Hoi, 2,5 maand geleden is mijn zoontje geboren. Hij was 7,5 week te vroeg. Nu hij 1,5 maand thuis is en er dus nu meer rust is begint bij mij alles pas tot me door te dringen. Gisteren vroeg iemand me of ik het ook niet heerlijk vond dat mijn kindje gelijk op de blote borst gelegd werd. Ik moest even slikken, want dat kan natuurlijk niet bij een te vroeg geboren kindje. Hebben jullie het daar ook niet moeilijk mee? En dat in veel boekjes zoals bijv. Wij jonge ouders, er weinig aandacht word besteed aan premature kindjes. Ik vind dat als je kindje te vroeg geboren word je aardig van die roze wolk afdonderd. Gelukkig ging het met mijn zoontje heel snel heel goed en had hij een uitstekende start. Maar helaas zie je op zo'n afdeling toch wel heel veel nare dingen. En dan heeft hij nog niet eens op een NICU gelegen. Ik merk gewoon dat het allemaal nogal veel impact heeft gehad en dat ik erg snel geemotioneerd raak. (mogelijk de hormonen?)
hoi Joni, Wat toevallig, ik wilde een zelfde topic aanmaken. Ik was zaterdag avond alleen thuis met mijn zoontje (10 weken te vroeg geboren, op nicu gelegen en daarna medium care, alles prima gegaan) en ik was ineens zo down, moest weer denken aan alles wat we meegemaakt hebben en de nare dingen die ik gezien heb. Ik merk dat nu alles weer rustiger is alle emoties omhoog komen die ik tijdens de ziekenhuis periode heb weggestopt omdat ik er geen tijd voor had. Ik heb nu een afspraak gemaakt met een haptonoom waar ik vanaf volgende week in therapie ga, ik hoop zo weer alles op een rij te krijgen. Word jij ook zo gek om het verhaal telkens te vertellen aan vreemden? Heel vaak vragen mensen mij hoe oud mijn zoon is, als ik dan 12 weken zeg dan blijven ze maar staren en vragen stellen, word daar zo moe van. Ik hoop dat je alles goed kan verwerken, het is niet niks zo een start, die roze wolk is er gewoon niet. xxx
Je ziet mensen wel heel vaak kijken goh wat is hij klein en ze zeggen dit dan ook. Maar ze vragen dan niet verder. Dus leg ik ze het ook niet meer uit. Heb daar helemaal geen zin in. Volgens mij zijn onze kindjes op dezelfde dag geboren aan de babybanner te zien.
Ik had het vooral zwaar bij de 'nagym' van de zwangerschapsgym. Al die bevallingsverhalen van de andere meiden. Zelf had ik niet eens het gevoel dat ik bevallen was (had een spoedkeizersnede na plotselinge placentaloslating) meer alsof ik een ongeluk had gehad. Het wordt wel beter met de tijd hoor, maar soms gebeurt er iets wat er weer aan herinnert en dan kan ik weer verdrietig worden. Ik vertelde ook altijd erbij dat hij acht weken te vroeg was, maar dat doe ik nu al een tijd niet meer. Het verschil is nu ook niet zo overduidelijk te zien als in het begin.
ik zeg nog steeds ook de georrigeerde leeftijd erbij aan kennissen en bekenden, aan onbekenden gewoon zijn kalenderleeftijd. Joni en Sara, het blijft moeilijk, zelfs nu nog bij mij... Er wordt in bladen e.d. idd weinig aandacht aan besteed en mensen houden er geen rekening mee als ze vrage stellen, omdat ze zich simpelweg niet realiseren dat dit emoties met zich mee brengt.
pffffffff mijn twins ook te vroeg, ik heb er geen moeite mee, ben blij dat ze er alletwee gezond zijn, heb daar wel anders gezien, of mensen die geen kinderen kunnen krijgen. blijf toch niet zo hangen daarin en geniet van jullie mooie kindjes, het kan allemaal zooooooo veel erger. geniet ervan
Beetje rare reactie dannyb. Mijn kindje is net geboren en ik verwerk alles op mijn manier ok!?! En ik blijf er helemaal niet in hangen, ben super blij dat mijn zoon al die narigheid die we gezien hebben gespaard is gebleven. Maar al die narigheid staat nog op mijn netvlies gebrand en ik moet dat zien te verwerken de komende tijd, ik kan het nu wel helemaal wegdrukken maar het komt er toch wel een keer uit. Ben erg blij voor jou dat jij je er gewoon overheen kan zetten! groetjes,
ik wordt hier een beetje boos van hoor, als je zulke ingrijpende dingen hebt meegemaakt, zeggen mensen dat je er in blijft hangen. het is een verwerkingsproces waar een hele tijd overheen gaat voordat het allemaal verwerkt is. mijn zoontje is geboren met 26.5 weken. het is nu een fantastisch mannetje en doet het zo ontzettend goed,we genieten dubbel en dwars, maar dat betekend niet dat ik alle ellende zomaar vergeet. bij de gekste dingen komt het terug. laatst deed ik een vest aan die ik in die periode aanhad. nou ik werd er gewoon naar van. alle gevoelens kwamen terug. ik denk nog regelmatig, hoe zou het gaan met de ouders die hun kindje verloren toen wij daar waren. we hebben het allemaal meegemaakt en zien gebeuren. en dan nog het schuldgevoel omdat ik dacht, gelukkig is het niet die van mij. dat is vreselijk want dat mag ik helemaal niet denken. ouders van te vroeg geboren kindjes blijven er niet in hangen, we zijn het aan het verwerken en dat is heel zwaar en dat duurt een hele tijd. maar we komen er wel. sorry als ik zo heftig reageer, maar als je het zelf hebt meegemaakt zou je het toch moeten begrijpen? debby.
sorry ik bedoelde het op een opbeurende manier.het komt waarschijnlijk verkeerd over op de geschreven manier. ik bedoel kom op meiden geniet. echt niet mijn bedoeling om te kwetsen.
En dat je moet genieten is de opmerking waar ik in de ziekenhuistijd het meeste moeite mee had. Wees dus voorzichtig met dat soort opmerkingen.
idd, het gevoel dat je MOET genieten, maakt het alleen maar moeilijker... ik ben met 28 weken van een tweeling bevallen en ze zijn nu 12 weken oud en ik vind het nog steeds moeilijk om te genieten en vind het dus ook heel lastig als mensen steeds maar zeggen dat je nu moet genieten. Ik heb gemerkt dat het toegeven dat het nog moeilijk is om te genieten je een stukje rust geeft. Dat genieten komt uiteindelijk vanzelf, maar heeft veel tijd nodig en die moet je jezelf gunnen. Hopelijk gunt ook je omgeving je die tijd, want de verwachtingen van buitenaf (roze wolk) maken het soms heel moeilijk, ervaar ik.
Ik merk op dit moment dat ik soms een beetje moeite heb met mensen die nu het aantal weken zwanger zijn waarop ik bevallen ben. Hebben meerdere mensen dat? Misschien ben ik gewoon een beetje jaloers op die roze wolk waar ze op zitten.
ja dat is jaloezie en dat is zoooo logisch! Want je had toch het liefst gewild dat het met jouw kindje ook allemaal goed was gegaan. Dat je hem/haar in pico bello staat op de wereld had kunnen zetten, zonder de afgrijselijke angst dat je haar weer zou verliezen, zonder het verscheurende gevoel haar niet tegen je blote borst te kunnen voelen -niet even maar de hele dag en nacht, zonder je zo leeg te voelen omdat je buik zo onverwacht verlaten is. En dat is ook waarom lompe reacties ons bespaard mogen blijven! Het is al zwaar genoeg en dus belangrijk om alleen je hart te delen met mensen die er zuinig op zijn.
Bij mij is het nu allemaal een jaar geleden en ik heb dat gevoel nog steeds als ik zwangeren zie. Ik ben blij voor hen, maar mijn hart huilt.
hier ook nog steeds 'jaloers' op zwangere vrouwen, die de laatste loodjes 'mogen' meemaken.... Het wordt wel ietsje beter; ik hou het nu (meestal) droog...
@ twinsmam: ik begin na 13 weken ook pas te genieten. De eerste tijd dat hij thuis was vond ik heel vreemd. Wel heel leuk, maar genieten...tja...ik weet niet of ik er echt van genoot. Thuis huilde hij ook heel veel. Gelukkig is dat nu minder en is hij weer het rustige mannetje dat hij in het ziekenhuis ook was.