Het is nu 2 1/2 week geleden dat ik ben gecuretteerd. Het lijkt al een tijd maar van de andere kant voelt het alsof het gister was. Iedereen om je heen gaat gewoon verder en dat probeer ik ook, maar het gaat op en af. Gister op controle bij de gyn geweest omdat ik nog steeds vloei na m`n curettage. Niet veel, maar dagelijks verlies ik nog oud bloed. Volgens hem kan het dat de ene persoon langer vloeit dan de andere persoon. Verder vertelde hij me de uitslag van het vruchtje. Het was een "gewone miskraam". Geen afwijkingen ontdekt. Ik dacht echt van: nou en daar moet ik dan maar blij mee zijn??? Maar eigenlijk wel fijn dat ze niks erg afwijkends hebben gevonden. Dat betekent dat het volgende keer gewoon goed zou kunnen gaan. Ik mag ook naar hem komen zodra ik weer zwanger zou zijn. Hij vond het heel begrijpelijk dat ik dan zsm een echo wilde. Hij vroeg ook nog hoe het emotioneel ging. Nou vroeg ik me af, hoe het jullie allemaal afgaat. Ik merk bij mezelf dat ik echt wel weer kan genieten van dingen. Ben gister op bezoek geweest bij iemand die zwanger is, en dat ging goed. Deze persoon ken ik niet echt, maar toch ging het goed. Alleen gister een dip gehad. Met dat bloedverlies kunnen we ook nog steeds niet intiem zijn. Ik had me echt erop verheugt dat mijn man en ik na die 2 weken onthouding weer van elkaar gingen genieten. Ik merk toch dat ik dat wel erg mis. Huilen doe ik niet meer dagelijks, maar ik merk ook dat ik het vaak inhoudt omdat men verwacht dat verder moet. Of dat is iets wat ik in m`n hoofd haal. Sorry voor het lange verhaal. Maar ik wilde dit graag kwijt en hoop van jullie te horen hoe het jullie nu vergaat na een aantal weken / maanden na een miskraam.
Hoi Hope, Ik ben inmiddels 1.5 week verder na mijn curettage. Het bloeden is sinds maandag (precies na een week) gestopt. Ik voel me verder goed, lach weer vrolijk rond, ook op mijn werk. Kan er open over praten. Ben wel ontzettend moe na mijn werk. Maar ritme komt nog wel. Het vruchtje is ook opgestuurd naar de patholoog voor verder onderzoek en volgende week ga ik voor nacontrole bij de gyneacoloog. We willen niet meteen beginnen, wachten het rustig af. Zwanger zijn is niet meer prioriteit 1 voor ons. Lekker van elkaar genieten en leuke dingen samen doen staan nu op de eerste plaats. Miel
ik denk niet dat mensen verwachten dat je weer "gewoon"verder gaat ..maar dat het idd. iets is wat van jezelf moet ...ik vloeide na 5 dagen niet meer , en ik ben er ook niet echt meer dagelijks mee bezig ..soms een dipdag gisteren was er 1 van ..dan denk ik dat het aan mijn lichaam heeft gelegen enzo ..( het omlaag halen van mezelf) gelukkig kan ik er nu goed met mijn mannetje over praten , en we willen dolgraag weer snel zwanger raken ...alleen weet de buiten wereld daar niets van ...dat willen we graag zo houden nu ...ik denk ook echt met regelmaat aan alle andere dames die dit verdriet heeft moeten ondergaan of nog steeds ondergaan ...en vraag me ook wel eens af waarom WIJ ..helaas zullen we daar geen antwoord op krijgen .....lieve Hope ...alleen jij bepaalt of je er overheen bent en weer kan genieten ..en niet de buitenwereld ... sterkte voor iedereen kus asjuh
hoi hope, mijn curretage was op 24feb en ook ik heb 2 weken lang bloed verlies gehad. het gaat nu erg goed met mij maar je blijft er altijd mee bezig. als ik zwangere vrouwen zie of als je iets leest of als je weer een maand verder bent dan blijf je denken zover had ik kunnen zijn of zo dik had mijn buik kunnen zijn. en dan wachten tot je weer ongesteld wordt het is allemaal rot en zo voel je je ook. sterkte liefs chantal.
Beste Hope, Ik weet precies hoe je je voelt! Vorige week vrijdag (19/5) heb ik ook een curretage gehad na 9 weken zwangerschap. De curretage zelf viel me qua pijn echt heel erg mee, maar de emoties eromheen zijn heel heftig. Het ene moment ben je zo ontzettend blij dat je zwanger bent en het andere moment hoor je dat het hartje niet meer klopt en lijkt het of de grond onder je voeten gehaald wordt. Ik heb na de curretage een paar dagen buikpijn gehad en nu sinds een week heb ik af en toe nog wat oud bloedverlies, maar gelukkig niet heel veel. Wel voel ik me heel erg leeg en verdrietig. Je weet dat het vaker voorkomt, maar je hoopt altijd maar dat het jou niet overkomt. Om me heen zijn verschillende vriendinnen zwanger en ondanks dat je het hun heel erg gunt, doet het toch een beetje pijn. Over 3 weken moet ik terugkomen bij de gynaecoloog, ben dan ook benieuwd wat hij te melden heeft. Ik vraag me nu ook af wanneer je weer zwanger kan worden. Wacht je eerst tot de 1e menstruatie op gang komt zodat je weet hoe je cyclus loopt of wacht je tot je geen bloedverlies meer hebt. Ben benieuwd hoe andere hier mee omgaan? Ik ben ook nog erg moe, maar dat zal de komende weken allemaal wel beter worden. Ik wens jou (en alle anderen) heel veel sterkte en laten we hopen dat we allemaal weer snel zwanger zijn en er dan volop van mogen genieten. liefs, lizzy
Vanmorgen goed begonnen. Yes, geen afscheiding meer. Net naar de toilet en ja hoor, wederom helder rood bloedverlies. Dit maakt me allemaal zo onzeker. Ben blij als m`n volgende echte menstruatie een beetje op tijd komt en dat dan mijn cyclus weer goed is. @Lizzy, Wij wachten tot de volgende menstruatie, dit was ook het advies van de gyn. Kan niet wachten tot het zover is, we willen beide niets liever dan weer zwanger raken. Maar op het moment kan ik nog niet eens intiem zijn door dat stomme bloedverlies. Niet dat dat het belangrijkste is maar kan me er wel boos om maken. Zal nog wel met de hormonen te maken hebben of zo....
onze gyn. heeft helemaal niets gezegt over w88 tot de volgende ongi . maar misschien is dat na curretage wel anders ... ik hoop dat je bloedverlies snel stopt meid ..knuf asjuh
hope, hoelang bloed je nu? bij mij was het ook 2 weken en elke dag was het iets minder en opeens was hetb weg. liefs chantal.
@Asjuh, dat geld idd alleen na een curettage. Een eventueel nieuw vruchtje zou niet kunnen nestelen omdat de baarmoeder helemaal schoon is. @ Chantal, al 17 dagen. Ik heb 1 week echt helder bloed verloren, daarna ging het over naar bruin verlies. En steeds als ik denk dat het bijna weg is, begint het spontaan weer te bloeden. Geen maandverband vol, maar met een inlegkruisje red ik het ook niet. Ik wordt er echt gek van. Ik heb het gevoel dat ik op deze manier niet verder kan. Maar er zit helaas niks anders op dan afwachten.
hoi hope, dat is wel lang heb je het al gevraagt bij de gyn. ik weet hoe dat afwachten is . nu nog steeds want mijn cyclus is ook in de war dus kan ook wel even duren voor je ong wordt. liefs chantal.
Hoi Hope, Goed om te horen dat je wel weer kunt genieten van dingen! Maar als je nu nog steeds helderrood bloed verliest zou ik wel even contact opnemen met de gyn, voor de zekerheid. Mijn curretage is nu 9 weken geleden en ik ben wel weer aardig de oude. Ik merk wel dat ik nog steeds de zwangerschapsweken tel...als ik nog zwanger zou zijn zou ik nu 21 weken zijn geweest En in mijn omgeving zijn ook een aantal mensen zwanger, de ene keer kan ik daar meer van meegenieten dan de andere keer. Bij mij duurde het 7 weken voor ik weer ongesteld werd, dus het kan wel even duren hoor! Ik merk wel dat ik het ook wel weer een eng idee vind, zwanger zijn. Maar ik denk dat iedereen dat wel heeft als het is misgegaan. Ik probeer er maar niet al te veel mee bezig te zijn, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Heel veel sterkte en succes, samen met je lief, om dit alles een plekje te geven en natuurlijk lekker snel weer zwanger te zijn! Groetjes, Anakin.[/i]
Ik ben van de week bij de gyn geweest, hij zij dat het geen kwaad kon. De ene had er langer last van dan de ander. Als het na m`n volgende mestruatie weer zo lang aanhoudt moet ik wel weer langskomen. Het bloed is alleen helder als ik naar het toilet ben geweest en heb afgeveegt, in m`n inlegkruisje is het vrijwel direct bruin. Dus denk dat het toch oud bloed is. Dit neemt ook toe als ik ontlasting heb gehad, wat iets moeizaam gaat. Op de site van NVOG staat dat je na een curettage 1 tot 6 weken erna bloed kunt verliezen. En zolang je bloed verliest mag je geen gemeenschap hebben. Ik ben blij dat jullie je ervaringen met mij willen delen. Op de een of andere manier kom ik vaak op deze site om een soort troost te vinden. Iets wat iemand schrijft waardoor ik er weer tegenaan kan. klinkt gek he????
Hoi lieve Hope en anderen, Bij mij is het ruim een week geleden nu. Ik ben er nog best veel mee bezig. Erg wisselend hoe ik me voel, soms een soort opgeruimd en energiek gevoel van ik ga er weer tegenaan (het leven), soms weer heeeel moe en in een dip. Steeds is er een onderstroom van verdriet en gemis voelbaar. Gekke dingen ook. Ik loop met een bundel schone was en ineens merk ik: ik houd het vast alsof het een baby is, zo tegen me aan. Dan komen de tranen weer even. Of in een tv programma heeft iemand een mk, dan ook... Bij mij was de mk vanzelf gekomen. Ik heb denk ik maar 1 dag er na echt bloed verloren en nu bijna niks meer, af en toe een druppeltje. Voel nog wel wat steken in m'n buik af en toe, alsof alles weer z'n plek aan het terugvinden is. Zou het wel goed zijn? Eind juni ga ik weer voor controle naar de gyn. Verder voel ik veel spanning in m'n lijf, spieren die steeds vast zitten en pijn doen. Komende week heb ik een afspraak bij een fysio, ik denk misschien kan die me helpen met een massage of zo. Wat me erg bezig houdt, en me een extra verdriet geeft, is dat door deze (onverwachte) zwangerschap mijn verlangen om moeder te worden erg wakker gemaakt is. Maar ik heb geen man/vriend. En ik ben al 35. Ja, daar denk ik veel over na. Ik wil echt heel graag een kindje, moeder worden. Ga ik op zoek naar een goeie man? Ik ben zelfs al op zo'n internetsite aan het kijken, stom he , ik denk eigenlijk helemaal geen goed moment ervoor... Of ga ik het op een gegeven moment bewust alleen doen....? Ik vind het wel fijn dat jullie hier ook zijn, het geeft wel troost en steun. Het is een diep vrouwen-verdriet wat we hier met elkaar delen. Alleen ben ik soms jaloers als ik verhalen lees over wanneer er weer gevreeen kan worden... Ik heb het afgelopen haf jaar 1x sex gehad en daarna is dit allemaal gebeurd... Oke ik zal niet meer klagen. Het beste voor iedereen die hier komt, en dat ieders wens voor een gezonde baby gauw vervuld mag worden!
Lieve Hope, dat is helemaal niet zo gek hoor. Als je jezelf met een miskraam geconfronteerd ziet, heb je het gevoel dat je de enige op de wereld bent die in deze situatie zit. Maar als je hier dan leest dat zoveel anderen het ook meemaken, en dat de dingen die je meemaakt en de gevoelens die je hebt niet 'raar' zijn, dat geeft troost. Ik heb ook heel veel steun gehad van de dames hier, en nu vind ik het alleen maar fijn dat ik dat op mijn beurt ook weer voor lotgenoten kan doen. En de wisselende gevoelens na alles wat gebeurd is, ook die zijn niet raar. Ik merk het ook hoor, dat mensen na een tijdje zoiets hebben van 'hou nou maar eens op over die miskraam, we weten nu wel hoe erg het was'. Maar alleen jij kunt voelen of je het al verwerkt hebt, en als dat niet zo is, als je meer tijd nodig hebt, dan is dat helemaal niet raar. Het is toch een heus rouwproces. Zeker als je nog steeds vloeit, en er dus toch nog dagelijks mee wordt geconfronteerd. Ik hoop dat het vloeien snel ophoudt, en dat je snel de draad van je normale leven weer kunt oppakken. En praat vooral veel van je af als je daar behoefte aan hebt, dat helpt. Groetjes, Wendy
Bedankt voor jullie reacties. Wendy, wat fijn dat je er weer bent, ik heb je gemist. Vandaag gaan shoppen, het was niet zo leuk, kon er niet van genieten. Vorige week wel gezellig geshopt, maar vandaag was zo raar. We zouden kleding gaan kopen voor de bruiloft van m`n beste vrienden, mijn man en ik zijn getuigen. Mijn man had al een pak gekocht en ik zou vandaag gaan kijken. Ik had het zolang uitgesteld omdat ik eigenlijk in de veronderstelling was dat ik tegen die tijd wel een buikje zou hebben. Ik zou eigenlijk 15 weken zwanger zijn en wilde dan iets kopen waar je m`n buikje dan in kon zien. Maar nu was het zo anders, ik moest "gewone" kleding gaan zoeken. In elke zaak wel leuke positiekleding te zien, maar helaas niet nu voor mij. Hele dag met een rot gevoel rondgelopen. Ben uiteindelijk wel geslaagd voor een hele mooie jurk, maar mijn gedachten aan ons kindje, overheersten deze dag toch wel. Morgen weer werken, wens iedereen een fijn weekend. Liefs Hope
Hope dat kan ik me zo voorstellen wat je vertelt over kleren kopen! Het was vandaag mijn verjaardag, heb een vrij rustige dag gehouden, een paar vrienden en m'n familie op bezoek. Maar steeds die onderstroom van verdriet: ik dacht een tijdje terug dat het had een hele bijzondere en feestelijke verjaardag zou worden, omdat ik zwanger was, de laatste verjaardag voordat ik moeder werd... Vreemd was het, geen buikje, gewoon een wijntje drinken. Ja, zo zullen er nog wel meer momenten komen denk ik.
Kleding kopen tja... Volgens mij kennen we dat gevoel allemaal. Wel een broek of een rok kopen? Stel je voor dat..... Ik hou het voorlopig maar bij truitjes je weet maar nooit... grtn Nique
@Wietske, alsnog gefeliciteerd met je verjaardag, kan me voorstellen dat het erg dubbel was. Ik ben over 2 weken jarig, van de ene kant wel zin in een feestje, maar de gister en vandaag heb ik niet zo`n goeie dag. Voel me echt down, moeilijk te omschrijven dit gevoel. En het weer werkt niet echt mee op mijn gemoedstoestand....
Dank je voor de felicitaties, Hope. Welke dag is jouw verjaardag? Ja, het is buiten ook net herfst he, net als in onze harten. Ik heb 't ook, steeds die onderstroom van verdriet, iets zwaars, het is echt een gemis. Het is niet vreemd, ik denk dat het er echt bij hoort deze gevoelens. Het is toch een rouw proces wat je doormaakt. Ben je wel lief voor jezelf? Zullen we er maar op vertrouwen dat dit ook weer voorbij gaat? knuffel, Wietske X
Ik ben 13 juni jarig, wordt dan 30. Op 10 juni vieren mijn man en ik onze verjaardag, hij wordt namelijk 40 in de zelfde week. Heb wel zin in het feest. Ik hoop alleen dat mensen niet uitgerekent die dag gaan vragen, hoe het nu is. Dat zou echt een domper voor me zijn. En tja, lief voor mezelf??? Vindt mezelf soms echt zielig, heb dan medelijden met mezelf, erg he? Maar dat gaat ook wel weer weg, af en toe heb ik dat nog. Morgen moet ik naar collega van m`n man, zijn vrouw is pas zwanger. Zie er behoorlijk tegenop. Ik zal ze feliciteren, maar meteen zeggen, dat ik het nog niet aankan om erover te praten. Dat kan ik toch wel zeggen, of niet? Zullen ze er wel begrip voor hebben???