Hallo, Ik ben zwanger hoera! Toch? Ik wilde altijd jong moeder worden, ben dol op kinderen, vind het heerlijk om te verzorgen etc. Door vruchtbaarheidsproblemen in de familie, besloten we dus maar rustig aan te beginnen. Dat pakte erg verrassend uit. Na 1 keer zwanger! Toch wel een schok, we hadden op jaren gerekend! We stelden ons er helemaal niet op in dat dat zou gebeuren. Toch wel erg blij... Maarrrrr... ineens zijn de twijfels daar! Twijfels waar ik voordat ik zwager was niet of nauwelijks aan dacht.... opeens onzekerheid.. dit gebeurd er allemaal in mijn hoofd Is het nu wel een goede tijd (wat wil ik met mijn werk?) Kunnen we het allemaal wel betalen (we hebben allebij een redelijk goede baan, onderwijs en techniek, maar het is allemaal zo duur ..) Houd ik mijn werk wel vol met die onmogelijk lange reistijd? Kan ik dat wel opvoeden? Ben ik niet te lief, wel consequent genoeg, wel lief genoeg, rustig etc? Mis ik mijn leven niet straks, wat ik nu heb? Wordt ik straks geen dikke moeke waar niemand meer naar om kijkt? KAn ik nog wel studeren als ik dat ooit wil, ben ik straks nog wel aantrekkelijk??? Vind mijn omgeving mij niet te jong? (26, met 27 mama) Mijn vrienden zijn nog niet met kinderen bezig en wonen net allemaal samen of zijn net getrouwd. Wat als het kindje niet gezond is? Hoe blij ik ook ben, regematig verstoren deze gedachten mijn geluk... Misschien omdat het zo onverwachts gebeurde? Wie herkent deze twijfels en onzekerheid???
hey meid gefeliciteerd ik ben ook wel onzeker maar leeftijd vind zeer meevallen ben zelf 19 20 als kindje er is en mijn vriend 24 en ik zie het als een aanvulling en je zal je aanmoeten passen aan de behoeften van je kind maar je leven houd niet op ken genoeg mensen met studie en kinderen en werk en studie en kinderen en zijn dan aleen staande moeders je moet gewoon zorgen voor goede kring mensen om je heen en die van je man/vriend en niet bang zijn om hulp te vragen.En het is juist goed dat je daar allemaal aan denkt je wil het beste voor je kindje en dat is toch goed teken aleen erg vervelend al die gedachtes en vragen zou ze allemaal opschrijven en dan de antwoorden opzoeken als je je antwoorden allemaal vast gelegd hebt mischien voel jij je dan wat geruster.vroeger was iedereen jong en vaak gingen beide ouders nog naar school hun kunnen het en jij ook .Positief denken.Eerste keer je kindje zien zie je waar je het allemaal voordoet. liefs ,
Allereerst proficiat. En verder ik ken de gevoelens. Ik had dat ook bij de eerste. Er echt voor gaan en dat als je zwanger bent ineend beseffen wat er op je afkomt. Die negen maanden zijn er ook om orde in je hoofd te krijgen. Ik had ze toch nodig alleszins!
Hier nog zo`n onzekere twijfelkont! Niet alleen over of het wel het juiste moment is, etc zoals jij beschrijft, maar ook over mn zwangerschap, voel ik het kindje wel genoeg, is alles wel goed, etc... Ik was 23 toen ik zwanger raakte en nu inmiddels 24... ook wij gingen er vanuit dat het wel even zou duren eer we zwanger waren, maar bij ons was het na 3 maanden ook al raak. Raakte mn baan kwijt erdoor, en er liep nog meer mis.... Dus ook niet echt zoals we gedacht en gepland hadden... Maar weet je?! Van 1 ding ben ik zeker, we hebben ons kindje ontzettend veel liefde te bieden! En alles begint langzamerhand op zn pootjes terecht te komen en ik ben gelukkiger dan ik was. Geniet alsjeblieft, de tijd gaat al zo vlug... ik ben inmiddels 33 weken en heb door een hoop dingen amper kunnen genieten. Dat maakt de onzekerheid alleen maar groter. Als je ff je ei kwijt wil, gewoon wil babbelen, wat dan ook, mag je me altijd pb-en of mailen hoor.
Ik herken deze onzekerheid helemaal hoor! Wij zijn met heeeeeel echt heeeeeel veel moeite nu zwanger van de eerste en het is meer dan gewenst en vrezelijk welkom..........maar... Wij wilden ook heel graag kinderen op jonge leeftijd, helaas liep het iets anders ook doordat voor gaan de relaties stuk liepen. We gingen er al heel snel samen voor en ik was toen 26 en dat vond ik een hele mooie leeftijd... maar het mocht helaas niet zo zijn en nu ben ik 35 en heel gelukkig zwanger. Maar toch ook heel onzeker hoor! Er komt zo veel op je af en je krijgt zo veel verantwoordelijkheid enzenz........maar het meeste word bepaalt door de hormonen in je lichaam waardoor deze onzekerheid versterkt word. Het is een beetje een grapje van de natuur.....de onzekerheid moet je voor bereiden op wat er komen gaat en maakt je bewuster van hoe belangrijk het is om nu voor jezelf te zorgen...enzenz Dit word echt minder na je eerte 3mnd echt!
Bedankt voor alle lieve reacties, hartverwarmend! Fijn om ook te horen dat ik niet de enige ben met onzekerheden . Ik mis ook mensen in de omgeving waar ik met deze onzekerheden terecht kan. Het zijn niet dingen die je gauw zegt tegen mensen in je omgeving. Als je anderen vertelt dat je zwanger bent, dan vertel je toch vooral hoe blij je bent. (wat natuurlijk ook echt zo is, maar... je snapt het wel) Daarom ben ik wel blij dat dit forum er is. Het zal idd ook een stuk hormonen zijn en ook wel komen omdat ik gewoon een onzeker typje ben ... Wat ik zeker weet dat ik en mijn vriend ontzettend veel van ons kindje zullen houden..