Hoi meiden, Ik ben inmiddels 36 weken zwanger van ons eerste kindje en mijn verlof is zojuist begonnen. Ik heb tot nu toe een droomzwangerschap, ik heb tot 36 weken gewoon door kunnen werken en heb nergens last van. Nu merkte ik al wel dat ik meer begon te piekeren en geestelijk niet zoveel ruimte meer had voor mijn werk. Nu begin ik me inmiddels steeds 'labieler' te voelen, ik pieker veel over de bevalling waar ik behoorlijk bang voor ben en alles wat er komen gaat. Dat ik niet weet wanneer het moment daar is maakt mij ook erg onzeker, het kan morgen zijn maar ook pas over 4 weken. Ook de grote verandering die een kindje met zich mee brengt maakt me erg bang, hoewel het een hele bewuste keuze/wens was/is en ik me mijn leven niet voor kan stellen zonder kinderen. Ik weet van mezelf dat ik niet zo goed ben met hele grote veranderingen en functioneer het beste als alles gewoon 'z'n gangetje' gaat. Ik weet dat ik niet mag klagen, er zijn zoveel meiden waarbij het bijv niet lukt om zwanger te raken of meiden die een veel zwaardere zwangerschap hebben als ik.. Maar toch vind ik het erg moeilijk niet steeds in mezelf te keren en mezelf te verliezen in het piekeren.. Herkent iemand dit? Zou dit door hormonen komen? Of gewoon omdat het moment van bevallen steeds dichterbij komt? Ik zou zo graag gewoon van mijn verlof willen genieten.. Bedankt alvast voor het lezen van mijn verhaal
Heel herkenbaar en heel normaal! Alles komt ineens zo dichtbij he, en zo snel! Maar wees gerust, ook met een kind gaat alles na een paar dagen alweer zijn gangetje, al ziet dat gangetje er anders uit dan eerst
Ja heel herkenbaar. Ik lag er al vrij vroeg uit, omdat ik flink was gevallen en beide enkels had verstuikt. Daarna kon ik meteen met verlof. Ik heb aardig wat gepiekerd. De tijd tot aan de bevalling heb je die tijd wel nodig om je voor te bereiden. Ik kan nu elk moment bevallen en gek genoeg heerst er steeds meer rust. Ik hoor heel vaak dat het piekeren vooraf zorgen zijn waar je achteraf om kan lachen. Mocht je piekeren te veel worden raad ik je aan om dit te delen met iemand. Goede vriendin of iemand via de huisarts. Waar jezelf het prettigst bij voelt.
Ik piekerde rond die week ook enorm, alleen over hele andere zaken (praktische zaken, kinderopvang na de bevalling, een huis dat een puinhoop was, 1000 dingen die ik nog MOEST doen voor de geboorte) En door de druk dat ze er over 1 week al kon zijn werd het alleen maar erger. In de eerste week van me verlof enorm veel gedaan in huis, hele lijstje afgewerkt en daarna kon ik eindelijk genieten. Hoe graag ik ook wou dat ze al eerder kwam, heeft het me erg goed gedaan dat ze nog niet geboren is. Heb de laatste weken niks anders gedaan dan slapen, eten, en genieten van mijn gezin , en voel me enorm uitgerust nu. Vooral geestelijk. Probeer te genieten van je laatste loodjes! En als de baby er eenmaal is, komt het zoals het komt . Zo ook de bevalling. Probeer anders iets zoals meditatie of iets anders waar je rustig van word.
Hormonen . Ik ben 6 maanden geleden bevallen van de 2de. En ik kan je maar 1 tip geven. Probeer nog te genieten, hoe zwaar het soms ook is en hoe rot je je ook voelt. Het is uniek dat je kindje in je groeit. en over de bevalling kan ik je alleen maar zeggen probeer je niet druk te maken, wat komt, komt. Je kunt het niet veranderen. Maar ik weet uit ervaring dat er zo rustig mogelijk in staan de bevalling vele malen makkelijker maakt . de eerste keer was is super nerveus, zelfs gesprekken gehad met psycholoog voor mijn angst, resultaat drama bevalling. de 2de keer stond ik er eigenlijk verbaasinwekkend rustig in. ik wist dat ik er toch niks aan kon veranderen en wil dat ik een pompje wou voor de pijn. en echt de bevalling duurde langer dan de 1ste maar deze bevalling was echt heerlijk in vergelijking met de 1ste. Ging super goed. Hoop dat je er wat aan hebt.
Hee meiden, Bedankt voor jullie lieve reacties! Fijn om te lezen dat jullie het herkennen. Ik weet dat ik het allemaal los moet laten en het over me heen moet laten komen, maar dat is niet mijn sterkste punt (ben ik al vaker tegen aangelopen in mijn leven ) Ook weet ik dat jezelf druk maken niet mee werkt in de bevalling, ik zou er ook heel graag rustig ingaan en het op me af laten komen. Ik heb me daar ook al flink in verdiept, hoe me te ontspannen etc, maar soms zakt me de moed gewoon in de schoenen als ik alleen maar die nare verhalen lees/hoor over ziekenhuisbevallingen met ruggenprik van 25 uur. Dan vraag ik me serieus af hoe reeel het nog is om thuis te willen/kunnen bevallen.. Ook steld de gedachten dat het leven na de geboorte van ons kindje zijn gewone gangetje weer vind me ook gerust, op het moment lijkt het me heerlijk als alles weer 'normaal' is! Maar ik zal het piekerknopje eens om proberen te zetten door leuke dingen te gaan doen, ik weet van mezelf dat ik me daar meestal beter door voel ipv thuis op de bank. Dadelijk maar eens een lekkere wandeling door de sneeuw met m'n hondje!
Zo'n beetje alles wat hierboven geschreven wordt, zou ik zelf geschreven kunnen hebben. Herkenbaar dus! En dat terwijl het bij mij ontzettend lang geduurd heeft voordat ik zwanger werd (5 jaar, we stonden zelfs al op de wachtlijst voor een adoptiekindje..). De eerste helft van de zwangerschap was ik vooral angstig dat het mis zou gaan, de tweede helft kon ik wat meer genieten en dat doe ik aan de ene kant nog steeds : ik heb alleen maar wat kleine kwaaltjes, maar maak nog met gemak een wandeling van 1,5 uur, kan het huishouden prima aan et cetera en het belangrijkste: de baby lijkt het lekker naar z'n zin te hebben in mijn buik. Aan de andere kant vind ik het ook wel erg spannend. Vooral wanneer het gaat gebeuren en niet weten wat je te wachten staat, zowel de bevalling zelf als de tijd erna... opeens vraag ik me dan af of ik het wel kan. De eerste week van m'n verlof heb ik gebruikt om de rest van de babyuitzet te bestellen en de kamer in te richten en het was fijn om dat eens op orde te hebben. Maar nu twijfel ik toch weer of ik er wel klaar voor ben! En mbt de tijd erna: hoe snel ben ik weer op de been, is het echt zo dat je de eerste weken 24/7 met de baby bezig bent? Dat kan me wel een beetje benauwen..misschien heel stom/naief (want waarom begin je anders aan kinderen), maar het is wel iets waar ik in mijn hoofd tegenaan loop.
Heel normaal hoor Hier ook last van gehad. Opeens die stress van kan ik het allemaal wel en ik moet voor die tijd nog zoveel en wat gaat er toch veranderen. En dan nog die bevalling... wat moet ik verwachten? Hoe weet ik nou of ik een wee heb of dat het slechts voorwerk is? Weet ik wel wanneer het echt begint? Toen kwam de poetsfase. Gewoon allerlei dingetjes gepoetst die ik voor de bevalling schoon wilde hebben. Daarmee kwam er ook meer rust in mn hoofd. Nu ben ik er naar mijn idee meer klaar voor, terwijl er eigenlijk verder niets veranderd is... Voor de bevalling zelf heb ik eigenlijk ook minder angst. Het kind zal er toch uit moeten en er is er nog nooit 1 blijven zitten. Als die miljoenen vrouwen voor mij dat konden, dan kan ik het toch zeker ook? Bovendien hebben wij hier fantastische medische kennis, dus vertrouwen in je VK/Gyn helpt daarbij ook. Je lichaam bereid je wel voor. Nee je weet niet of je met 36 weken of met 42 bevalt, maar toch denk ik dat je lichaam je wel klaar stoomt. Succes!
Heel herkenbaar Jemie, al die gedachten heb ik ook! Wil ik dit wel, kan ik dit wel.. Bizar dat je iets wil maar daar tegelijkertijd ook zo super onzeker van wordt!! Opeens voelt mijn huidige leventje ontzettend fijn en vertrouwd, en vraag ik me af waarom we dit nou zo graag wilden, maar dat is gewoon het onbekende waar ik bang voor ben.. En inderdaad NiHeJa, er zijn ons al zoveel vrouwen voor gegaan, en als het echt zo'n hel zou zijn (bevallen) zou iedereen toch maar 1 kindje hebben? Met die gedachten probeer ik me ook maar een beetje te troosten
Hier nog een mega stresser! Vandaag laatste werkdag gehad. Al voel ik me de gehele zwangerschap super, het idee dat het werk "klaar" is en ik me nu echt mag en moet gaan relaxen maakt me juist onrustiger... pfffft. Gelukkig heb ik na het lezen van de reacties een wat rustiger gevoel. Ik ga proberen alles rustig over me heen te laten komen... Hormoontjes, gezellig hoor!!