Jullie zullen vast al eerder topics van mij hebben gelezen. Zo niet, zie mijn onderschrift.. Het is nu bijna twee jaar geleden en als ik terug kijk naar die twee jaar ben ik door een achtbaan gegaan. Ik heb nog altijd het idee dat ik er niet meteen goed om heb kunnen "rouwen" en te snel door ben gegaan, waardoor ik er nu weer meer last van krijg. Mijn schoonzusje was gelijk met mij zwanger en ik wilde blij voor haar zijn en mijn emoties probeerden ik steeds maar weer weg te drukken. Ook wilde ik dat mijn vriend niet een wrak als vriendin had. Mijn werk dringde de dag erna ook meteen aan dat ik weer noest gaan werken. Ik werkte in een speel paradijs met per dag 1000 kinderen. Dit heeft het er ook niet bepaald makkelijk op gemaakt. En al die mensen zeiden maar: ach kop op, gewoon weer door gaan, je bent nog zo jong, het was nog niks. En nu bijna twee jaar later is een vriendin van mij zwanger en mijn zus (van een tweeling) en dat doet mij steeds meer denken aan mijn zwangerschap. Ze praten iedere dag over hun zwangerschap tegen mij en alles vergelijk ik met hoe het bij mij was. Ik vertel dat dan ook tegen hun: ja ik was ook verslaafd aan kaas! En nu krijg ik te horen dat ik er maar eens een punt achter moet zetten, want ja het is al zo lang geleden!! Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het wordt mij ineens even veel. Hoe zijn jullie er mee om gegaan? Slijt het vanzelf? Hebben jullie hulp gezocht? Of wat dan ook? Moet ik na twee jaar nog hulp gaan zoeken? Ze zien mij al aankomen denk ik dan.. En wat zal mijn omgeving wel niet denken.. denk ik dan. Weet het gewoon even niet. Soms denk ik dat het een stuk zou helpen als ik weer zwanger zou worden. Maargoed mijn vriend wil graag een half jaartje wachten en ik wil dit samen doen.
Lieve Vlinder, Helaas slijt het niet. Althans, niet bij mij. Natuurlijk gaan de rouwranden er vanaf en denk ik er niet meer dagelijks aan, maar ik blijf het voelen als ik met mijn neus op de feiten gedrukt word.Inmiddels hoort het erbij, en probeer ik vooruit te kijken. Makkelijk is voor mij wel dat ik "actief"iets aan mijn kinderwens kan doen: mijn vriend is er klaar voor, ik ben er klaar voor, we zijn allebei vruchtbaar..... Het feit dat jouw vriend nog even wil wachten en dat jouw wens alleen maar vuriger wordt maakt het er voor jou niet makkelijker op. Hulp zoeken lijkt me wat overdreven, en ik vind dat jouw vriendin en zus even hun mond moeten houden en jou in je waarde moeten laten. Jouw gevoel mag er zijn, en is helemaal niet raar! Wat voor mij erg helpt is ..... ehm... hier kletsen! Gelijkgestemden zoeken met wie je dingen kunt delen, en die jou begrijpen. En ondertussen? Lekker verheugen, want het duurt nog maar heel eventjes en dan mag jij ook lekker weer die NOD lijstjes gaan bijhouden!!
Lieve zouzograag, Wat een lieve reactie!!! Het is zo fijn om te horen dat er lot genoten zijn.. Ik denk soms ben ik gek ofzo? Heb ik hulp nodig? En dan lees ik dit soort dingen weer dat lucht erg op. De mensen die het niet kunnen begrijpen die maken het er niet makkelijker op. Ik denk inderdaad dat het er een stuk makkelijker op gaat worfen als mijn vriend en ik over een half jaartje voorledig voor een kindje kunnen gaan. Gelukkig praten we er steeds meer over en dat geeft mij toch wel steun. Ook kijken we soms samen met een leuk gesprek terug naar mijn zwangerschap. Dan zegt hij bijvoorbeeld de volgende keer ga ik niet weer elke dag ontbijt op bed brengen hoor haha of dan zeg ik: weet je nog dat ik al die kaas broodjes at? Ik ben blij dat we er ook positief op terug kunnen kijken. Alleen vinden de mensen om mij heen dit raar en moet ik mij er maar een keer over heen zetten... Maar wat zie ik? 10 augustus een tuur streepje?! Wil je heel veel sterkte wensen! En hopen dat alle vrouwen met een kinderwens hun dromen snel uit mogen komen.
Lieve vlinder, Knap dat je over je gevoel durft te praten! Laat niemand je vertellen dat het raar is of dat je jezelf eroverheen moet zetten. Mensen die dit niet zelf meemaken snappen niet dat je je als vrouw al moeder voelt, zelfs zo vroeg in de zwangerschap. En om dan afscheid te moeten nemen van een rol, waar je jezelf al helemaal op ingesteld had, is gewoon ontzettend moeilijk. Ik was 16 toen ik zwanger raakte en het was ook niet gepland. Ik was jong en onervaren en was niet echt klaar voor een kind. Toch toen het misging, voelde ik me leeg. Alsof ik geen mama mocht zijn. Nu 7 jaar later heb ik het wel een plekje kunnen geven. Ik ben anders gaan leven en door die ervaring weet ik nu wel wat ik wil in het leven. Ik ben een stuk volwassener geworden. Ter nagedachtenis heb ik een vlindertje laten tatoeren, zodat ik mezelf altijd kan herinneren dat m'n kleintje er was en dat ik door moet zetten. De ervaring heeft me des te meer klaar gemaakt voor het moederschap en ik hoop dat ik snel mijn liefde aan een kleintje mag geven. Het heeft mij toen veel geholpen om erover te praten met een psycholoog. Dit omdat zij me objectief bekeek (vriendinnen en mensen die ook proberen zwanger te raken, zijn toch wat meer bevooroordeeld). Als jij denkt dat het je goed zou doen, zou ik het gewoon doen. Kwaad kan het zeker niet. Ik hoop dat je het een plekje kunt gaan geven. Je mag me altijd een pb-berichtje sturen, mocht je met iemand willen praten. Sterkte
Het is juist fijn dat je op die manier eraan kunt refereren! En het is ook fijn dat je dat met je partner kunt doen! Ik denk dat het voor zus/vriendin/willekeurig ander persoon misschien lastig is. Angst voor het onbekende? Of misschien angst voor verdriet? Zeggen dat je erover heen moet stappen is dan een hele makkelijke oplossing. Blijf gewoon denken en herbeleven, en probeer ook het positieve er weer uit te halen. Twijfel daarbij niet aan jezelf: voor jou is dit belangrijk en daarmee IS het dus ook belangrijk. En weet je ?.... bij veel mensen zie je niet aan de buitenkant hoe ze zich voelen. Het lijkt alsof de rest van de wereld zich eroverheen gezet heeft, alsof zij anders in hun verdriet staan, en dat maakt soms dat je kunt gaan twijfelen aan de manier waarop je er zelf mee omgaat. Dat moet je niet doen! Wat je van anderen ziet of meemaakt is vaak niet helemaal zoals ze het echt beleven. Iemand die mij hier een opbeurend verhaal ziet schrijven en mij vanmorgen heeft zien lachen toen de hond een rare sprong maakte zou niet kunnen vermoeden dat ik op dit moment radeloos en verschrikkelijk verdrietig ben, omdat mijn mooie streep op de test van gisteren vandaag weer een witte test werd...
ik heb al 2 prachtige meiden maar dat maakte bij mij er ook niet minder verdrietig om toen ik een bbz had iedereen gaat er anders mee om ik heb lang de weken geteld en wou graag een half jaar mezelf de tijd gunnen om het te verwerken maar na 2 maanden was het verlangen groter als ooit te voren was mijn vlinder natuurlijk niet vergeten maar had het een plekje gegeven en was deze keer in de derde ronde zwanger ipv na een dik jaar. iedereen heeft zijn eigen manier om te verwerken en daar hangt geen tijd kaartje aan het is jou gevoel en daar kan niemand wat aan veranderen en dan die flauwe opmerkingen daar word het ook niet beter van. wil je veel sterkte en kracht wensen! en bedankt voor jou reactie op mij
O meiden!! Wat een super lieve reacties. Hier heb ik toch echt meer aan. En wat een verhalen zeg. Iedere vrouw die het mee heeft gemaakt, draagt weer een ander verhaal bij zich. Vind het heel erg dat er zoveel vrouwen zijn, maar toch ook bijzonder hoe je op deze manier steun bij elkaar kunt vinden. Liesjee wat mooi dat je een vlindertje hebt getattoeerd! En wat goed dat je hulp hebt aanvaard. Echt respect ervoor. Mijn tweede voornaam betekend vlinder, dus een vlinder zal ik altijd bij mij hebben. Zouzograag: jeetje wat erg. En ik had je nog stiekem al gefeliciteerd. Als je het zo graag wilt weet ik wat een klap het in je gezicht het weer is om die witte test in handen te krijgen. Ik gun je het allerbeste! Sabrina nee, idd een tijd kaartje hangt er niet aan. Ik merk nu ook hoe meer ik er nu met andere vrouwen over praat hoe meer verschillen er zijn hoe iedereen er mee om gaat. Het verlies blijft bij iedereen het zelfde. Dezelfde droom wordt weg genomen. Maar wat fijn dat jij na 3 maanden weer zwanger werd! Ik ging na mijn eerste menstruatie meteen weer aan de pil. Gek genoeg.. de vrouw die stapel gek op kinderen was, werkte in een kinder paradijs, uit een gezin met veel kinderen. In een klap wilde ik geen een kind meer zien. En dacht alleen maar ik wil niet meer zwanger zijn, dit wil ik niet nog een keer mee maken. Maar dat zijn dingen die je zegt als je emotineel bent. Een periode erna kreeg ik mijn liefde voor kinderen weer helemaal terug en besloot ik weer een opleiding te gaan doen voor pedagogisch medewerker. Nu knuffel ik elke dag met babytjes op de baby/peuter groep en mag ik over een half jaartje afstuderen. Dus sta er heel anders in nu. Maar het verlangen wordt alleen maar groter en groter. Gelukkig kan ik er steeds makkelijker over praten met mijn vriend. Ik heb ook verteld dat ik er op dit forum over praat. En heb vorige week het hele verhaal in details van mij af geschreven met al mijn gevoel erin. Ook heb ik verteld dat ik moeite heb met de zwangerschap van mijn zus en vriendin. Hij begrijpt me. En af en toe mag ik even een traantje in zijn armen laten. Hij beurt mij dan weer op door te zeggen schat het is toch veel mooier als we er over een half jaartje voorledig samen er voor gaan. Hoe we weer samen de testen kunnen doen. En dan maakt hij weer grapjes!! Zoals..en bij ons duurt het echt geen jaren hoor, ik heb super zaad. Het is echt een mafkeesje af en toe. En hij ervaart het heel anders als man zijnde. Maar ben blij dat het wat minder een taboe is geworden.
Ik vind het ook heel knap dat je erover durft te praten. Ik doe dit niet omdat ik van tevoren weet dat ik reacties krijg waar ik niet op zit te wachten. Met mijn man is het moeilijk praten, hij is een binnenvetter. In mijn omgeving is er niemand met wie ik kan praten. Bij mij is het een jaar en 3 maanden geleden maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn kindje denk. Ik voel me mamma maar heb nooit mijn kindje kunnen vasthouden. Dat heb ik nog nooit hardop gezegd omdat ik het gevoel heb dat dat abnormaal is. Mijn moeder vond dat ik "niet echt zwanger was" en toen ik weer terug was op mijn werk stonden 2 zwangere collegas bijna vlak voor mijn neus te klagen over hun zwangerschapssymptomen. Ik kan dat niet begrijpen. Als jij denkt dat het je kan helpen erover te praten met een psych oid moet je dat gewoon doen! Als het niks voor jou is kan je er altijd mee stoppen. En hopelijk kan je hier je ei kwijt en heb je veel steun aan de verhalen van anderen. Heel veel sterkte en ik hoop dat je over een half jaartje snel zwanger zult raken.