Op maandag 12 november werd ik wakker van de weeën alhoewel deze meer aanvoelden als pijn in mijn rug. Op het moment dat ik echt rechtop stond op mijn benen voelde ik wel wat 'lopen' maar ik wist niet zeker of dit vruchtwater was. Uiteindelijk heb ik 3 x mijn ondergoed moeten verschonen en zijn we samen opgestaan. Mijn man besloot thuis te blijven van zijn werk omdat hij het idee had dat het 'vandaag wel eens kon gaan gebeuren' (goed aangevoeld, aangezien ik nog steeds dacht; ach, het zal wel loslopen allemaal). Nadat we twee uur lang hadden bijgehouden hoevaak de weeën kwamen besloten we de verloskundige te bellen. Ik stelde haar op de hoogte van de stand van zaken en vroeg haar wat we het beste konden doen. Ik moest sowieso 's middags terugbellen, maar in ieder geval als de weeën om de minuten kwamen. Uiteindelijk hebben we haar om 2 uur 's middags wederom gebeld waarna ze besloot om, na het afleggen van haar visites, even bij ons langs te komen. De weeën kwamen nog steeds onregelmatig, maar het was wel heel belangrijk om in de gaten te houden of mijn vliezen nu waren gebroken ja of nee, dit omdat ik af en toe wel wat vocht verloor, maar niet echt spraakmakend veel. Om 4 uur 's middags was de verloskundige bij ons, ik moest op bed gaan liggen en ze probeerde te kijken of het idd vruchtwater was. Omdat zij twijfelde mochten we gelijk naar het ziekenhuis toe, puur om het zeker te weten. De verloskundige belde het ziekenhuis voor ons waarna wij vertrokken. Daar aangekomen gingen we gelijk door naar de afdeling verloskunde alwaar ik naar een kamer werd gebracht en een band om mijn buik kreeg met twee apparaatjes. Één voor het meten van het hartje en het andere apparaatje voor het meten van weeën activiteit. Op dat moment schoot nog door me heen: "Dadelijk ben ik echt zo'n boerentrien waarbij geen weeën worden geconstateerd en dat mijn vliezen nog in tact zijn, lig ik hier mooi voor lul zeg". Maar niks was minder waar. Gedurende het half uur dat ik was aangesloten kreeg ik twee 'mooie' weeën (zoals de verpleegkundige dit omschreef, ik vond er niks mooi aan natuurlijk). Omdat nog steeds onduidelijk was of mijn vliezen nou waren gebroken werd er even met een eendenbek gekeken en ja hoor, al snel werd duidelijk dat de vliezen echt gebroken waren. Omdat het met mij nog supergoed ging en ik nog normaal kon lopen en praten werd er een afspraak voor ons gemaakt om de bevalling in te leiden op 13 november om kwart voor 7 ('s morgens ja). Juist omdat ik mij nog zo goed voelde gingen we weer huiswaarts. In de auto belde ik eerst mijn ouders om ze op de hoogte te stellen en om te vragen of mijn moeder bij de bevalling wilde zijn (wat ze uiteraard heeeeeeel graag wilde ), omdat we elkaar toch aan de telefoon hadden besloten we om toch maar even door te rijden naar mijn ouders. Daar aangekomen even zitten praten en weer naar huis gegaan met een kant-en-klaar pizza voor mij en een nasi kant-en-klaar-menu voor mijn man, het was namelijk al 19.00 uur en ik had er de hele dag geen vlees uitgehaald, (waar je al dan niet over nadenkt ). Thuis aangekomen maakte mijn man een pizza voor mij klaar die ik voor de helft op heb gegeten omdat de weeën ineens heftiger werden. Ik besloot om onder de douche te gaan staan, ik stond op waarbij ik ineens een hele plens vruchtwater verloor, mijn hele broek, alles was drijfnat, vreselijk vond ik het, ondanks dat ik wist wat er gebeurde, ik dacht echt dat ik in mijn broek had geplast (haha), ik besloot om op het toilet te gaan zitten terwijl mijn man ongerust naast mij stond omdat we de kleur van het vruchtwater niet goed konden bepalen. Uiteindelijk ben ik toch nog onder de douche beland waar ik zowel in gezeten als gestaan heb, de pijn werd ineens zo erg, ik ben in bed gekropen waar ik letterlijk lag te kronkelen van de pijn omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Mijn man wist van gekkigheid niet meer wat hij moest doen, ik had zo'n pijn, hij besloot de verloskundige te gaan bellen, ik kan me herinneren dat ik hem heb horen praten. Na het ophangen vertelde hij mij dat we NU naar het ziekenhuis toe moesten. Hij belde mijn moeder en ik wist nog uit te brengen of ik alle spullen bij me had, ziekenhuiskoffer, sloffen (tja, je moet het maar vergeten). We stapten in de auto, halverwege op weg naar het ziekenhuis kwamen we mijn moeder nog tegen die voor ons uit reed. Ik weet nog dat ik weeën zat op te vangen in de auto. Bij het ziekenhuis aangekomen zette mijn man mij recht voor de deur af waarna hij een plekje ging zoeken, mijn moeder kwam aansnellen die mij opving omdat ik half omviel van een heftige wee, we konden geen rolstoel krijgen (omdat er 2 euro in moest en niet 1 euro zoals ons verteld was....) en dus moest ik naar boven lopen al hangend aan mijn moeder en mijn man. Boven aangekomen mocht ik in de verloskamer plaatsnemen, de verpleegkundige die ons bijstond bood koffie en thee aan (het enige wat ik kon denken was: Rot op met je koffie en thee, doos, ghehehehe) en mij wat ijswater. Het was ondertussen 21.00 uur en ook de verloskundige bleek onderweg te zijn. Terwijl mijn moeder en mijn man koffie aan het drinken waren en het verplegend personeel af en toe naar binnen kwam, kwam de verloskundige om 21.15 uur binnen die gelijk ging kijken of ik ontsluiting had, en ja hoor ik had 2 centimeter ontsluiting. De verloskundige zou om 24.00 uur terugkomen om te kijken hoever het gevorderd zou zijn. Nadat zij weg was gegaan kwam ik letterlijk in een roes terecht, ik kon de weeën ineens niet meer wegpuffen, ik wilde naar het toilet en tegerlijkertijd onder de douche staan (wat ik eigenlijk ook allemaal gedaan heb). Mijn moeder vroeg steeds of ik iets wilde waarop ik op een gegeven moment hijgde: "Geen vragen meer stellen, ik weet het allemaal ook niet". Ik wilde eigenlijk alleen maar op het toilet zitten omdat ik zo nodig moest poepen (achteraf was dit best grappig, want als ik op het toilet ging zitten drukte mijn rug steeds tegen de muur aan waar de knop zat om door te spoelen en ik daar dus steeds met een natte doos zat, hahahahaha). Weer terug op het bed kon ik de weeën niet meer tegenhouden, ik gooide er wat oerkreten uit ( ) terwijl mijn moeder zei dat ik ze weg moest puffen, mijn man deed voor hoe ik moest puffen maar op een gegeven moment kwam er niet meer uit als: Pffffffft, ik-kan-niet-meer-puffen-ik-wil-poepen. Blijkbaar (hoorde ik achteraf) had ik ook hele erge rugweeën. Omdat ik zulke drang had om te poepen is mijn moeder naar de post van de verpleegsters gelopen, in mijn gedrag herkende zij haar eigen bevalling en meldde dit dan ook, volgens de verpleegsters was dit haast onmogelijk omdat ik nog niet voldoende ontsluiting had. Desondanks kwam er wel iemand kijken. Vervolgens ging het eigenlijk heel snel. De verloskundige werd gebeld, er kwam ineens een dokter kijken (nog een jonge vent ook, haha) en er stonden een paar verpleegkundigen om mijn bed heen. De betreffende dokter bracht een apparaatje bij mij binnen dat op het hoofdje van onze dochter werd gezet om haar hartslag in de gaten te houden. Omdat ik persdrang had werd gezegd (ik hoor het haar nog zeggen): "We gaan toucheren". De dokter ging even van binnen kijken en meldde (met veel ongeloof in zijn stem) dat ik volledige ontsluiting had, en dat terwijl het ondertussen bijna kwart voor 11 was. Tevens constateerde hij dat ons meisje in het vruchtwater had gepoept en dat het nu dus medisch werd, de bevalling werd overgenomen door het ziekenhuis en niet meer begeleid door de verloskundige. Ik herinner me nog dat ik op mijn zij moest gaan liggen omdat het hartje van Sharon ineens naar beneden ging, de dokter vertelde mij hoe ik moest persen en dat ik goed naar hem moest luisteren (benen vast pakken en achter elkaar doorpersen). Ineens hoorde ik: "JA! Persen, persen, persen". Wat ik dan ook braaf deed. Na een aantal keren keek de dokter mij aan en zei hij: "Okay, nu moet je goed naar mij luisteren, als ik dadelijk zeg persen, ga je persen en als ik zeg zuchten ga je zuchten". Ik dacht bij mezelf; "Als ik dat niet doe scheur ik helemaal uit, dus laat ik dat maar doen". Ineens hoorde ik dat ik mocht persen, wat ik dan ook deed, totdat ik hoorde: ZUCHTEN en PUFFEN, Frank (mijn man) deed het gelukkig voor want ik wist echt niet meer hoe het moest. Omdat de dokter en de verpleegsters vertelden dat ze zwarte haartjes had wist ik dat het niet meer lang kon duren, de volgende perswee was het dan ook zover; het hoofdje werd geboren (na het zetten van een knip, die ik dus echt niet gevoeld heb! ) waarna de rest van haar lijfje kwam. Eindelijk was ze er; onze dochter Sharon Petra, 3220 gram, 50 centimeter lang en geboren om 23.11 uur. (Sorry voor het lange verhaal )
Super fem, alleen ms ik een stukje in je verhaal, ik kom er niet in voor LOL geniet van je meisje en we spreken elkaar weer.
hoi hoi wat een mooi verhaal en toch ook erg gelachen vooral dat van de wc geniet lekker van jullie meissie groetjes nathalie
Hoi, Heel goed gedaan en mooi opgeschreven (kreeg er tranen van in mijn ogen). Van harte gefeliciteerd! Groetjes
*aanvulling* en natuurlijk ging ik gelijk de aanstaande schoonmama sms'en *einde aanvulling* Ik mis je Jotimmetje