Hey meiden, Ik weet met mezelf geen raad niet meer. Begin vorig jaar zijn mijn vriend en ik beginnen proberen. Begin dit jaar hebben ze ontdekt dat ik een verminderde eicelreserve heb en ben ik na twee inseminaties mogen overschakelen op ivf. Ik heb inderdaad maar zeer weinig eicellen met de maximale stimulatie. De eerste poging was mislukt, er was maar een embryo. Bij de tweede poging waren er maar twee embryo's (waarvan eentje een twijfelgeval of ze die wel zouden terugzetten).tot onze grote verbazing teste ik midden vorige maand positief. Ons geluk kon niet meer op... Tot 4 dagen later tot mijn gynaecoloog zei dat het een miskraam ging worden. Pas drie weken later (toen ik dacht dat het miskraam al voorbij was) stond mijn hcg nog hoog en ontdekten ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik heb dan 8 dagen een kuur moeten doen met methotrexaat, een soort chemotherapie, om de cellen te verwijderen. Het is allemaal al heel moeilijk geweest. Ik mag nu ook drie maanden niet proberen omwille van die chemo en heb schrik Voor mijn eicelvoorraad. Een kennis die ik veel zie is na twee maanden proberen net zwanger terwijl ze eenhalf jaar geleden tegen me zei dat ze opgelucht was dat ik nog niet zwanger was omdat ze het er moeilijk mee zou hebben... Ja en nu heb ik het natuurlijk ook moeilijk met haar zwangerschap. Ik weet met mezelf geen raad meer, ben tegelijk zo triest, jaloers en heb zoveel schrik dat het niet zal lukken. Ik voel me stilletjes aan wegzakken... Hebben je bepaalde manieren van denken of raad voor mij? Alle hulp is heel welkom. Het is echt zwaar, ik probeer te denken dat het het allemaal waard is.
Hey Dina, Jouw gevoel is heel logisch meid en heel herkenbaar: neem jezelf niks kwalijk en laat die jaloezie gevoelens toe: het is niet dat je het een ander niet gunt maar je gunt het jezelf ook gewoon keihard. Ik heb er uiteindelijk 3 jaar over gedaan om te komen tot waar ik nu ben, in die tijd heb ik mijn vrienden echt leren kennen: sommige vriendschappen zijn verwaterd; het is echt DE test geweest en hoe moeilijk, het levert je uiteindelijk ook iets op: levenslessen maken een mens uiteindelijk sterker en jij zit nu midden in die levensles. Het lijkt nu makkelijk praten omdat ik zwanger ben maar geloof mij, ik heb ook op dat punt gestaan en ik kan het met momenten nog steeds niet loslaten. Ik heb altijd een plan b nodig gehad om het aan te kunnen: iets, al is het nog zo klein, om mij op te verheugen als er weer een poging was mislukt: een hond, een gave reis dat soort dingen, de klap zal uiteindelijk hoe dan ook zijn gekomen maar wij waren ook bezig met adoptie en die weg voelt nog steeds heel goed. Nogmaals, ga jezelf niet forceren gevoelens niet toe te mogen laten, het is zoals het is, verwacht niet dat mensen buiten de mmm het snappen maar eis ook niet van jezelf dat de wereld net zo leuk en gezellig is als deze was ervoor, maar hou vertrouwen: het gaat hoe dan ook goedkomen!