Hi lieve meiden, Ik heb getwijfeld of ik hier wel een topic over durf te openen, maar zit echt met mijn handen in het haar. Ik heb nu ruim een jaar een relatie en ben nu 9 weken zwanger van hem. Allebei een grote kinderwens dus deze kleine is sowieso door ons beide meer dan gewenst. Het probleem is echter de communicatie tussen ons en zijn koppigheid.. Hij heeft 3 manieren van reageren, of hij negeert me, gaat nergens op in en vraagt niet door, of hij begint meteen over zichzelf of hij wordt boos en schiet in de verdediging. Dit heb ik een half jaar geleden al aangekaart en hij erkende dat dit een probleem is wat hij al langer heeft en is daar hulp voor gaan zoeken. De tools die hij daarvan heeft gekregen verteld hij dan wel als hij terug is van zijn therapie, maar op de momenten dat hij dit moet inzetten valt ie altijd terug in zijn oude gedrag en dat begint me zo op te breken. Ik ben nu op een punt dat ik niets meer tegen hem durf te zeggen, bang voor weer een nieuwe discussie. Ik heb op alle mogelijke manieren geprobeerd om hem aan het praten te krijgen en gesmeekt of hij alsjeblieft ook af en toe aan mij wil vragen hoe het met mij gaat op zo'n moment. Daarnaast mis ik daadkracht, bijvoorbeeld in het oplossen en actief meedenken om ons gedoe op te lossen, maar ook het eeuwige gebankhang de laatste maanden. Als ik heel eerlijk ben had ik, als ik niet zwanger was geweest, de stekker er inmiddels wel uitgetrokken. Maar ergens hoop ik dat dit gewoon mijn hormonen zijn waardoor ik hem onbewust onder een vergrootglas leg. Ik mis gewoon iemand waar ik fijn mee kan praten, die er echt voor me is als ik het even nodig heb Help..
Wat lasting. Maar als dit probleem al langer bestaat, waarom ben je dan toch zwanger geworden? Omdat jullie allebei een kinderwens hebben? Los van elkaar of samen? Lijkt me toch dat je duidelijk moet aangeven dat het nu een probleem is en dat er wat móét gebeuren
Ik ben een half jaar geleden gestopt met de pil ivm extreme tussenbloedingen. In overleg met de huisarts dus even gestopt om de kijken of de boel 'gereset´ kon worden. Sindsdien hebben we het met condoom gedaan, maar is dat 1 keer mis gegaan (condoom gescheurd). Ik wilde het niet weg laten halen (31 jaar en dus allebei een kinderwens), maar het is niet zo dat we bewust met kinderen bezig waren. Dit probleem speelde al wel, maar het lijkt de afgelopen weken alleen maar erger te worden. Ik hoop zo dat dit aan mijn hormonen ligt
Dat heb ik inderdaad ook gevraagd, maar zijn gesprekken zijn om de week in de ochtend. Normaal had ik daar vrij voor gevraagd, maar zit nog in mijn proeftijd van een nieuwe baan dus durf dat nog niet zo goed. Heb wel aangegeven dat ik graag in therapie met hem wil om te kijken of we hier iets aan kunnen doen, maar ik ben steeds de enige die hier actie in onderneemt
Ik geloof er zelf altijd in dat zulke problemen van twee kanten opgelost moeten worden. Een deel zal hij moeten doen en een deel moet jij doen. Iemand ba 31 jaar veranderen in zijn gewoonte is bijna onmogelijk, dus er moet ook een deel acceptatie zijn van jouw kant. Daarbij speel jij ook een grote rol met hoe je op hem reageert. Wanneer hij weer 'terugvalt' in zijn oude gewoonte dan zou jij ook iets anders kunnen doen dan dat je normaal doet.
Twee dingen: 1. Het kan zéker aan hormonen liggen. Ik kon mijn man wel schieren op sommige momenten en dat was echt onredelijk. 2. wat zijn de dingen waar dan zo heftig over gesproken moet worden? Gaat het over structurele of incidentele dingen?
Dit ben ik absoluut met je eens en dat probeer ik ook. Ik probeer ook meer van hem te accepteren en niet overal een probleem van te maken. Of het even te laten en er dan later (rustig) op terug komen. Maar het voelt gewoon alleen, daar baal ik van. Ik wil ook af en toe even iemand die me op de bank neer zet en oprecht even naar me luistert en doorvraagt
Hoe merkte jij dat? Of heb je op zo'n moment wel in de gaten dat je onredelijk was en het je hormonen waren die opspeelden? Het gaat meer om incidentele dingen, om maar een stom voorbeeld te noemen. Als ik bijvoorbeeld een rotdag heb gehad op mijn werk oid, dan vind ik het fijn om dat even van me af te praten. Zijn reactie zou dan zijn 'ja dat had ik vorige week ook´ en dan zit ik weer naar zijn verhaal te luisteren. Dan is hij het kwijt en loopt hij weg. Dit is dan een stom voorbeeld en het is ook niet zo dat ik een extreme zever ben die constant over alles wil praten, maar ik baal er dan van dat ik echt om zijn interesse of aandacht moet schreeuwen (figuurlijk)
Je kent geen enkele man die vraagt 'wat is dan aan de hand´ oid als zijn partner een rotdag heeft gehad?
...ze zijn er. Niet echt eerlijk dat je dit zo wegwuift terwijl TO daar dus blijkelijk wel behoefte aan heeft.
Heeft je vriend toevallig adhd? En dan bedoel ik niet het algemene vooroordeel van druk zijn, maar echt adhd als in moeilijk kunnen luisteren, afwezig lijken tijdens gesprekken, geen concentratie enz enz. Wat je als laatst over hem zei herken ik heel erg namelijk in mijn vriend...
Ik denk dat het probleem aan beide kanten speelt . Enerzijds jouw verwachtingen die je hebt en zijn manier van communiceren. Ik zou eens contact opnemen met een relatietherapeut. Deze kan jullie misschien op weg helpen
Die volledig instinctief in de gaten heeft dat er 'iets' is en je dan op de bank neerzet, je diep in de ogen kijkt en vraagt 'hoe gaat het nu echt met jou?'. .... Nee.
Waar hoor je mij zeggen dat hij dat instinctief moet aanvoelen en me dan diep me in mijn ogen moet kijken? Vind dat nogal suggestief. Ik zou het fijn vinden als ik aangeef dat ik me rot voel (en dat zeg ik dan ook), iemand daar dan ook op in gaat en interesse toont. Wellicht dat mijn verwachtingspatroon te hoog is, maar ik heb altijd geleerd dat een wederzijdse interesse vrij normaal is.
Jouw verhaal overstemmen met het zijne is irritant en onaardig. Anderzijds is het ook zo dat je je moet realiseren dat het voor veel mannen heel lastig is om alleen maar naar je te luisteren. Veel mannen willen dingen doen. Problemen oplossen. En actie is vaak niet wat 'wij' nodig hebben, wij willen 'praten'. Die twee stijlen haken heel vaak niet ideaal op elkaar aan.
Ik ken je gevoel heel erg, tenmiste mbt het reageren van je vriend/man. Die van mij negeert ook, wordt overal boos op of idd in d'r verdediging. ik ben ook in therapie geweest en het ging goed tot de therapie over was. Dus ik kan ook niet echt een tip geven.
Ik heb geen idee, ik zal het eens aankaarten bij hem. Bedankt voor je tip in ieder geval. Hoe werken jullie daaraan?