Ronde 22 alweer. Van m’n jongste in ronde 15 zwanger geraakt, met m’n ex. (Nu samengesteld gezin, beide al kinderen.) Verwachtte nu dus ook niet dat het snel zou gaan, maar zo langzamerhand zie ik het helemaal niet meer gebeuren. Ik merk dat ik in de dalmomenten “wanhopig” manieren zoek om m’n kansen te vergroten. Voedingssupplementen, palmpollen met honing, conceive plus, ... Ik temperatuur en gebruik ovulatietesten, ik leef als een heilige (geen drank, geen drugs, geen sigaretten, zelfs geen geraffineerde suikers en E-nummers). In de piekmomenten kan ik het helemaal loslaten. Wéét ik van mezelf dat het ook oké zal zijn als het niet meer gaat lukken, dat we ook een volledig gezin zijn zonder kindje samen. Zelfs onlangs besloten dat we het medisch traject, waarmee we eigenlijk al min of meer bezig waren, niet in zullen gaan. Heb een baan in de schoot geworpen gekregen die m’n carrière in een stroomversnelling brengt en natuurlijk verdwijnt de kinderwens daar niet mee, maar het verschuift wel de prioriteit. Want praktische en financiële gronden wegen ook mee, laten we eerlijk zijn. Dus ervoor gekozen om het te nemen zoals het komt, dat moeder natuur mag beslissen. Maar dan besef ik weer dat we in ronde 22 zitten. De kans op een spontane zwangerschap is inmiddels wel érg klein te noemen. En ik ben bang dat ik straks, over een jaar, of twee, spijt heb en “had ik maar” blijf denken. En ik kan er steeds slechter tegen om heen en weer geslingerd te worden in deze uitersten van gedachten en emoties. Rationaliseren kan ik prima, maar het is zo vermoeiend. Tips en trucs zoek ik dus eigenlijk niet echt. Hooguit herkenning misschien?
Geen tips... ik zit pas in ronde 5 en slinger al tussen al die emoties door.. Ik kan alleen maar zeggen kijk diep in je hart. Wat wil je het aller liefst?? Als dat een kindje van jullie samen is zou ik daar voor gaan. Je mag tot je 70ste werken. Carriere maken kan altijd nog! Ik hoop dat dat wat je wil mag lukken!
Moet zeggen dat ik wel dingen herken. Wij proberen al zo'n 2,5 jaar om zwanger te worden en te blijven.. 1x is het gelukt om zwanger te worden, maar dit is helaas een miskraam geworden. Ik weet niet hoe oud jij bent, maar ik ben inmiddels 31, heb een leuke baan, alleen zou ik best verder willen studeren (helaas wegens omstandigheden destijds niet de volledige studie kunnen afmaken). Ik ben stressgevoelig en op dit moment wil ik er gewoon geen dingen bij hebben die meer stress opleveren, althans niet met dingen die ik zelf kan bepalen, want je hebt natuurlijk niet alles in de hand. Ja.. voor de toekomst is het misschien beter! Alleen vind ik het zwanger worden (veel) belangrijker. De volledige studie of carrière komt misschien nog wel en zo niet, dan maar niet! Misschien verandert dit in de loop der tijd, maar zo sta ik er nu in.
Ik herken het wel, alleen zitten wij wel in de MMM. Ik heb al een kindje maar mijn huidige vriend niet en wij proberen nu al ruim 2 jaar samen een kleintje te krijgen (gaan ronde 25 in). Soms wil ik de moed opgeven, het is gewoon zo pijnlijk allemaal. Ik ben het soms gewoon zo zat en alles voelt gewoon zinloos, alsof je stil staat en maar niet verder komt. Ben dan zo vreselijk gefrustreerd als ik de zoveelste zwangerschapsaankondiging zie.. maar dan is er toch nog altijd dat stemmetje in mijn hoofd die zegt; stop er pas mee als je álles geprobeerd hebt want wonderen zijn de wereld nog niet uit. En dan vinden we toch ergens weer dat kleine beetje hoop en proberen we het weer opnieuw. Cyclus na cyclus. Ik hoop dat je snel een mooie positieve test in je handen hebt!