Ik vond het even lastig een titel te geven.. Mijn vraag gaat over mijn 4 jarige dochter en haar "ideetjes". Van kleins af aan is het een pittig dametje die precies weet wat ze wel en niet wil. Op zich een leuke eigenschap en prima mee om te gaan als je het gewend bent. Maar ook een kindje dat duidelijk wil hebben waar de grenzen liggen en daar veel behoefte aan heeft. Past ook helemaal bij mij...veel zelf ontdekken binnen duidelijke grenzen. Maar nu lijken haar ontdekkingen/ideetjes een beetje de overhand te nemen. Elke dag is het weer anders en ik kan het af en toe niet meer bijhouden. Om een voorbeeld te geven: eerder at ze haar boterham graag in blokjes met een vork..prima mag! Na een tijdje was ze die fase beu en wilde ze haar boterham net als papa dubbelgevouwen en doorgesneden, nou als je groter wordt is dat logisch he. Zo heeft ze dat met veel dingen (wel zelf smeren/niet zelf smeren, wel zelf afdrogen na het douchen/niet zelf afdrogen enz enz.) op zich allemaal niet erg, ik sta er voor open, maar nu is het elke dag anders en ik kan er niet zoveel geduld meer voor opbrengen, het gevolg is nl (als zij het anders in dr hoofdje heeft) een driftbui. Daar wordt ik op zich niet koud of warm van, boos zijn mag, maar het drukt zo'n stempel elke keer. Bij elke handeling is er wel iets "te klagen". Ik heb een tijdje de touwtjes even strakker aangetrokken omdat ik het idee had dat het meer grenzen verkennen was, maar dat werkte eigenlijk averechts. Alles wat losser laten dus ook niet, want dan kan ik onderhand bij elke stap gaan vragen hoe mevrouwtje het hebben wil, deze mama is wel goed, maar niet gek natuurlijk. Herkent iemand dit en is dit een typische kleuterfase of tips graag
hier ook zo'n exemplaar Op dit moment zijn de teugels heel strak aangetrokken, ze doet gewoon zoals ik het zeg, wil ze niet luisteren dan vertel ik haar dat ik tot 3 ga tellen en als ik bij 3 ben en ze doet het nog niet dan volgt er een sanctie. Was wel even zoeken naar wat het meeste effect op haar had maar dat blijkt dus het lekkers bij het drinken te zijn. Die kan ze dus nu verdienen door te luisteren naar papa en mama. Ze heeft het vorige week 1 x uitgeprobeert maar toen ze eindigde met alleen een glaasje water terwijl haar broer ranja met wat lekkers had heeft ze het nog niet weer gedaan.
Hier ook zo'n meisje, ik lees dus ook mee Ik tel ook tot 3 en als ze bij 3 nog niet luistert gaat ze achter de deur. Alleen heeft dit meestal geen effect meer. We worden er zooooooo moe van af en toe, telkens maar weer die strijd..........................
Waarom vraag je het haar niet? Ik geef haar vaak 2 keuzes en ze mag daaruit kiezen, en dat is het. Daarna ga ik niet wat anders weer doen. Tellen tot 123 doe ik niet meer, dan heeft ze te lang de tijd om te doen wat zij wil en niet naar mij te luisteren. Ik geef haar vaak de keuze om te doen wat ik zeg, of in de hoek te gaan staan. Snel gemaakt
Geef haar 2 keuzes en stel geen open vraag, da's mijn tip. Ter verduidelijking: Niet: hoe wil je je brood gesneden? Wel: wil je je brood in blokjes of dubbel? Zo heeft ze toch het idee dat ze mag kiezen. Je kunt ook een kalender maken en met klittenband plaatjes plakken. Bv in het weekend mag ze het zelf beslissen en op een werkdag jij. Het klinkt een beetje als mijn dochter en daar moet ik nu al bovenop zitten. Ze heeft al precies door hoe ze haar zin krijgt en hoe ze mij kan tje...plagen.
Oh hou op wat een verschrikking, hier precies hetzelfde. Punt is nu ook dat ze van s'ochtends half 9 tot half 4 s'middags op een appel de dag door gaat omdat er weer iets niet goed is met dr boterhammen, je ze bekijkt het maar hoor.
En nu wilde ze geen appel, banaan, mango of mandarijn naar school maar zeurt ze al 2 dagen om druiven.. dus ik helemaal naar het andere winkelcentrum gelopen vanmorgen voor die druiven van dr omdat ze hier niet meer waren.. en weeee oh weee als ze ze morgen dan niet eet.
gentle en mamavanmeisje, dat is iets wat idd wel werkt: een duidelijke keuze..zo deed ik dat voorheen ook. Maar toen had ze bv alleen "eisen" wat betreft haar brood. Maar nu bij alles wat we doen wil ze iets bepaalds. Ik heb eigenlijk niet het geduld om bij alles te vragen hoe en wat ze het wil, dan heb ik daar een dagtaak aan nl, snap je?? Want zoals ik zei is brood maar een voorbeeld, maar ook bij aankleden, afdrogen, drinken inschenken, fruit snijden...en ga zo maar door. Wat pluk doet heb ik een tijdje geprobeerd, maar ik heb het gevoel dat ik dan de hele dag aan het mopperen ben, en dat ze zo kort gehouden wordt. Zou het liever op een leuke manier aanpakken..
Thijmen heeft het ook wel een beetje hoor. Hij wil dat ik help met aankleden maar dan gaat ie lopen klooien bijvoorbeeld. Of ik doe iets en dan roept ie snel NEEE IKKE. Wat ik nu in elk geval doe is als ik hem help en hij werkt dan niet mee dan mag ie het alsnog alleen doen. Dat vindt hij niet leuk dus het helpt. Verder laat ik het een beetje op zijn beloop. Probeer minder dingen voor hem te doen en als het niet lukt hoor ik het wel.
Idd laten kiezen tussen twee opties, dat werkt hier ook. Ik word er zelf nog wel een beetje gek van, de hele tijd keuzes laten maken, maar het scheelt een hoop gegil en moeilijk doen. Dus: zal ik je afdrogen of doe je het zelf, wil je de blauwe of de rode trui, brood in stukjes of dubbel, appel of banaan. En kleine dingen wel vrij laten. Hij mag zelf kiezen wat voor sokken hij aan wil, ook al passen die totaal niet bij z'n kleren. Ik doe ook niet moeilijk over broodbeleg. Iets met pick your battles, zeg maar. En als ik geen tijd heb, gaat het zoals ik het wil. Jongste wil altijd zelf zijn gordel vastmaken sinds hij dat kan, maar dat duurt me soms echt te lang. Dan kan hij gillen tot hij een ons weegt, dan doe ik het zelf.
klopt maar doordat haar broer een andere aanpak nodig heeft heb ik het anders geleerd. Ik zeg niet Als je nu niet je broek aan oet want anders ga je op de gang. Kinley als jij straks gezellig bij ons aan tafel wil zitten dan ga je nu je broek aan doen en anders gaat mama nu naar beneden. En ja er zijn dagen dat ik dus zonder haar naar beneden ga, maar dan staat er vaak binnen 15 minuten een aangekleed meisje naast me en heeft ze toch eieren voor haar geld gekozen.
umm, jep dat klinkt wel als mijn divatje luppy, ja dat roep ik ook altijd tegen mijn man: choose your battles..op zich lukt dat bij mij wel. Misschien toch maar door blijven gaan met die 2 keuzes, maar je wordt er idd gek van. Misschien zijn het ook wel mijn hormonen ofzo waardoor ik minder geduld heb..geen idee. pluk, ja dat klinkt al een stuk gezelliger
Hier geef ik ook vaak twee keuzes. Werkt heel goed bij onze dochter. Sommige dingen wil ze graag zelf doen, bv tandenpoetsen. We hebben afgesproken dat wij 's avonds haar tandenpoetsen en 's ochtends mag ze het zelf doen. Zo mag ze op dagen dat we nergens naar toe gaan, zelf kiezen wat ze aan doet. Op andere dagen kiezen we samen of kies ik (anders loopt ze altijd in haar Mega Mindy pak..). Tjah, we sluiten heel wat compromissen op een dag, maar zo blijft het meestal wel gezellig.. Enne.. tijdens mijn zwangerschap was mijn geduld ook een stuk minder. En op een hele slechte dag, zat ik wel eens met mijn dochter mee te janken..
Ik heb het even kort gelezen maar ik herken veel erin. Mijn zoontje heeft een hele sterke eigen wil. Hier is het hoe meer keuzes, hoe meer strijd. Een voorbeeld: savonds mocht hij altijd kiezen welk toetje, we hadden steeds 2 smaken. Zei hij dan aardbei en hij kreeg dit, wilde hij weer die andere.. Die kreeg hij dan niet, en ja hoor.. Weer gegil en gejengel. Zo ook met het broodbeleg e.d. Dus je bent echt niet te streng hoor en je houd haar niet te kort. Je voelt het vast goed en weet dat dit het beste bij je meisje past. Hier is het savonds geen keuze meer, we eten vandaag aarbeieen vla punt. En het helpt wel, veel minder strijd. Maar voor de rest is mijn zoontje heel wisselvallig vaak ondanks ons vaste ritme. Wil hij b.v vandaag zelf drinken ingieten en morgen zeg ik dat ik het doe is het weer strijd. Als hij een keer iets mag doen, denkt hij dat hij het steeds mag. Maar ik denk zo: Ik bepaal en niet hij. Voor de rest kan ik het niet vergelijken, want mijn zoontje heeft wat gedragsproblemen zoals je vast eens gelezen zult hebben misschien. Je hebt al goede tips gekregen, helaas werkt het hier bijna allemaal niet. Maar wel moeilijk soms he.
Mijn dochter mag best veel dingen zelf kiezen/beslissen, maar ze moet het wel duidelijk zeggen tegen ons, anders beslissen wij. Ik ben idd wel gewend dat het iedere keer anders is, qua wel/niet zelf doen , hoe de haartjes moeten, hoe de boterham gesmeerd/gesneden moet worden etc. Dat is voor mij ook niet bij te houden, dus moet ze het zelf duidelijk verwoorden. Dat betekent dus niet huilen/krijsen, als haar iets niet naar de zin is , daar zijn we nu streng in geworden. Driftbuien om hoe een boterham gesmeerd is of hoe de kleertjes aangaan vind ik niet meer acceptabel op haar leeftijd. Ze kan het ons gewoon vertellen, of ze gaat maar even op de gang huilen en dan mag ze terugkomen als ze klaar is en het ons als nog rustig vertellen. Ik moet zeggen dat de tranen tegenwoordig steeds sneller verdwijnen, ze kiest steeds vaker eieren voor haar geld. Ik geef haar ook veel uit-2-keuzes, bijvoorbeeld als ze in een winkel de kont tegen de krib gooit mag ze kiezen: of ze loopt zelf mee, of ik neem haar stevig aan de arm (en dat vind ze helemaal niks!), maar we gaan verder lopen, hoe dan ook. Een andere die hier goed werkt: "ik wil dat je..." Dus heel duidelijk en bondig uitspreken wat ik van haar verwacht.
Hier ook gedoe met broodbeleg. Ik maak dus meestal halve boterhammen. Als ze dan tóch iets anders erop wil komt dat op de tweede helft zeg maar. Die eet ze dan eerst op, en daarna eet ze toch meestal de eerste helft nog wel. Of ik geef gewoon kaas (als eerste poging), en als ze het niet wil, haal ik het er weer af en doe het op mijn eigen brood. Dat gaat niet zo makkelijk met pindakaas of stroop... Verder laat ik haar ook maar veel zelf doen, en prijs haar enorm voor alles wat ze snel gedaan heeft En ik neem er de tijd voor. Als er snel iets moet gebeuren leid ik haar af en doe het zelf wel even (jas en schoenen aan oid). Maar dat werkt natuurlijk nog wat makkelijker met 2 jr...
bedankt voor de reacties meiden...het speelt op meer plekken hoor ik wel. kache, ik herken veel in hoe je het opschrijft, vooral dat huilen overal om. Ik ben zo'n soft ei dat ik het dan soms nog zielig vind ook..maar dat laat ik niet merken hoor. Maar vreselijk, steeds die tranen. Heb ook al een tijd geleden met haar afgesproken dat als ze om zulke gekke dingen huilt, dat ze dan maar even lekker op de gang gaat staan. Die kan bij wijze van spreken nog gaan huilen omdat dr schoenen scheef op de mat staan....
Ohh, ik dacht dus dat mijn zoontje de enige was.. Ik en mijn man zeggen wel eens: Hij kan zo bij de brandweer, om ieder ding gaat die sirene weer af.. En ja, ook ik vind het wel eens zielig als ik denk weer eens even te steng te zijn geweest en zou dan ook mee kunnen huilen
Het is deels denk ik ook een gewoonte geworden voor hun. Als ik nu zie hoe snel en abrupt het huilen stopt, als we dreigen met de gang, dan zie ik ook hoe 'nep' die tranen eigenlijk zijn ... (ik vind het dus helemaal niet meer zielig!) Ik probeer haar dus nu te leren dat ze dat soort gevoelens dus op een andere manier moet oplossen, nl gewoon rustig praten. Huilen is alleen voor echt verdriet en pijn.