Flyke geloof echt in de woorden die Jette heeft gezegd. Het si geen schande en je moest eens weten hoeveel er om je heem het hebben meegemaakt die het NOOIT hebben verteld, terwijl het super oplucht om het met mensen te delen. Ik kwam terug op kantoor (bij mij gebeurde het tijdens mijn vakantie, maar heb baas wel ingelicht die vroeg of hij het mocht vertellen, ik zei ja) en mijn collega zei dat ze heel hard had moeten huilen voor mij omdat het haar ook was overkomen bij 1ste zwangerschap (ze heeft nu gezond ventje) en dat ze daar nooit met iemand over had kunnen praten! Zo zie je maar, nu konden we er samen over praten!
ik denk dat het oplucht als je er over praat, en gedeelde leed is toch minder zwaar. Je moet niet proberen alles voor je zelf te houden, openheid en eerlijkheid is toch het beste. Ik ben er wel van overtuigd dat je het niet direct aan iedereen hoeft te zeggen, maar kies je personen uit waar je het mee deelt! En ja het heeft mij ook erg verwonderd hoeveel vrouwen dit stilletjes in zichzelf hebben gehouden, en waarom?
Jette, ik denk dat er ook veel binnenvetters bestaan, die sowieso niet graag over problemen praten. Ikzelf heb dat niet, maar ik kan me wel voorstellen dat niet iedereen er zo makkelijk over praat. En ook kun je hele vervelende reacties krijgen, waar je natuurlijk niet op zit te wachten, maar die wegen niet op tegen de positieve. Ik realiseer me nu wel hoe goed een telefoontje en een kaartje iemand doet in zo'n situatie. Een collega van mij loopt momenteel in het ziekenhuis en heeft morgen een punctie waar ze enorm tegenop ziet. Ik heb vandaag een kaart op de bus gedaan, zodat ze hem morgen heeft als ze terug uit het ziekenhuis is. Dat soort dingen heeft mij ook echt geholpen. Wat dat betreft geloof ik ook dat je leert van deze ervaring. Zelfs zoiets vreselijks als een miskraam (of wat dan ook) brengt toch iets goeds in je leven. (misschien zien we dat nu nog niet, maar is dat iets waar je op langere termijn achter komt)
ja okay ben het je eens marla over de binnenvetters, ik moet zeggen van mij hoort mijn omgeving ook bijna nooit iets bijzonders, als ze vragen hoe het gaat antwoord ik bijna standaard goed! Ik weet wel dat dat ook niet goed is maar ik ben ook niet echt een gevoelsmens, tenminste niet naar de buitenwereld. En toch voelt het goed om er over te praten! Leren doe ik ook van deze ervaring, ik leer veel over mezelf en wat voor mij belangrijk is!, tja over het wat goeds brengen zie ik zeker nog niet! Ja deze contacten misschien dat zie ik wel als iets zeer goeds! liefs Jette
ik denk ook, dat dit mij, mijn man, onze relatie ergens sterker zal maken, omdat we dit samen moeten verwerken, maar of het iets 'goeds 'brengt (maar misschien je wel wat ik hiernet zei daarmee) weet ik niet, of ben ik zeker ook nog niet uit, het enige wat ik nu geleerd heb is, dat er meer verdriet schuilt in een mens dan je kan zien, en dat geluk en verdriet heeel dicht bij elkaar kunnen liggen
Dat was precies waar ik op doelde Flyke: een sterkere band met je partner is ook positief, hoewel ik, maar dat geldt natuurlijk voor iedereen, dat natuurlijk liever op een andere manier zou hebben ondervonden. Ikzelf ben wat attenter naar andere mensen toe. Daarnaast besef ik nu nog eens extra goed dat een kind geen vanzelsprekendheid is, maar echt een wondertje en dat je heel dankbaar moet zijn voor al het goede in je leven. Een collega van mij heeft heel wat jaren geleden na 20 weken zwangerschap haar baby verloren. Ze heeft inmiddels 2 gezonde kinderen. Wat ik zo mooi vond, was dat ze vertelde dat ze het na de geboorte van haar oudste zoon relativeerde met het idee dat ze anders haar oudste zoon nooit had leren kennen. M.a.w. haar zoon is het goede wat er in haar leven daarna is gekomen. Ik kan het helaas niet zo mooi opschrijven, als zij het verwoordde.
Marla, ik denk dat ik begrijp wat die collega bedoelt, maar is mooi dat ze zo haar verdriet in iets positiefs kan ombuigen. Ik kom net terug van de bib met een viertal boeken over miskraam enz. heb zin om te lezen, deed ik vroeger veel, de laatste tijd niet meer, denk dat het mij zal helpen bij de verwerking. Ik zocht in de bib volgens thema, had een aantal codes van boeken opgeschreven, maar was de eerste keer dat ik naar die bib ging. Om niet teveel tijd te verliezen vroeg ik de bediende waar ik die codes terug kon vinden. Ze ging met mee mee en vroeg welke code, ik zei 615.7 spit, en wat is de titel van het boek? Ik zei eerder stil (stonden nog mensen in die rayon en kinderen), het verlies van je baby....(of zoiets was het) ze had het niet verstaan, wat is de titel vroeg ze nog eens? Ik kreeg het bijna niet meer over mijn lippen, ze had het door en zei , sorry.... gr hatelijk moment, maar ja, zijn echt van die situaties die je niet kan voorkomen en helaas nog kunnen voorkomen. Was daarnet eerste keer dat ik echt terug in het openbaar leven stapte, naar de winkel enz, het was een beetje een tegenvaller, had overal pech, had geen kleingeld voor de winkelkar, stootte mijn hoofd aan de autokoffer, enz.... groetjes flyke
He Flyke, Ja, dat zijn de confronterende momenten, zeker als je voor het eerst weer in de openbaarheid komt. Bah, je zou willen dat je dit soort situaties kon voorkomen, maar je moet er helaas doorheen. Dit soort dingen kan je morgen ook gebeuren. Bij mij was dat wel het geval, maar dat maakt niet uit, moet je maar denken. De meeste mensen reageren erg begripvol. Ik kon net na mijn eerste curettage heel slecht relativeren en omgaan met pech enzo. Dan ging ik 's ochtends naar mijn werk met het idee dat ik flink wat werk zou verrichten die dag, en dan stond ik lang in de file en had het al helemaal gehad voor de rest van de ochtend. Normaliter maak ik me helemaal niet druk over dit soort dingen. Ik begreep wel van de gynaecoloog dat je hormonen weer een plekje moeten krijgen na een curettage, en dat je extra emotioneel kunt zijn. Gelukkig ben je nu voor het eerst weer in het openbaar leven geweest, en wordt het de volgende keer waarschijnlijk makkelijker! Veel succes morgen!
flyke, en toch vind ik het dapper van je, de eerste stap weer naar het "normale" leven, noem het maar normaal En toch ondanks dat je veel pech hebt gehad de eerste dag, je zult zien dat het toch langzaam aan weer beter gaat! succes!
dag Jette ik laat hier nog van mij horen hoor, maar in verschillende topics Met mij gaat het wel, ik heb zowel sterke als zwakke momenten. Morgen 2 weken geleden dat ik curettage had, eigenlijk gaat de tijd nog redelijk snel vind ik. groetjes flyke
Hoi Flyke, ja ik zag dat je nog gereageerd had in andere topics, was nieuwschierig hoe het gegaan was op je eerste werkdag! Jette
Wel prettig om hier zoveel te lezen over een mk vind ik.. Ik heb 29 september een mk gehad... Nu gaat het wel weer beter maar dat was zo'n rotperiode...gelukkig hebben mn vriend en ik elkaar goed kunnen troosten..ik dacht in het begin dat mn vriend er niet zó emotioneel op zou reageren maar toch wel, ook hij heeft gehuild...zelfs in het bijzijn van zn baas...(hij is zo goed opgevangen op zn werk, hij mocht weekje bij mij thuis bleven maar kreeg wel meteen voluit uiutbetaald, we hadden meteen bloemen gekregen en al zn collegas kwamen bij hem langs toen hij weer begon met werken.. vergeleken bij mij...heb wel 1 smsje gehad van 2 collega's, verder niks over gehoord ofzo..mn bazin had meer zoeiets van: wanneer kom je weer werken, en dat een mk niet leuk is maar dan was er iets gewoon niet goed...ze had zelf ook een mk gehad en zij had er niet zoveel last van.....echt niet leuk om dat zo te horen, alsof ik me aanstelde! Ik heb ontzettend veel pijn gehad van de miskraam, waren echt weeen, het kindje was 8,5 week (ik dacht al 10,5 week zwanger te zijn). Ik werd op een gegeven moment tussen een wee door zoo misselijk dat ik gewoon echt over moest geven... ook emotioneel natuurlijk veel verdriet....en dan ook nog het vertellen aan iedereen die het wist... Mijn vriend heeft het de meesten verteld, ook met veel verdriet natuurlijk.. 1 vriend van hem had ie lang niet gesproken, die wist wel dat ik zwanger was...die kwam toen onverwachts langs. Ik zei nog tegen mn vriend: hj weet toch dat het mis is gegaan? mijn vriend dacht van wel.. Die vriend kwam binnen en liep meteen naar me toe en zei: en?! Hoe is het met je buikje, al mooi gegroeid?! Toen had ik het ff heel moeilijk weer.....hij viond het heel vervelend, hij kon er natuurlijk niks aan doen.. Nouja, inmiddels ben ik al keer wee rongi geworden na de Mk en nu zijn we weer gewoon verder..ik moet nu ongeveer 2 weekjes wachten tot ik weet of het wel of niet raak is..hoop erg van wel.. Liefs Sylvia
Hoi Sylvia, ja het is prettig om zoveel ervaringen van mensen te lezen, om te weten dat je niet alleen staat, en dat je je gevoel van je af kunt schrijven en tips van anderen kunt lezen! In jou geval is het echt kl*t*n dat je leidinggevende zo reageert, bij mij was het compleet anders, mijn leidinggevende nam echt de tijd voor me, gaf me de ruimte om mijn tijden in te delen zoals ik zelf wilde en accepteerde ook dat ik nogal veel zat te surfen op het internet naar allerlei sites die met miskramen te maken hebben ! Niets dan lof dus voor mijn leidinggevende. Ik wens je het allerbeste! groeten jette
Hi Sylvia, Ikzelf heb een curettage gehad, en moet daar achteraf misschien maar blij om zijn, ook al heb ik getwijfeld of ik wel de juist keuze had gemaakt. Een spontane afdrijving van het vruchtje is absoluut niet makkelijk, zo te horen, met echte weeen enzo. Wat een stomme reactie van je bazin. Erg ongevoelig. Dat zij geen moeite had met haar miskraam, betekent niet dat dat voor jou ook zo is. Volgens mij hebben de meeste vrouwen er veel verdriet van, ik in ieder geval wel. Dat soort opmerkingen komen heel hard over als je net een miskraam hebt gehad. Belachelijk! Heel veel sterkte met de verwerking toegewenst en ik hoop dat je over 2 weken goed nieuws krijgt! Groetjes, Marla
Hi, ik ben ook "blij" dat ik een curretage heb gehad, als ik dat zo lees hoe het er aan toe gaat met spontane afdrijving, dat zie ik niet zitten! Ben wel in afwachting nu van mijn eerste ongesteldheid, maar er komt nog niets......... ben denk ik te ongeduldig! Tuurlijk hebben vrouwen er verdriet van, moet toch ook, het is niet niets om het leven te verliezen!, daarom vindt ik het ook een belachelijke reactie van de bazin! Het is toch een soort rouwproces waar je door moet, en het wordt naarmate de tijd vordert wel makkelijker, maar ik heb het als een zeer verdrietige periode ervaren! Jette