Hoi dames, Ik voel me erg onzeker en verdrietig. Mijn zoontje van 10 weken reageerd weinig op mij maar veel op zijn vader. Ben erg blij voor hun dat zij het zo leuk hebben samen maar soms maakt dit mij erg onzeker. Mijn zoontje heeft veel moeite gehad met slapen en ik heb hem vaak huilend in bed meegemaakt. Voor mijn gevoel veel in conflict met hem geweest. Tijdens deze momenten was ik soms gestrest doordat ik hem moeilijk kon troosten of helpen. De hormonen helpen daar ook aan mee. En ben bang dat hij mij linkt aan vervelende momenten of dat hij zich niet veilig of prettig bij mij voelt. Eerst lachte hij meer naar zijn vader en kletste hij meer met mij maar nu is het zelfs zo dat ik weinig contact met hem kan maken. Terwijl op hetzelfde moment hij mijn vriend de grootste glimlachen geeft en de oren van zijn kop kletst. Ook als ik alleen met hem ben lijkt hij minder geïnteresseerd in mij. Herkennen jullie dit? Ik ben zo bang dat hij zich niet fijn bij mij voelt of dergelijke. Het voelt soms alsof ik geen goede moeder voor hem ben omdat hij minder in mij geïnteresseerd lijkt te zijn. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. liefs
Vervelend dat je je zo voelt. Ik weet nog dat ik op het begin ook erg onzeker was of hij me wel "lief" zou vinden.... geen idee meer waarom precies, maar dat gevoel was soms erg vervelend. Ik denk dat ik hem inderdaad bijv. niet veel vond lachen (naar mij).. of als ik ergens even mee bezig was kreeg ik al snel t gevoel dat ik hem misschien meer aandacht moest geven... Ook hier moeite met inslapen dus veel getobt met slapen en hem maar proberen te troosten, maar hij natuurlijk ondertussen ook veel overstuur waar ik bij was... Ik denk achteraf dat het echt de hormonen ook waren, die de gevoelen sterker maken... hij is namelijk een super vrolijk mannetje, lacht de hele dag en is helemaal gek van zijn moeder (en zijn papa trouwens ook hoor!) In mijn ogen dus niet gek dat je die gevoelens hebt. Geniet lekker van je mannetje, hij geniet ook echt wel van jou, daar hoef je niet aan te twijfelen. Je bent er voor hem, ook als hij verdriet hebt en dat voelt hij echt wel!
Da's echt een naar gevoel en ik herken het ook van rond de periode dat hij 10 tot 12 weken was voelde ik me ook vaak zo. Alleeen dan niet met mijn man, maar ik had het idee dat hij altijd veel meer naar mijn moeder lachte dan naar mij. Maar dat was een fase Nu lacht ie toch echt het meeste naar mij en (nog leuker) andere mensen moeten moeite doen om hem aan het lachen te maken, maar ik hoef alleen maar 'te verschijnen'
Bedankt voor jullie lieve woorden. Het doet mij goed om dit te lezen! Ik vind het best heftig wat die hormonen met je kunnen doen. Dat had ik zo erg niet verwacht!
Vreselijk he meid ): Hier ook dat ze voornamelijk naar papa toe trok de eerste paar weken en toen ze eindelijk mama meer wou moest ik werken! Nu is ze 11 maanden en alles is goed gekomen hoor Elke keer lachen en knuffelen als ze mij ziet. Ik merk wel dat ze als ze verdrietig is meer papa wilt dan mij maar goed, dat laat ik dan maar uiteraard. Met mij speelt ze liever
Mijn dochter heeft ook dikke lol met papa en ik mag haar troosten als ze huilt haha misschien is een draagzak een idee? Heb zelf het gevoel dat dat goed is voor de hechting.
Meis maak je geen zorgen! Dit hoort er wel een beetje bij. Werkt je vriend? Mijn vriend werkte. Als hij thuis kwam had hij de dikste lol met zijn vader. Lachen, goed zijn fles leeg drinken etc. Terwijl ik de hele dag een huilend jongetje had die zijn fles niet wou leeg drinken. (soms) Nu is M. 2 jaar. Mama moet hem uit bed halen, als hij valt moet mama hem troosten en als er iets is dan is het mama mama mama. Papa kan hem rustig mee nemen overal na toe en dan hebben ze de grootste lol maar als mama er is dan is het altijd mama! En als hij na bed gaat zegt hij tegen mij: Mama ik: Ja M, I love you he! #CUTE! Het is dus helemaal goed gekomen. Maak je geen zorgen. Knuffel hem veel en zeg dat je veel van hebt houdt. Als jij gestrest en onzeker bent voelt hij het ook!
Herken het heel erg! Zit nu in zo een periode . Heb sterk het gevoel dat ze het gezelliger heeft met papa dan met mij. Dat ze bij papa veel rustiger is en gezelliger. Dus dat ze mij niet leuk of lief vind. Weet dat het stom is, maar maakt je heel erg onzeker! Houd mijzelf maar voor dat ze nu echt nog niet bewust kan denken dat ze mij niet aardig vind en dat ik te weinig met haar doe . Gaat vanzelf weer over en we zijn zeker goede en liefhebbende mieders
Hier heb ik haar die eerste weken veel gedragen, ze sliep bij ons in bed en omdat ze het zo goed deed op de bv kreeg ik daar juist veel zelfvertrouwen van. Ik vond het niet moeilijk toen ze zo klein was, nu ze 22 maanden is en aan het peuterpuberen wordt het veel pittiger! Voor de krampjes in die eerste 3 maanden was ze liever bij mijn man, omdat hij een bepaalde 'methode' had die haar echt verlichting bracht. En nu nog steeds trekt ze voor bepaalde dingen meer naar papa. Heel normaal denk ik. Je hormonen doen hier veel inderdaad Draag je zoontje veel, dan heb je echt lichaamscontact, zing voor hem, praat tegen hem... dat doet jullie beiden goed.
Ja wat naar is dat! Ik heb op een bepaald moment ook echt het gevoel gehad dat onze kleine man boos was op mij. Hij huilde veel, had krampjes en ik legde hem vervolgens in Pacco-doeken in bed (uiteraard eerst troosten). En dan leek het wel of hij kwaad was op mij. Maar eigenlijk was dat gewoon mijn eigen onzekerheid en vermoeidheid die ik op hem projecteerde. En ja, hormonen helpen daar dan ook niet bij. Nu weet ik dat hij mij ziet als zijn voornaamste verzorger. Eigenlijk ben ik dus niks "bijzonder". Hij ziet me tenslotte de hele dag...saahaaai!!! Maar als er getroost moet worden, of als hij huilt in bedje en hij wil nog even een laatste aai...dan het liefst toch van mama. Het hoort er bij denk ik, maar het maakt het niet minder moeilijk.
Dames, wat fijn dat (helaas) voor veel van jullie het heel herkenbaar is! ik probeer het soms vanaf een afstandje te bekijken maar met die hormonen is het best een stukje moeilijker. bedankt voor jullie tips, meedenken maar vooral steunende woorden