyke
he flyke, ik moet wel heel eerlijk bekennen dat ik het eerst ook aan niemand wilde vertellen, tot mijn man thuis kwam, bij kennissen was geweest en vroegen waarom ik vrijdag niet op die wedstrijd was geweest. Hij heeft heel open verteld wat er gebeurt was, ik vond dat in eerste instantie vervelend, omdat ik bang was voor de reacties. Maar mijn man was heel stellig hierin, hij vroeg zich af waarom ik dat zo geheim wilde houden, hij vond het zeker geen schande! Ik heb hier over nagedacht en dat is ook zo, wij hebben niets misdaan, het is gelopen zoals het is gelopen! Het enigste nadeel van het vertellen is dat de mensen op het werk bij mij zijn dat er niet zo veel drie personen die het weten, maar je de eerste week elke dag gaan vragen hoe het gaat. Ik moet zeggen dat er nu al iets minder wordt gevraagd, tenminste vanmorgen vroeg hij het niet, hoeft ook niet, vindt het prettiger zo! Dus flyke, moed houden, het is echt geen schande let maar eens op hoeveel vrouwen dit al is overkomen, het is een impact op je leven, het is een verdrietige tijd, maar je komt er sterker uit als dat je er bent ingegaan! moed houden, komt goed!
Jette je zei daarnet nog: het is echt geen schande let maar eens op hoeveel vrouwen dit al is overkomen, het is een impact op je leven, , en het klopt, ik kreeg net een mailtje van een collega die de waarheid vernam via mijn baas over mijn MK, ze zei dat ze al een vermoeden had toen ze hoorde van het 'zogenaamd weghalen van een cyste', ze heeft immers zelf tussen haar twee zwangerschappen (heeft 2 prachtige dochters) een MK gehad, zo zie je maar, onnoemelijk hoeveel verscholen verdriet er dichtbij kan zijn....