Denk er net aan, op onze site hebben we allerlei tips verzameld om je voor te bereiden op een eventuele HG zwangerschap! Wellicht heb je daar nog wat aan: Steunpunt Hyperemesis Gravidarum (HG) - Extreme Zwangerschapsmisselijkheid
Hier hetzelfde, mijn 1e zwangerschap 22 weken lang extreem ziek geweest, mijn zoontje is inmiddels bijna 1,5 jaar en ik ben 6,3 w zwanger van de 2e en al weer een week voel ik me vreselijk ellendig. Heb Emesafene gekregen, net als de vorige keer, maar dat helpt niet. À.s. Donderdag terug naar de huisarts en dan krijg ik Primperan, ik hoop echt zooooo dat het gaat helpen! Ik denk nu echt waar ben ik weer aan begonnen, mocht deze zwangerschap mis gaan, durf ik een volgende poging niet meer aan.
Moeilijke keuzes, he? Ik was bij mijn 1e niet misselijk, maar vond het wel een zware zwangerschap (door allerlei andere kwaaltjes). Dat deed mij al even nadenken over 'het moment' voor een 2e. Maar goed, dat kwam (opeens de onbedwingbare neiging om NU zwanger te worden ) en helaas was ik toen wel misselijk. Het was een loodzware zwangerschap van continue misselijkheid, oververmoeidheid, huilen (depressieve gevoelens) en later ook weer bekken/rugpijn, maagzuur, kortademigheid etc. Omgeving had toen al zoiets van, "nou, dat nooit meer he?". Maar dat gevoel heb ik nooit gehad. Ja, het was 9 maanden afzien, maar daarna heb ik wel (als het goed is ) een kindje om een leven lang van te genieten. Hoewel ik erg jaloers en boos ->) ben geweest op vrouwen bij wie het allemaal een stuk soepeler ging, wist ik al meteen dat dit niet de reden zou zijn om geen evt 3e te nemen. We waren er al snel uit dat we dat 3e kindje wel wilden hebben, maar ik vond de keuze op welk moment dan heel lastig. Het was toch een bewuste keuze om 9 maanden uitgeschakeld en ellendig te zijn . Dat komt nooit uit . De wens werd zo sterk en toen was 'het moment' weer daar. En nu zit ik er weer midden in, helaas erger dan het bij mijn 2e zwangerschap was . Maar ik heb wel geleerd van mijn vorige ervaring. Heel snel bij arts om medicatie gevraagd, vrijwel meteen (gedeeltelijk) ziek gemeld, met het idee dat ik nog tot 41-42 wkn moet. Ik voel me mentaal ook sterker, want ik weet dat ik dit overleef, aankan en dat het heus (na bevalling) weer overgaat. En dat zo'n kleine het waard is. Het jammere is dat reacties soms zo verwijtend zijn, "onbegrijpelijk dat je dit jezelf weer aandoet"... :x
"Ik voel me mentaal ook sterker, want ik weet dat ik dit overleef, aankan en dat het heus (na bevalling) weer overgaat. En dat zo'n kleine het waard is." Respect voor je kracht, mooi om te lezen. Beurt mij ook weer een beetje op, aangezien ik een beetje in een dipje zit. Net alsof je weer een oude wond opentrekt en het trauma weer naar boven haalt, zo voelt het voor mij.
knap hoor dat je zo kan denken ik kan dat dus niet weet wel dat het weer over gaat maar kan dat nu even niet meer denken.
Ik kan je de hand schudden maar ik heel moeilijk overgeven en daar had ik wel geluk mee, bij mij was het 1a2 keer per week, ik raakte er ook helemaal van in paniek! Het boven de pot hangen bedoel ik, misselijk was ik de hele dag! Nu ben ik in het begin een paar keer goed misselijk geweest en de angst kwam meteen weer boven drijven, janken buien.... Verschrikkelijk ik zat zo in de stress, hoe ga ik dit doen met mijn dochter erbij! Inmiddels heb ik bijna nergens meer last van, alleen in de ochtend maar dan eet ik eerst een Liga met dochterlief op bed en daarna kan ik de wereld weer aan! Krijg nu vaak de vraag hoe voel je je! Maar ik weet hoe het anders kan en mag echt niet klagen, tuurlijk heb ik mijn kwalen maar dat is niets vergeleken bij de vorige keer. Ik heb het idee dat mijn ellendige zwangerschap van de vorige keer mij nu een stuk sterker heeft gemaakt! Succes
Lieve meiden. Er is een leven na HG een leven die voor mensen die het niet mee gemaakt hebben voor hun onwerkelijk lijkt. Maar ondanks de HG is een kindje dit zo waard. Ik ben nu voor de 7de keer zwanger en dit is de 2de keer dat ik niet met HG gestart ben. Echt meiden. Jullie kunnen het en de steunbuddy's van het groepje en de site van Rosao zijn er voor jullie. Voel je niet bezwaard om even flink van je af te schrijven en flink van je af te janken of te vloeken en te tieren alles mag en kan.
Nou ja, waarschijnlijk piep ik ook wel weer anders als ik 20 wkn verder ben . Maar ik heb in de vorige zwangerschap heel erg geworsteld ook met de psychische kant. Ik was bang dat ik echt depressief werd, dat ik na bevalling in post-natale depressie zou glijden. Al die vreselijke schuldgevoelens (naar manlief, zoontje, vrienden, familie, werk), het gevoel dat ik 'zwak' was, dat het aan mij lag dat ik niet 'gewoon' alles kon doen (werk, huishouden, gezin), dat ik niet kon genieten, die enorme teleurstelling telkens als ik weer een termijn bereikt had (bijv 12 wkn, 16 wkn, 20 wkn...) zonder dat er ook maar enige verbetering in klachten kwam. Daar ben ik nu echt een stuk meer ontspannen in, ik kan het beter over me heen laten komen en er aan toegeven. Ik 'moet' veel minder van mezelf. En ik heb nu meer gelezen over extreme misselijkheid en dat al die 'psychische' klachten die ik had daar (helaas) gewoon bijhoren. Dit neemt niet weg dat ik nu ook weer huilerige dagen heb, erg opzie tegen de komende maanden en er nog steeds steken van jaloezie door me heen gaan als iemand weer zegt dat ze nooit/nauwelijks misselijk zijn (geweest) . En ik weet dat er ook nog echt de nodige dipjes zullen zullen komen en ik zal ook wel weer huilend van ellende bij VK zitten, maar dat ben ik niet echt. Het zijn de hormonen en ik vind mezelf na de bevalling wel weer terug.