Toen ik 10 jaar geleden, (16 jaar en niet gepland) in verwachting was heb ik een enorme negatieve ervaring met mijn zwangerschap gehad. Mede door reacties die ik toen van mensen kreeg, maar natuurlijk ook omdat ik er zelf nog niet helemaal klaar voor was. Ook mijn bevalling was een hel. Toen ik mijn kindje eenmaal in mijn armen had, heeft dit heel veel goed gemaakt hoor! Tot mijn kindje 4 was heb ik mijn kindje alleen opgevoed, tot ik mijn huidige vriend ontmoette, Nu 10 jaar later ben ik 16 weken zwanger, de situatie is enorm anders. Een lieve vriend, goede baan leuk huis en een zeer gewilde zwangerschap. maar wel komt dat enorme negatieve gevoel van toen terug. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik me moet schamen en niet blij mag zijn. Ook vind ik het door de eerdere reacties van mensen enorm moeilijk te vertellen dat ik zwanger ben. Ik zit nog maar net op dit forum. Dus misschien is er al eerder zo een onderwerp. Maar ik ben benieuwd of er meer meiden zijn met deze ervaring. Sorry voor t nogal lange verhaal
Niet dezelfde ervaring maar wel dezelfde leeftijd! Je kan heerlijk trots zijn op je zwangerschap! En respect dat je op je 16e een kind op de wereld hebt gezet! Je mag heel erg trots zijn op jezelf en wat je tot nu toe bereikt hebt!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik heb er geen ervaring met jou situatie. Helpt het niet juist als je positieve reacties krijgt van mensen op je huidige zwangerschap? Hopelijk kun je het snel loslaten en genieten van je zwangerschap.
Van harte gefeliciteerd! Ik heb lang niet zo'n ervaring als jij gehad maar kan begrijpen dat je je ongemakkelijk voelt met het vertellen en of je er wel vrolijk mee mag zijn. Ik (en m'n vriend) vonden het erg lastig om de knoop door te hakken om voor een kind te gaan omdat we nog vrij jong zijn, was erg bang voor reacties van anderen. Maar dit is jullie keuze en je hebt nu wél een mooie situatie waarin je een kind kan krijgen! Daarnaast is het zo welkom en dat is het aller belangrijkste . Laat jezelf er blij en trots mee zijn!
Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap... Ik heb een soortvan vergelijkbare situatie gehad..maar ik was geen 16 maar 19.. mijn hele familie was over de rel.. ik studeerde, woonde thuis,al mijn vriebdinnen lieten mij als een baksteen vallen(ze waren met andere dingen bezig).... en ook familie(behalve mijn moeder en broer) keken mij met scheve nek aan.. en werd er flink geroddeld... om de blikken op straat maar te vergeten( ik zag er op mn 19e uit als 15 jarige). nu ben ik 26 en geplanned zwanger, heel anders dus... ik had zoals jij beschrijft ook eerst de angst om het mijn moeder te vertellen..ookal woon ik al 4 jaar samen met mijn huidige vriend.. en hebben we ons eigen gelukkige leven... ik voel mij soms gewoon nog steeds die "tiener" die zwanger raakte en scheef werd aangekeken.. totaal ongegrond.. ook bij de verloskundige merk ik soms..dat ik mij ook schaam..zoals ik mij toen schaamde... heel stom... Maar goed..ik geniet wel gewoon..ik ben volwassen..we hebben vor dit kindje gekozen...en ik ben super blij en trots.. En dat zou jij ook moeten zijn..als 16 jarige in je eentje je kind opvoeden..en nu je eigen plekje en zwanger.. ja je mag het van de daken schreeuwen hoor.. je hoeft je zeker niet rot te voelen en of te schamen.
Hoi, ik was zelf ook 16 toen ik zwanger werd van mijn dochter.. Was 17 toen ik moest bevallen (Niet gepland) Ook heel veel mensen waren toen negatief.. Nu inmiddels 22, en weer zwanger en dit was toch heel anders... De mensen waren dat nu niet, mijn familie ook niet, en mijn man zijn familie ook niet. Toen er tijd wél! Ik zou me niet zo druk maken je kunt trots op je zelf zijn! En gefeliciteerd met je zwangerschap, hoop dat je het snel achter je kunt laten!
Bedankt voor jullie reacties! Heb er eigenlijk nooit echt anderen over gesproken of gehoord. Ik hoop ook dat het verdrietige/negatieve gevoel snel overgaat. Want ik weet dat ik trots mag zijn. Maar vind het wel moeilijk. Mede doordat ik nu weer negatieve reacties vab familie krijg. Zij zijn van de gereformeerde gemeente en blijven dus maar zeuren over dat ik eerst moet trouwen. (Gelukkig niet mijn pa en ma en zus) en als ik niet trouw is het kindje "onecht" zoals dat heet. Ik heb mezelf altijd tegenover anderen moeten verantwoorden dat ik zo jong moeder was. En nu krijg ik het idee dat ik dat weer moet. :x Maar wat inderdaad wel helpt is dat vrienden en collega's t heel leuk vinden.
Geen ervaring zoals jij, dus op dat gebied geen tips. Maar 1 ding lijkt me duidelijk: jij hoeft je absoluut nergens voor te schamen. Je bent een volwassen vrouw die al meer dan prima heeft bewezen dat ze een fantastisch mens is door op 16-jarige leeftijd voor een kind te kunnen zorgen en het te kunnen opvoeden, ondanks dat het een verre van ideale situatie was. Inmiddels je leven op orde en nu wederom zwanger: HOERA! Schaam je nergens voor hoor en leg vooral geen verantwoording af aan kortzichtige mensen. Je bent aan niemand verantwoording schuldig! Oh en zou ik het bijna vergeten...GEFELICITEERD!!!!!
Je moet gewoon denken: Mensen zeuren toch! Je ouders vinden van niet, en je zus ook niet.. Dat is het belangrijkst toch? Hun staan toch het dichtst bij je. En als anderen je niet accepteren, dan moet je maar zo denken met hun leef je niet! Klinkt misschien hard, maar er komt gewoon een tijd dat je voor jezelf moet kiezen en misschien is dat wel nu.
Ervaring met jong zwanger zijn en moeder worden heb ik niet (al ben ik in verhouding nu ook vrij jong, 24) Maar ervaring met mensen die veroordelen heb ik wel. Ik ga er niet teveel over uitwijden, want dat wordt een erg lang verhaal, maar ook in onze omgeving zijn er mensen die veroordelen omdat mijn partner en ik (en vooral ikzelf) een hoop hobbels in ons leven hebben gehad. Ook samen hebben we het nodige meegemaakt. Mensen zien daar alleen het negatieve van. Ze zien niet hoe ontzettend hecht we zijn en dat we samen een heleboel aankunnen. Maar ze oordelen wel en ik vind dat vaak moeilijk, ook al probeer ik me er niks van aan te trekken en wil ik samen met mijn lief genieten van het kindje dat we gaan krijgen. Ik herken dus wel op een andere manier hoe jij je voelt, al kan ik je helaas niet echt concrete tips geven.
Het is nooit goed bij bepaalde mensen, sorry maar het is nog altijd jou leven. Mijn huidige man ken ik ook nog maar heel kort, ik ben nu zwanger en de reacties daarop waren ook alles behalve fijn (behalve van me moeder, zusje en oma) maar zelfs me vader was pissed off! En dat doet echt pijn. Je wilt graag je geluk delen maar krijgt dan van die negatieve opmerkingen. Ik heb het maar van me afgezet want mensen tevreden stellen kan je toch nooit! Geniet ervan!
Gefeliciteerd!! Hier ook een (eerdere) jonge mama. 18 toen ik ongepland zwanger raakte. Morgen wordt ons eerste wonder alweer 7jaar!! Inmiddels is ons 2de wondertje onderweg,dit voelt heel anders. Hoewel de vorige zwangerschap door iedereen positief opgenomen werd is het nu anders omdat we er nu voor gekozen hebben. En ik moet eerlijk bekennen dat ik juist trots was,heb me eigenlijk nooit geschaamd.
Hoi meid, Van harte gefeliciteerd met jullie zwangerschap!!! Laat die kerkmensen lekker kletsen, die weten altijd hoe het zou moeten maar ondertussen...(ervaring genoeg). Al eerder geschreven: jouw/jullie leven en je hoeft tegenover niemand een verklaring af te leggen. Lekker genieten jullie,het is jullie van harte gegund!!
Herkenbaar, en grappig dat je het schrijft want moest vandaag net aan mijn situatie denken! Ik was 18 toen ik zwanger was, net 19 toen mijn dochter werd geboren. Iets ouder dan jij destijds, maar evengoed een tienermoeder (zo werd ik ook aangekeken). Nu, bijna 11 jaar later, ben ik 29 jaar (volgende wk 30 ) en in verwachting van mijn 2e kindje. Ik zie er jong uit, mensen schatten mij gemiddeld 23 jaar. Gister tijdens college (ik studeer) kwam door een klasgenoot mijn zwangerschap ter sprake, waarop een andere studiegenoot uitriep 'is zij zwanger' ?!! Ik ga er maar vanuit dat zij dacht dat ik amper 20 ben Hoe dan ook, ik moest er vandaag dus aan denken dat iedereen positief reageerde toen ik een week of wat geleden vertelde dat ik zwanger was, en dat tot nu toe niemand heeft gezegd 'was het wel gepland'? of ' laat je het nog weghalen' ? Nu ineens is het wel goed, en toentertijd werd het door veel mensen afgekeurd. Weet je, mensen veroordelen elkaar zo snel, en het is makkelijk gezegd, maar probeer boven die oordelen te staan. Jullie kindje komt en is meer dan welkom, dat is waar het om gaat
ook hier een soortgelijke ervaring alleen was ik 20. raakte ongepland zwanger na een relatie van 2 jaar en de bio vader wou er niets van weten en heeft me compleet laten stikken.. ik ben er helemaal voor gegaan en gelukkig vielen de reacties in mijn omgeving ook heel erg mee alleen omdat ik zo bezig was met alles goed te regelen stond ik nooit stil bij het feit dat ik er alleen voor stond en alles alleen moest doen. ook na de bevalling ging ik helemaal voor me zoontje en heb zoveel mogelijk proberen te genieten alleen omdat ik ook me studie had en zo druk bezig alles goed te regelen deed ik het meer op de automatische piloot.. ik heb alles wat er is gebeurd nooit verwerkt en ging maar gewoon door omdat ik wel moest voor me zoontje. toen ik me huidige vriend leerde kennen voelde het allemaal zo goed dat we na 3 maanden samen gingen wonen en ook al snel de keuze hadden gemaakt dat we wel graag een kindje hoopte te krijgen. het duurde 9 maanden voor ik zwanger was en begin ging alles goed alleen in de loop van de zwangerschap kwam het verdriet naar boven wat ik weg heb gedrukt in mijn eerste zwangerschap. ik bessefte wat ik toen heb gemist en hoe moeilijk het eigelijk was. ik was bang dat ook me huidige vriend me in de steek zou laten waardoor ik er niet tegen kon als hij alleen weg ging. bang dat hij een ander meisje zou leren kennen en met haar verder wou na de geboorte werd het alleen maar erger. de angsten.. het bessef wat ik eigelijk allemaal bij me eerste kindje heb gemist omdat het allemaal zo snel ging en ik door moest voor me zoontje. eigelijk ben ik pas alles gaan verwerken wat er is gebeurd na de geboorte van ons dochtertje en dat heeft voor heel veel moeilijke periodes gezorgd in de relatie maar hij stond er keer op keer weer on me op te vangen en om me te troosten als ik snachts lag te huilen in bed. pas na 1 jaar ging het wat beter en heb ik het leren verwerken wat er is gebeurd en kon ik echt weer gaan genieten. het is een hele moeilijke periode geweest en nog steeds komt er veel emotie naar boven wat er 4 jaar geleden is gebeurt en nu vooral op andere vlakken die nog niet verwekt zijn en inmiddels ben ik op zoek naar iemand om er over te kunnen praten en die mij kan helpen begeleiden het een plekje te geven. ik ben nu zwanger van ons 3e kindje (mijn zoontje is voor hem ook zijn zoon) en dit is de eerste zwangerschap waarbij ik echt kan genieten.. niet overspoeld word door emoties en echt alles bewust mee maak. het zal ook de laatste zwangerschap zijn dus dat maakt het ook wel extra speciaal. ik ben nu ook pas 24 en natuurlijk zeggen mensen wel dat ik jong ben maar ik kan straks wel op me 50e zeggen dat ik echt kan genieten en me kinderen groot genoeg zijn op eigen benen te staan en dan nog echt genieten van de wereld en kunnen reizen. ik ben gelukkig met mijn gezinnetje en dat is het belangrijkste.. niet wat de buitenwereld er van vind!
Stom he dat mensen altijd maar hun mening moeten geven zonder dat ze beseffen dat het soms enorm pijn doet. Waarom denken mensen niet gewoon eens na. Kleine moeite denk ik dan. En al die domme opmerkingen " wow heb jij al een kind, dat is ook jong. Hoe oud ben je dan" en dan zie je ze eens rekenen. En dan;" tsjonge dan was je 16, das jong." Ja dat klopt je kan goed rekenen, is mijn nog dommere reactie dan maar. Langpootje wat jij zegt herken ik wel. Speelt bij mij ook mee dat ik al die gebeurtenissen nooit echt verwerkt heb. Worstel best met mijn gevoel nu. En ow wee als mijn vriend te laat thuis is. Dan ben ik meteen bang dat ie niet meer terug komt
@Jax, dat gebeurt me altijd nog! 'Heb jij al een kind? Hoe oud is ze dan'? Als ik vervolgens zeg dat ze bijna 11 is komen de (ongegeneerde) vragen, 'Hoe oud ben jij dan? ben je nog bij de vader?'. Iemand presteerde het om tegen oma te zeggen (toen mijn dochter 2 jaar was en zij oppas oma was) waarom ik haar niet had laten aborteren, dat zou toch veel makkelijker zijn geweest voor iedereen? Mensen zijn echt heel onbeschoft. En dat ook echt het merendeel hoor. Een poos terug stond ik op het voetbalveld voor mijn dochter. Ze kwam naar me toe en riep 'mama'. Een man stond vlakbij en zegt tegen mij 'is dat jouw kind'? Op een toon alsof het het meest verbijsterende nieuws was wat hij ooit had gezien of gehoord. Nog steeds de brutale vragen van iedereen die denkt alles maar te mogen vragen, vanaf mijn zwangerschap tot nu. Ik sta er wel boven en denk er ook niet zo vaak aan, maar nu ik het zo opschrijf wind ik me wel een beetje op haha Vind het wel heel vervelend wat jij en langpootje ervaren qua verwerking, dat herken ik zelf niet zo. @Langpootje; wat goed dat je al zo ver gekomen bent, en wat heerlijk dat je nu meer kan genieten van deze zwangerschap! (we krijgen geloof ik allebei een mei- kindje )