Ik zit er even helemaal door. Inmiddels zitten wij bijna 3 jaar in de mmm. Na vele onderzoeken, operaties en hormonen spuiten zitten we nog steeds met lege handen. We moeten geduld hebben zegd de gynaecoloog. Makkelijker gezegd dan gedaan.... Inmiddels hebben wij op 1 december onze 5 de iui gehad met 3 follikels en 2 miljoen zaadcellen. Het was mijn eerste keer met 3 eitjes. We zijn nu 10 dagen verder en de dagen kruipen voorbij. Ik maak mezelf helemaal gek. Ik heb al sinds zaterdag last van mijn eileiders. En sinds een aantal dagen last van menstruatiepijn. Het rotte ervan is dat het niet doorzet. Ik wordt helemaal gek van de spanning en zit er even helemaal door. Waarschijnlijk wordt ik zometeen gelijk ongesteld en zijn we weer een maand kwijt. Ook dit jaar geen wonder. Weer een jaar beginnen met alle onderzoeken en injecties. Ik moest het even kwijt.....
Pffff Chantal. Wat een lange weg hebben jullie al bewandeld. Het valt vast niet mee om dan nog steeds goede hoop te hebben/houden. Wanneer zal het eindelijk resultaat hebben? Helaas kan ik je dat niet zeggen. Maar ik hoop het natuurlijk wel voor jullie! Nog even en dan is je nod? Als het niet gelukt is dan nog hoe vaak iui? Veel sterkte meid. Wie weet kun je een klein beetje troost halen uit het feit dat er meer mensen zijn met dezelfde grote wens en dat zij zich allemaal onzeker voelen over de toekomst van die grote wens.
Ik snap je gevoel helemaal. Wij zitten helaas ook al 2,5 jaar in de mmm en hebben onze eerste ivf gehad... Ontzettend zwaar en oneerlijk is het hele traject. Enige tip, ga veel leuke dingen doen en zoek veel afleiding. Heel veel sterkte! Ps je mensturuatie pijn kan ook een beginnende zwangerschap zijn, de meeste vrouwen hebben deze pijn. Soms zelfs de hele zwangerschap. Ik hoop dat je toch een positieve test in handen krijgt deze ronde!
Ik snap je gevoel meis, ik wil je even heel veel sterkte wensen en het is pas verloren als er bloed is he.
Wij hebben 7 jaar moeten wachten op ons wonder. Ik heb me vaak afgevraagd of het het allemaal wel waard was. ZO VEEL wanhoop en teleurstelling elke maand... Maar ik ben heel blij dat we doorgezet hebben. Ons wondertje maakt dat alle ellende vergeten is. Het is het echt waard. Probeer daar aan vast te houden. Het is K*T af en toe, maar je doet het ergens voor!
Als iedereen die garantie had, zou het allemaal een stuk minder zwaar zijn.. Juist de onzekerheid óf je het inderdaad ergens voor doet en óf het het allemaal wel waard zal zijn, maakt het zo ellendig.. Als iemand je met zekerheid kon zeggen dat het wel goed zal komen, zou elke mislukking voelen als 'een stap dichterbij'. De wanhoop wordt elke maand alleen maar groter, omdat je juist het gevoel hebt steeds verder van die zwangerschap af te staan.. Dikke knuffel TS. KutMMM!
Lieve Chantal wat een ellende en ik herken je machteloze gevoel heel erg goed! hier 4.5jaar verder en ook nog niks in handen moedeloos word je ervan...gisteren een iui gehad nr 2 met 3 miljoen zaadcellen laten we hopen dat het is gelukt voor ons beiden/allen sterkte meid!
Je doet het toch al voor de KANS op een wondertje? En misschien om achteraf geen spijt te krijgen? Dat is ook iets. En natuurlijk zijn er geen garanties....dat weet ik als geen ander!
Ja, maar het 'kans hebben op' maakt het niet minder ellendig als je bij de zoveelste mislukking weer in dat eindeloos diepe dal flikkert.. Het klinkt zo makkelijk; 'Je doet het ergens voor'. Hoe vaak ik me wel niet af heb gevraagd wáár we het dan in godsnaam voor deden, omdat het toch elke keer mislukte.. En natuurlijk, wij hebben het geluk gehad dat één van de behandelingen is geslaagd en ik kan absoluut zeggen dat het het waard is geweest (maar in de verste verte niet vergeten!), maar toen ik er nog middenin zat, had ik echt niets aan de mensen die wél al een succesvolle behandeling achter de rug hadden, die zwanger waren of zelfs al bevallen waren, en die me dat even kwamen vertellen..
Beste Chantal Heel veel sterkte gewenst. Probeer inderdaad jezelf af en toe te verwennen. (klinkt misschien stom maar ik ben vanmiddag naar de bios geweest in mijn eentje) Afleiding helpt ook al! (mag ik vragen waarom je met zo'n diagnose geen IVF doet? Is het niet vrij risicovol om IUI te blijven doen? Succes meid!!
Natuurlijk maakt het het niet minder ellendig, dat wil ik niet beweren. Ik kom ook niet EVEN iets vertellen... Ik voel me nu een beetje ontkent in mijn lange weg. Dacht je echt dat ik geen teleurstelling heb gekend? En mij hielp het WEL als mensen die jaren bezig geweest waren, zwanger werden en dat de moeite waard vonden. Want...je twijfelt of het ooit nog zal lukken. Je bent al zo lang bezig en denkt dat het nooit zal lukken. Mij hielp het dan juist als er verhalen waren die hoop gaven op succes. Ik was niet geholpen als mensen zeiden: nee na zoveel jaar zal het wel niet meer lukken (en ja, die mensen zijn er). En ik was ook serieus bang, dat als ik toch zwanger zou worden, ik het tegen zou vinden vallen. Dat ik niet genoeg van mijn kind kon houden, omdat ik er zo veel voor heb moeten doorstaan. Dat het het NIET waard zou zijn... Ik heb geensinds de bedoeling om iemands lijden te ontkennen. Daar ken ik die klote pijn veel te goed voor. Ik wil ook geen valse hoop voorhouden of pronken met mijn geslaagde behandeling. Het was goed bedoeld. Ik hoop dat Chantal dat erin leest en niks anders.
Sterkte Chantal Het is idd een ellenlange weg zonder enkele garanties. Je gaat door op dat kleine sprankje hoop iedere keer weer, om vervolgens weer keihard met de neus op de feiten van teleurstelling, pijn en verdriet te worden gedrukt. Hoe het hele traject wordt beleefd is zo persoonlijk. Waar de 1 hoop haalt uit positieve ervaringen van anderen, kan een ander daar niets mee. Hier staan we na 9 jaar definitief met lege handen, dit jaar hebben we onze kinderwens op moeten geven. Het was een lange weg en we zijn diep gegaan, heb echt moeilijke jaren achter de rug waarin ik met geen mogelijkheid op een positieve manier naar de toekomst kon kijken. Door de jaren heen heb ik wel geleerd met de situatie om te gaan, hoewel dit niet makkelijk was. Het verdriet en gemis blijft altijd in min of meerdere mate aanwezig, maar ik heb uiteindelijk wel de rust gevonden en kan weer op een positieve manier kijken naar mogelijkheden voor onze toekomst zonder kinderen. Ik hoop echt met heel mijn hart dat jullie moeite en het lange wachten uiteindelijk beloond zal gaan worden met jullie grootste wens!
@Wensmama Je bent een sterke vrouw! Ik ben nu in de fase dat ik elke maand na een mislukte poging niet meer weet waar ik het moet zoeken. Heb pas 3 Iui gedaan en vandaag zou de 4e zijn, maar er is verkeerd naar mijn eisprong gekeken en hij is gisteren gesprongen! Nadat ik meerdere malen aangaf dat ie eerder zou komen, voelde dat aan. Maar nee hoor, ze houden het allemaal nauwkeurig bij. Vanochtend geweest en zag het al zelf op het scherm bij de echo! Eitje was al weg. Ik heb me een potje gejankt!! Tot nu toe. Ik dacht mooi, rond de kerst misschien een leuk cadeautje of op m'n verjaardag die kort daarna is. Misschien was het die poging niet gelukt maar nu is die beslissing voor mij genomen! En daar baal ik van!! Het is al een vreselijk traject. Ik voel me nutteloos en ik kan geeneens aan de toekomst denken. Ik ben bijna 33 en m'n leven houd ik op pauze, alles draait om zwanger raken. Ik weer niet hoe de mensen die al jaren bezig zijn het doen. Maar vind jullie stuk voor stuk enorm sterk. Ik ben niet zolang bezig maar wat een gevoel elke keer dat het mislukt!
@evira, iedereen beleeft het op z'n eigen manier. De een kan er beter mee omgaan dan de ander. Ik weet zelf ook hoe het is om lang te moeten wachten. Maar alles langer dan een jaar is gewoon te lang. Ellende en wachten vergelijken heeft niet zoveel zin in die zin. De een put juist hoop en kracht uit het feit dat het iemand die ook zo lang bezig is t uiteindelijk wel is gelukt, de ander niet. Hoe langer het duurt, hoe groter het verlangen en hoe groter de angst dat t nooit gaat lukken. En angst vreet energie en kracht. Het is een uitputtingsslag voor sommige onder ons om moeder te mogen worden. Of het nu 3, 5 of 7 jaar duurt en in sommige gevallen nooit...het is zwaar. Loodzwaar. Iemand vertelde mij ooit dat toen ze eenmaal een kindje had, ze de pijn van het wachten vergeten was. Ik kan je vertellen dat ik die pijn nooit ben vergeten. Het is een litteken op mijn ziel geworden. Iedereen is anders.
Wat een mooie sterke vrouwen zitten er hier! Ieder beleeft het idd op zijn eigen manier en dan nog wisselt het afhankelijk van je gemoed. Ik ben reeds gezegend met een prachtkind en dat maakt de MMM in mijn ogen minder belastend doch draait hier ook zeer veel rond het feit of we ooit nog zo'n prachtkindje mogen krijgen. Hadden we maar allemaal een glazen bol waar het in te zien was. Hoe dan ook; aan alle succes en voor zij die reeds zwanger zijn proficiat!